Την ώρα που η επιθετικότητα του κεφαλαίου διαρκώς εντείνεται, και που για την αντιμετώπιση της δικής του κρίσης προχωρά στα πιο άγρια αντεργατικά μέτρα για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, οι εργαζόμενοι καλούνται να αναπτύξουν αγώνες που όχι μόνο θα στοχεύουν στην άμεση απόκρουση της επίθεσης, αλλά, ταυτόχρονα, θα δίνουν την προοπτική και τη διέξοδο, απέναντι στη σημερινή βαρβαρότητα. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καλούνται από σήμερα να οργανώσουν τον αγώνα τους, για να μπορέσουν να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι αγώνας, αλλά σε ποια κατεύθυνση; Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται φανερό πως στους εργαζόμενους υπάρχουν δύο δρόμοι: Απ' τη μια, ο δρόμος των «διαλόγων» με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Ο δρόμος του «κοινωνικού εταιρισμού», που ακολουθεί ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός που θεωρεί πως τα συμφέροντα είναι κοινά εργατών-εργοδοτών και τα όποια προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με την ταξική συνεργασία. Και πότε-πότε, όταν δεν καταλαβαίνει η εργοδοσία το πρόβλημα κάνουμε και κανένα αγώνα «για τα μάτια του κόσμου» για να «συνετιστούν» κυβερνήσεις και εργοδότες. Απ' την άλλη, υπάρχει ο δρόμος της οργάνωσης των εργαζομένων, της ρήξης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις που την εκπροσωπούν, της αδιάλλακτης πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι σήμερα στην κοινωνία υπάρχουν δύο βασικές αντίπαλες τάξεις: Η αστική και η εργατική.

Οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρία, έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν. Αρκεί μόνο να δουν τι έχει συμβεί σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ, όπου οι δυνάμεις της υποταγής του εργατικού κινήματος, του συμβιβασμού και των «διαλόγων» έχουν «το πάνω χέρι». Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Μ. Βρετανία, στην Ισπανία, η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις έχει περάσει το σύνολο των αντεργατικών, αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Ας συγκρίνουν την κατάσταση που επικρατεί εκεί, τη «σιγή νεκροταφείου» απέναντι στην αντιλαϊκή επέλαση, με την κατάσταση στη χώρα μας. Εδώ, και μόνο η ύπαρξη, η δράση και οι αγώνες που έχουν αναπτύξει οι ταξικές δυνάμεις είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσουν μια σειρά από μέτρα, να ορθωθούν σημαντικά εμπόδια, αλλά και να αναπτυχθεί μια πάλη που μπορεί να δώσει προοπτική.

Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη και μπορούν να σταματήσουν την επίθεση. Αυτοί είναι η ανεξάντλητη δύναμη που κινεί όλη την οικονομία, όλη την κοινωνία. Μόνο η εργατική τάξη, με τους συμμάχους της, μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια της πλουτοκρατίας. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, είναι να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα. Εχουν ευθύνη, να δουν τη στάση και τη δράση της κάθε δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να κρίνουν τις πράξεις όσων κάθονται στα τραπέζια του διαλόγου και να τις αντιπαραβάλλουν με την καθημερινή δράση των ταξικών δυνάμεων στους τόπους δουλειάς. Να δυναμώσουν τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και να συμπορευτούν με αυτό. Εχουν την ευθύνη να δουν και τη στάση κάθε πολιτικής δύναμης. Κριτήριο είναι η στάση όλων αυτών απέναντι τα αντεργατικά μέτρα, την ΕΕ, την κρίση. Οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και της ανταγωνιστικότητας ανεξάρτητα από επί μέρους διαφορές είναι με τον αντίπαλο των εργατών. Τώρα αλλαγή συσχετισμού παντού, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ.