Ο Γκ. Ζιουγκάνοφ σε πρόσφατη προεκλογική συγκέντρωση

Βασικό της μέλημα «η σωτηρία της χώρας», ώστε «να ξεπεράσει τις πέντε κυριότερες απειλές που κρέμονται πάνω από τη Ρωσία». Ως τέτοιες προσδιορίζονται: «Η τεράστια κοινωνική ανισότητα. Η δημογραφική καταστροφή. Η αναρχία της οικονομίας που είναι εξαρτημένη από την αρρώστια της κατανάλωσης. Η απώλεια της αμυντικής ικανότητας. Η πνευματική και ηθική κατάπτωση». Υποστηρίζει πως η κυβέρνησή του θα εξασφαλίσει: «Την ασφάλεια της χώρας μας και την προσωπική ασφάλεια των πολιτών της. Μια μετάβαση από την οικονομική ύφεση στην επιτάχυνση της ανάπτυξης. Την εξάλειψη της φτώχειας και κοινωνικής υποβάθμισης. Την ενίσχυση της φιλίας των λαών στο εσωτερικό της Ρωσίας. Ενα κράτος δικαίου, του νόμου και της τάξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Αυτό αναμένεται να γίνει με τη λεγόμενη «φόρμουλα 3-7-5», που περιλαμβάνει: - ΤΡΕΙΣ τομείς μιας νέας εξωτερικής πολιτικής - ΕΠΤΑ τομείς μιας νέας οικονομικής πολιτικής - ΠΕΝΤΕ κοινωνικές προτεραιότητες.

Επιγραμματικά οι βασικές κατευθύνσεις του προεκλογικού προγράμματος του Γκ. Ζιουγκάνοφ προβλέπουν:

1. Οι νέες προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής θα στοχεύουν στην εδραίωση δίκαιων σχέσεων στην παγκόσμια αρένα, στην αύξηση του αριθμού των συμμάχων και των μόνιμων εταίρων της Ρωσίας. Θα αφιερώσουμε τις προσπάθειές μας για την ενίσχυση του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών, υποστηρίζοντας έναν πολυπολικό κόσμο και τον περιορισμό της επιρροής του ΝΑΤΟ. Οι συμπατριώτες μας στο εξωτερικό θα προστατεύονται αποτελεσματικά.

2. Η δημιουργία μιας νέας Ενωσης των αδελφών λαών. Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να επιταχυνθεί η επαναπροσέγγιση των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. (...)

3. Η ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας μας (...) Σας υπόσχομαι μια ανεξάρτητη και φιλειρηνική εξωτερική πολιτική και την προστασία της πατρίδας μας από εξωτερικές απειλές.

1. Εθνικοποίηση (...) παλλαϊκή ιδιοκτησία στους φυσικούς πόρους. Η εθνικοποίηση θα επηρεάσει τους τομείς πετρελαίου και φυσικού αερίου, τον τραπεζικό τομέα, την ενέργεια, την αεροναυπηγική, τους σιδηροδρόμους. (...) Σε όσους πήραν στα χέρια τους το λαϊκό πλούτο στη δεκαετία του '90, αλλά στη συνέχεια ανέπτυξαν την παραγωγή, θα τους προτείνουμε μια άξια αποζημίωση.

2. Μια νέα εκβιομηχάνιση. (...)

3. Αναβίωση της ρωσικής υπαίθρου. (...)

4. Μια αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. (...)

5. Αναθεώρηση του φορολογικού συστήματος. (...)

6. Ταχεία ανάπτυξη της επιστήμης. (...)

7. Εφαρμογή του προγράμματος "Κάλυψης Μεγάλων Αποστάσεων" (...) μεγάλες επενδύσεις για τη βιομηχανία και γεωργία.

1. Μια κοινωνία της δικαιοσύνης θα αντικαταστήσει την "κοινωνία της ζούγκλας". Εμείς θα εγκρίνουμε ένα νέο Κώδικα Εργασίας και θα προστατεύουμε τα δικαιώματα των μισθωτών. Θα εγγυηθούμε ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας, το δικαίωμα στην ξεκούραση και ανάπαυση, την αναβάθμιση του μορφωτικού και πολιτιστικού τους επιπέδου. Μέσα σε ένα χρόνο θα αναθεωρήσουμε όλους τους αντιλαϊκούς νόμους. (...) Μέχρι το τέλος του 2013 ο μέσος όρος σύνταξης στη Ρωσία θα διπλασιαστεί και οι ελάχιστες συντάξεις θα τριπλασιαστούν. (...)

2. Τα παιδιά και οι νέοι θα απολαμβάνουν κρατική στήριξη.

3. Η ποιοτική εκπαίδευση θα είναι προσιτή σε όλους: Θα επαναφέρουμε στους ανθρώπους τη μεγαλύτερη κατάκτηση της σοβιετικής εξουσίας, δηλαδή την καθολική δωρεάν Παιδεία. (...)

