ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μπορούμε να αποτρέψουμε το έγκλημα

Με την ψήφιση του μνημονίου στη Βουλή το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι μέσα και έξω απ' αυτή εντείνουν την ταξική τους επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Το νέο έγκλημα δεν είναι το τέλος, αλλά μια νέα αρχή στο διαρκή πόλεμο που η πλουτοκρατία έχει εξαπολύσει κατά της εργατικής τάξης. Η στοχοποίηση των μισθών και των συλλογικών συμβάσεων, με συντριπτική μείωση των μισθών και κατάργηση της ελάχιστης συλλογικής προστασίας των εργαζομένων, μαρτυρά ότι το κεφάλαιο επιδιώκει τη μετατροπή τους όχι μόνο σε κακοπληρωμένους δούλους, αλλά και υποταγμένους. Γι' αυτό από την επομένη των μέτρων, οι εκβιασμοί εντάθηκαν ακόμα περισσότερο.

Και αυτό, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ψήφιση των μέτρων στη Βουλή δεν φτάνει από μόνη της. Ξέρουν, ότι σε τελική ανάλυση εκεί που θα κριθεί το ζήτημα είναι μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους χώρους δουλειάς. Το κεφάλαιο μπορεί να εξασφάλισε τις ψήφους των 199 βουλευτών, αλλά δεν πήρε την υπογραφή εκατομμυρίων εργατών για να μειωθούν οι μισθοί. Μπορεί να έχει τη στήριξη της συγκυβέρνησης, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και της Μπακογιάννη, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά τη συμφωνία των εργατών δεν την έχει.

Οι εργάτες δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Εχουν τη δύναμη να φρενάρουν, να μην επιτρέψουν την εφαρμογή των επώδυνων μέτρων. Το αποδεικνύουν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και οι απεργίες του τελευταίου διαστήματος. Ο αναβρασμός που επικρατεί στους τόπους δουλειάς. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, η άμεση αντίδραση εργαζομένων και ταξικών συνδικάτων στο σχέδιο να μπει λουκέτο σε Εργατική Κατοικία και Εργατική Εστία. Ο μεγάλος αγώνας που συνεχίζουν να δίνουν οι χαλυβουργοί, αλλά και δεκάδες σωματεία σε όλη την Ελλάδα, με απεργίες, επισχέσεις εργασίας, διαμαρτυρίες. Οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, των εργαζομένων στα νοσοκομεία που αντιστέκονται στη μείωση των μισθών και σε «υγεία επί πληρωμή». Η δράση που αναπτύσσουν σε όλη την Ελλάδα οι Λαϊκές Επιτροπές, για τα χαράτσια, τα προβλήματα της Υγείας, της Παιδείας, για την προστασία των ανέργων.

Αγώνες που κρατάνε αναμμένη τη φλόγα της αντίστασης και που το επόμενο διάστημα πρέπει να γίνουν ακόμα πιο αποφασιστικοί. Πρώτη προϋπόθεση: Η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, η μαζικοποίηση των συνδικάτων, η καθημερινή παρέμβαση, με σχέδιο και πρόγραμμα. Το ρίζωμα της ταξικής πάλης μέσα στα εργοστάσια, το ανοιχτό μέτωπο όχι μόνο με την κυβέρνηση και τα μέτρα, αλλά με την ίδια την καπιταλιστική εργοδοσία, η οργανωμένη ταξική πάλη. Η διαρκής και ασίγαστη αντιπαράθεση και το ξεσκέπασμα του εργοδοτικού συνδικαλισμού, μέχρι να εκδιωχθεί η «πέμπτη φάλαγγα» του κεφαλαίου από το σβέρκο των εργατών.

Δεύτερη προϋπόθεση: Το βάθεμα του ίδιου του περιεχομένου των αγώνων. Η ίδια η καπιταλιστική κρίση διαλύει αυταπάτες δεκαετιών που είχαν ριζώσει στη συνείδηση των εργαζομένων. Οι αγώνες που δόθηκαν αποκαλύπτουν εχθρούς και φίλους της εργατικής τάξης. Και κυρίως δείχνουν το δρόμο που πρέπει να διανύσει, έχοντας ξεκάθαρο το στόχο: Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους, την κατάκτηση μαζί με τους κοινωνικούς της συμμάχους της εργατικής, λαϊκής εξουσίας, για να οικοδομήσει μια άλλη οικονομία και κοινωνία, με επίκεντρο και οδηγό της την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Λαϊκή δέσμευση η ανατροπή τους

Γρηγοριάδης Κώστας

Τμήμα της γενικότερης και διαρκώς κλιμακούμενης τρομοκρατίας του λαού αποτελούν οι περίφημες «εγγυήσεις» και οι «δεσμεύσεις» που ζητούν από τα (αστικά) πολιτικά κόμματα οι εταίροι - δανειστές για να διασφαλίσουν τάχα «ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω». Καθόλου «αναξιόπιστα» δεν είναι στα μάτια των εταίρων τα αστικά κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως διατείνονται ορισμένοι για να δικαιολογήσουν τις θρασύτατες και προκλητικές αξιώσεις των εταίρων για τις επιπρόσθετες «δεσμεύσεις». Αυτό που θέλουν είναι να δηλώσει υποταγή στην πράξη ο ίδιος ο λαός και να αποδεχθεί τα μέτρα που καταστρέφουν ολοκληρωτικά τη ζωή του και τον μετατρέπουν σε σύγχρονο σκλάβο των μονοπωλίων. Ομως αυτή είναι κοινή στρατηγική επιδίωξη της πλουτοκρατίας και της τρόικας (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) και αυτή εργάζονται από κοινού να υλοποιήσουν κλιμακώνοντας στο έπακρο την ιδεολογική τρομοκρατία. Τις αξιώσεις των εταίρων - δανειστών τις αξιοποιούν οι ηγεσίες των κομμάτων της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου για να εντείνουν την άγρια τρομοκρατία κατά του λαού είτε μέσα από τα εκβιαστικά διλήμματα «ευρώ ή δραχμή» είτε μέσα από την κινδυνολογία περί πλήρους έλλειψης φαρμάκων, τροφίμων, πετρελαίου κ.ο.κ. Το μέτωπο μαύρης συγκυβέρνησης - τρόικας είναι αρραγές όσον αφορά στην κλιμάκωση του πολέμου κατά του λαού και σε αυτό δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση. Η μόνη δέσμευση λοιπόν που πρέπει να αναλάβει ο λαός είναι ότι θα οργανώσει την πάλη και την αντεπίθεσή του ώστε να μην εφαρμοστούν ποτέ τα βάρβαρα μέτρα που κάνουν τη ζωή του κόλαση, για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία. Και η μόνη εγγύηση γι' αυτό είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Θέλουν κάλπη κάθαρσης και εκτόνωσης

Είπε ο Α. Σαμαράς σε προχτεσινή κομματική εκδήλωση της ΝΔ: «Αμεση προσφυγή στις κάλπες. Εκλογές, για να υπάρξει ομαλότητα στον τόπο. Οι εκλογές λειτουργούν απελευθερωτικά και καταπραϋντικά. Απελευθερωτικά για το λαό και τους ανθρώπους. Μετά το PSI θα γίνουν άμεσα εκλογές σε κλίμα ομαλότητας και για να αποκατασταθεί πλήρως το δικαίωμα της ελπίδας στον ελληνικό λαό. Διαφορετικά θα πάμε σε ακυβερνησία. Προϋπόθεση για να αρχίσουμε και πάλι να ελπίζουμε είναι να υπάρξει μια κυβέρνηση με νωπή και ισχυρή με λαϊκή εντολή δυνατή, με λαϊκή δηλαδή νομιμοποίηση, δημοκρατική νομιμοποίηση». Τι τις θέλει τις εκλογές η ΝΔ; Για να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πριν αυτή ριζοσπαστικοποιηθεί και απειλήσει τη σταθερότητα του αστικού συστήματος, την οποία ο Σαμαράς ταυτίζει με την ακυβερνησία. Λέει, μάλιστα, ότι με τις εκλογές θα αποκτήσει νομιμοποίηση η επόμενη κυβέρνηση να κάνει αυτά ακριβώς που κάνει και η σημερινή. Να εφαρμόσει δηλαδή τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα. Ο Σαμαράς δίνει ένα πρώτο δείγμα για την προπαγάνδα που θα φουντώσει στην προεκλογική περίοδο, όποτε κι αν αυτή έρθει. Τα αστικά κόμματα θα λένε στο λαό ότι η κάλπη πρέπει πάση θυσία να βγάλει κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα όσα συμφωνήθηκαν με την τρόικα, απειλώντας με χάος αν ο λαός επιλέξει διαφορετικά και τους μαυρίσει. Εκλογές για να διασωθεί η «κοινωνική συνοχή» ζητάει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται έτσι φανερό ότι τα κόμματα που βάζουν ζήτημα εκλογών, δεν το κάνουν όλα για τον ίδιο λόγο. Τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές βλέπουν την κάλπη σαν καθαρτήριο του συστήματος που μαυρίζει την ψυχή του λαού ή σαν ευκαιρία για εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, προσδοκώντας οι δεύτεροι να αναβαθμίσουν το ρόλο τους στη διαχείριση. Το ΚΚΕ λέει εκλογές για να προστεθεί η ψήφος στα όπλα που διαθέτει ο λαός ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματά της. Να αξιοποιήσει την κάλπη για να τους πατώσει στην κυριολεξία και με ενισχυμένο ΚΚΕ να κλιμακώσει από καλύτερες θέσεις την πάλη του, να δυσκολέψει την προσπάθειά τους να ενσωματώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση με μακιγιάρισμα του πολιτικού συστήματος, να κάνει βήματα στην ενίσχυση της ταξικής πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Περί ... Δικαίου

Αγνωστο γιατί, ορισμένοι επιμένουν να καταγγέλλουν το νέο μνημόνιο, επειδή λέει για πρώτη φορά η επίλυση της όποιας διαφοράς ανάμεσα στους πιστωτές και τη χώρα, θα γίνει με βάση το αγγλικό δίκαιο.

Στη σύμβαση που τώρα πήγε στη Βουλή, αναφέρεται: «Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο».

Στη σύμβαση του 2010 έλεγε: «Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο».

Βλέπετε καμιά διαφορά; Οχι. Αραγε εκείνοι που την επικαλούνται τι επιδιώκουν; Να ερμηνεύσουν την αρνητική τους θέση στο σημερινό μνημόνιο, ή να δικαιολογήσουν το «ναι» που έλεγαν το 2010; Μάλλον να αποπροσανατολίσουν το λαό σχετικά με το μνημόνιο που βάζει ταφόπλακα στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα στρέφοντας την πάλη του όχι σ' αυτό το ουσιαστικό, ταξικό υπέρ του κεφαλαίου ζήτημα, αλλά στο ποιο αστικό δίκαιο είναι καλύτερο, λες και υπάρχει καλό και κακό δίκαιο υπεράσπισης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης...