Βούλιαξε από κόσμο την Κυριακή το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας
Πολύ πριν τις 6 και ως τα μέσα περίπου της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, «ποτάμια» κόσμου συνέρρεαν στο στάδιο, γεμίζοντάς το ασφυκτικά και αναγκάζοντας τους διοργανωτές να αφαιρέσουν πανό από τις εξέδρες πίσω και απέναντι από τη σκηνή, για να απελευθερώσουν θέσεις για τον κόσμο που κατέφθανε με κάθε μέσο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πολλή ώρα μετά τις 6 μ.μ., κάθε που άδειαζε ένας συρμός του Ηλεκτρικού στο Φάληρο, η πεζογέφυρα προς το ΣΕΦ γέμιζε με κόσμο.
Πριν πάρουν το «λόγο» οι καλλιτέχνες που ταξίδεψαν τους συγκεντρωμένους με τραγούδια και ποιήματα εμπνευσμένα απ' τις πιο ένδοξες σελίδες των αγώνων του λαού, στην εμπροσθοφυλακή των οποίων ήταν πάντα το ΚΚΕ, ένα περιεκτικό βίντεο «θυμίζει» ορισμένες τέτοιες στιγμές: Ιδρυση του ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Δεκέμβρης του '44, ΔΣΕ, Πολυτεχνείο, αγώνες για κάθε δικαίωμα που απέσπασε ο εργατόκοσμος και ο λαός μας. Στο οδοιπορικό συντροφεύει η φωνή του ποιητή: «Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής, εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»...
Ειδικά φτιαγμένο για την εκδήλωση το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε την Κυριακή στο ΣΕΦ
Αμέτρητοι στίχοι και άπειρες νότες «σμίλεψαν» αυτούς τους αγώνες σε αξεπέραστα έργα τέχνης. Και ήταν πράγματι θαυμαστός ο τρόπος - μέσω της εμπνευσμένης σκηνοθετικής δομής του Κώστα Σταματόπουλου - που έστω ένα ελάχιστο μέρος από αυτά συμπυκνώθηκε σε ένα πρόγραμμα που πραγματικά «ταξίδεψε» το συνεπαρμένο κοινό στην ιστορία του Κόμματος μέσα από τη μουσική. Τραγούδια, απαγγελίες, οπτικοακουστικό υλικό αποδόθηκαν από μια μεγάλη ομάδα καλλιτεχνών (όλοι οι συντελεστές του καλλιτεχνικού προγράμματος αναφέρονται στη σελίδα 11 του σημερινού «Ριζοσπάστη») που λειτούργησε σαν ένα «σώμα» πάνω στη σκηνή, μετατρέποντας το ΣΕΦ σε μια «κιβωτό» μνήμης, αποτίμησης και υπόσχεσης για ανάλογη και καλύτερη συνέχεια.
Η ενορχήστρωση του Τάσου Καρακατσάνη, μέσα από τις καταπληκτικές αντιστίξεις και τη «συνομιλία» τραγουδιών, ποιημάτων και μουσικής, ήταν εκείνη που διέστειλε τον ιστορικό χρόνο με τρόπο που να «περνά» ο κόσμος από τη δεκαετία του '60, πίσω, στο Επος της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ με τα αντάρτικα - και σε ένα από αυτά την Αφροδίτη Μάνου να χαιρετίζει τον κόσμο λέγοντας ότι «ενώνω κι εγώ τη φωνή μου ενάντια στο φασισμό». Και ύστερα ακόμη πιο πίσω, με τον «Μπεζεντάκο» - και τον ερμηνευτή του τον Γιώργο Σαρρή να χαιρετίζει λέγοντας «τα είπε όλα το τραγούδι, ζήτω το Κόμμα μας το ΚΚΕ!». Ανάμεσά τους ο Ρίτσος και ο Μαγιακόφσκι, ο Αγγουλές και ο Μπρεχτ, ο Βάρναλης και η Παπαδάκη, να σμίγουν κάτω από τις κόκκινες σημαίες που δε σταμάτησαν στιγμή να ανεμίζουν.
Πολλές οι φορτισμένες στιγμές. Και μια από αυτές, από τις πιο συγκλονιστικές, το εμβληματικό εμβατήριο του Κόκκινου Στρατού «Ιερός Πόλεμος», με τη χορωδία «Εμπρός» να αποδίδει μια απίστευτη ερμηνεία που ξεχείλισε με συναισθήματα την ατμόσφαιρα. Με συνθήματα και χειροκροτήματα οι χιλιάδες του κόσμου τιμούσαν τους καλλιτέχνες κι εκείνοι εξέφραζαν τη δική τους φόρτιση μέσα από τις ερμηνείες τους αλλά και με σύντομα λόγια. Οπως η Ερωφίλη («είναι τιμή και χαρά να βρισκόμαστε εδώ σήμερα») και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος («ευχαριστώ που με τιμήσατε και βρίσκομαι στην εκδήλωσή σας»). Επίσης, ο Γιώργος Μεράτζας, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιώργος Πενταράκος και ο Γιάννης Θωμόπουλος.
Ολοι τους ερμήνευσαν με την καταπληκτική ενορχήστρωση του Μανώλη Ανδρουλιδάκη. Το φινάλε, με τον «Οδηγητή» του Λεοντή σε στίχους Βάρναλη, τη «Διαδήλωση» του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Φ. Λάδη και το αντάρτικο «Παιδιά σηκωθείτε», έγινε δεκτό με όλο τον κόσμο όρθιο να τραγουδά. Και όταν ακούστηκε η «Διεθνής», άπειρες γροθιές έμοιαζαν λες κι ήταν μία, που σκέπασε τον κόσμο.