Πρωτεργάτης αυτών των προσπαθειών ήταν αρχικά η ΚΟΒ Αρκαλοχωρίου με την καθοδήγηση της ΑΕ Αρκαλοχωρίου και της ΝΕ Ηρακλείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Είχαν υποβάλει τότε (1982-1984) οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ στο Κοινοτικό Συμβούλιο Αρκαλοχωρίου πρόταση για να αναλάβει πρωτοβουλία η κοινότητα και να στηθεί ένα μνημείο (προτομή συγκεκριμένα) προς τιμήν του ήρωα που καταγόταν από το Αρκαλοχώρι. Να σημειωθεί ότι η πρόταση προέκυψε μετά από την οργάνωση και πραγματοποίηση εκδηλώσεων μνήμης και τιμής προς τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη από συντρόφους, φίλους και ομοϊδεάτες του.

Μετά από αρκετά χρόνια το θέμα - που διαρκώς το συντηρούσε στο Αρκαλοχώρι μια ομάδα ευαίσθητων πολιτών, φίλων της μνήμης, της προσφοράς και της προσωπικότητας του Ναπολέοντα - με πρωτεργάτη τον αείμνηστο Μανώλη Μεταξάκη, σταθερό φίλο του ΚΚΕ, ξανάρθε στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Δυστυχώς χρειάστηκε να ζυμωθεί αυτή η απαίτηση του χώρου και του χρόνου και να γίνει ανυπέρθετος στόχος μιας ομάδας και πάλι πολιτών (υλοποιώντας και το ουσιαστικό όραμα του Μανώλη) τη μέρα της κηδείας του Μανώλη Μεταξάκη.

Τότε, με πρωτεργάτισσα την Αννα - σύζυγο του Μανώλη - και όλους τους φίλους, συνοδοιπόρους και ομοϊδεάτες σπάρθηκε η ιδέα-απόφαση με την κατάθεση της άμεσης έμπρακτης συμπαράστασης για την πραγματοποίηση του ονείρου του εκλιπόντος. Κι εκεί πάνω στο πνεύμα και στη σορό του Μανώλη Μεταξάκη συσπειρώθηκε όλη η δύναμη, η αγάπη και η θέληση μέσα από μια επιτροπή πρωτοβουλίας που επί τόπου συστήθηκε χωρίς τις τυπικές και χρονοβόρες διαδικασίες και εκεί δόθηκε ενδόμυχα από τον καθένα ο όρκος να στηθεί - επιτέλους! - ο ανδριάντας του Ναπολέοντα στο γενέθλιο τόπο του.

Παρ' όλα αυτά το ΚΚΕ υπέβαλε (έστω και απρόσκλητο, επίσημα και ανεπίσημα) πολλές προτάσεις και προσφορές για να συμβάλει στη συγκέντρωση των απαιτουμένων χρημάτων, οι οποίες απορρίπτονταν σχεδόν ασυζητητί. Ετσι ευτυχώς το έργο της επιτροπής πρωτοβουλίας στέφθηκε από επιτυχία. Και όταν έγινε πια καθαρό ότι δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να μη στηθεί ο ανδριάντας ή έστω να αναβληθεί για κάποιο διάστημα και πάλι, άρχισε να μεθοδεύεται ο αποκλεισμός του ΚΚΕ από τις εκδηλώσεις των αποκαλυπτηρίων. Πρόθεση τώρα των οργανωτών ήταν να κληθεί ο κομματικός φορέας στον οποίο ανήκε ο Σουκατζίδης, το ΚΚΕ, να γίνει χειροκροτητής του Κύρκου (ο ίδιος ο Ναπολέοντας ποτέ δε θα έκανε κάτι τέτοιο), που πιεστικά υποχρεώθηκε να κατέβει για να μην κληθεί ο Χαρίλαος Φλωράκης, όπως έπρεπε και όπως ζητήθηκε από κάποια μέλη της διευρυμένης επιτροπής, που αντικατέστησε την επιτροπή πρωτοβουλίας από κάποια στιγμή και μετά. Τώρα με ποια λόγια ένας φανατικός της «παγκοσμιοποίησης» και του εκσυγχρονιστικού εκβαρβαρισμού μπορεί να πλέξει το εγκώμιο ενός αποδεδειγμένα αγωνιστή διεθνιστή, αυτό μόνο νοσηροί εγκέφαλοι ή «σκοτονοούντες» μπορούν να το συλλάβουν.

Γιατί αυτό που ενοχλούσε από την επόμενη στιγμή της εκτέλεσης του παλικαριού, του λαμπρού ήρωα και ανθρώπου δεν ήταν η γενική και αόριστη «αριστεροφροσύνη», με την οποία οι διαστρεβλωτές ανιστόρητοι σύγχρονοι «τιμητές» του προσπαθούν να τον ξαναεκτελέσουν. Ηταν ακριβώς αυτή η μοναδικότητά του απ' τη μια, και η αδυναμία τους να ανεχτούν, έστω, το χώρο που ο Ναπολέοντας υπηρέτησε απ' την άλλη.

Αυτό τους ενοχλούσε και τους ενοχλεί. Γιατί όπως λέει και ο Περικλής - κι ας το χωνέψουν καλά μερικοί μερικοί «μέχρι γαρ τούδε ανεκτοί οι έπαινοι εις χερί ετέρων λεγόμενοι, ες όσον αν και αυτός έκαστος οίηται ικανός είναι δράσαι τι ων ήκουσεν», ότι αυτή η πρακτική αποτελεί αίσχιστο όνειδος των υπηρετών της στους αιώνες.

Οσο για τον Ναπολέοντα - αυτό πιστεύουν και όλοι οι σοβαρά και ηθικά σκεπτόμενοι - μέγιστη τιμή αποτελεί η συνέπεια με την οποία υπερασπίστηκε τις κομμουνιστικές αρχές και ιδεώδη, με τις οποίες γαλουχήθηκε και στις οποίες έμεινε πιστός αλλά και ποιητής τους. Κι αν τιμάται σήμερα ο Ναπολέοντας, τιμάται ακριβώς για αυτά τα στοιχεία της προσφοράς του στο βωμό της ανθρωπιάς και του πολιτισμού. Για όλα όσα δόμησαν την προσωπικότητά του αφ' ενός και για το μέγα ψυχικό του σθένος να τα υπηρετήσει στο ακέραιο με τη γνωστή κομμουνιστική του συνέπεια αφ' ετέρου.

Ποια όμως αποκαλυπτήρια;

Αυτά μιας μικροψυχίας, μιας μικροπολιτικής καιροσκοπικής καπήλευσης ενός ήρωα, μιας ανερυθρίαστης, αναιδούς (χωρίς ντροπή) και ανέντιμης εκμετάλλευσης ενός ήρωα ασυμβίβαστου, ανυποχώρητου, συνεπούς, ενός φορέα της πιο γνήσιας «ελληνικότητας», που επιδεικνύουν οι αιώνες - του Ναπολέοντα Σουκατζίδη!

Δυστυχώς για το Αρκαλοχώρι έγιναν τα αποκαλυπτήρια... Και ευτυχώς για τον Ναπολέοντα αυτός ήταν και πάλι ο πρωταγωνιστής των αποκαλύψεων.

Υ.Γ.: Οσο για το ΚΚΕ να είναι σίγουροι όλοι και οι «θριαμβολόγοι» και οι «οψιμόθλιβοι» της απουσίας του ότι γνωρίζει και τιμά πραγματικά και ουσιαστικά τους νεκρούς και τους φωτεινούς οραματιστές του. Και η απάντησή του δε θα αργήσει να δοθεί στον ίδιο χώρο. Μέχρι τότε ας αποταμιεύσουν τη θλίψη τους γιατί θα τους χρειαστεί στ' αλήθεια αυτή τη φορά!