ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ανίσχυροι αυτοί, ισχυρός ο λαός

Κομβικό σημείο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΚΚΕ και όλα τα άλλα κόμματα, τόσο προεκλογικά, όσο και ευρύτερα, είναι τούτο: Ολοι προπαγανδίζουν ότι λύση στα προβλήματα του λαού μπορεί να δώσει μια άλλη κυβέρνηση, στη θέση της οποίας ο καθένας βάζει τον εαυτό του, μόνο ή με συμπληρώματα. Στον αντίποδα, το ΚΚΕ λέει ότι διέξοδος για το λαό δεν είναι η ανάδειξη μιας άλλης κυβέρνησης στην αστική διαχείριση, οποιαδήποτε απόχρωση κι αν έχει, αλλά η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Η στρατηγική αυτή διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ και τους άλλους, σχετίζεται άμεσα με το τι προβάλλει το κάθε κόμμα σαν αιτία για τα δεινά που περνάει ο λαός και σε ποια τάξη υποτάσσει την πολιτική του. Στη βάση αυτή διαμορφώνει και τις προτάσεις του.

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. και τα άλλα αστικά κόμματα, πασχίζουν να πείσουν το λαό ότι απέναντί του βρίσκεται μια «καλή» ή «κακή» διαχείριση, μια «ικανή» ή «ανίκανη» κυβέρνηση, ένα λιγότερο ή περισσότερο «αποτελεσματικό» κράτος. Στην πραγματικότητα, λένε στο λαό ότι η κακοδαιμονία του οφείλεται σε λάθη, παραλείψεις και αστοχίες στη διαχείριση, οι οποίες, με μια άλλη κυβέρνηση ή ένα άλλο «μείγμα πολιτικής», μπορούν να διορθωθούν και να οδηγήσουν τάχα σε λαϊκή ευημερία. Γι' αυτό ο ψευτοκαυγάς τους και προεκλογικά εστιάζεται στο ποιος θα διαπραγματευτεί καλύτερα τα επόμενα αντιλαϊκά πακέτα, τα οποία όλοι θεωρούν δεδομένα, αλλά και αναγκαία, από τη σκοπιά της τάξης που υπηρετούν. Δίπλα σ' αυτούς, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού καλλιεργούν αυταπάτες ότι η κρίση και η επίθεση στο λαό οφείλεται στο ένα ή στο άλλο «μοντέλο διαχείρισης» του καπιταλισμού, στην πρωτοκαθεδρία μερίδων της πλουτοκρατίας έναντι των πολιτικών τους εκπροσώπων και πάει λέγοντας.

Είναι αποκαλυπτική η δήλωση του Παπαδημούλη, ότι ο πρόεδρος του ΣΕΒ, που τις προάλλες εξαπέλυσε λυσσαλέα επίθεση στο κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, είναι «εκπρόσωπος τοκιστών και σουλατσαδόρων και όχι βιομηχάνων». Δηλαδή, υπάρχουν και καλοί βιομήχανοι, άρα καλοί καπιταλιστές, τους οποίους δεν εκπροσωπεί ο Δασκαλόπουλος και οι οποίοι, συνεκδοχικά, είναι υπέρ των λαϊκών δικαιωμάτων! Η ενσωμάτωση σε όλο της το μεγαλείο. Τι θέλουν όλοι τους να κρύψουν από το λαό; Οτι απέναντι, αντίπαλός του, στέκεται μια τάξη και όχι μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα, που εκπροσωπεί πολιτικά τα συμφέροντά της. Οτι η κρίση και τα μέτρα είναι συνέπεια του καπιταλισμού που σάπισε και στον οποίο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια, με τα κόμματά τους στη διαχείριση.

