Ως ένας από τους «ανθεκτικότερους» κλάδους στην περίοδο της κρίσης εμφανίζεται αυτός των Τροφίμων - Ποτών. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζονται στο περιοδικό «Τρόφιμα και Ποτά» (τ. 367) οι πωλήσεις του κλάδου για το 2011 ήταν κατά 5,59% αυξημένες σε σχέση με το 2010, ενώ ταυτόχρονα, παρουσιάζει μείωση ζημιών κατά 70,43%, στο ίδιο διάστημα. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Μέσα στη λαίλαπα του 2011 υπήρχαν εταιρείες που κατέγραψαν σημαντικές επιτυχίες»...

Το γεγονός αυτό πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους στον κλάδο. Και μόνο από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει πως η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι μονοπωλιακοί όμιλοι του κλάδου στα εργασιακά δικαιώματα - με κυρίαρχο στοιχείο τις απολύσεις, τις αλλαγές εργασιακών σχέσεων, τις λεγόμενες «οικειοθελείς αποχωρήσεις» και την παράδοση τμημάτων των επιχειρήσεων σε εργολάβους - σχετίζεται με την αύξηση της κερδοφορίας τους αλλά και με το μεταξύ τους ανταγωνισμό, ο οποίος στο φόντο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο έντονος. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχθούν τις αξιώσεις εργοδοσίας, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει πως στο όνομα του ανταγωνισμού να χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει.

Το δεύτερο στοιχείο που προκύπτει είναι πως παρά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, υπάρχουν κλάδοι που όχι μόνο αντέχουν αλλά και καταγράφουν «σημαντικές επιτυχίες». Εδώ, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλογιστούν: Χάρη σε ποιους οι βιομήχανοι κατέγραψαν αυτές τις «σημαντικές επιτυχίες»; Ηταν ή όχι η δική τους δουλειά, ο δικός τους ιδρώτας, τα δικά τους κομμένα μεροκάματα, οι δικές τους απολύσεις, που οδήγησαν σε αυτές τις «επιτυχίες»; Η κατανόηση αυτής της αλήθειας μπορεί να γίνει όπλο στον αγώνα τους να βάλουν φρένο στην επιθετικότητα της εργοδοσίας.

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η εξαγορά του συνόλου των μετοχών της «Olympic Air» από την «Aegean Airlines», ενέργεια η οποία από τα στελέχη των δύο εταιρειών χαρακτηρίστηκε ως «μονόδρομος», εξαιτίας της «καθίζησης» που έχει υποστεί η εσωτερική αγορά αερομεταφορών, τα μεγέθη της οποίας πλέον δεν ξεπερνούν τα 250 εκατ. ευρώ ετησίως, με αποτέλεσμα να μην «επαρκούν» για τη λειτουργία δύο μεγάλων αερομεταφορικών εταιρειών. Στις σχετικές δηλώσεις, που έγιναν με αφορμή την παραπάνω εξαγορά, τα μεγαλοστελέχη των εταιρειών επισήμαναν σε όλους τους τόνους ότι αν η εν λόγω εξαγορά δε γίνει αποδεκτή από τις αρμόδιες επιτροπές ανταγωνισμού της χώρας και της ΕΕ, τότε ο στόλος, αλλά και οι θέσεις εργασίας, δε θα μπορούν να διασφαλιστούν. Αλλά μήπως με την εξαγορά θα διασφαλιστούν; Καμιά εγγύηση γι' αυτό δεν υπάρχει. Ισα - ίσα οι συγχωνεύσεις και εξαγορές οδηγούν και σε μείωση των θέσεων εργασίας.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά αποδοχή των όσων ο κοινός νους παραδεχόταν κατά την περίοδο ιδιωτικοποίησης της «Ολυμπιακής Αεροπορίας». Κατ' αρχήν ότι στην περιορισμένη εσωτερική αγορά μπορεί να επιβιώσει μια αεροπορική εταιρεία κι ακόμη πως βασικός στόχος της πολιτικής του «ανοίγματος» της αγοράς και στις αερομεταφορές ήταν και παραμένει η παράδοση δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο που θα λυμαίνεται το χώρο για την εκτόξευση των κερδών του. Οσο για τα άλλα που έλεγαν ότι τάχα θα μειωθούν οι τιμές των εισιτηρίων και οι υπηρεσίες προς τους επιβάτες θα βελτιωθούν, αποδείχτηκαν πολύ γρήγορα «παραμύθια της Χαλιμάς»...

Αναμένοντας την απόφαση των αρμόδιων «επιτροπών ανταγωνισμού», δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε και τη χρονική σύμπτωση της παραπάνω εξαγοράς, με τις σχεδόν ταυτόχρονες ανακοινώσεις του υπουργείου Ανάπτυξης περί αναζήτησης επενδυτών που θα αναλάβουν τη λειτουργία των αεροδρομίων ανά την Επικράτεια για περίοδο που θα διαρκεί 35 χρόνια μίνιμουμ. Αν το προσεχές διάστημα αποδειχτεί πως πράγματι οι αετονύχηδες εκτός από την πλήρη μονοπώληση των αιθέρων, επιθυμούν και την εκμετάλλευση των δημόσιων αεροδρομίων τότε καταλαβαίνουμε σε τι ιλιγγιώδη μεγέθη οδηγούνται τα μονοπώλια στη χώρα μας, αλλά και πόσο «ανοιχτή» και «ελεύθερη» είναι η αγορά...