Η πορεία προσυνεδριακού διαλόγου, αποτελεί ένα άτυπο Συνέδριο, με το «μειονέκτημα» ότι δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις. Ορθώς καθορίστηκε ορισμένος αριθμός λέξεων, αλλιώς θα πελαγώναμε....

Ο διάλογος αποτελεί μια σωστότατη τακτική. Από την όλη πορεία του μέχρι τα τώρα - 23/10/ του 2000 - και από τα γραπτά που είδαν το φως της δημοσιότητας, μέχρι τα τώρα, διαπιστώνουμε τις απόψεις των συντρόφων και φίλων του Κόμματός μας που αρθρογραφούν. Αυτές μπορούμε να τις κατατάξουμε σε δύο κατηγορίες: Σε θετικές και αρνητικές, με πλειοψηφούσες τις θετικές.

Ο στόχος των θέσεων που βάζουν οι θέσεις είναι αντιμονοπωλιακός. Επομένως, από μόνος του τα λέει όλα. Το πρόβλημα είναι να κατανοηθεί ο στόχος, να γίνει λιανά. Εδώ φυσικά χρειάζεται να βγούμε από το καβούκι μας, να πλησιάσουμε έναν έναν τους ανθρώπους και ει δυνατόν πολλούς μαζί και να τα κουβεντιάσουμε. Δε φτάνει μονάχα η συντρόφισσα Αλέκα και μερικά στελέχη. Χρειάζεται η πανστρατιά των κομματικών μελών και των εξωκομματικών ακόμα, που πολλοί σύντροφοι απ' αυτούς έχουν αρκετά ανεβασμένο διανοητικό επίπεδο.

Ωραίος ο έπαινος ενός συντρόφου για την Οχτωβριανή Επανάσταση, φτάνει το άριστα. Ως εδώ ουδεμία αντίρρηση. Το άριστα όμως αυτό το ανακαλεί ο σύντροφος με το πως μπορεί (του) κανείς δεν ξέρει, (ξέρει και παραξέρει) να περάσουν 100, 200 ή και περισσότερα χρόνια, χωρίς το σοσιαλιστικό σύστημα... το πουλάκι που!!! Στα σύννεφα πέταξε κι έχασε τα πασχάλια του και μια προσπάθεια για επαναφορά θα 'ναι, νομίζω, ό,τι πρέπει:

Ο Λενινισμός. Ο Λένιν. Αυτή τη φορά. Στη σημερινή περίοδο, της νέας τάξης πραγμάτων, διάβασε αταξίας. Βρίσκεται στο προσκήνιο και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Τώρα είναι και αν είναι. Βρισκόμαστε ενόψει, γιατί όχι και στην έναρξη, του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού κρεπαρίσματος.

Περνούμε ήδη από το στάδιο της ζύμωσης (προκηρύξεις, παρουσιάσεις, διαδηλώσεις), στο στάδιο της αντεπίθεσης, στάσεις, απεργίες κλπ.

Μύριες όσες οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Από πού να πιάσεις και πού ν' αφήσεις. Αρπάζουμε απ' αυτή την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ενωση. Σκληρός πυρήνας, μαλακός πυρήνας. Και νερουλιασμένος πυρήνας, οι χώρες που σκέπτονται να μπάσουν. Μαλλιά κουβάρια δηλαδή, που ούτε η πυρκαγιά δεν είναι ικανή να σώσει αυτή την ένωση.

