Συγκεκριμένα, στη γενικόλογη τοποθέτησή του, ο Κ. Σημίτης απέφυγε να απαντήσει ευθέως στην τσοχατζοπουλική πτέρυγα (η οποία διακινούσε στη σύνοδο και σχετικό ...non payper), που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι ιδεολογικό και πολιτικό και όχι (κυρίως) οργανωτικό, αλλά κατηγορεί την ηγετική ομάδα πως η εισήγησή της στη Σύνοδο παραβλέπει αυτό το γεγονός.

Αντίθετα, ο Κ. Σημίτης επιδόθηκε σε μια γενικόλογη ομιλία - επανάληψη των ήδη γνωστών ισχυρισμών του σε ό,τι αφορά την κυβερνητική πολιτική (εργασιακά - ανεργία, παιδεία, ΟΝΕ, υγεία, εξωτερική πολιτική κλπ.) ή το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: υποτίθεται ότι είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού, αν και υπέρμαχο της οικονομίας της αγοράς...). Σε αυτό το μήκος κύματος, κινήθηκε και το «κεντροαριστερό» σινιάλο, που απέστειλε στους εκτός ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι το κόμμα του πρέπει «να αναγνωρίσει ότι δεν κατέχει το μονοπώλιο της προοδευτικότητας». Βέβαια, δεν παρέλειψε, λίγο αργότερα, να τονίσει ότι, στο πλαίσιο αυτών των «κεντροαριστερών» συνευρέσεων που οραματίζεται, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχει την «πολιτική πρωτοβουλία». «Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχει σταθερά στα χέρια του τις εξελίξεις, σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο», ήταν τα λόγια του.

Ειδικά στα θέματα οργανωτικής «μετεξέλιξης» του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Σημίτης επιδόθηκε σε ...λογοτεχνίζοντες βερμπαλισμούς. «Το νεκροταφείο της ιστορίας είναι γεμάτο κόμματα που θεοποίησαν το παρελθόν για να χάσουν το παρόν και να αφανιστούν στο μέλλον», είπε, για να επιχειρηματολογήσει υπέρ της ανάγκης για «μεγάλες αλλαγές». Επί του συγκεκριμένου, πάντως, αρκέστηκε και εδώ σε γενικότητες, του στιλ «να ενισχύσουμε τον εθελοντισμό», «σεβασμός στην αυτονομία της αυτοδιοίκησης και των συνδικάτων», «διάλογος με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις» κλπ. Εκείνο που, πάντως, προκύπτει από την εισήγηση είναι ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα ήθελε μια χαλαρή οργανωτική συγκρότηση σε επίπεδο Δήμων, που θα της δίνει τη δυνατότητα για πιο ελεγχόμενο συγκεντρωτισμό στα ανώτερα κομματικά κλιμάκια, στο όνομα της διαμόρφωσης ενός κόμματος που δε θα χαρακτηρίζεται από τις «προσωπικές στρατηγικές των στελεχών». Η τελευταία αυτή αναφορά του πρωθυπουργού είναι βέβαια δηλωτική του εσωκομματικού κλίματος που διαμορφώνεται, ενόψει και του επερχόμενου συνεδρίου...

Στην τοποθέτησή του, ο Κ. Σκανδαλίδης ζήτησε να τεθεί «οριστικό τέρμα στην καχυποψία, στη σύγχυση, στην αμφιβολία» στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, που, όπως είπε - αφήνοντας αιχμές κατά πρωτοκλασάτων - «δεν έχει ανάγκη διαμεσολαβητών ή εγγυητών».

