Κάθε φορά, πριν ξεκινήσει μια νέα αντεργατική θύελλα, τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου διαμορφώνουν το σχετικό προπαγανδιστικό πλαίσιο. Χτες λοιπόν, και ενόψει των προγραμματικών δηλώσεων της νέας συγκυβέρνησης, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» και «ΤΑ ΝΕΑ», με τα κύρια άρθρα τους, στόχευσαν από κοινού στην ανάγκη των απολύσεων ή αλλιώς της... αναδιοργάνωσης του δημόσιου τομέα. Και για να αποκτήσει η νέα αντεργατική επίθεση τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, χρησιμοποιούν το γνωστό τους ... κόλπο: Διαχωρίζουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα από τους δημόσιους υπαλλήλους και επιτίθενται στους δεύτερους ως εργαζόμενους με... περισσότερα δικαιώματα.

Γράφει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους επειδή χρεοκόπησε το ελληνικό κράτος, το ενδιαφέρον και η προστατευτική διάθεση των πολιτικών έναντι των δημοσίων υπαλλήλων και μόνο μοιάζει υποκριτική». Και καταλήγει: «Το κράτος πρέπει να μείνει με τις υπηρεσίες και το προσωπικό που είναι απολύτως αναγκαίο ώστε να μην κοστίζει τόσο πολύ και να σταματήσει να στραγγαλίζει τον ιδιωτικό τομέα. Στο κάτω κάτω, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα υποφέρουν τα πάνδεινα και είναι πολίτες με ίσα δικαιώματα».

Από την άλλη, τα ΝΕΑ στο κύριο άρθρο τους με τίτλο «Αλλάξτε το Δημόσιο!» αναφέρουν: «Η αναδιοργάνωση του Δημοσίου θα έπρεπε να είναι η απόλυτη προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο». Και συνεχίζουν: «Η αξιολόγηση των υπαλλήλων του Δημοσίου πρέπει να προχωρήσει, μαζί με την άμεση κατάργηση υπηρεσιών χωρίς αντικείμενο. Μόνο έτσι η κρίση μπορεί να αποδειχθεί ευκαιρία!».

Και η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» και «ΤΑ ΝΕΑ», χτυπάνε στο ίδιο σημείο: Θέλουν «αναδιοργάνωση» έτσι ώστε το κράτος να προσαρμοστεί καλύτερα στην ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου. Γι' αυτό και σημειώνουν ότι η «αξιολόγηση» και συνεπακόλουθα «οι απολύσεις» είναι απαραίτητοι όροι για να εξαλειφθούν οι... παθογένειες του δημόσιου τομέα.

Την ίδια ώρα και αυτό είναι επίσης τεράστιο πρόβλημα, ολ' αυτά συνδυάζονται με καταργήσεις οργανισμών του Δημοσίου, που οι περισσότεροι έχουν σχέση με την Πρόνοια, επομένως καταργούνται ανάλογες υπηρεσίες, με συγχωνεύσεις - με πιο χαρακτηριστικές αυτές των νοσοκομείων, σχολείων και άλλων οργανισμών για την εξυπηρέτηση εργαζομένων. Που σημαίνει ότι αυτή η πολιτική δεν είναι σε βάρος μόνο των δημοσίων υπαλλήλων αλλά σε βάρος όλων των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος που την αναδεικνύει με απόλυτο κυνισμό ο δημοσιολόγος της τελευταίας σελίδας των ΝΕΩΝ. «Από πού προκύπτει άραγε ότι η φέτα ή η ζάχαρη ή ο τζόγος ή τα λαχεία ή οι μαρίνες αποτελούν ύψιστα κοινωνικά αγαθά, τα οποία πρέπει ανυπερθέτως να διαχειρίζεται το δημόσιο;» αναρωτιέται και συνεχίζει: «Προφανώς όλα αυτά δεν είναι παρά προφάσεις και κουτοπονηριές. Το ζητούμενο είναι να μην αλλάξει τίποτα, να μην προχωρήσει τίποτα, να μη γίνει τίποτα. Για να νέμονται το κράτος οι ίδιοι που το νέμονταν ως τώρα. Και οι οποίοι το έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους!».

Να λοιπόν ένας ακόμη διακηρυγμένος στόχος του δήθεν εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα: Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, για να μπορεί το κεφάλαιο να επενδύσει και να κερδοφορήσει. Είναι ένα από τα μέτρα διεξόδου από την κρίση σε όφελός του. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα που τους έχουν στήσει. Ενωμένοι να αγωνιστούν από κοινού, ενάντια σε όλες αυτές τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις.