Το ΣΔΕΚΡ δεν αρνιόταν ποτέ να χρησιμοποιήσει, σε στιγμές μεγαλύτερης ή μικρότερης επαναστατικής ανόδου, ορισμένες εξωκομματικές οργανώσεις «... αρκεί να μην εξασθενίσει η κομματική οργάνωση...» και «... με τον όρο, ότι αυτή η δουλιά θα τοποθετηθεί σε αυστηρή κομματική βάση...» (1).

Εκεί αναφερόταν στα σοβιέτ των εργατών βουλευτών, σήμερα μιλάμε για το ΠΑΜΕ.

Να πώς βλέπει το σοβαρό αυτό ζήτημα ο Λένιν: «... τη συσπείρωση των εργατών σε οργανώσεις μεγάλες, ισχυρές που να λειτουργούν καλά και να είναι σε θέση να λειτουργούν καλά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σε οργανώσεις διαποτισμένες από το πνεύμα της ταξικής πάλης, που να έχουν σαφή επίγνωση των σκοπών τους και να διαπαιδαγωγούνται με την πραγματική μαρξιστική κοσμοαντίληψη» (2).

Γιατί όμως υπήρξε η αναγκαιότητα συγκρότησης του ΠΑΜΕ;

α) Επειδή ένα επαναστατικό κόμμα, και τέτοιο είναι το ΚΚΕ, που επιθυμεί να ενισχύσει την επιρροή του, που σέβεται τα οράματα και το ρόλο της εργατικής τάξης απέναντι στην ιστορική εξέλιξη, πρέπει να παίρνει συγκεκριμένα μέτρα για την εδραίωση της ταξικής συνείδησης σ' αυτή την τάξη. Να χαράξει τακτική, να παίρνει μέτρα που θα ενισχύουν με σιγουριά αυτή τη συνείδηση και να μην αρκείται στα «διαγγέλματα», στα «παχιά κούφια λόγια». Κι αν διαπιστωθεί ότι «στράβωσε» η πορεία, πρέπει να τη διορθώσει, να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του συντεχνιασμού και του οικονομισμού, που κράτησαν καθηλωμένο το κίνημα για αρκετά χρόνια.

Αυτό, σύντροφοι, δεν είναι σεχταρισμός, δεν πρόκειται για λάθος κατεύθυνση και σταματήστε να κράζετε, πως δήθεν ενδιαφέρεστε για τα χαρακτηριστικά του Κόμματος. Το Κόμμα είχε, έχει και θα έχει σαν φάρο τη μαρξιστική-λενινιστική σκέψη, με την οποία ορισμένοι έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο. Κι ας σταχυολογούν «τσιτάτα» για να δικαιολογήσουν τα διάτρητα επιχειρήματά τους.

β) Επειδή, κυρίως μετά το 1991 και κάτω από το βάρος των αρνητικών εξελίξεων στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, διαμορφώθηκαν συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, σε επίπεδο ηγεσιών, ιδιαίτερα των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Αυτή η εξέλιξη δεν είναι μια απλή ρεφορμιστική κατεύθυνση του κινήματος. Εδώ παρατηρείται ένας ξεδιάντροπος συμβιβασμός με την αστική τάξη, σαφέστατη υποταγή απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές και παράλληλα μια γιγαντιαία επιχείρηση από την πλευρά αυτών των ηγεσιών για μια ταχύτατη αφομοίωση και ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος στην τακτική του μεγάλου κεφαλαίου. Επιπλέον, ένα μεγάλο τμήμα αυτών των ηγεσιών, από άποψη οικονομικών απολαβών, λόγω συμμετοχής σε όργανα και θεσμούς της ΕΕ και του αστικού κράτους, έχει κάθε συμφέρον να ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά της αστικής τάξης.

Προκύπτει επομένως η ανάγκη να ξεσκεπαστεί ο ρόλος αυτών των ηγεσιών για να απεγκλωβιστεί η εργατική τάξη, παράλληλα να βρεθούν τρόποι ενίσχυσης της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων σε ταξική κατεύθυνση. Προκύπτει η ανάγκη οργάνωσης αυτής της δράσης, ώστε η εργατική τάξη να συνειδητοποιεί το ρόλο της και την αποστολή της για την ολοκληρωτική της χειραφέτηση από την αστική τάξη και παράλληλα να παίρνει πρωτοβουλίες να φτιάχνει τις δικές της συμμαχίες ενάντια στις συμμαχίες της αστικής τάξης.

Το καταστατικό του Κόμματος προβλέπει πανελλαδικά σώματα, συνδιασκέψεις με ορισμένες διαδικασίες. Φαίνεται ότι ορισμένοι «καμώνονται ότι δε θυμούνται» μια ολόκληρη συζήτηση που άνοιξε μέσα στο Κόμμα για τη δουλιά του Κόμματος στην εργατική τάξη. Οι ίδιοι έρχονται σήμερα και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, στην προσπάθειά τους να κάνουν συνδικαλισμό μέσα στο ίδιο το Κόμμα.

Εμείς μιλάμε για τη συγκρότηση του ταξικού-αγωνιστικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα και εδώ χωράνε όλοι όσοι επιθυμούν να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στη δράση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, με βασική προϋπόθεση τη συμφωνία τους στην κατεύθυνση αντίστασης-σύγκρουσης μαζί τους.

Κάποιος μπορεί να αντιπροτείνει ότι αυτή είναι μια επίπονη, δύσκολη και βασανιστική δουλιά. Και βέβαια είναι. Αλλά είναι παράλληλα και το μοναδικό «αντίδοτο» ενάντια στην υποταγή του Κόμματος στο αυθόρμητο του κινήματος, που θα μας έστελνε κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης και το βασικό πολιτικό αίτημα του Μπερνστάιν θα γινόταν επιτέλους πράξη, μετά από 100 και πλέον χρόνια. Αντί, λοιπόν, να αποδεχτούμε τη μετατροπή του επαναστατικού κόμματος (ΚΚΕ) σε Δημοκρατικό Κόμμα Κοινωνικών Μεταρρυθμίσεων (Μπερνστάιν), εμείς επιλέξαμε το δρόμο του αγώνα, τον μόνο τίμιο δρόμο που γνωρίζουν οι κομμουνιστές. Τους συμβιβασμούς, τη συναίνεση και την υποταγή την αφήνουμε για κείνους, που τρέφουν για τον εαυτό τους μια μυωπική αυτοϊκανοποίηση για τη δράση μας τις προηγούμενες δεκαετίες, σε διαφορετικές συνθήκες και με βάση τις αποφάσεις του Κόμματος.

Οταν μάλιστα μαζί τους έχουν και το σύνολο των αστικών ΜΜΕ και τους εκπροσώπους των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, τότε είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι πράττουμε σωστά, προχωρούμε μπροστά και αφήνουμε πίσω μας παλιές προλήψεις και τα οπορτουνιστικά καλούπια, που θέλει να μας επιβάλει η αστική τάξη. Και όπως έλεγε ο Λένιν, «τα λόγια αυτά του Πλεχάνοφ ήταν στην πραγματικότητα χοντροκομμένο αστείο ενός σοσιαλιστή, που γι' αυτόν τρέφουν βαθύ σεβασμό οι φιλελεύθεροι. Και δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να τα πάρει κανείς στα σοβαρά, ούτε θα έπρεπε να παραδεχτεί κανείς ότι στα λόγια του αυτά υπάρχει έστω και δόση αλήθειας» (3).

Εμείς αρνούμαστε κατηγορηματικά το απόφθεγμα του Μπερνστάιν «ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, το κίνημα είναι το παν».

Το ΜΕΤΩΠΟ δεν μπορεί να είναι μόνο «μέτωπο αντίστασης». Το ΚΚΕ δε θα επιτρέψει, όσο εξαρτάται από το ίδιο, τη δημιουργία ΜΕΤΩΠΟΥ, στα επίπεδα ενός μεταρρυθμιστικού κινήματος.

«Κλείστε συμφωνίες για να ικανοποιήσετε τους πρακτικούς σκοπούς του κινήματος, μην επιτρέψετε όμως παζαρέματα πάνω σε αρχές, μην κάνετε παραχωρήσεις σε ζητήματα θεωρίας», έλεγε ο Μαρξ και αυτό κάνουμε σήμερα στις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Α) Η ΕΣΑΚ εξακολουθεί να λειτουργεί με διακριτή παρουσία σε όλο το Νομό Μαγνησίας, έχει συχνή παρουσία για όλα τα ζητήματα και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα (επίκειται το συνέδριο του ΕΚΒ) έχει γίνει μόνιμος στόχος των άλλων παρατάξεων και ιδιαίτερα του ΣΥΝ!

Β) Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και η συγκρότηση του ΠΑΜΕ επιτάσσουν την ενίσχυση της ποσότητας και της ποιότητας της δράσης των κομμουνιστών στα Σωματεία. Οι κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργαζόμενοι όχι μόνο δεν προσανατολίζονται στη διάσπαση των συνδικάτων αλλά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τη μεγαλύτερη συσπείρωση στα συνδικάτα, για την ενότητα δράσης όλων των εργαζομένων. Στην απεργία στις 10 του Οκτώβρη δεν ήταν οι κομμουνιστές αλλά οι άλλες δυνάμεις στο Βόλο που επιχείρησαν να διασπάσουν την απεργιακή συγκέντρωση, χωρίς βέβαια να το καταφέρουν. Οι άλλες δυνάμεις είναι υπεύθυνες για την ύπαρξη 3-4 σωματείων στο μέταλλο (Βόλος), ενώ οι κομμουνιστές εδώ και πολλά χρόνια πρωτοστατούν για τη δημιουργία ΕΝΟΣ σωματείου.

Γ) Οταν πρόσφατα, οι ΕΣΑΚίτες συνδικαλιστές έβαλαν το ζήτημα της αύξησης της τιμής των καυσίμων στην ολομέλεια της διοίκησης του ΕΚΒ, εισέπραξαν την άρνηση και την αδιαφορία των άλλων παρατάξεων. Κι όμως, τόσο η ΕΣΑΚ όσο και το ΠΑΜΕ πήραν πρωτοβουλίες.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά και δε δέχομαι ότι «κάποιοι» δεν τα «γνωρίζουν». Εσκεμμένα τα αποσιωπούν και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Γιατί «την ανικανότητά τους να δώσουν ένα καθοδηγητικό σύνθημα σε ό,τι αφορά τα νέα καθήκοντα, οι άνθρωποι την καλύπτουν με τις θεωρητικολογίες ότι τα παλιά καθήκοντα έχουν πολύ μεγάλη σημασία, κορφολογούν μεμονωμένες λεξούλες...» (4).

Και για όσους διαχωρίζουν τον τύπο από την ουσία, τότε πρέπει να τους πούμε ότι η σημερινή πολιτική του Κόμματος κρατάει και τον τύπο και την ουσία.

Βιβλιογραφία: «Απαντα Λένιν»: 1. τόμος 15, σελ. 11 2. τόμος 20, σελ. 70

3. τόμος 16, σελ. 198

4. τόμος 10, σελ. 43-44

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ ΒΟΛΟΥ