«Πριν ακριβώς 40 χρόνια, το φθινόπωρο του 1972, οι φοιτητές όλων των σχολών του Πολυτεχνείου και άλλων ΑΕΙ ζητούσαν εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες παρεμπόδιζε με κάθε μέσο η χούντα. Σήμερα οι κομματικές παρατάξεις φοιτητών με τη συμπαράσταση μελών ΔΕΠ, παράνομα και με τη βία διαλύουν συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων και παρεμποδίζουν τις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης στα ΑΕΙ».

Ο παραπάνω παραλληλισμός διατυπώνεται από ορισμένους πανεπιστημιακούς σε κείμενο υπογραφών, που υπερασπίζεται τις ...διαδικασίες για τα Συμβούλια Διοίκησης που προβλέπει ο νόμος - πλαίσιο. Θυμίζουμε ότι αυτό το διάστημα γίνονται προσπάθειες διεξαγωγής «εκλογών» για Συμβούλια Διοίκησης.

Οι φοιτητές και οι σπουδαστές, με δεκάδες αποφάσεις Συλλόγων, και πανεπιστημιακοί με δικές τους αποφάσεις Συλλόγων τάσσονται ενάντια στο νόμο - πλαίσιο και τα Συμβούλια. Αυτές τις πλειοψηφίες, όμως, δεν τις υπολογίζουν οι «δημοκράτες» πανεπιστημιακοί, που υπογράφουν το σχετικό κείμενο. Μάλιστα, έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία τους με το νόμο - πλαίσιο, «δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό που γεννιέται σήμερα είναι ένα τέρας που θα καταβροχθίσει και το πανεπιστήμιο και ολόκληρη την κοινωνία»!!!

Το «τέρας» που ορατά φαίνεται ότι θα καταβροχθίσει ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ο νόμος - πλαίσιο, που μετατρέπει τα ιδρύματα σε επιχειρήσεις, τους φοιτητές σε πελάτες και τους πανεπιστημιακούς σε εμπόρους γνώσεων και «δεξιοτήτων». Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν το κείμενο, απλώς υπερασπίζονται το νόμο και τις συνέπειες που θα έχει προσφέροντας καλές υπηρεσίες στις επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να αλώσουν τις σχολές.

Ανάξια λόγου η επίδειξη της φιλανθρωπίας που έκανε ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης Ρούπερτ Μέρντοχ ανακοινώνοντας ότι προσφέρει ένα εκατομμύριο δολάρια για τα θύματα του κυκλώνα «Σάντι», καλώντας και άλλους επιχειρηματίες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Η αναφορά σε αυτή έχει ως μοναδικό στόχο να αναδείξει ότι για ακόμα μια φορά το ισχυρότερο καπιταλιστικό κράτος αποδεικνύεται παντελώς «αδύναμο» να προστατέψει τους ανθρώπους που βρίσκονται στο έδαφος του από τα καιρικά φαινόμενα και τις θεομηνίες. Τα μόνα μέτρα που μπορεί να πάρει είναι μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, εναποθέτοντας τις ζωές και την περιουσία των ανθρώπων στην εύνοια της φύσης και την αποκατάσταση των ζημιών στη φιλανθρωπία των πλουτοκρατών. Πρόκειται βέβαια για συνειδητή στρατηγική επιλογή που εφαρμόζεται δεκαετίες και μεταξύ άλλων δεν κάνει έργα υποδομής για την προστασία του λαού από τέτοια φυσικά φαινόμενα, εξαφανίζει τις κοινωνικές δαπάνες για να διασφαλιστεί περισσότερη ρευστότητα στα μονοπώλια και να ανακάμψει η κερδοφορία τους. Οι δαπάνες για πρόνοια, για έργα αντιμετώπισης θεομηνιών, σεισμικής θωράκισης θεωρούνται «σπατάλη», «μη παραγωγικές δαπάνες», ακριβώς για να μπορούν να διατεθούν περισσότερα για την επιχορήγηση των επιχειρηματικών ομίλων. Τα παραπάνω δεν ισχύουν βέβαια μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλα τα καπιταλιστικά κράτη και φυσικά και το «δικό μας».