Επειδή ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία μου πάντα είναι ανήσυχη και περίεργη, για κάθε τι που έρχεται στην αντίληψή μου δεν μπορώ να το εκλάβω σαν τελική απόφαση χωρίς να το μελετήσω και να το κρίνω με το φτωχό μου μυαλό και μετά να βγάλω τελικό συμπέρασμα, γι' αυτό και εδώ θα εκφράσω ορισμένες σκέψεις και αν θέλετε και αντιρρήσεις, χωρίς να νομίσει κανείς, ότι μ' αυτό εκφράζω τυχόν κάποια ηττοπάθεια ή και συμβιβασμό με ο,τιδήποτε. Μπούσουλάς μου είναι ο ανοιχτός διάλογος και η έκφραση ελεύθερης σκέψης και συζήτησης χωρίς φόβο και πάθος και υποκρισίες.

Αυτή μου η τακτική αντίληψη εφαρμόστηκε σε όλη μου την κομματική σταδιοδρομία χωρίς φαμφάρες και θριαμβευτικούς αλαλαγμούς και σύμφωνα με την εξέλιξη των γεγονότων (Χρουτσόφ - Γκορμπατσόφ) κλπ. δυστυχώς δικαιώθηκαν όλες μου οι προβλέψεις.

Α. Η δημιουργία Παλλαϊκού Μετώπου ήταν πάντα ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του ΚΚΕ. Στο 15ο Συνέδριο τέθηκε ξανά το θέμα ίδρυσης του ΑΑΔΜ. Ωστόσο η ως τώρα πορεία συγκρότησής του, ενδυνάμωσης και εξάπλωσης στα πλατιά λαϊκά στρώματα με τη στενή έννοια προσέγγισης και διείσδυσης και κάποτε αδιάλλακτης πολιτικής μας δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ενώ στον τίτλο εκφράζεται σαν ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο στην πράξη και στις ομιλίες παρατηρείται ότι βασικός μοχλός στήριξης βρίσκεται στους οπαδούς μας και στις εσωκομματικές δυνάμεις και διάφορες προσωπικότητες όπως λένε.

Δηλαδή θέμα μετώπου χωρίς όμως συμπράξεις με άλλες δυνάμεις και κόμματα εκεί τουλάχιστον που συμφωνούμε. Σκοπός του Μετώπου και άμεση προτεραιότητα πρέπει να είναι η πολιτική συσπείρωσης, η ενότητα και συμμαχία όλων των δυνάμεων, των λαϊκών στρωμάτων στον αγώνα για την υπεράσπιση και επίλυση όλων των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού. Στη σημερινή εποχή, κανένα σύνθημα δε συγκινεί πιο πολύ το λαό από το σύνθημα της λιτότητας, ανεργίας, προσπάθειας αφαίρεσης όλων των κατακτήσεων που κέρδισαν οι εργαζόμενοι με σκληρούς αγώνες στο παρελθόν και η παγκοσμιοποίηση.

Β. Σήμερα είναι απαραίτητη η ισχυροποίηση και το ενωτικό δυνάμωμα του συνδικαλιστικού κινήματος ως η άμεση προϋπόθεση για την κινητοποίηση των αγώνων της εργατικής τάξης που είναι ο κύριος μοχλός πάλης και αγώνα του Μετώπου.

Η εμφάνιση του ΠΑΜΕ ύστερα από το ΑΑΔΜ μπορεί να δημιουργεί στο εργατικό κίνημα και στις λαϊκές μάζες αντιλήψεις κομματικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος;

Στις εκδηλώσεις μας που κάνουμε με το ΠΑΜΕ ακούγονται από τα πεζοδρόμια και τέτοια: «αυτοί είναι όλοι του ΚΚΕ». Και εφόσον αυτοί έχουν αυτόν τον μπαμπούλα δύσκολα μπορούν να πειστούν με τα γεγονότα. Ετσι κατά κάποιο τρόπο βάζουμε διαχωριστική γραμμή και οδηγούμαστε στην απομόνωση κατά κάποιο τρόπο και πολύ φοβάμαι στη διάσπαση του σ.κ.

Αυτή η πολιτική αφορά και όλη την πορεία γενικότερα της πολιτικής μας ζωής. Εμμονή στη θέση αποδέσμευσης από την ΕΕ κλπ. τετελεσμένο γεγονός πια. Η ΕΕ δε θα ανατραπεί εάν είμαστε εμείς μέσα ή έξω απ' αυτήν, αλλά θα ανατραπεί με τον καιρό της από την κοινή προσπάθεια και των αγώνων όλων των λαών της ΕΕ. Μαζί με όλα αυτά ανειρήνευτος αγώνας λοιπόν και ενωτικός ενάντια στον αδυσώπητο καπιταλισμό και στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης.

Γ. Εσωκομματική ζωή. Κατ' αρχήν άρχισαν κιόλας οι επικρίσεις στον προσυνεδριακό διάλογο. Είναι διάλογος και ο καθένας θα πει τις απόψεις του. Τελικά η ΚΕ θα κρίνει.

Στο άρθρο 3 του Καταστατικού μας στη σελ. 9 έκδοσης 1991 σαφώς τονίζεται: «Το μέλος του Κόμματος παίρνει ενεργό μέρος στην πολιτική και διεθνή ζωή λέει ελεύθερα τη γνώμη του». Είναι έτσι; Ασφαλώς όχι. Στις συνελεύσεις των ΚΟΒ τα κομματικά μέλη έχοντας σαν αρχή την ομοφωνία δεν εκφέρουν ελεύθερη γνώμη, αλλά πάντα αρχίζουν κάπως έτσι. «Σύντροφοι εγώ συμφωνώ με τις αποφάσεις και τις θέσεις του Κόμματος» και το λέει αυτό χωρίς να έχει ξεκαθαρισμένο τίποτα με το τι συμβαίνει και με τις αποφάσεις. Γίνεται έτσι χωριό; Για να μην γίνονται λάθη στο Κόμμα πρέπει τα κομματικά μέλη να εκφέρουν ελεύθερα τη γνώμη τους χωρίς υποκρισίες, να κάνουν γόνιμη κριτική και αυτοκριτική στα λάθη. Ακόμη η γνώμη της μειοψηφίας πάντα πρέπει να γίνεται σεβαστή και να παίρνονται υπόψη οι απόψεις τους. Δεν μπορούμε να λέμε πάντα ότι η μειοψηφία κάνει λάθη. Είναι άλλο ζήτημα ότι πρέπει να υποτάσσεται στις απόψεις της πλειοψηφίας. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Μόνη αλάνθαστη είναι η λαϊκή βάση.

Παρεμπιπτόντως θέλω να υπογραμμίσω ότι η άκριτη αυτή υποταγή άλλαξε το ρουν της ανθρωπότητας εν μία νυκτί με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος.

Εδώ προστίθεται και η ευθύνη όλων των ΚΚ που υιοθετούσαν όλες τις απατηλές απόψεις και ενέργειες του προδότη Γκορμπατσόφ, μέχρι την τελευταία στιγμή και του έδιναν επαίνους και εύσημα για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε, για το καλό της ανθρωπότητας τάχα.

Ανέλαβε κανείς ευθύνες; Οι περισσότεροι λάκισαν. Καλά που βγήκε ο ίδιος ο... Μέτερνιχ και αναγνώρισε «Οτι σκοπός μου ήταν η εξαφάνιση του κομμουνισμού. Σας εξαπάτησα»!