4. Η υγεία θα βελτιωθεί: Θα μπορείτε να αποκτήσετε δωρεάν υψηλής ποιότητας ιατρικές υπηρεσίες. Ιδιωτικές κλινικές θα είναι μόνο μια προσθήκη στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου συστήματος υγείας του κράτους. (...)

5. Η κυβέρνηση θα διασφαλίσει μια πολιτιστική άνθηση και την πνευματική ενότητα της xώρας».

Συμπερασματικά, αν και το βασικό σύνθημα του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ είναι «Η εξουσία κι η ιδιοκτησία στο λαό», το πρόγραμμά του συνιστά μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα καλύτερης διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, που προτίθεται να εφαρμόσει μέσα από εκλογικές - κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η ομάδα των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) από την περσινή συνάντηση των ηγετών

Την περασμένη βδομάδα σε άρθρο στην εφημερίδα «Μοσκόφσκιε Νόβοστι» ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δηλώνει πως η Ρωσία θα εξακολουθήσει να έχει το «προνόμιο» διαμόρφωσης μιας «ανεξάρτητης» εξωτερικής πολιτικής.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, στο άρθρο του ο Β. Πούτιν αναγνωρίζει πως η Ρωσία ούτε είναι, ούτε επιθυμεί να βρεθεί «απομονωμένη» στη διεθνή αρένα. Το ίδιο μάλιστα άρθρο αναφέρεται στις ιδιαίτερα σύνθετες και πολύπλοκες σχέσεις της Ρωσίας με άλλους «διεθνείς παίκτες», όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η ΕΕ, η Ινδία, αλλά και στις διακρατικές ενώσεις του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης, των ταχύτερα αναπτυσσόμενων χωρών (BRICS), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) κ.ά.

Με τον τρόπο αυτό γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές πως ακόμη και για μια χώρα με ισχυρό πυρηνικό οπλοστάσιο, τεράστια φυσικά αποθέματα πρώτων υλών και ανερχόμενο οικονομικό δυναμικό, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης που διαμορφώνονται στα πλαίσια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος κάνουν αρκετά σχετική την έννοια της «ανεξάρτητης» εξωτερικής πολιτικής, που αποδεικνύεται στενά εξαρτημένη από τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων στη διαπάλη για το κέρδισμα αγορών, τον έλεγχο των πρώτων υλών και των δρόμων μεταφοράς τους.

Στο άρθρο του ο Β. Πούτιν ευθέως κατηγορεί τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, πως καταλαβαίνουν ιδιόμορφα την έννοια της ασφάλειας, πως έχουν καταληφθεί από την ιδέα να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους το απόλυτο άτρωτο.

Τους προειδοποιεί πως «η ασφάλεια στον κόσμο μπορεί να εξασφαλιστεί μόνον από κοινού με τη Ρωσία, κι όχι επιδιώκοντας να την "σπρώξουν" παραπίσω, να αδυνατίσουν τις γεωπολιτικές θέσεις της και να χτυπήσουν την αμυντική της ικανότητα».

Ιδιαίτερα σημειώνει τα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ και το αμερικάνο-νατοϊκό σχέδιο για τη δημιουργία συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας στην Ευρώπη, που όπως δηλώνει «προκαλεί τις νόμιμες ρωσικές ανησυχίες».

Υπογραμμίζει πως αν και η Ρωσία επιδιώξει την καλυτέρευση των σχέσεων με το ΝΑΤΟ, το τελευταίο «δημιουργεί προηγούμενα, που δε βοηθούν καθόλου στην εμφάνιση κλίματος εμπιστοσύνης».

Ιδιαίτερα αιχμηρός γίνεται ο Β. Πούτιν στα σχέδια «παράκαμψης» της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ. Με αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να επιδιώκει να αναλάβει λειτουργίες, που όπως σημειώνει στο άρθρο, «κάθε άλλο παρά ταιριάζουν σ' ένα αμυντικό σύμφωνο».

Ως παράδειγμα παραγκωνισμού της Ρωσίας φέρνει τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και σημειώνει πως σ' εκείνες χώρες, που πέρασαν από τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», οι ρωσικές εταιρείες χάνουν θέσεις που είχαν κατακτήσει επί δεκαετίες στις εκεί αγορές και τάσσεται ενάντια στην επανάληψη του «λιβυκού σεναρίου» στη Συρία.

Προειδοποιεί πως οι συνέπειες ενός στρατιωτικού χτυπήματος κατά του Ιράν θα είναι πραγματικά καταστροφικές. Προτείνεται να αναγνωριστεί το δικαίωμα του Ιράν σε ένα πυρηνικό πρόγραμμα για ειρηνικούς σκοπούς κάτω από τον έλεγχο της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας. Οπως ευθέως δηλώνει, ένα τέτοιο ενδεχόμενο «θα ήταν για τη Ρωσία ιδιαίτερα επωφελές, αφού εμείς δουλεύουμε στις διεθνείς αγορές, οικοδομούμε νέους πυρηνικούς σταθμούς, στη βάση σύγχρονων και ασφαλών τεχνολογιών, συμμετέχουμε στη δημιουργία πολυμερών κέντρων εμπλουτισμού του ουρανίου και στις τράπεζες πυρηνικού καυσίμου».

Επιπλέον, στο άρθρο δίνεται βάρος στην ανάγκη ενίσχυσης των σχέσεων της Ρωσίας με την ΕΕ. Δηλώνεται πως η Ρωσία είναι αναπόσπαστο τμήμα της μεγάλης Ευρώπης και του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ταυτόχρονα, υπογραμμίζεται πως η Ρωσία επιθυμεί μια ενιαία και ισχυρή ΕΕ, ενώ εκφράζονται παράπονα για εμπόδια στη δράση των ρωσικών μονοπωλίων στην Ευρώπη. Ως παράδειγμα ο Β. Πούτιν αναφέρει τα ενεργειακά σχέδια της ΕΕ για περιορισμό των ρωσικών ενεργειακών μονοπωλίων, αλλά και την αποτυχία των ρωσικών μονοπωλίων να πάρουν στα χέρια τους την αυτοκινητοβιομηχανία της «Οπελ».

Καλεί τους Ευρωπαίους αστούς να εγκαταλείψουν «αγκυλώσεις» του παρελθόντος, που μπορεί ακόμη να έχουν απέναντι στη Ρωσία και τους εμποδίζουν στην εμβάθυνση των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας και προτείνεται η δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού χώρου από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, της «Ενωσης της Ευρώπης».

Στο άρθρο δεν κρύβεται το βάρος που δίνει η αστική τάξης της Ρωσίας στη στρατηγική συνεργασία της με την Κίνα, αλλά και την Ινδία και γενικότερα με τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες του BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική).

Σημειώνεται πως η Ρωσία θα επιδιώξει την από κοινού τοποθέτηση αυτών των δυνάμεων στη «διεθνή αρένα, στην από κοινού επίλυση των οξυμένων περιφερειακών και παγκόσμιων προβλημάτων», σπέρνοντας αυταπάτες για τη διαμόρφωση μιας δήθεν «ισότιμης παγκόσμιας τάξης», που θα διαμορφωθεί από τον πολυ-πολικό κόσμο.

Την ίδια ώρα όμως αναγνωρίζει πως αν και τα βασικά πολιτικά ζητήματα με την Κίνα «έχουν επιλυθεί», σε κάποια ζητήματα παραμένει κάποια «τραχύτητα» στις ρώσο-κινεζικές σχέσεις, και σαν παράδειγμα αναφέρει το γεγονός ότι σε τρίτες χώρες δεν συμπίπτουν τα συμφέροντα των δύο χωρών. Μ' άλλα λόγια, δίπλα στη συνεργασία τους συνυπάρχει κι ο ανταγωνισμός τους, για τον έλεγχο των αγορών και των πρώτων υλών.

Στο άρθρο σημειώνεται πως οι ΗΠΑ κι άλλες δυτικές χώρες επιδιώκουν να ιδιοποιηθούν το ζήτημα των λεγόμενων «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Σημειώνει ως παράδειγμα πως στη Λιβύη μια σειρά κρατών, με την κάλυψη των ανθρωπιστικών συνθημάτων ξεμπέρδεψαν με το καθεστώς της Λιβύης, με ιδιαίτερα αποκρουστική τη σκηνή της δολοφονίας του Καντάφι.

Σημειώνει πως ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας του πρέπει αποτελεσματικά να εμποδίσει την προσπάθεια κάποιων χωρών να επιβληθούν στη διεθνή αρένα «εξάγοντας την «πυραυλο-βομβιστική δημοκρατία».

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, αναδεικνύει το ρόλο των BRICS, ως εκείνο τον «πόλο» που θα επιβάλει στις διεθνείς σχέσεις την «πολυ-πολικότητα» και το τέλος της αυθαιρεσίας στις διεθνείς σχέσεις. Επιπλέον, σημειώνει πως και η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει το ζήτημα των λεγόμενων «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» απέναντι στις Βαλτικές χώρες (Λετονίας και της Εσθονίας) για την υλοποίηση των γενικών αρχών που αφορούν τις εθνικές μειονότητες. Δε θα συμβιβαστούμε με το απαράδεκτο καθεστώς των «μη πολιτών», που έχει δοθεί σε εκατοντάδες χιλιάδες ρωσόφωνους που έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων σε αυτές τις χώρες.

Συνοπτικά, με νέο Πρόεδρο το Β. Πούτιν, η αστική τάξη της Ρωσίας αναμένεται να επιδιώξει την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου της. Να αξιοποιήσει καλύτερα τις παλιές και να φτιάξει νέες «λυκοσυμμαχίες», για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων της. Το πυρηνικό δυναμικό, το υψηλά ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, η τεχνογνωσία (όλα και σε μεγάλο βαθμό «κληρονομιά» του σοσιαλιστικού συστήματος), σε συνδυασμό με τον τεράστιο φυσικό πλούτο και πόρους, εξακολουθούν να διατηρούν τη Ρωσία σε σημαντική θέση στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».