Από τη σύσκεψη του συνδικάτου

Παράλληλα, επισημάνθηκε η αδήριτη ανάγκη ενότητας του κλάδου σε ταξική κατεύθυνση και πως γι' αυτό απαιτείται ένα νέο, γνήσιο Συνέδριο της Ομοσπονδίας με τη συμμετοχή όλων των σωματείων και όλων των αντιπροσώπων που εκλέγονται από αυτά. Για το ζήτημα αυτό πρέπει να πάρουν θέση οι γενικές συνελεύσεις, τα ΔΣ, κάθε συνδικαλιστής και εργαζόμενος.

Με βάση τα παραπάνω υπογραμμίστηκε ότι άμεσα σε κάθε χώρο δουλειάς οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να πάνε καλά προετοιμασμένες, με συγκροτημένη και συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, στις γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, καλώντας παράλληλα στη σημερινή συγκέντρωση που οργανώνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο, στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια. Επίσης αποφασίστηκε ότι συνεχίζονται οι καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού προκειμένου να μη φύγουν οι λίστες με τα στοιχεία για τη διαθεσιμότητα, αλλά θα γίνουν και διαμαρτυρίες σε δημοτικά, περιφερειακά συμβούλια κλπ.

Εισηγητικά ο Μπ. Βορτελίνος, πρόεδρος του Συνδικάτου, μιλώντας για τα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην απεργία που κήρυξε το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, τη μέρα λήξης της προθεσμίας για την αποστολή των στοιχείων. Επισήμανε ότι «όταν η μάχη έπρεπε να κορυφωθεί η ΠΟΕ-ΟΤΑ ήταν σε κάλμα. Οι ταξικές δυνάμεις μπήκαν μπροστά, με αυτοτέλεια σε αυτή την ανάγκη. Στην απεργία που κήρυξε το Συνδικάτο η πίεση για υπονόμευση φάνηκε. Πίεση που σήκωσε σε αυτή τη φάση ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ».

Συνολικότερα για τον επιζήμιο ρόλο της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ είπε ότι η κριτική σε αυτή «δε στέκεται στις μορφές του αγώνα, αλλά στο περιεχόμενο και τις συμμαχίες της. Είμαστε αντίθετοι με την πλειοψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ που αφήνει την υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα κατά των απολύσεων στους δημάρχους και προχωράνε μαζί τους. Μιλάνε για "κοινό μέτωπο" κρύβοντας ότι οι δημοτικές αρχές των κομμάτων του ευρωμονόδρομου αποτελούν χρόνια τώρα τον «δούρειο ίππο» στο πέρασμα στους ΟΤΑ της κυβερνητικής πολιτικής. (...) Με την ΠΟΕ ΟΤΑ εκτός από τους λόγους που αναφέραμε, είμαστε απέναντί τους και γιατί ξεκόβουν το ζήτημα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, αλλά και από τους εργαζόμενους του κλάδου μας, τους συμβασιούχους».

Στη συνέχεια μίλησε για την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Προχωράμε σε συσκέψεις φορέων, με προτεραιότητα όσων πλήττονται από τις απολύσεις στον κλάδο μας (π.χ. συλλόγους γονέων παιδικών σταθμών) (...). Ανοίγουμε το ζήτημα των απολύσεων ως ζήτημα που αφορά όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού υποβαθμίζονται περισσότερο οι όποιες παρεχόμενες υπηρεσίες. Το αναδεικνύουμε ως ζήτημα - κρίκο στην ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας.

Φτιάχνουμε επιτροπές αγώνα από τους ΙΔΑΧ ΔΕ συναδέλφους. (...) Διευρύνουμε το διεκδικητικό μας πλαίσιο. Δεν λέμε ένα ξερό "Οχι στις απολύσεις", όπως λένε οι άλλες δυνάμεις σε ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ-ΟΤΑ. Εξηγούμε ότι στις απολύσεις οδηγούμαστε όχι μόνο μέσα από τη διαθεσιμότητα, αλλά και μέσα από τις αξιολογήσεις δομών και προσώπων, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις αρμοδιοτήτων καθώς και από την υποχρηματοδότηση των δήμων».

