Ως ένας από τους «ανθεκτικότερους» κλάδους στην περίοδο της κρίσης εμφανίζεται αυτός των Τροφίμων - Ποτών. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζονται στο περιοδικό «Τρόφιμα και Ποτά» (τ. 367) οι πωλήσεις του κλάδου για το 2011 ήταν κατά 5,59% αυξημένες σε σχέση με το 2010, ενώ ταυτόχρονα, παρουσιάζει μείωση ζημιών κατά 70,43%, στο ίδιο διάστημα. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Μέσα στη λαίλαπα του 2011 υπήρχαν εταιρείες που κατέγραψαν σημαντικές επιτυχίες»...

Το γεγονός αυτό πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους στον κλάδο. Και μόνο από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει πως η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι μονοπωλιακοί όμιλοι του κλάδου στα εργασιακά δικαιώματα - με κυρίαρχο στοιχείο τις απολύσεις, τις αλλαγές εργασιακών σχέσεων, τις λεγόμενες «οικειοθελείς αποχωρήσεις» και την παράδοση τμημάτων των επιχειρήσεων σε εργολάβους - σχετίζεται με την αύξηση της κερδοφορίας τους αλλά και με το μεταξύ τους ανταγωνισμό, ο οποίος στο φόντο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο έντονος. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχθούν τις αξιώσεις εργοδοσίας, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει πως στο όνομα του ανταγωνισμού να χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει.

Το δεύτερο στοιχείο που προκύπτει είναι πως παρά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, υπάρχουν κλάδοι που όχι μόνο αντέχουν αλλά και καταγράφουν «σημαντικές επιτυχίες». Εδώ, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλογιστούν: Χάρη σε ποιους οι βιομήχανοι κατέγραψαν αυτές τις «σημαντικές επιτυχίες»; Ηταν ή όχι η δική τους δουλειά, ο δικός τους ιδρώτας, τα δικά τους κομμένα μεροκάματα, οι δικές τους απολύσεις, που οδήγησαν σε αυτές τις «επιτυχίες»; Η κατανόηση αυτής της αλήθειας μπορεί να γίνει όπλο στον αγώνα τους να βάλουν φρένο στην επιθετικότητα της εργοδοσίας.