Αυτό που λέει το ΚΚΕ, είναι ότι όσα πουκάμισα και αν αλλάξει ο καπιταλισμός, σε όποιον κι αν αναθέσει την πολιτική διαχείριση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει για το λαό, αν ο ίδιος δεν έρθει σε ρήξη και σε σύγκρουση με την τάξη που πραγματικά εξουσιάζει, επειδή κρατάει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής. Ο μόνος που μπορεί να οργανώσει αποτελεσματικά αυτή την αναγκαία ιστορικά σύγκρουση, είναι το ΚΚΕ, επειδή είναι το μόνο κόμμα που έχει αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική στρατηγική και παλεύει για να αλλάξει τάξη στην εξουσία. Οι εκλογές που έρχονται, είναι όπλο στα χέρια του λαού να κάνει πιο αδύναμους αυτούς που τον πολεμάνε, τσακίζοντας τα κόμματά τους στην κάλπη, ενισχύοντας όσο γίνεται το ΚΚΕ. Αδύναμη αστική κυβέρνηση σημαίνει ισχυρός λαός να τους βάλει εμπόδια, να τους ανατρέψει.

Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αφού η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ - ΝΔ πρόσφερε στην πλουτοκρατία συνολικά και στον κάθε εργοδότη ξεχωριστά το αναγκαίο για αυτούς νομικό πλαίσιο για να τσακίσουν τις συμβάσεις και να φτάσουν τους μισθούς στα Τάρταρα, τώρα απευθύνει προκλητικές και θρασύτατες εκκλήσεις στους «κοινωνικούς εταίρους» να υπογράψουν νέες κλαδικές συμβάσεις «ώστε να μην επικρατήσουν ακραίες πρακτικές», όπως ανερυθρίαστα δήλωσε προχτές ο υπουργός Εργασίας. Φυσικά κοροϊδεύει τους εργαζόμενους ο Γ. Κουτρουμάνης, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτές οι «ακραίες πρακτικές» έχουν επεκταθεί ραγδαία από την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου για τη σφαγή των μισθών και την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που με την πολιτική τους καθιερώνουν και είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την επιθετικότητα της μεγαλοεργοδοσίας στους εργαζόμενους. Την καθόλα προβλέψιμη αυτή εξέλιξη επιβεβαιώνουν και οι δειγματοληπτικοί έλεγχοι του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας που δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις μειώνουν δραστικά τους μισθούς κυρίως μέσω των ατομικών συμβάσεων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, από τις 14 Φλεβάρη που εφαρμόζεται ο νόμος, 3.231 επιχειρήσεις υπέβαλαν καταστάσεις προσωπικού με τροποποιημένες ή νέες ατομικές συμβάσεις εργασίας προβλέποντας μειώσεις μισθών κατά 20,63% για 14.626 εργαζόμενους. Αλλες 45 επιχειρήσεις μείωσαν κατά 20% τους μισθούς 2.296 εργαζομένων μέσω της υπογραφής επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Οι εργαζόμενοι όμως δεν πρέπει να σκύψουν μοιρολατρικά το κεφάλι και να αποδεχτούν ως τετελεσμένες εξελίξεις τους αντεργατικούς νόμους. Μέσα από τα σωματεία στους χώρους δουλειάς μπορούν να εμποδίσουν τις μειώσεις των μισθών, να φρενάρουν μέτρα, να ακυρώσουν και να ανατρέψουν νόμους. Ταυτόχρονα πρέπει να σαρώσουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και να εμπιστευτούν το ΚΚΕ, ενισχύοντας την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Συνένοχοι για τους μισθούς πείνας