Κατά τα άλλα, δήλωσε υπερασπιστής του κομματικού μηχανισμού έναντι της εσωτερικής κριτικής που δέχεται, αφού, όπως είπε, το ΠΑΣΟΚ και «μόνο αυτό, βουλεύεται, προβληματίζεται, συγκρούεται, συνθέτει, υπάρχει και λειτουργεί». Οσο για τη χρησιμότητα του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή, ο γραμματέας του την απέδωσε παραστατικά: «Σε δύσκολες αποφάσεις που σε άλλη εποχή και άλλο τόπο θα προκαλούσαν χάος και κοινωνικές εκρήξεις, το ΠΑΣΟΚ, επειδή έχει στερεή σπονδυλική στήλη, διασφαλίζει συναινέσεις». Τι καλύτερο για την ολιγαρχία, θα προσθέταμε εμείς.

Πάντως, ο κ. Σκανδαλίδης διαπίστωσε ότι «εδώ και πολύ - πολύ χρόνο βιώνουμε μια σημαντική κρίση», αφού, όπως ανέφερε, «οι δυνάμεις μας κλεισμένες σε φρούριο αντιμάχονται περισσότερο για τα τιμάρια της όποιας εξουσίας και τα τιμαλφή των αξιωμάτων». Απέναντι σε αυτή την κατάσταση αντέτεινε «νέα συλλογικότητα στην κορυφή, νέου τύπου περιφερειακή συγκρότηση του κόμματος, επιστροφή στη βάση του Κινήματος, αναβάθμιση των συλλογικών οργάνων, ανανέωση και διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ» στη βάση μιας «νέας κομματικής νομιμότητας». Και όλα αυτά, δήλωσε, ώστε τώρα που έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης να είναι έτοιμο το ΠΑΣΟΚ για να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού κύκλου, ως απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής, «του κύκλου της ευημερίας»!

Το θέμα της διαπλοκολογίας απασχολεί σοβαρά το ΠΑΣΟΚ, αν κρίνει κανείς ότι αποτέλεσε την αφορμή για σφοδρή (όσον αφορά τους τόνους), αλλά και βαθύτατα υποκριτική (όσον αφορά το περιεχόμενο), επίθεση του Κ. Σημίτη κατά της ΝΔ.

Ο Κ. Σημίτης κατηγόρησε τη ΝΔ για «επιλεκτική χρήση της διαπλοκολογίας», «υποβάθμιση της δημοκρατίας», «απαξίωση της πολιτικής», «προχειρότητα, αντιφατικότητα» κλπ. Για να αντιστρέψει, δε, τις κατηγορίες εναντίον της κυβέρνησης, θυμήθηκε φράσεις, όπως ότι η ΝΔ είναι «το κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, το κόμμα των μεγάλων οικογενειών, των μεγάλων δεσμών με τα επιχειρηματικά κέντρα»... Λόγια, που, όταν ακούγονται από τον «προλετάριο» (!!) Κ. Σημίτη, προκαλούν, τουλάχιστον, θυμηδία.

Φυσικά, οι αναφορές αυτές έδωσαν το έναυσμα για ανταλλαγές «φιλοφρονήσεων». Ετσι, ο Κ. Καραμανλής χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό «κατώτατο των περιστάσεων», για να ανταπαντήσει ο Δ. Ρέππας πως «ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας... έχασε και την ψυχραιμία του, και έχασε οριστικά και κάθε μέτρο ευθύνης».

Οι «τριγμοί στα θεμέλια» της συνεργασίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ στη Μαγνησία - που προβλήθηκε από τις ηγεσίες και των δύο κομμάτων ως πρότυπο και θεωρήθηκε επιτυχής - ακούγονταν από καιρό. Σε λίγο φάνηκαν οι «ρωγμές» κι ακολουθούν τώρα και τα «γκρεμίσματα». Οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν ότι το «σπάσιμο» της συνεργασίας στο Δήμο Νέας Ιωνίας Βόλου - με την αποχώρηση και την ανεξαρτητοποίηση από τη «Δημοτική Συνεργασία» των τριών δημοτικών συμβούλων που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ - δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», ούτε μεμονωμένο γεγονός, αλλά αποτελεί την «κορυφή του παγόβουνου». «Κασμάδες» υψώνονται και σ' άλλα «κτίρια» της συνεργασίας των δύο κομμάτων στο μαζικό κίνημα. Πρόσφατα, στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, η συγκρότηση «προγραμματικού προεδρείου» - ως προϊόν μιας ξεδιάντροπης συναλλαγής ανάμεσα σε τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, αλλά στα πλαίσια των γενικότερων κατευθύνσεων που έρχονται «άνωθεν» - προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στη βάση των δύο κομμάτων, ακόμα και τη διαφωνία του γραμματέα της ΝΕ Μαγνησίας του ΣΥΝ, ο οποίος τάχθηκε δημοσίως υπέρ του αντιπροσωπευτικού, αναλογικού προεδρείου στο ΕΚΒ.

