Σε διαφορετική περίπτωση ή θα βρεθούμε μπροστά σε μια πλήρως αντιδραστική και συντηρητική αναδίπλωση ή σε εγκλωβισμό της γνήσιας λαϊκής αγανάκτησης, σε σενάρια τύπου κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με αποτέλεσμα να υποστούν νέα μεγάλη φθορά αξίες που στα μάτια ευρύτερων λαϊκών μαζών διατηρούν τη σημασία και την αίγλη τους. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και έχουν να κάνουν με τις ίδιες τις συνθήκες της περιόδου που περνάμε. Αν και σήμερα υπάρχουν τεράστιοι συσσωρευμένοι πόροι, επιστημονικές γνώσεις, τεχνικά μέσα για να μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος πολύ καλύτερα, εντούτοις αυτά δεν αξιοποιούνται για την καλυτέρευση της ζωής του εργαζόμενου, αλλά για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων. Ενα μεγάλο τμήμα του λαού, παρά τα σοβαρά βήματα που έχουν γίνει, δε συμμετέχει στους διεκδικητικούς αγώνες στην έκταση που πρέπει, πολλές φορές αποδέχεται και τα ψίχουλα, προσχωρεί στη λογική του μικρότερου κακού ή ακόμα τρέφει αυταπάτες ότι μπορεί να βελτιωθεί αποφασιστικά η κατάστασή του κάτω από το καθεστώς των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης.
Τα υπαρκτά αυτά προβλήματα, όμως, καθόλου δε σημαίνει ότι πρέπει να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι μπορεί να ξεπεραστούν με το να κάνουμε κάποιο «σκόντο» σε ζητήματα στρατηγικών μας επιλογών ή υποκλινόμενοι στο «σημερινό επίπεδο συνδικαλιστικής συνείδησης της εργατικής τάξης», όπως μας καλούν να πράξουμε διάφοροι, φίλοι αλλά και εχθροί της υπόθεσης που παλεύουμε, άλλοι καλοπροαίρετα από άγνοια ή και υποχώρηση μπροστά στις υπαρκτές δυσκολίες, αλλά και άλλοι κακοπροαίρετα και υποβολιμαία, ορκισμένοι αντίπαλοι της πολιτικής του ΚΚΕ και της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Γιατί απλά από μόνη της η συμφωνία για αντίσταση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό πάλι δε φτάνει. Πρέπει να δίνεται απάντηση και στο ερώτημα: Καλά, αντίσταση, όμως, για ποιο σκοπό; Μόνο ως άμυνα στα χειρότερα; Αναμφίβολα και η άμυνα είναι κάποιο βήμα, η αντίσταση έχει τη δική της σημασία στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Ομως σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί. Οι όποιες κατακτήσεις σήμερα απαιτούν σκληρούς μαζικούς αγώνες και πάλι δεν είναι καθόλου σίγουρο, αν θα μπορέσουν να φέρουν βιώσιμα και μακρόχρονα αποτελέσματα και κατακτήσεις για την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της μεγάλης επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού σε όλους τους τομείς -κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό- και της ολόπλευρης κρίσης του συστήματος. Μακριά φυσικά από εμάς η σκέψη ότι δεν έχει σημασία ο κάθε λαϊκός αγώνας, έστω για την κάποια καθυστέρηση ορισμένων αντιδραστικών αλλαγών, ή την απόσπαση επιμέρους προσωρινών επιτυχιών. Ομως η τάση, είναι παραπάνω από φανερή.
Η κάθε κοινωνική δύναμη, από τη θέση της στο ίδιο το σύστημα της παραγωγής, προφανώς δίνει διαφορετική απάντηση ή διαφορετικά κατανοεί αυτό το στόχο της εξουσίας. Αλλιώς τον αντιλαμβάνεται ο πρωτοπόρος εργάτης που σε αυτόν τον αγώνα «δεν έχει να χάσει τίποτε άλλο παρά τις αλυσίδες του», αλλιώς ο μικροαστός της πόλης, ο μικρός επιχειρηματίας, αλλιώς ο μικρός ή μεσαίος αγρότης. Αντίστοιχα και σε αναλογία, το ίδιο συμβαίνει και με τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις, τους ξεχωριστούς ανθρώπους, ακόμα κι αν συμφωνούν με τη γραμμή αντίθεσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Ομως για να γίνει, για να συγκροτηθεί Μέτωπο Λαϊκό ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, χρειάζεται ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας, όχι μόνο στο ποιος είναι ο αντίπαλος -στη συγκεκριμένη περίπτωση τα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός- αλλά και με βάση ποιο πρόγραμμα και για ποιο σκοπό θα παλεύουμε.
Ξέρουμε ότι στα πλαίσια του Μετώπου θα συνεργάζονται δυνάμεις που δε βλέπουν ως κατάληξη της πάλης τη σοσιαλιστική εξουσία, το σοσιαλισμό. Αλλες δυνάμεις που θέλουν γενικά να συμμετάσχουν σε έναν αντικαπιταλιστικό αγώνα και ανιχνεύουν άλλες εναλλακτικές διεξόδους. Αλλες δυνάμεις που διαφωνούν με το σοσιαλισμό που προτείνουμε εμείς, που θέλουν γενικά μια άλλη λαϊκή εξουσία. Πιστεύουμε ότι σε αυτή τη μεγάλη πορεία, παλεύοντας χέρι - χέρι, στο ίδιο χαράκωμα, έχουν θέση όλοι αυτοί και άλλοι ακόμα, που σήμερα ίσως να μην έχει καν περάσει από το μυαλό τους η ιδέα, πολύ περισσότερο η αναγκαιότητα, του Μετώπου. Γνωρίζουμε πολύ καλά επίσης και θεωρούμε ότι είναι φυσικό, αντικειμενικό γεγονός, να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και προσεγγίσεις για το ζήτημα της εξουσίας.
Το ΚΚΕ δε θέτει ούτε θα θέσει ως όρο για τη δημιουργία του Μετώπου τη συμφωνία εφ' όλης της ύλης, τη συμφωνία άλλων δυνάμεων με την άποψή μας για το σοσιαλισμό. Δεν είναι όρος, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Μετώπου, για την κοινή πορεία και δράση, η συμφωνία για το σοσιαλισμό, για το χαρακτήρα της εξουσίας. Ο συνεκτικός κρίκος, η συνισταμένη των απόψεων θα είναι η αντίθεση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για τη λαϊκή εξουσία. Ανεξάρτητα και από ορολογίες και από διαφορετικές αντιλήψεις, θεωρούμε ότι ενοποιητικό στοιχείο στο Μέτωπο δε θα είναι ο αγώνας για μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, για μια αλλαγή προσώπων στις καρέκλες της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά θα είναι ο ίδιος ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για μια διαφορετική εξουσία, για τη λαϊκή εξουσία.
Στο έδαφος αυτής της συζήτησης με την εργατική τάξη και το λαό, μέσα στους αγώνες, με τις πραγματικά ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, κινήσεις, ομάδες και πρόσωπα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία, θα βρεθούν στο περιθώριο ακόμα περισσότερο, οι έτσι κι αλλιώς περιθωριακές απόψεις στο ΚΚΕ διαφόρων πρώην. Γιατί οι πραγματικές ανησυχίες και τα διλήμματα του κόσμου δε βρίσκονται στα όσα λένε και γράφουν οι κύριοι αυτοί, δίνοντας χέρι βοηθείας στην άρχουσα τάξη και στο πολιτικό κατεστημένο. Οι πραγματικές ανησυχίες του λαού μας δε βρίσκονται στην αποσπασμένη από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα «ενότητα πάνω στο πρόβλημα», με «συναγωνιστές» τους διάφορους Πολυζωγόπουλους, Μπουραντάδες, Φαράκους, Ανδρουλάκηδες και άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους χειροκροτητές των ανά την Ελλάδα εμφανίσεων του Κωστόπουλου.
Οι πραγματικές ανησυχίες και τα διλήμματα στη σημερινή εποχή βρίσκονται για το σε ποιον δρόμο θα πορευτούμε: Με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή κόντρα σε αυτά με το Λαϊκό Μέτωπο για τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία. Κι εδώ έχουμε να συμβάλουμε όλοι αποφασιστικά και ουσιαστικά.
Εδώ πάνω μπορεί να γίνει η γόνιμη αντιπαράθεση και ιδεών και απόψεων, έτσι που αυτός ο πλούτος να έχει καρποφόρα κατάληξη τη με πιο γρήγορους ρυθμούς οικοδόμηση του Μετώπου στη μεγάλη πορεία προς το ευτυχισμένο αύριο του λαού μας και των παιδιών μας.
Γράφει, λοιπόν, ο Λένιν1, για να τονίσει τι είναι αυτό που δυναμώνει την πειθαρχία του εργαζόμενου κόσμου στην αναζήτηση του στόχου και στη συνέπεια, στη συντήρηση ενός επαναστατικού οράματος "... η ικανότητά της να συνδέεται, να πλησιάζει, και ως ένα βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πλατιά μάζα των εργαζομένων, πρώτα πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμα και με τη μη προλεταριακή2 εργαζόμενη μάζα".
Η πρόθεσή μας όμως μόνη δε φτάνει. Σε όλους αυτούς πρέπει να δείξουμε το "άλλο" μας πρόσωπο. Αυτό που έχουμε, και μάλιστα νομιμοποιημένο από την Ιστορία. Ενα "πρόσωπο" που ξέρει να γελάει, να είναι εύθυμο και να καταυγάζει την αισιοδοξία. Που ξέρει να τραγουδάει και να λέει ποιήματα. Που έχει τον τρόπο να "αναπαράγεται" και να εμφανίζεται όποτε πρέπει ανανεωμένο. Και προπαντός σε όλους αυτούς πρέπει να μιλήσουμε με τη δική τους γλώσσα. Να επικοινωνήσουμε, βρε αδερφέ, με τον τρόπο που αυτοί καταλαβαίνουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ιδεολογική αναδίπλωση, χωρίς να σημαίνει πολιτικό αναπροσανατολισμό. Μόνο όταν δε σκέφτεσαι, σε προδίνει η γλώσσα.
Στο κάτω κάτω, σκέφτομαι, κι αυτή η σκέψη με βασανίζει, για να ενωθείς με τους προλετάριους όλου του κόσμου, πρέπει να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους, για να σε καταλάβουν και να σε πιστέψουν. Αλλιώς θα σε καταπιεί η μοναξιά!
1 ΛΕΝΙΝ, Ι.Β. (1964, η πρώτη έκδοση στο 1920) "Ο αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού", σελ. 34. Εκδόσεις "Θεμέλιο".
2 Η υπογράμμιση δεν είναι δική μου, αλλά του μεταφραστή και του εκδότη.
3 Marx,K (1974) Political Writings. Vol..1 The Revolutions of 1948, εκδ. David Fenbach, Marx Library.