Ακολούθησαν τοποθετήσεις συνδικαλιστών και εργαζόμενων διάφορων δήμων. Σχεδόν από όλες καταγγέλθηκε η ακέραια ευθύνη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΣΚ (ΣΥΡΙΖΑ), «Αγωνιστικές Κινήσεις» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - που καταφεύγουν σε μεθοδεύσεις εκφυλισμού των κινητοποιήσεων, προάγουν το συντεχνιασμό, κάνουν μέτωπο με τις αντιλαϊκές δημοτικές αρχές, κάποιες από αυτές προπαγανδίζουν ότι δε χρειάζονται να γίνονται γενικές συνελεύσεις, όλες μαζί προτρέπουν σε κινητοποιήσεις «χωρίς να χάνεται το μεροκάματο» (π.χ. να κάνουν κατάληψη αλλά να χτυπάνε κάρτα!) και άλλα. Ακόμα υπογραμμίστηκε η μεγάλη ανάγκη έντασης της μάχης για τη διαμόρφωση αγωνιστικών συνειδήσεων, που καθαρά και τίμια θα δίνουν τη μάχη ενάντια στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, συνολικά ο λαός.

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας περιλαμβάνει δημόσιες επενδύσεις, γιατί μέσω των δημόσιων επενδύσεων μπορούν να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες που θα επιτρέψουν την αξιοποίησή τους από τον ιδιωτικό τομέα, άρα συμβολή για επενδύσεις καπιταλιστών, επίσης «Συμπράξεις Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα», υποθήκευση κρατικής ιδιοκτησίας για δανεισμό, όλ' αυτά δηλαδή που μπορούν να ενισχύσουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Προβάλλουν, επίσης, την κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία, συνένωση ατόμων σε συνεταιρισμούς, δηλαδή δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιας μορφής για πώληση διαφόρων υπηρεσιών, ή επίσης συνένωση επιστημόνων σε συλλογικότητες, όπως λένε, για δημιουργία επιχειρήσεων κ.λπ. Και οι εργαζόμενοι ή οι νέοι να γίνουν επιχειρηματίες. Γι' αυτά, γράψαμε πιο αναλυτικά στο «Ριζοσπάστη», 28 και 29 Νοέμβρη. Πώς θα τα προχωρήσουν όλ' αυτά;

Λέει ο Γ. Δραγασάκης, σε ομιλία του, στα Χανιά: «Σήμερα την παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να την κατανοήσουμε περισσότερο ως μία κοινωνική διαδικασία... πρέπει να βρούμε τον τρόπο, τις μορφές, τις διαδικασίες και τους θεσμούς, ώστε η ίδια η κοινωνία να κάνει δική της υπόθεση... τη διαδικασία υλοποίησης του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης...Η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα που έχουμε. Αφενός γιατί δεν μπορεί σήμερα να κρατικοποιηθεί όλη η οικονομία, αφετέρου γιατί εκεί που κρατικοποιήθηκε όλη η οικονομία, δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Η κρατικοποίηση από μόνη της έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα».

Εδώ θέτει ορισμένα βασικά ζητήματα που δείχνουν, επίσης, ότι η στρατηγική του δε δίνει διέξοδο στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, πασχίζει να τους υποτάξει σε μια στρατηγική ενίσχυσης του καπιταλισμού, άρα και της εκμετάλλευσης. Βάζει ζήτημα ότι η κοινωνία πρέπει να συμμετάσχει στην υλοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη. Και βεβαίως οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα συμμετάσχουν. Αλλά οι λαϊκές δυνάμεις από πού ως πού και γιατί πρέπει να συμμετάσχουν στην υλοποίηση μιας στρατηγικής που ενισχύει τους μεγαλοεπιχειρηματίες; Γιατί είναι «δημοκρατία» μια διαδικασία που ωθεί το λαό να συμβάλει στην ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών; Πιθανά στο όνομα ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα υπάρξει αύξηση μισθών και συντάξεων, θα υπάρξουν κοινωνικές παροχές. Αλλά αυτά έρχονται σε αντίθεση με την τάση των καπιταλιστών να μειώνουν μισθούς και μεροκάματα για να αυξάνουν την κερδοφορία, την τάση ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Είναι νόμος στον καπιταλισμό. Μπορεί μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού, και μάλιστα στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης, το λένε οι ίδιοι άλλωστε, να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους του καπιταλισμού; Μα ακόμη και στο απίθανο ενδεχόμενο που τους αφήσουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες να το κάνουν θα καταστραφεί η οικονομία από τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Γι' αυτό λέμε στο απίθανο ενδεχόμενο. Επομένως, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να στηρίξουν μια στρατηγική ενίσχυσης των εκμεταλλευτών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε συμμετοχή της κοινωνίας στην ανάπτυξη, φορτίζοντας θετικά δύο ζητήματα που κάνουν πιο εύκολη τη χειραγώγηση των εργαζομένων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Τους μιλά για συμμετοχή, άρα τους περνά στη συνείδηση ότι θα υπάρχει «δημοκρατία» που σήμερα δεν υπάρχει. Μόνο που αυτή είναι δημοκρατία ενίσχυσης των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα, ξέροντας ότι η τάση στον καπιταλισμό σήμερα είναι η απαλλαγή του κράτους από την επιχειρηματική δραστηριότητα, είναι νόμος της ΕΕ αλλά και απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά και επειδή το αστικό κράτος είναι αρνητικά φορτισμένο στις λαϊκές συνειδήσεις, προβάλλει ότι «η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα, εκεί που κρατικοποιήθηκε όλη η οικονομία, δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Η κρατικοποίηση από μόνη της έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα». Αλλωστε, ακόμη και για παροχή κοινωνικών υπηρεσιών προβάλλει την κοινωνική οικονομία, δηλαδή ελάχιστες παροχές για φτωχούς και εξαθλιωμένους και με πληρωμή.

Βεβαίως, εδώ κάνει δύο λαθροχειρίες. Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, ότι, δηλαδή, είναι κράτος των καπιταλιστών, αυτούς υπηρετεί και την κερδοφορία τους, και προβάλλει ότι η κρατικοποίηση έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα, ρίχνοντας λάσπη στο σοσιαλισμό, ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα είναι τα καπιταλιστικά. Το κράτος στο σοσιαλισμό είναι κράτος των εργατών. Επομένως, η κοινωνική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό ταυτίζεται με την κρατική ιδιοκτησία. Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ιδιοκτησία, ακόμη και η κρατική ιδιοκτησία είναι του αστικού κράτους και υπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Παραδείγματα υπάρχουν. Οταν π.χ. έγιναν η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, απαιτούνταν μεγάλες επενδύσεις, ενώ δεν έφερναν μεγάλα και γρήγορα κέρδη, αλλά έγιναν γιατί εξυπηρετούσαν την οικονομία, την καπιταλιστική οικονομία. Φτηνό ρεύμα στις επιχειρήσεις, φτηνές τηλεπικοινωνίες για τις επιχειρήσεις. Τώρα που πολλαπλασιάστηκαν οι εφαρμογές και κυρίως στους διάφορους κλάδους της οικονομίας, άρα φέρνουν μεγάλα και γρήγορα κέρδη, οι καπιταλιστές επενδύουν σ' αυτούς τους κλάδους. Το κράτος στο σοσιαλισμό, με τον κεντρικό σχεδιασμό, φροντίζει για την ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελος του λαού, με τη συμμετοχή του και μέσω του εργατικού ελέγχου. Εδώ υπάρχει πραγματική συμμετοχή στην ανάπτυξη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών. Εχει εξασφαλισμένη δουλειά και σύνταξη σε όλους, παρέχει δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας σε όλους, έχει δωρεάν Παιδεία, φτηνή λαϊκή κατοικία, κ.λπ. Αυτό στον καπιταλισμό ποτέ δεν έγινε κατορθωτό. Επομένως, στο σοσιαλισμό υπάρχει η πραγματική κοινωνική συμμετοχή στην ανάπτυξη για το λαό και όχι στον καπιταλισμό όπως παραπλανητικά λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι συμμετοχή στην ενίσχυση των εκμεταλλευτών.