Ας προχωρήσουμε, ωστόσο, στο διεθνή χώρο. Ας κάνουμε έναρξη από την Αμερική, που καμώνεται την παγκόσμια αρχηγία, να πιάσουμε από το εσωτερικό της. Μια ζωή φαγωμάρα, στρατόπεδα αλληλοσυγκρουόμενα, σε βαθμό εξόντωσης του ενός προς τον άλλο. Οι γέφυρές τους σαθρές και αναποτελεσματικές. Η πολιτική της προς τον έξω κόσμο. Ας αρχίσουμε από την Ευρώπη. Ποια Ευρώπη; Η Αγγλία δουλεύει για λογαριασμό της. Ούτε στο Ευρώ δεν μπαίνει. Η Γερμανία κάνει πως κάνει χαριστική το μάρκο στο δολάριο. Μα αυτή το ξέρει, μια γέφυρα σαθρή. Η Δανία το απέδειξε με το δημοψήφισμά της, άσχετα αν την ανάγκασαν να υποκύψει. Το καζάνι βράζει. Οι Σκανδιναβικές χώρες, μη με αγγίζεις.... Οι ρωσικές, ας τις πούμε χώρες, αυτές είτε έτσι είτε αλλιώς, δουλεύουν για λογαριασμό τους και οσονούπω η λέξη Σοβιέτ, βγήκε στο προσκήνιο και όχι στα λόγια.

Ας έρθουμε στα Βαλκάνια, στη χώρα που κάποιος, κάποιοι διεκδικούν το ρόλο του μίνι ιμπεριαλιστή. Θα αναφερθούμε σ' ένα μονάχα περιστατικό. Πριν όμως απ' αυτό, ας αναφερθώ σε κάποιο περιστατικό. Ενα πρωινό καθόμουνα στο κομματικό μας γραφείο. Παρουσιάζεται ένας καλοντυμένος κύριος. Καλημερίζει ευγενέστατα και μου λέει: Εγώ, λέει, προέρχομαι από τη Βουλγαρία. Εκεί δεν ήθελα να γίνω μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, εδώ, λέει, θέλω.

Προς στιγμήν ξαφνιάστηκα, μα στη στιγμή τον απέκρουσα. Γιατί του κάνω, ζωηρά, δεν ερχόταν όλη η Αν. Μακεδονία και η Θράκη να νοσηλεύονται και μάλιστα δωρεάν. Δείχνοντας του το βιβλίο μου. Ακροναυπλία - Ακροναυπλιώτες και το έργο τους. Πήρε το βιβλίο, το πλήρωσε, χαιρέτισε και οδηγήθηκε αντίκρυ στο καφενείο, που τον περίμενε μια πολυτελέστατη κούρσα, έβαλε μπρος και έφυγε. Και ας έρθουμε τώρα στον πρωταθλητή της άρσης βαρών, στον Ελληνα τον Πύρρο, που δόξασε την Ελλάδα ανά τον κόσμο. Ξεκίνησε το παιδί ένα πρωινό με το αυτοκίνητό του να πάει στο χωριό του. Εκεί που γεννήθηκε, εκεί που βύζαξε το γάλα της μάνας του. Να δει τους συγχωριανούς του, τους συνομηλίκους του και αυτούς που έπαιζε σαν παιδί, που πήδηξε, που έκανε και έδειξε και χόρτασε το ψωμί σαν παιδί και σαν έφηβος. Πια άντρας σωστός, γυμνασμένος, ικανός για όλα, με πεποίθηση και ξαφνικά οι περιστάσεις το φέρανε, για τις οποίες δε χαμπάριζε και τόσο και βρέθηκε στην Ελλάδα. Ελληνας όντας ανάμεσα σε Ελληνες, χαράς ευαγγέλια και ως διά μαγείας, αναδεικνύεται πρωταθλητής του κόσμου, του αθλήματος της άρσης βαρών. Ποιος μας πιάνει... Ελληνας εκατό τα εκατό. Δοξάζεται η Ελλάδα από τον κόσμο... Ωστόσο του Πύρρου το αίμα, άλλο του λέει και τραβάει για το χωριό του, χωρίς τυμπανοκρουσίες, στην πραγματικότητα πηγαίνει εις ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μα το χωριό του, όποιοι και να 'ναι, ό,τι θεό ή διάολο πιστεύουνε, ό,τι προσχήματα του φωνάζει: Ε! όχι ρε φιλαράκο. Του φωνάζει. Το Σοσιαλιστικό καθεστώς του Εμβερ Χότζα σε ανέβασε εκεί που τρέχεις.... Και ένα τέτοιο παιδί το νουθετούν οι πάντες! Αλλά δεν παύει να είναι ένα από τα πολλά δημιουργήματα του Σοσιαλισμού.

Οσα και να γράψει κανείς για τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού, μικρές ή μεγάλες, πάλι δε θα καταφέρει να πιάσει όλες τις περιπτώσεις. Αυτό όμως δε σημαίνει πως οι αντιθέσεις αυτές δε δουλεύουν σε βάρος του.

Ας έρθουμε τώρα στο Μεσανατολικό. 'Η καλύτερα στο αμερικανο-ισραηλινό και το Παλαιστινιακό. Εδώ, όπως δείχνουν τα γεγονότα, ο πόλεμος αυτός, η πίστη του, χωρίς να ανάγεται σε καμιά θρησκεία, πάει να πάρει το χαρακτήρα του θρησκευτικού πολέμου, ανάμεσα στους Αραβες και τους ιμπεριαλιστές. Είναι ζήτημα μαύρου χρυσού. Αποτελεί ίσως την πρωτοπορία των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και όσο πλησιέστερα είναι αυτός ο μάχιμος ανταγωνισμός, τόσο σφοδρότερος, βρισκόμαστε στο άνοιγμα της λεωφόρου προς το Σοσιαλισμό.

Προχωρούμε τώρα να ρίξουμε μια ματιά στην Κίνα, στον αναμφισβήτητο αυτό γίγαντα της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Εδώ οι Αμερικανοί κατέβασαν κυριολεκτικά τα βρακιά τους και μείωσαν τους δασμούς, για να διεισδύσουν ως Δούρειος Ιππος και από τα μέσα να κάνουν δουλιά. Λες και οι Κινέζοι είναι κουτορνίθια και δε γνωρίζουν να τρώνε το δόλωμα και ν' αφήνουν στραπατσαρισμένο το αγκίστρι στον ψαρά Αμερικάνο. Βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Χρειάζεται μια «νοητή» διεθνής γραμμή.

Ευχαριστώ.

Στη διάρκεια αυτού του αιώνα η παραγωγή ανά ώρα εργασίας πολλαπλασιάστηκε επί δώδεκα, από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών. Ωστόσο, η διάρκεια της εργασίας δεν περιορίστηκε αισθητά. Οι βιομηχανικές εταιρίες - και πάνω απ' όλα η εργοδοσία - εκδηλώνουν μια έντονη εχθρότητα στη μείωση της διάρκειας της εργασίας. Η γενίκευση του 35ωρου καταγγέλλεται από την εργοδοσία σαν μια εξωφρενική και καταστροφική διεκδίκηση. Και εκεί όπου επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί, στη Γαλλία παράδειγμα, το 35ωρο έγινε άλλοθι για να περάσουν τα πιο αντεργατικά μέτρα. Ηταν ένα 35ωρο, που γινόταν λάστιχο στα χέρια της εργοδοσίας. Η μερική απασχόληση έγινε εφιάλτης για τους Ευρωπαίους εργάτες. Η μείωση της ανεργίας, οι πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις τους αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων.

Ο χρόνος εργασίας είναι το βαρίδιο της συναίνεσης. Σας δίνουμε 35ωρο, αλλά θέλουμε ελαστικοποίηση, μερική απασχόληση, μείωση των αποδοχών. Να, το αντίτιμο, για όσους έχουν μια πλήρη δουλιά. Ενα 35ωρο «μαϊμού» και για τους υπόλοιπους η κόλαση της μερικής απασχόλησης.

«Οσο περισσότερο αυξάνεται το παραγωγικό κεφάλαιο, τόσο περισσότερο επεκτείνεται η διαίρεση της εργασίας και χρησιμοποίησης των μηχανών. Οσο πιο πολύ επεκτείνεται η διαίρεση της εργασίας και η χρησιμοποίηση των μηχανών, τόσο πιο πολύ αυξάνει ο συναγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες, τόσο πιο πολύ μειώνεται ο μισθός του. Ετσι το δάσος των υψωμένων χεριών που ζητούν εργασία γίνεται πιο πυκνό και τα χέρια πιο ισχνά».

Ας φανταστούμε ότι η κοινωνία μοιράζει κάθε χρόνο τα κέρδη που προκύπτουν από την άνοδο της παραγωγικότητας με τον ακόλουθο τρόπο: Ενα τρίτο με τη μορφή συμπληρωματικής αγοραστικής δύναμης, δύο τρίτα με τη μορφή συμπληρωματικού ελεύθερου χρόνου.

Με μια ετήσια άνοδο της παραγωγικότητας κατά 5%, η διάρκεια της εργασίας θα πέσει στις 35 ώρες και τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα πέσει στις 30,5 ώρες, ενώ σε δώδεκα χρόνια στις 26 ώρες και 40 λεπτά. Η εβδομάδα των 20 ωρών θα γίνει πραγματικότητα μέσα στα επόμενα 20 χρόνια και αν υπολογίσουμε τις άδειες και τις αργίες, θα αντιστοιχεί σε μια ετήσια διάρκεια εργασίας μόλις 900 ωρών.

Αλλά 900 ώρες το χρόνο ισοδυναμούν με εργασία δυο ημερών την βδομάδα για όλο το χρόνο, ή εννέα ημερών το μήνα, ή πέντε μηνών το χρόνο. Και εφτά μήνες ελεύθερους.

Το κεφάλαιο από ένστικτο προτιμά την αύξηση της ανεργίας παρά την αύξηση του ελεύθερου χρόνου.

Γιατί η ανεργία είναι παράγοντας τάξης, μια και οι θέσεις εργασίας είναι σπάνιες, θα προτιμηθούν οι πιο υποταγμένοι.

Οι απασχολήσιμοι είναι τρεις φορές πιο υποτακτικοί. Με μισή δουλιά, με μισό μεροκάματο, με μισή ή και καθόλου ασφάλιση, στο έλεος και στη διάθεση του Αφεντικού.

Στο όνομα της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας και της σύγκλισης της οικονομίας, όλα τα εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν για να μειωθεί το «κόστος εργασίας».

Αυτή η μαγική λέξη έγινε το σύνδρομο της παγκοσμιοποίησης, το ωσαννά της άρχουσας τάξης, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Μόνο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής η φτώχεια φαίνεται σαν αποτέλεσμα της ίδιας εργασίας. Ο εργάτης γίνεται φτωχός και η φτώχεια αναπτύσσεται γρηγορότερα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Η πάλη για μια καλύτερη ζωή και για την άνοδο της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων γίνεται επιτακτικό καθήκον για τους κομμουνιστές. Το χτίσιμο του μετώπου περνάει μέσα από αυτή τη δύσκολη και βασανιστική διαδικασία, λόγω των αρνητικών συσχετισμών δυνάμεων στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Να στρέψουμε τη ρότα της ιστορίας πριν είναι αργά. Να ζωντανέψουμε τις συνειδήσεις, να αφομοιώσουμε και να αφουγκραστούμε τα προβλήματα. Να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες, να σηκώσουμε πρώτα στους δικούς μας ώμους το βάρος της αντίστασης και της αντεπίθεσης.

Η μείωση του χρόνου εργασίας δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας. Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί μόνο στο σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Αλλά θα δημιουργήσει νέες συνθήκες και οι ταξικοί αγώνες θα εμπλουτιστούν και θα γίνουν πιο ριζοσπαστικοί.

Το 30ωρο, 5ήμερο, 6ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών, μπορεί να φαίνεται ουτοπικό, αύριο όμως όχι. Σήμερα όμως είναι η άλλη πρόταση στη μερική απασχόληση και την ανεργία.

Το ψευτοτριανταπεντάωρο της ΓΣΕΕ να μη γίνει το άλλοθι για να περάσουν τα αντεργατικά τους σχέδια. Και οι σύντροφοι που το υποστηρίζουν πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, για να μη γίνουν συνένοχοι και συνοδοιπόροι της συναίνεσης και της υποταγής.

ΚΟΒ Κατασκευαστών Θεσ/νίκης