Στη διάρκεια αυτού του αιώνα η παραγωγή ανά ώρα εργασίας πολλαπλασιάστηκε επί δώδεκα, από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών. Ωστόσο, η διάρκεια της εργασίας δεν περιορίστηκε αισθητά. Οι βιομηχανικές εταιρίες - και πάνω απ' όλα η εργοδοσία - εκδηλώνουν μια έντονη εχθρότητα στη μείωση της διάρκειας της εργασίας. Η γενίκευση του 35ωρου καταγγέλλεται από την εργοδοσία σαν μια εξωφρενική και καταστροφική διεκδίκηση. Και εκεί όπου επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί, στη Γαλλία παράδειγμα, το 35ωρο έγινε άλλοθι για να περάσουν τα πιο αντεργατικά μέτρα. Ηταν ένα 35ωρο, που γινόταν λάστιχο στα χέρια της εργοδοσίας. Η μερική απασχόληση έγινε εφιάλτης για τους Ευρωπαίους εργάτες. Η μείωση της ανεργίας, οι πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις τους αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων.

Ο χρόνος εργασίας είναι το βαρίδιο της συναίνεσης. Σας δίνουμε 35ωρο, αλλά θέλουμε ελαστικοποίηση, μερική απασχόληση, μείωση των αποδοχών. Να, το αντίτιμο, για όσους έχουν μια πλήρη δουλιά. Ενα 35ωρο «μαϊμού» και για τους υπόλοιπους η κόλαση της μερικής απασχόλησης.

«Οσο περισσότερο αυξάνεται το παραγωγικό κεφάλαιο, τόσο περισσότερο επεκτείνεται η διαίρεση της εργασίας και χρησιμοποίησης των μηχανών. Οσο πιο πολύ επεκτείνεται η διαίρεση της εργασίας και η χρησιμοποίηση των μηχανών, τόσο πιο πολύ αυξάνει ο συναγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες, τόσο πιο πολύ μειώνεται ο μισθός του. Ετσι το δάσος των υψωμένων χεριών που ζητούν εργασία γίνεται πιο πυκνό και τα χέρια πιο ισχνά».

Ας φανταστούμε ότι η κοινωνία μοιράζει κάθε χρόνο τα κέρδη που προκύπτουν από την άνοδο της παραγωγικότητας με τον ακόλουθο τρόπο: Ενα τρίτο με τη μορφή συμπληρωματικής αγοραστικής δύναμης, δύο τρίτα με τη μορφή συμπληρωματικού ελεύθερου χρόνου.

Με μια ετήσια άνοδο της παραγωγικότητας κατά 5%, η διάρκεια της εργασίας θα πέσει στις 35 ώρες και τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα πέσει στις 30,5 ώρες, ενώ σε δώδεκα χρόνια στις 26 ώρες και 40 λεπτά. Η εβδομάδα των 20 ωρών θα γίνει πραγματικότητα μέσα στα επόμενα 20 χρόνια και αν υπολογίσουμε τις άδειες και τις αργίες, θα αντιστοιχεί σε μια ετήσια διάρκεια εργασίας μόλις 900 ωρών.

Αλλά 900 ώρες το χρόνο ισοδυναμούν με εργασία δυο ημερών την βδομάδα για όλο το χρόνο, ή εννέα ημερών το μήνα, ή πέντε μηνών το χρόνο. Και εφτά μήνες ελεύθερους.

Το κεφάλαιο από ένστικτο προτιμά την αύξηση της ανεργίας παρά την αύξηση του ελεύθερου χρόνου.

Γιατί η ανεργία είναι παράγοντας τάξης, μια και οι θέσεις εργασίας είναι σπάνιες, θα προτιμηθούν οι πιο υποταγμένοι.

Οι απασχολήσιμοι είναι τρεις φορές πιο υποτακτικοί. Με μισή δουλιά, με μισό μεροκάματο, με μισή ή και καθόλου ασφάλιση, στο έλεος και στη διάθεση του Αφεντικού.

Στο όνομα της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας και της σύγκλισης της οικονομίας, όλα τα εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν για να μειωθεί το «κόστος εργασίας».

Αυτή η μαγική λέξη έγινε το σύνδρομο της παγκοσμιοποίησης, το ωσαννά της άρχουσας τάξης, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Μόνο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής η φτώχεια φαίνεται σαν αποτέλεσμα της ίδιας εργασίας. Ο εργάτης γίνεται φτωχός και η φτώχεια αναπτύσσεται γρηγορότερα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Η πάλη για μια καλύτερη ζωή και για την άνοδο της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων γίνεται επιτακτικό καθήκον για τους κομμουνιστές. Το χτίσιμο του μετώπου περνάει μέσα από αυτή τη δύσκολη και βασανιστική διαδικασία, λόγω των αρνητικών συσχετισμών δυνάμεων στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Να στρέψουμε τη ρότα της ιστορίας πριν είναι αργά. Να ζωντανέψουμε τις συνειδήσεις, να αφομοιώσουμε και να αφουγκραστούμε τα προβλήματα. Να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες, να σηκώσουμε πρώτα στους δικούς μας ώμους το βάρος της αντίστασης και της αντεπίθεσης.

Η μείωση του χρόνου εργασίας δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας. Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί μόνο στο σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Αλλά θα δημιουργήσει νέες συνθήκες και οι ταξικοί αγώνες θα εμπλουτιστούν και θα γίνουν πιο ριζοσπαστικοί.

Το 30ωρο, 5ήμερο, 6ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών, μπορεί να φαίνεται ουτοπικό, αύριο όμως όχι. Σήμερα όμως είναι η άλλη πρόταση στη μερική απασχόληση και την ανεργία.

Το ψευτοτριανταπεντάωρο της ΓΣΕΕ να μη γίνει το άλλοθι για να περάσουν τα αντεργατικά τους σχέδια. Και οι σύντροφοι που το υποστηρίζουν πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, για να μη γίνουν συνένοχοι και συνοδοιπόροι της συναίνεσης και της υποταγής.

ΚΟΒ Κατασκευαστών Θεσ/νίκης