«Στην αίθουσα της διαπραγμάτευσης είναι κάποιοι υπαλληλίσκοι, δευτεροκλασάτοι του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη μια μεριά και εσείς από την άλλη που είστε έτοιμοι να δώσετε ό,τι σας ζητήσουν και πολλές φορές και περισσότερα απ' όσα σας ζητήσουν», άστραψε και βρόντηξε χτες στη Βουλή ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, κατά τη συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησής του στον υπουργό Οικονομικών, Ε. Βενιζέλο. Είμαστε, ωστόσο, βέβαιοι ότι τέτοιου είδους «μομφές» οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία δυσκολία να τις αποκρούσουν.

Τι πάει να πει, δηλαδή, «υπαλληλίσκοι, δευτεροκλασάτοι»; Θα άλλαζε κάτι ως προς το περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής αν το ΔΝΤ εκπροσωπούσε απευθείας η διευθύντριά του, κ. Λαγκάρντ; Αν η ΕΕ εκπροσωπούνταν στο ανώτερο δυνατό επίπεδο στις συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση; Οι εκπρόσωποι της τρόικας, όποιου επιπέδου κι αν είναι, δε «μιλούν» με τη «φωνή» των κεφαλαιοκρατών τους οποίους η τρόικα εκφράζει; Στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αρέσουν τα πυροτεχνήματα για τις εντυπώσεις. Αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού. Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι της τρόικας βρίσκονται στην ίδια πλευρά, ενωμένοι σαν μια γροθιά απέναντι στο λαό. Το σκέλος της πολιτικής που αφορά στο πετσόκομμα εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων το έχουν προ πολλού συνομολογήσει, από χρόνια συνιστά στρατηγική της ευρωένωσης που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσκυνάει.

Η όποια μάχη δίνει η κυβέρνηση αφορά στο να χάσει όσο το δυνατόν λιγότερα η ντόπια άρχουσα τάξη στο πλαίσιο της καταστροφής κεφαλαίου που απαιτείται για την πρόσκαιρη έξοδο απ' την καπιταλιστική κρίση. Για τους λαούς έχουν ήδη φροντίσει ώστε να βρίσκονται ριγμένοι στο καναβάτσο για να αποκαταστήσει η πλουτοκρατία τα κέρδη της και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Αυτή είναι η ιστορία. Ούτε ποιοι διαπραγματεύονται με ποιους, ούτε το χρέος που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει σε μείζον καταθέτοντας κάθε μέρα κι από μία πρόταση διαχείρισής του, αναγνωρίζοντας σαν ευθύνη του λαού να το αποπληρώσει για να συνεχίσει η πλουτοκρατία να μπουκώνει ζεστό χρήμα.