Περιπολία στρατιωτών της Κένυας στη μεθόριο με τη Σομαλία...

Η επέμβαση του κενυατικού στρατού (που είναι η πρώτη σε ξένη χώρα που πραγματοποιεί η μεγαλύτερη οικονομία της ανατολικής Αφρικής) δεν έχει βεβαίως καταφέρει μέχρις σήμερα κανένα ιδιαίτερο πλήγμα κατά των ισλαμιστών της Αλ Σαμπάμπ. Το αντίθετο, μάλιστα! Αφ' ενός φούντωσε το κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων στο Ναϊρόμπι, το οποίο εξαπολύεται και επίσημα από την περασμένη Δευτέρα, προκαλώντας μέσα στην τελευταία βδομάδα έναν νεκρό και 30 τραυματίες, αφ' ετέρου συσπειρώνει γύρω από τους φανατικούς ισλαμιστές έστω και ένα μικρό μέρος του μετριοπαθούς φιλειρηνικού σομαλικού λαού που έως πρότινος είχε αηδιάσει από την εμμονή της «Αλ Σαμπάμπ» στην επιβολή του αυστηρού ισλαμικού νόμου (Σαρία) και την αδιαφορία της μπροστά στο νέο μεγάλο λιμό που θερίζει, εδώ και πολλούς μήνες, χιλιάδες ζωές μεγάλων και μικρών... Ετσι, μοιάζουν να έχουν παγιδευτεί για τα καλά σε μία περιπέτεια με αβέβαιο και διόλου σύντομο τέλος οι περίπου 3.000 με 4.000 Κενυάτες στρατιώτες που έχουν εισχωρήσει σε βάθος αρκετών εκατοντάδων χλμ. εντός του σομαλικού εδάφους, περικυκλώνοντας τις τελευταίες μέρες την πόλη Αφμάντοου, με απώτερο στόχο την κατάληψη του νότιου λιμανιού Κισμάγιο, που θεωρείται προπύργιο ισλαμιστών και πειρατών. Δεν είναι, άλλωστε, υπερβολή να πούμε πως ήδη τα κενυατικά στρατεύματα κινδυνεύουν να βρεθούν διπλά εκτεθειμένα, αφού μπαίνουν και στο στόχαστρο των ισλαμιστών και στο στόχαστρο του σομαλικού λαού, που είναι γνωστός για την αντίδρασή του σε κάθε απόπειρα ξένης επέμβασης στη χώρα τους...

Εξυπακούεται, βέβαια, πως οι Κενυάτες συνεργάζονται άμεσα με τις ΗΠΑ, που δε χρησιμοποιούν πλέον μόνο τη στρατιωτική βάση στο Τζιμπουτί, αλλά έχουν φτιάξει νέες μυστικές βάσεις σε Αιθιοπία, Σομαλία και Σεϋχέλλες απ' όπου και απογειώνονται ορισμένα από τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά που σφαγιάζουν κάθε τόσο το σομαλικό λαό. Επιπροσθέτως, αυτή η επέμβαση δεν έγινε μόνον με τις ευλογίες των Αμερικανών (όπως είχε γίνει το 2007-08 με την ανάλογη επέμβαση της Αιθιοπίας στη Σομαλία) αλλά και των Γάλλων, που παρά τις αρχικές διαψεύσεις τους, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν στις αρχές της βδομάδας πως παρέχουν «επιμελητειακή» υποστήριξη στην επέμβαση της Κένυας στη νότια Σομαλία... Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η αμερικανο-γαλλική υποστήριξη στην επέμβαση της Κένυας στη Σομαλία γίνεται σε αγαστή συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που παραμερίζοντας διαφορές του παρελθόντος αποφάσισαν να συνεργαστούν σφίγγοντας ασφυκτικά τον κλοιό τρομοκρατικών επεμβάσεων γύρω από τους λαούς μιας περιοχής, ιδιαίτερα σημαντικής όχι μόνον από άποψη πιθανών πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά και από στρατηγική, καθώς πρόκειται για ένα «οικόπεδο» με θέα σε ιδιαίτερα δραστήριες και κομβικές διεθνείς ναυτιλιακές οδούς (Π.χ. είναι απέναντι από τα πήγαινε - έλα των πετρελαίων της Αραβικής Χερσονήσου και τις διελεύσεις εμπορικών και ενεργειακών φορτίων αναδυόμενων οικονομικών υπερδυνάμεων όπως η Ινδία και η Κίνα μέσω Περσικού Κόλπου και Ινδικού Ωκεανού)...