Δ. Ενα άλλο πολύτιμο κεφάλαιο για το Κόμμα είναι οι επαναπατρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες. Ουδείς λόγος γι' αυτούς και αγνοούμε τα προβλήματά τους. Η συντριπτική πλειοψηφία αν και έξω από το Κόμμα στάθηκαν στο ύψος τους και πεθαίνοντας αφήνουν παρακαταθήκη στο Κόμμα την πίστη τους, την αφοσίωσή τους, την αγάπη τους σ' αυτό. Πολύ πριν τις εκλογές του 1996 με γράμμα μου στην ΚΕ πρότεινα να γίνει μια Πανελλαδική σύναξη από το Κόμμα, ώστε να εισακουστούν τα προβλήματά τους. Δυστυχώς όχι μόνο δε βρήκα ανταπόκριση, αλλά αναγκάστηκα να απολογηθώ σε μέλος της ΚΕ και να θεωρήσουν τις ενέργειές μου ότι «μυρίζουν απόψεις του Δ. Κατσή».

Ε. Στις αναλύσεις που μας έκαναν για τις απόψεις του σ. Κωστόπουλου ένας σ. παίρνοντας το λόγο εκφράστηκε έτσι: «Για μένα ο Κωστόπουλος δεν είναι σύντροφος αλλά κύριος». Ετσι βοηθάμε το Κόμμα; Αυτός προκατέλαβε ακόμα και την ΚΕ.

Είναι κακιά κληρονομιά να κακοχαρακτηρίζουμε, τόσο εύκολα συντρόφους. Σε κανένα κόμμα δε γίνεται αυτό. Το Κόμμα, το ζήτημα Κωστόπουλου και των άλλων, πρέπει να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα με σύνεση και προσοχή και υπομονή, και πέρα από αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιζηλίες. Τα στελέχη αυτά ξεπήδησαν μέσα από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποπέμπονται για ζητήματα ταχτικής φύσεως. Αλλωστε το Κόμμα δε βγήκε να μας ενημερώσει λεπτομερώς για τις θέσεις του σ. Κωστόπουλου και ειδικά θέσεις του βιβλίου του. Ολα αυτά αναλύθηκαν αποσπασματικά και επιφανειακά χωρίς να μπορεί κανείς να βγάλει σαφή συμπεράσματα. Σήμερα, μετά τον τρομοκρατικό σεισμό του 1991 θα ήταν τραγικό λάθος για το Κόμμα μια νέα κρίση και διάσπαση του Κόμματος. Οι παγκόσμιες και υποκειμενικές συνθήκες συρρίκνωσης των γραμμών του Κόμματος δε μας επιτρέπουν για τέτοιες πολυτέλειες. Η συνύπαρξη αυτών των απόψεων στη ζωή θα δείξει ποιος θα δικαιωθεί τελικά. Αλλωστε δημιουργούμε μέτωπο με πλατιές μάζες και φορείς δεν αρμόζει να διώχνουμε.

Ζ. Το 16ο συνέδριο να καταδικάσει:

α) τον αντικομμουνιστικό και αντισταλινικό οχετό και τις λανθασμένες θέσεις και αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του Χρουτσόφ και των συνεργατών του.

β) Την εγκληματική «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ» του Γκορμπατσόφ αυτού του

πρωτοφανούς Ιούδα σε δολιότητα, υπουλότητα και υποκρισία, υπονομευτή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

γ) Το Συνέδριο πρέπει να πάρει θέση και να αναθεωρήσει τις αποφάσεις της χρουτσοφικής 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ που διέγραψε χιλιάδες κομματικά μέλη. Καθώς να ξεκαθαριστεί το θέμα Ν. Ζαχαριάδη.

δ) Να αναγνωριστεί επίσημα ο Στάλιν δίπλα στον Λένιν, ως ο μεγάλος ηγέτης του Διεθνούς Επαναστατικού Κινήματος και της Σοβιετικής Ενωσης, ως άξιος εμπνευστής και τιμονιέρης του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου ενάντια στο Γερμανικό φασισμό. Τα έργα του και όλα τα συγγράμματά του. Τελειώνοντας θέλω να τονίσω και να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για τις διεθνείς συναντήσεις των ΚΚ στην Αθήνα, με την ευχή δημιουργίας Διεθνούς Κέντρου καθοδήγησης. Εύχομαι στο 16ο Συνέδριο ευόδωση των εργασιών και καλές επιτυχίες.

Ευχαριστώ