Η «πιλοτική πτήση»...

Είναι γνωστό ότι η Μαγνησία είχε επιλεγεί για την εφαρμογή ενός «πιλοτικού προγράμματος» συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, η επιτυχής πορεία του οποίου θα αποτελούσε πρόκριμα για την επέκταση αυτού του είδους της συνεργασίας και σ' άλλες περιοχές της χώρας, αλλά και οδηγό για την υλοποίηση, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, της ιδέας της περίφημης «κεντροαριστεράς». Είναι, δε, αληθές ότι στα πρώτα χρόνια αυτό το «πιλοτικό πρόγραμμα», που εφαρμόστηκε σε ευρεία κλίμακα στους χώρους της Αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού, είχε εκλογικές επιτυχίες.

Ως ιδιαίτερη επιτυχία της «κεντροαριστερής συνεργασίας» παρουσιάστηκε η εκλογή του Π. Σκοτινιώτη στη θέση του νομάρχη Μαγνησίας. Αναλόγως προβλήθηκε η εκλογή του Δ. Πιτσιώρη - πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ - και του Στ. Φούσκη - στελέχους του ΣΥΝ - ως δημάρχων Βόλου και Νέας Ιωνίας αντίστοιχα, στις δημοτικές εκλογές της προηγούμενης τετραετίας. Για αρκετούς, όμως, το «καμάρι» της «κεντροαριστερής συνεργασίας» ήταν και είναι το «δίδυμο» Τυλιγάδα-Καραγιάννη (προέδρου και γραμματέα του ΕΚΒ, αντίστοιχα), το οποίο διοικεί, επί πολλά χρόνια, ένα από τα πλέον ιστορικά Εργατικά Κέντρα της χώρας μας, μετατρέποντάς το από «ταξικό, αγωνιστικό μετερίζι» των εργαζομένων, σ' ένα «φέουδο της κεντροαριστεράς», που υπερασπίζεται, μετά πάθους, τις αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης και της ΕΕ και συνεργάζεται αρμονικά με τους τοπικούς βιομηχάνους.

Αλλά, ενώ η «πιλοτική πτήση» της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ στη Μαγνησία ξεκίνησε επιτυχώς, στη συνέχεια κάτι δεν πήγε καλά - ίσως να ευθύνεται το «βέρτιγκο» που έπαθε ο «πιλότος» λόγω απότομων ανυψώσεων και αναπάντεχων καταβάσεων του «αεροσκάφους» της συνεργασίας - με αποτέλεσμα η «πτήση» ν' απειλείται με τραγική πτώση. Τα πρώτα συμπτώματα της προβληματικής πορείας της συνεργασίας εμφανίστηκαν με την αποτυχία της να επανεκλέξει δημάρχους στο Βόλο και στη Νέα Ιωνία, με τη, μετά πολλών βασάνων, οριακή νίκη του Π. Σκοτινιώτη στη δεύτερη υποψηφιότητά του, αλλά και με τη στασιμότητα ή και τη μείωση των συνδικαλιστικών δυνάμεων αμφοτέρων των χώρων, στο πρόσφατο συνέδριο του ΕΚΒ. Και ακολουθούν όσα αναφέρθηκαν στην αρχή, με το «σπάσιμο» της συνεργασίας στο Δήμο Νέας Ιωνίας και τις δημόσιες διαφωνίες για τη συνεργασία στο προεδρείο του ΕΚΒ.

Περί του «τι» και «ποιος» έφταιξε που «στράβωσε» η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ στη Μαγνησία προβάλλονται διάφορες εκτιμήσεις και απόψεις. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ευθύνονται κάποιοι - ένθεν κακείθεν της συνεργασίας - που επιδεικνύουν υπερβολικές προσωπικές φιλοδοξίες και για να τις εξυπηρετήσουν δε διστάζουν να υπονομεύσουν το «πνεύμα και το γράμμα» των συμφωνιών που έχουν επιτευχθεί. Αλλοι υποστηρίζουν ότι υπεύθυνοι είναι τοπικοί παράγοντες του ΣΥΝ που επιδεικνύουν «πολιτικό αριβισμό», εμφανίζονται μετανιωμένοι για τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν τους εγγυάται αξιώματα στο μέλλον και, χωρίς να θέλουν να «ξεκουρνιάσουν» απ' τις κομματικές «φωλιές» τους, ζητούν αλλού στηρίγματα και συνεργασίες. Και κάποιοι λένε ότι «το σπάσιμο» της συνεργασίας στη Μαγνησία είναι ο πρώτος «κρίκος» μιας «αλυσίδας σπασιμάτων» σ' όλη την Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της πολιτικής στροφής της ηγεσίας του ΣΥΝ, που επιχειρεί «απαγκίστρωση» από την «ασφυκτική αγκάλη» του κυβερνώντος κόμματος ώστε να μην απορροφηθεί παντελώς απ' αυτό.

Μπορεί, πράγματι, να ισχύει κάποιο από τα παραπάνω ενδεχόμενα ή και όλα μαζί. Ομως, η βασική αιτία της αποτυχίας του «πιλοτικού προγράμματος» συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ στη Μαγνησία είναι το γεγονός ότι αυτή εξ αρχής και πιο φανερά στη συνέχεια, δε βρήκε τη συγκατάθεση και την αποδοχή του λαού της περιοχής, ούτε καν της πλειοψηφίας των μελών και των οπαδών των δύο συνεργαζόμενων κομμάτων. Και, βεβαίως, ποτέ δεν έπεισε ότι επρόκειτο για μια «συνεργασία αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων» - άλλωστε πολλοί λίγοι στη χώρα μας εξακολουθούν να συγκαταλέγουν τον ΣΥΝ στην Αριστερά και ακόμη λιγότεροι θεωρούν αριστερή δύναμη το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ - αφού όπου «στήθηκε» λειτούργησε ως «αγωγός» της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ και έδρασε σαν «ανάχωμα» για να συγκρατηθεί η άνοδος των γνήσιων αριστερών δυνάμεων, ιδιαιτέρως του ΚΚΕ.

Εκ της συστάσεώς της, λοιπόν, η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ ήταν επικίνδυνη ως προς το περιεχόμενό της, προβληματική ως προς την προοπτική της και θνησιγενής ως προς τη διάρκειά της. Οι εργαζόμενοι, ο λαός της Μαγνησίας - αλλά και όλης της χώρας, αφού ο «κρότος» του γκρεμίσματος της συνεργασίας-πρότυπο θ' ακουστεί παντού - έβγαλε τα συμπεράσματά του για το τι επιδιώκουν, πού οδηγούν και πού τελικά οδηγούνται τέτοιου είδους συνεργασίες, Τώρα, πλέον, μπορεί πιο καθαρά να δει ότι η λύση, η διέξοδος βρίσκεται στο Μέτωπο που προτείνει το ΚΚΕ, στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία που μπορεί, πράγματι, ν' αποτελέσει μια νέα φιλολαϊκή δύναμη εξουσίας για τη χώρα μας, στο νέο αιώνα που αρχίζει, στη νέα χιλιετία που έρχεται.