Με πυξίδα την ψυχή του, μας έκανε κοινωνούς μιας τέχνης μεγάλης ομορφιάς. Ακουαρέλες, λάδια, τοιχογραφίες σε μεγάλες επιφάνειες, κόσμημα, έπιπλο, αλλά και γλυπτική όταν ο ίδιος ένιωσε την ανάγκη «να μετουσιώσει τις φόρμες και τους τόνους της ζωγραφικής σε ύλη», ήταν μερικά από τα μονοπάτια που εξερεύνησε. Μεγάλη αγάπη του, μέχρι το τέλος της ζωής του, η ακουαρέλα, υλικό που έδωσε «σάρκα και οστά» στα καλπάζοντα άλογά του, στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού...Ο λόγος για τον ζωγράφο και γλύπτη Πάρι Πρέκα (1926 - 1999), στον οποίο είναι αφιερωμένη η έκθεση «Πάρις Πρέκας. Ζωγραφική - Γλυπτική», που εγκαινιάζεται (12/3, 8 μ.μ.) στο Μουσείο Μπενάκη και θα διαρκέσει μέχρι τις 13 Μάη. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν περίπου 60 ζωγραφικά έργα και 30 γλυπτά, καθώς και μια σειρά δαχτυλιδιών που δημιούργησε ο καλλιτέχνης.

Πολύπλευρος καλλιτέχνης, ο οποίος εμπνέεται κυρίως από τα θέματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου, ο Πάρις Πρέκας έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ανάγλυφη αρχιτεκτονική διακόσμηση και την κοσμηματογραφία. Η ζωγραφική του, που περιλαμβάνει κυρίως ελαιογραφίες και υδατογραφίες, ξεκινά αρχικά με παραστατικά έργα, τα οποία ονόμαζε «Πορτρέτα της Ελλάδας» (υδατογραφίες, 1959 - 1965), και συνεχίζει με αφαιρετικές συνθέσεις με τις σειρές «Λιμάνια», «Αλογα», «Βίοι Παράλληλοι» και «Τάνκερ» (δεκαετίες '70 - '80). Τα γλυπτά του, φιλοτεχνημένα με ορείχαλκο, σίδερο, ατσάλι, ξύλο, μάρμαρο, πέτρα και πηλό, βασίζονται σε αρχές που συνδυάζουν την αφαίρεση, τον κυβισμό, το σουρεαλισμό και τον εξπρεσιονισμό και εκτίθενται σε πολλούς δημόσιους χώρους της Αττικής (Πλατεία Συντάγματος, οδός Ηρώδου Αττικού, Γαλλικό Ινστιτούτο κ.ά.).

Ασυμβίβαστος άνθρωπος που διακρινόταν για το ήθος στην προσωπική και καλλιτεχνική του ζωή, ο Πάρις Πρέκας, που πέθανε (1/11/99), στα 73 του χρόνια, μέσα από την τέχνη του εξέφραζε με κάθε έννοια το ταξίδι, την τάση της φυγής, τη λαχτάρα αναζήτησης. Απέφευγε τον εγκλωβισμό σε ένα δρόμο έκφρασης.

Τα λιμάνια του Αιγαίου και τα τοπία από την ελληνική φύση, τα πανιά και τα πλεούμενα, η αγάπη του για τον κόσμο της αρχαιότητας, το πέταγμα του Ικαρου και οι κινήσεις των αλόγων, οι όγκοι των τάνκερ, όλα εκφράζουν άμεσα ή υπαινικτικά τη φυγή από τη συμβατικότητα, την έννοια της προσωπικής ελευθερίας. Από τα έργα που σχετίζονται με τη θάλασσα και το ταξίδι είναι οι σειρές «Ασπρα πανιά», που πραγματοποιήθηκαν κατά την παραμονή του Π. Πρέκα στην Υδρα, «Τάνκερ», που άρχισε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Ιτέα την περίοδο του πολέμου Ιράν - Ιράκ, καθώς και το γλυπτό «Μυθιστόρημα».

«Η μαγεία του έργου τέχνης είναι ότι μπορεί να λέει κάτι πέραν αυτού που δείχνει...», έλεγε ο ίδιος ο δημιουργός. Η περιπέτεια της ζωγραφικής ξεκίνησε για τον Π. Πρέκα σαν ένα απλοϊκό παιχνίδι στην «Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών» κοντά στους Δημήτριο Μπισκίνη, Ανδρέα Γεωργιάδη και Ουμβέρτο Αργυρό. Σπουδαστής ακόμα, ενταγμένος στο ΕΑΜ τον καιρό της Κατοχής, ζωγράφισε την «Ελλάδα που σπάει τις αλυσίδες» της σκλαβιάς. Αυτό έγινε αφορμή να συλληφθεί το Δεκέμβρη του 1944 και να σταλεί, μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές του ΕΑΜ, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου. Αυτές οι βιωματικές εμπειρίες του 18χρονου Π. Πρέκα καταγράφονται ανεξίτηλα στην ψυχή του κι άλλοτε γίνονται βάρος που σε λυγίζει, άλλοτε γίνονται «φτερά του Ικάρου».

Λίγα χρόνια αργότερα (1963), συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Η εκθεσιακή του δραστηριότητα ξεκινά το 1955 με ατομική έκθεση της ζωγραφικής του δημιουργίας, στην γκαλερί «Ζαχαρίου». Ακολούθησαν εκθέσεις ζωγραφικής το 1958 και το 1964, ενώ το 1972 και το 1977 παρουσίασε και τη γλυπτική του δραστηριότητα. Από τις πολλές ατομικές παρουσιάσεις της τελευταίας δεκαετίας, σημειώνουμε τις εκθέσεις σε Θεσσαλονίκη (1992), Κατερίνη (1993), Λευκωσία και Σαντορίνη (1994), Αθήνα (1996). Η τελευταία έκθεση έργων του ήταν το 1997 στην «ART Αθήνα 5», στο περίπτερο της γκαλερί «Αργώ». Παράλληλα, ο Πάρις Πρέκας συμμετείχε σε πολλές ομαδικές και θεματικές εκθέσεις, πανελλήνιες 1952-1975, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στα Ιωάννινα κ.α. Πλούσια ήταν και η εκθεσιακή του δραστηριότητα στο εξωτερικό. Ξεκινώντας το 1956, συμμετείχε σε εκθέσεις στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Νέα Υόρκη, στην Ιαπωνία, στην Ελβετία, στην «1η Μπιενάλε Νέων Ζωγράφων» (Παρίσι 1959), στην «8η Μπιενάλε Σάο Πάολο» (1965) και «7η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας» (1968). Από τις διακρίσεις που απέσπασε, σημειώνουμε τη βράβευσή του το 1962 για τη ζωγραφική του δημιουργία με το «Αργυρό Μετάλλιο της Πόλης των Παρισίων».

Αναδρομική έκθεση της ζωγράφου και πολυβραβευμένης εικονογράφου βιβλίων, Φωτεινής Στεφανίδη, με τίτλο «Ζωγραφική σαν παραμύθι», φιλοξενεί (έως 6/4) το Πνευματικό Κέντρο Ν. Ιωνίας Βόλου (αρχή λεωφόρου Σταδίου και Μανδηλαρά, τηλ: 24210 65.212). Στην έκθεση, παρουσιάζονται σπουδές, σχέδια, εικονογραφήσεις, ζωγραφικές συνθέσεις, αντικείμενα και συλλεκτικά βιβλία από τη μέχρι σήμερα πορεία της εξαιρετικής δημιουργού, η οποία θα παραστεί σε ανοιχτή εκδήλωση που θα γίνει στα πλαίσια της έκθεσης, στις 17/3 (6 μ.μ.).

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, θα λειτουργεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η έκθεση διοργανώνεται από τις Παιδικές Βιβλιοθήκες του Δήμου Βόλου («Στέκι Παιδιού» της Διεύθυνσης Αρχείων, Μουσείων και Βιβλιοθηκών και της Διεύθυνσης Εκπαίδευσης του ΔΟΕΠΑΠ και «Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών» Νεάπολης της ΚΕΚΠΑ-ΔΙΕΚ).

«Για όσους γνωρίζουν τις πολυάριθμες εικονογραφήσεις της Φωτεινής, της αέρινης αυτής ποδηλάτισσας του χρωστήρα, για όσους ευφράνθηκαν με την ποιητική του σχεδίου, της σύνθεσης και των χρωμάτων της, οι κατά καιρούς διακρίσεις, ελληνικές και ξένες, διόλου δεν εκπλήσσουν. Αντίθετα, έρχονται ως αναμενόμενες επιβεβαιώσεις. Καταφάσεις μιας αισθητικής που ξέρει να συναιρεί ελληνότροπα μακροπαράδοτες της τέχνης όψεις και οράματα, δοκιμασμένα μυστικά και κώδικες. Συνάμα και σημάδια ευοίωνα πως ηλεκτρονική εικονογράφηση, εικονοπλαστικές ακροβασίες ή όποιες παρόμοιες εφαρμογές δεν είναι, ευτυχώς, ικανές να εξοβελίσουν τρυφεράδα, ήθος και εικαστική ποιότητα από την εικονογράφηση του παιδικού βιβλίου. Γιατί, μπορεί η χλωρή παιδική ψυχή να δοκιμάζεται πολλαπλά από τις αγωνίες και τις εκτροπές του χειμαζόμενου κόσμου μας, μπορεί να εκβάλλουν μέσα της ουκ ολίγα πολιτισμικά απόβλητα, οφείλουμε όμως, ωσότου έρθει και δέσει, να τη διαφυλάξουμε με ευφάνταστα τεχνάσματα, έστω και με όπλα ουτοπίας.

Αυτό κάνει η Φωτεινή Στεφανίδη με τις εικονογραφήσεις της. Ιλαρό αντίδοτο, μαγικό φίλτρο. Χωρίς εικαστική διγλωσσία, χωρίς τις παραμικρές εκπτώσεις στην τέχνη της εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης εμπορικής εικονογράφησης, ντύνει ανάλαφρα παραμυθένιες ιστορίες και παραμύθια λαϊκά, με τα αμιγώς ζωγραφικά της έργα. Από την ίδια στόφα και τα χαρακτικά της σε εικονογραφήσεις συλλεκτικών εκδόσεων, με αντιπροσωπευτικότερο το ποίημα του Λόρκα «Preciosa y el aire» («Του Ανέμου και της Παινεμένης»). Φωτεινή, χαίρε! Kαι με τις ποιητικές ζωγραφιές σου ευ ποίει!», γράφει, μεταξύ άλλων στο δίπτυχο κατάλογο της έκθεσης ο, επίσης, πολυβραβευμένος συγγραφέας βιβλίων για παιδιά Χρήστος Μπουλώτης, πολλά βιβλία του οποίου έχει εικονογραφήσει η Φωτεινή Στεφανίδη.