Γι' αυτό και οι κατά καιρούς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεν είναι σχέδια «της τελευταίας στιγμής», αλλά καλά σχεδιασμένες και καλοζυγισμένες επιχειρήσεις. Πώς αλλιώς εξηγείται άλλωστε η προ δύο βδομάδων απόφαση της κυβέρνησης του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, να στείλει φανερά στην καρδιά της κεντρικής και Ανατολικής Αφρικής 100 κομάντος, με πρόσχημα την πάταξη της εγκληματικής οργάνωσης «LRA» («Στρατός Αντίστασης του Κυρίου» του Τζόζεφ Κόνυ) που σφαγιάζει, φονεύει, ακρωτηριάζει και βιάζει χιλιάδες λαού εδώ και μία 20ετία; `Η οι στρατιωτικές ασκήσεις που πραγματοποίησαν τον περασμένο Σεπτέμβρη στρατοί των χωρών - μελών της Κοινότητας Χωρών της Ανατολικής Αφρικής (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία, Μπουρούντι, Ρουάντα) με δυνάμεις της AFRICOM (της διοίκησης του αμερικανικού στρατού για την Αφρική);

Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως στην παρούσα φάση, ο σομαλικός λαός δε βρίσκεται μόνον στο στόχαστρο των ισλαμιστών της Αλ Σαμπάμπ, των 9.000 Ουγκαντέζων και Μπουρουντιανών στρατιωτών της τάχα «ειρηνευτικής» δύναμης της Αφρικανικής Ενωσης στο Μογκαντίσου, των Γάλλων και των Αμερικανών ιμπεριαλιστών που επιχειρούν διά της πλαγίας οδού (είτε σε ρόλο παρόχου επιμελητειακής υποστήριξης όπως κάνει το Παρίσι, είτε σε ρόλο εναέριου επιδρομέα όπως κάνει η Ουάσιγκτον με διάφορα προσχήματα τα τελευταία χρόνια), των Σομαλών «στρατιωτών» του φιλοαμερικανού αποτυχημένου Σομαλού «μεταβατικού» προέδρου σεΐχη Σαρίφ Αχμέτ αλλά και των διάφορων Μη Κυβερνητικών Οργανισμών αρωγής που δρουν στην περιοχή όχι απαραίτητα μόνον για να περιθάλψουν τους χιλιάδες λιμοκτονούντες...

Είναι φανερό πως ο σομαλικός λαός είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει μόνος του μία τόσο πολύπλευρη επίθεση «φίλων» και εχθρών. Χρειάζεται την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όχι μόνον των λαών της περιοχής αλλά και των εργαζομένων όπου Γης, ώστε όλοι μαζί να αντισταθούν στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των μονοπωλίων τους που προσπαθούν να «κόψουν και να ράψουν» τις τύχες των λαών με βάση τα δικά τους συμφέροντα.

Απέναντι στην κεντρική αστική κρατική εξουσία και τους παρακρατικούς συμπαραστάτες της να μεταφερθεί η οργάνωση περιφερειακά στις εργατικές και λαϊκές επιτροπές. Να υποχρεωθούν σε διασπορά οι συγκεντρωτικές αστικές δυνάμεις. Να δημιουργηθούν νέα εργατολαϊκά κάστρα. Νέες Κοκκινιές, νέες Καισαριανές. Κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση να μπει υπό καθεστώς δυαδικής εξουσίας. Η αστική τάξη να νιώσει βαριά την ανάσα του επαναστατικού προλεταριάτου. Η περιφρούρηση του αγώνα να γίνει βασική πλευρά της ταξικής συνειδητοποίησης. Σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε γειτονιά να οργανωθεί εργατολαϊκός έλεγχος σε κάθε τι που συμβαίνει. Η αστική τάξη να νιώσει τη διασπορά του εργατικού ελέγχου σ' όλη την επικράτεια. Να τρομοκρατηθεί, να νιώσει το φόβο της ανατροπής της εξουσίας της. Οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων να υποχρεωθούν ή να εγκαταλείψουν τα κόμματά τους και την αστική εξουσία ή να κυλήσουν στο βόρβορο της λαϊκής χλεύης. Οργάνωση περιφρούρησης. Ο ακρογωνιαίος λίθος, οργάνωση του εργατικού κινήματος. Μια νέα οργάνωση προστασίας λαϊκού αγώνα μπαίνει στην ημερήσια διάταξη.

Αυτά θα αρχίσουν να βγαίνουν έντονα στην επιφάνεια όταν το αστικό πολιτικό σύστημα κρίνει ότι πρέπει να μπουν στη ζυγαριά της πολιτικής θολούρας. Η αντιμετώπισή τους με εθνικά, λαϊκά, πατριωτικά, διεθνικά κριτήρια από το εργατικό κίνημα θα επιβεβαιώσει στην κοινή γνώμη την ταυτότητά του ως άξιος λαϊκός κυβερνητικός εντολοδόχος. Το πρόβλημα της περιφρούρησης του λαϊκού αγώνα είναι υπαρκτό, όχι μόνο από τα γεγονότα της πανελλαδικής απεργίας στο Σύνταγμα. Είναι κι από τις νέες εισαγόμενες πολιτικές κι οργανωτικές δομές του αστικού συστήματος. Εφόσον η αστική τάξη ξεκίνησε ένα νέο κύκλο υπαρξιακής ανανέωσης σε συνθήκες καθολικής κρίσης, είναι επόμενο να απλώσει το εγχείρημα και στην ανανέωση της οργανωμένης αντιμετώπισης των εργατολαϊκών αντιδράσεων. Αυτό σημαίνει ό,τι το χειρότερο. Η παρακολούθησή του από αντίστοιχες λειτουργίες του εργατικού κινήματος καθίσταται αναγκαία. Ασφαλώς δεν πρόκειται για υποκατάσταση της πολιτικής από την οργανωτική αποθέωση. Πρόκειται για την οργανωτική θωράκιση της πολιτικής.