Μόνο τυχαίο δεν είναι βέβαια το γεγονός ότι η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει βγάλει «κιχ» για τις εκθέσεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ που αναφέρουν ευθέως ότι για χάρη της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων οι μισθοί πρέπει να πέσουν στα επίπεδα των γειτονικών κρατών. Η εξήγηση είναι απλή. Η ηγεσία της ΝΔ συμπλέει πλήρως με αυτόν το στόχο. Παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις της ότι «δεν ευθύνονται οι μισθοί για την ανταγωνιστικότητα», στην πράξη κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Εδώ και χρόνια στηρίζει όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια που συνθλίβουν τους μισθούς και ενθαρρύνουν την επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, επιχειρησιακές συμβάσεις κ.ο.κ.), γιατί υπέρτατος στόχος και γνώμονας πρέπει να είναι η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων, όπως επιτάσσει και το ιδεολογικό μανιφέστο της ΝΔ. Από τη σκοπιά αυτή η ηγεσία της ΝΔ όχι μόνο υπερψήφισε τους εφαρμοστικούς νόμους του νέου μνημονίου που σφαγιάζουν όλους τους μισθούς και καταργούν στην πράξη τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά εμφανίζεται αποφασισμένη να υλοποιήσει το δεύτερο μέρος της «μεταρρύθμισης» για το εργασιακό που προβλέπεται στο νέο μνημόνιο, δίνοντας τη χαριστική βολή στις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό. Το μνημόνιο, αξίζει να θυμίσουμε, προβλέπει ότι «η κυβέρνηση έως το τέλος Ιουνίου 2012 θα καταρτίσει ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους». Αν δεν υποστεί ένα συντριπτικό πλήγμα στις κάλπες το αστικό πολιτικό σύστημα, είναι ολοφάνερο ότι οι μισθοί πείνας και η εξαθλίωση του λαού θα στηρίξουν την «ανάπτυξη», αλλά του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του.

Στο ίδιο τραπέζι με αντίθετα συμφέροντα

Ενισχύονται οι μεγάλες επιχειρήσεις, φτωχαίνει και ο μικρός επαγγελματίας. Χιλιάδες αλουμινοκατασκευαστές ζουν αυτή την αλήθεια στο «πετσί» τους εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Οι εταιρείες προϊόντων αλουμινίου, οι προμηθευτές τους δηλαδή, αυξάνουν τις τιμές και αλλάζουν τα δεδομένα των οικονομικών συναλλαγών. Εκεί που έκαναν πιστώσεις, ζητούν μετρητά. Οσο για τα χρονικά περιθώρια εξόφλησης των εταιρειών, όλο και τα μειώνουν. Είναι δύσκολες οι συνθήκες για τους μικρούς επαγγελματίες του χώρου.

Ακόμη και το, ισχνό στη πράξη, πρόγραμμα για το «Εξοικονόμηση κατ' οίκον», μετατράπηκε σε μια αγωνιώδη διαδικασία για τους επαγγελματίες. Γιατί πολλοί είναι οι υποψήφιοι πελάτες τους, που στο πλαίσιο του προγράμματος τους λένε: «Φτιάξε μου τη δουλειά, βάλε τα υλικά και θα πληρωθείς μόλις η τράπεζα δώσει τα λεφτά».

Καθαρές κουβέντες. Με αυτή την πολιτική του μνημονίου, προκοπή δε θα δουν και να μην έχουν αυταπάτες. Χρειάζεται άλλη πολιτική κόντρα στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Αλλά πώς να γίνει αυτό, όταν συνεχίζεται ακόμη και τώρα η «παράδοση» της συμμετοχής της Ομοσπονδίας (ΠΟΒΑΣ) στην Ελληνική Ενωση Αλουμινίου και μάλιστα με αναβαθμισμένη συμμετοχή, καθώς πλέον στο ΔΣ συμμετέχει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας.

Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα αλουμινοκατασκευαστών και βιομηχάνων θέλουν να τα επισκιάσουν όσοι τοποθετούν και τις δυο πλευρές στην ίδια θέση. Τα πράγματα είναι απλά. Καλυτέρευσε η θέση των μικρών επαγγελματιών από τις «αγκαλιές» με την Ενωση Αλουμινίου ή χειροτέρεψε; Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο. Η απάντηση είναι όχι. Και οι μόνοι που κάνουν κάτι γι' αυτό είναι οι αγωνιστικές δυνάμεις των ΕΒΕ, η ΠΑΣΕΒΕ και οι συνδικαλιστές του κλάδου που δεν το βάζουν κάτω...