«Δεν είμαστε υπέρ της "λαϊκής εξουσίας" σοβιετικού τύπου, που οι ίδιοι οι λαοί που τη βίωσαν, γκρέμισαν και απαξίωσαν τον αυταρχισμό του συστήματος αυτού. Δεν είμαστε υπέρ της ελεύθερης - ασύδοτης αγοράς που δήθεν όλα τα ρυθμίζει όπως επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είμαστε υπέρ των ακτιβίστικων πρακτικών εντυπωσιασμού που δεν αποδίδουν όμως τίποτα στους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους. Είμαστε υπέρ του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης. Χαράζουμε υπεύθυνη στρατηγική αγώνων για να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τη ζωή που μας κλέβουν». Αυτά γράφει η Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΠΑΣΚΕ) στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα με ανακοίνωσή της.
Ας μας πουν όμως, οι κύριοι της ΠΑΣΚΕ, ποια «λαϊκή εξουσία» στηρίζουν; Και ποια είναι η μέση οδός μεταξύ των «σοβιετικών» και των «νεοφιλελεύθερων» συνταγών που υπονοούν ότι έχουν βρει; Διότι λαϊκή εξουσία σημαίνει κατ' αρχήν κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, που στο πλαίσιο της αμυντικής βιομηχανίας θα σημαίνει και ενιαίο φορέα αμυντικής βιομηχανίας, αποκλειστικά κρατικό, στον οποίο θα συνενωθούν όλες οι υπάρχουσες αμυντικές βιομηχανίες και με κεντρικό σχεδιασμό θα λειτουργεί και θα παράγει με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού και των αμυντικών αναγκών της χώρας και όχι προς όφελος των μονοπωλίων.
Σε αυτόν το φορέα, οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με πλήρη απασχόληση, δίχως εργολαβίες, με ικανοποιητικούς μισθούς βάσει των σύγχρονων αναγκών τους.
Αν λοιπόν οι κύριοι της ΠΑΣΚΕ δε θέλουν εργάτες με ικανοποιητικούς μισθούς, με πλήρη απασχόληση με δικαιώματα, που θα δουλεύουν και θα παράγουν προς όφελος του τόπου και του λαού, ας βγουν να το πουν στους εργαζόμενους των ΕΑΣ ευθέως.
Οσον αφορά τα γλυκανάλατα περί «κοινωνικού κράτους», «κράτους δικαίου» και «δικαιωμάτων των εργαζομένων», ας μας απαντήσουν: Μπορεί να υπάρξει κοινωνικό κράτος κάτω απ' τη σιδερένια μπότα των μονοπωλίων; Το «κράτος δικαίου», αν είναι στα χέρια της αστικής τάξης πόσο «δίκαιο» μπορεί να είναι για τους εργαζόμενους; Και τι «δικαιώματα» μπορεί να έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι όταν αυτά θυσιάζονται, επειδή εμποδίζουν την «ανταγωνιστικότητα»;
Ας σταματήσουν, λοιπόν, να λένε ψέματα στους εργαζόμενους ότι δήθεν «χαράζουν υπεύθυνη στρατηγική αγώνων», διότι, τελικά το μόνο που «χαράζουν» είναι τον τρόπο ενσωμάτωσης των εργαζομένων στα πλαίσια ενός συστήματος που μόνο τα συμφέροντά τους δεν προστατεύει...