ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σωτηρία μόνο από τη λαϊκή αντεπίθεση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το έργο ο καλός (πρόθυμος), ο κακός (ο λιγότερο πρόθυμος) και ο άσχημος (ο υπουργός Οικονομικών που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει) ανεβάζει ο θίασος της συγκυβέρνησης μπροστά στη νέα άγρια σφαγή των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Ασφαλώς και υπάρχουν αδιέξοδα και ζόρια στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, που τρομάζουν ακόμα και τα πλέον αφοσιωμένα κυβερνητικά στελέχη, ωστόσο το κυρίαρχο δεν είναι οι ενδοιασμοί ή η «αδυναμία» ορισμένων υπουργών να υποδείξουν συγκεκριμένα μέτρα για τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, αλλά η στρατηγική επιλογή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης εξ ολοκλήρου στο λαό προκειμένου να διασωθεί η πλουτοκρατία και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή η στρατηγική θα εφαρμοστεί πλήρως και απαρέγκλιτα, παρά τις όποιες διαφωνίες και αψιμαχίες μεταξύ των υπουργών για τον επιμερισμό των βαρών. Το εγγυάται εξάλλου ο ίδιος ο πρωθυπουργός που διαμήνυσε προς τους υπουργούς «ή προχωράτε σε μειώσεις των δαπανών ή θα τις αναλάβει ο πρωθυπουργός». Σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι τάχα η «αντίσταση» κάποιων υπουργών ή στελεχών μπορεί να σώσει κάποια ψίχουλα ή να καθυστερήσει λίγο την αναπόφευκτη σφαγή. Το έργο το έχουν δει δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια και γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το «τέλος» του. Μπορεί να αλλάξει μόνο αν ο λαός γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής, παίρνοντας την απόφαση να σωθεί στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και στον οργανωμένο αγώνα για τη διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών του, που θα στοχεύει όμως κατευθείαν στην καρδιά τον αντίπαλο, δηλαδή στην πολιτική και στην εξουσία των μονοπωλίων.

Καταδίκασαν σε «θάνατο» τα δάση

Η φράση του υπουργού Δημόσιας Τάξης ότι «τα μέσα δασοπυρόσβεσης που διαθέτουμε δεν είναι επαρκή» δεν αποτελεί μια απλή διαπίστωση της άθλιας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί από τις αστικές κυβερνήσεις στον τομέα της δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης, αλλά μια κυνική ομολογία ότι το κράτος έχει προγράψει τα δάση. Στην πραγματικότητα ο Ν. Δένδιας επικαλέστηκε την «αδυναμία» του κράτους για να δικαιολογήσει την ειλημμένη απόφαση της συγκυβέρνησης να καταδικάσει σε «θάνατο» τα δάση. Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι οι κυβερνώντες θέλουν να συμβιβαστεί ο λαός με την ιδέα ότι τα δάση δεν μπορούν να σωθούν γιατί «δεν τα αντέχει ο προϋπολογισμός και η οικονομία» της χώρας. Την ιδέα αυτή την καλλιεργούσαν συστηματικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - «Μπορούν τα οικονομικά της Ελλάδας να αντέξουν το κόστος της προληπτικής προστασίας των δασών;», ήταν το αμείλικτο δίλημμα που είχε θέσει ο Β. Πολύδωρας ως υπουργός Δημόσιας Τάξης - αλλά τώρα επικαλούνται την κρίση για να δώσουν τη χαριστική βολή στα δάση, τα οποία έτσι και αλλιώς θέλουν να τα ιδιωτικοποιήσουν, όπως και τις ακτές, τις παραλίες, τους προστατευόμενους χώρους φυσικού κάλλους, τους αρχαιολογικούς χώρους. Η περικοπή των κονδυλίων για τη δασοπυρόσβεση, που φθάνει έως και το 45%, έχει οδηγήσει σχεδόν στη διάλυση του μηχανισμού καταστολής των πυρκαγιών, ενώ το «κεφάλαιο» της πρόληψης είχε κλείσει εδώ και κάμποσα χρόνια. Είναι φανερό ότι στο εξής οι πυρκαγιές στα δάση θα σβήνουν από ...μόνες τους. Τα δάση όμως είναι κοινωνικό αγαθό και η προστασία τους απαιτεί άλλη πολιτική, αντίθετη με αυτήν που τα παραδίδει στα μονοπώλια.

Επιστρατεύουν ξανά τα «σκάνδαλα»

Δεν προκαλούν έκπληξη τα... σκάνδαλα που ευθύνονται να βουλιάζουν το ΙΚΑ, όπως εδώ και μέρες ωρύονται τα αστικά ΜΜΕ, αποσιωπώντας βέβαια την ίδια ώρα τις τεράστιες τρύπες που προκαλούν στα ασφαλιστικά Ταμεία τα χρέη του κράτους (που ξεπερνούν τα 9 δισ.) αλλά και η εισφοροαπαλλαγή και εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών που συστηματικά ενισχύουν οι αστικές κυβερνήσεις. Αλήθεια, γιατί - αν τόσο «καίγονται» για το μέλλον του ΙΚΑ και τις παροχές των ασφαλισμένων - αυτοί που καταγγέλλουν τα «σκάνδαλα» δεν καταγγέλλουν κι εκείνους που, παρά τα προβλήματα που ήδη έχουν τα Ταμεία φτάνουν να κάνουν προτάσεις για μείωση εργοδοτικών εισφορών; Γιατί, είτε προσπερνούν ως κάτι... αναμενόμενο την εφαρμογή τέτοιων προτάσεων, είτε την εμφανίζουν ως αναγκαίο κακό; Μήπως φταίνε οι εργαζόμενοι για τα σκάνδαλα, μήπως δεν καταβάλλουν με συνέπεια χρόνια και χρόνια τις εισφορές τους; Γιατί να φορτωθούν με νέες μειώσεις εκείνοι που στερούνται από τους μισθούς τους ένα μέρος για να έχουν συντάξεις και παροχές Πρόνοιας - Υγείας;

Μετά μας λένε υπερβολικούς όταν μιλάμε για μεθοδεύσεις νέων περικοπών, όταν λέμε και ξαναλέμε ότι στρώνουν το έδαφος για νέα μέτρα, μιλώντας κάθε τόσο και λιγάκι για δυσκολία στην καταβολή συντάξεων. Δυσκολία που με συνειρμούς συνδέουν και με τέτοιου είδους σκάνδαλα, για να ρίξουν νέο σύνθημα και να υποτάξουν τον κόσμο να δέχεται αδιαμαρτύρητα συνεχή πετσόκομμα των δικαιωμάτων του.

Βρώμικη προπαγάνδα

Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες υπάρχει ένα μπαράζ επίθεσης στους απεργούς χαλυβουργούς από τα αστικά ΜΜΕ, ρίχνοντάς τους ούτε λίγο ούτε πολύ την ευθύνη, γιατί, όπως λένε, θα κλείσει το εργοστάσιο. Βεβαίως, αν κλείσει το εργοστάσιο, απόλυτα υπεύθυνος είναι ο ιδιοκτήτης του Μάνεσης, αλλά συνυπεύθυνη είναι και η κυβέρνηση που λέει ότι νοιάζεται για τους εργαζόμενους, αλλά ουσιαστικά δεν τους υπερασπίζεται, αφού είναι με τον μεγαλοεργοδότη. Βεβαίως, ο ηρωικός αγώνας των απεργών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» που διαρκεί πάνω από 8 μήνες έχει γίνει «καρφί στο μάτι», όχι μόνο του συγκεκριμένου βιομήχανου, αλλά συνολικά των αστών. Γι' αυτό η εργοδοσία, τα αστικά ΜΜΕ όπως και ελάχιστοι άνθρωποι του εργοδότη - απεργοσπάστες, έχουν ξαμοληθεί για να συκοφαντήσουν αυτόν τον αγώνα με την χυδαία προπαγάνδα ότι «οι εργάτες φταίνε που κλείνουν τα εργοστάσια». Οι απεργοί χαλυβουργοί αγωνίζονται ενάντια στην εργοδοτική σκλαβιά της εκ περιτροπής εργασίας, του μηνιάτικου των 500 ευρώ, των μαζικών απολύσεων, και με τον οργανωμένο, συλλογικό και αποφασιστικό αγώνα υπερασπίζονται τη ζωή των οικογενειών τους.

Οι χαλυβουργοί που τους εμφανίζουν ως αδιάλλακτους τα αστικά ΜΜΕ, μετά από πολύμηνο απεργιακό αγώνα, μέσα από αποφάσεις της Γενικής τους Συνέλευσης, παρουσίασαν προτάσεις που δίνουν διέξοδο, ζητώντας την ανάκληση της απόλυσης για 40 συναδέλφους τους και σταδιακά και των άλλων απολυμένων, και να μείνουν οι συμβάσεις εργασίας εκεί που ήταν πριν την απεργία. Ωστόσο, ο μεγαλοβιομήχανος επιμένει να γυρίσουν πίσω με τους όρους του, απειλώντας με κλείσιμο του εργοστασίου. Γι' αυτό και υπεύθυνοι δεν είναι οι εργάτες, αλλά η εργοδοσία. Μια εργοδοσία που σε προηγούμενες εποχές έχει θησαυρίσει από την υπερεκμετάλλευση των εργατών.

Οι αστοί επιμένουν στη βρώμικη προπαγάνδα ότι οι αγώνες κλείνουν τις επιχειρήσεις. Αλλά δε λένε κουβέντα πως έχουν κλείσει εκατοντάδες επιχειρήσεις χωρίς να έχει γίνει ούτε η παραμικρή κινητοποίηση. Γιατί οι καπιταλιστές τις κλείνουν όταν κρίνουν ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Τα «λουκέτα» τα πολλαπλασιάζει η καπιταλιστική κρίση, που χτυπάει και τους πιο αδύνατους στον ανταγωνισμό κεφαλαιοκράτες. Η αιτία της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων (πρώτα της εργατικής δύναμης), της ανεργίας και της ανέχειας είναι η κρίση που είναι απότοκο του εκμεταλλευτικού συστήματος με κριτήριο το κέρδος και όχι την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Οι χαλυβουργοί έχουν κερδίσει επάξια την αλληλεγγύη μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου, άλλων τμημάτων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, και εκφράστηκε και με τη χτεσινή διαδήλωση συμπαράστασης, που διοργάνωσε στο κέντρο της Αθήνας το Σωματείο των χαλυβουργών και στηρίχτηκε από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Εδειξαν και υπεύθυνη στάση με τις προτάσεις τους. Αλλά πάει πολύ να τους ρίχνουν την ευθύνη για την όποια εξέλιξη, εκβιάζοντάς τους να γυρίσουν πίσω σκλάβοι του Μάνεση. Την ευθύνη, επομένως, έχει ο μεγαλοεπιχειρηματίας, αλλά και η κυβέρνηση. Ολοι κρίνονται τώρα στις πράξεις και όχι στις υποσχέσεις. Να δώσουν τώρα λύση με βάση τις προτάσεις των χαλυβουργών.