Μόλις χτες, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, συμμετέχοντας σε αντιπροσωπεία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), συναντήθηκε με τους προέδρους της Κομισιόν, Μ. Μπαρόζο, και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Χ. Β. Ρομπάι. Οι δε συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν εκεί - σύμφωνα τουλάχιστον με το επίσημο δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ - είναι το λιγότερο αποκαλυπτικές.

«Η ΓΣΕΕ», αναφέρεται στο δελτίο, ζήτησε «την έξοδο από την κρίση επισημαίνοντας την αναγκαιότητα έκδοσης ευρωομολόγου, της προώθησης αναπτυξιακών πολιτικών, της αλλαγής του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και φυσικά αλλαγής της ασκούμενης αντεργατικής πολιτικής»! Τι ζήτησαν δηλαδή; Πολιτική με άλλο μείγμα για την έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου! Τόσο φιλεργατική πολιτική ασκούν οι εργατοπατέρες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ: Οχι μόνο συνδιαλέγονται με τους σφαγείς των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά επιπρόσθετα τους προτείνουν και ...πολιτικές οι οποίες ευνοούν το κεφάλαιο (π.χ., έκδοση ευρωομολόγου).

Οσον δε αφορά στην «αλλαγή της ασκούμενης αντεργατικής πολιτικής», έχουμε δύο ερωτήσεις προς την ηγεσία της ΓΣΕΕ: Πρώτον, η αλλαγή αυτή θα προκύψει μέσα από ...διαβήματα και ...συναντήσεις με τον κάθε Μπαρόζο και τον κάθε Ρομπάι, ή μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες τόσο σε κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, είναι δυνατόν μια εργατική συνομοσπονδία, που δήθεν ενδιαφέρεται για αλλαγή της ασκούμενης αντεργατικής πολιτικής, να τη συσχετίζει με την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ; Δηλαδή, πόσο φιλεργατική μπορεί να γίνει η ΕΚΤ κατά τη γνώμη της ΓΣΕΕ;

Η κοροϊδία δεν έχει όρια. Το θέμα είναι και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να μην «τσιμπάνε»...

Αν κάτι έχει αξία από την ανούσια κατά τ' άλλα υπόθεση της παραίτησης του υφυπουργού Ναυτιλίας Γ. Βερνίκου, είναι η ομολογία του ίδιου του εφοπλιστή ότι «οι ναυτιλιακές εταιρείες που είναι εγκατεστημένες στην Ελλάδα έχουν μορφή εξωχώριας εταιρείας». Επιβεβαιώνει δηλαδή, ότι οι εφοπλιστές προτιμούν να δίνουν στις εταιρείες τους μορφή εξωχώριας εταιρείας, ακριβώς για να μην πληρώνουν φόρους και κάθε άλλη «επιβάρυνση» προς το κράτος. Δεν τους φτάνουν οι δεκάδες στην κυριολεξία φοροαπαλλαγές που έχουν θεσπίσει οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις για χάρη τους (σ.σ. πρόσφατα τις υπενθύμισε ο «Ρ»), προτιμούν να μεταφέρουν την έδρα των εταιρειών τους σε φορολογικούς παραδείσους για να απαλλάσσονται πλήρως. Μάλιστα, η πλήρης φοροασυλία θεωρείται από τους εφοπλιστές ως το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, με τον ίδιο τον Γ. Βερνίκο να δηλώνει χτες σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του ότι οι εξωχώριες εταιρείες «είναι ένα πολύ σημαντικό και αναπτυξιακό εργαλείο», αξιώνοντας να «αποενοχοποιηθεί» η ίδρυση και λειτουργία τους στη συνείδηση του λαού. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα: Ποια καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ποια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος όταν οι εφοπλιστές και γενικότερα το μεγάλο κεφάλαιο, μπορεί στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων του Μάαστριχτ να «φοροδιαφεύγει» καθόλα νόμιμα και να μεταφέρει τις εταιρείες του σε όποιο σημείο του πλανήτη ανά πάσα στιγμή; Πώς μπορεί να εμποδιστεί και να εξαναγκαστεί το μεγάλο κεφάλαιο ώστε να πληρώσει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές ώστε να υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία και «κοινωνικό κράτος»; Η μόνη διέξοδος είναι να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ότι μόνο αν πάρει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και έχει την εξουσία μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες.