Με αφορμή τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε η προπαγάνδα περί φιλολαϊκής διεξόδου με «κυβέρνηση της αριστεράς». Οχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και από το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ του Π. Λαφαζάνη. Για παράδειγμα, στο «Βήμα» της 4/11/2012, ο Π. Λαφαζάνης έλεγε: «Προσωπικά θεωρώ άμεση προτεραιότητα και απόλυτα αναγκαία μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς, ασφαλώς, θα αναλάβει να κυβερνήσει μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο, όχι όμως για να το διαχειριστεί αλλά για να το ανατρέψει... να προωθήσουμε τη ριζική αλλαγή του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας με σοσιαλιστική προοπτική». Ο Π. Λαφαζάνης καλεί το λαό να αναδείξει μια κυβέρνηση που θα τον πάει στο σοσιαλισμό! Τέτοιο πέρασμα στο σοσιαλισμό ιστορικά δεν ξανάγινε. Το αντίθετο δείχνει η πείρα της Χιλής. Το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ του Π. Λαφαζάνη προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟΥ του Αλαβάνου και συμπεριλαμβάνει και το ΚΚΕ. Για την άρνηση του ΚΚΕ έχουμε ήδη γράψει. Μια τέτοια επιλογή υπονομεύει την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, υποτάσσει την εργατική τάξη στο αστικό σύστημα.

Υπάρχουν κατά καιρούς κοινές εμφανίσεις σε διάφορες δράσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟΥ (του Αλ. Αλαβάνου) και ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ (του Π. Λαφαζάνη). Αναζητούν διέξοδο από την κρίση, θέτουν το ζήτημα εξόδου από την Ευρωζώνη και το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με το ευρώ, ενώ λέει και το «καμιά θυσία για το ευρώ», που αφήνει και το ενδεχόμενο εξόδου που προβάλλουν ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος ως λύση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαφέρει στο ότι βάζει ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ. Η διέξοδος που προβάλλουν είναι αυτή που περιγράφει ο Π. Λαφαζάνης στο «Βήμα». Καταλήγουν στην αναγκαιότητα μιας ενδιάμεσης κυβερνητικής λύσης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προβάλλει ανοιχτά τη λύση κυβέρνησης. Στην επιστολή της προς το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία των αριστερών δυνάμεων («ΠΡΙΝ», 11 Μάρτη 2012) έβαζε το ζήτημα ως εξής: «Οι πολιτικοί "άξονες" για την κοινή αριστερή και αγωνιστική δράση που προτείνει σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, στην ανατρεπτική Αριστερά και σε όλα τα αγωνιζόμενα ρεύματα και δυνάμεις, είναι οι παρακάτω: Ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση - κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Εξοδος από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ. Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, εισόδημα εργαζομένων και λαού σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου».

Ποιος θα εφάρμοζε όλα τα παραπάνω; Ουσιαστικά, χωρίς να το λέει, μια κυβέρνηση διαχείρισης σε αστικά πλαίσια, μιλώντας ταυτόχρονα για «ρήξη και ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου», αλλά αυτή η ρήξη έφτανε μέχρι την αναδιανομή «σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου» και όχι κατάργησή τους. Αρα, άφηνε άθικτη την ιδιοκτησία του κεφαλαίου. Ετσι όμως καλείς την εργατική τάξη, το λαό, να αναδείξουν μια κυβέρνηση που θα θεωρούν ότι είναι φιλολαϊκή, με την αυταπάτη ότι θα μπορεί να εφαρμόζει πολιτική ενάντια στα κέρδη του κεφαλαίου, άρα υπονόμευσής του, αλλά αντικειμενικά δε θα μπορεί να το κάνει. Ποιος μπορεί να βάλει φραγμό, πολύ περισσότερο να αναδιανείμει τα κέρδη όταν η ιδιοκτησία και η εξουσία βρίσκονται στους καπιταλιστές; Μια τέτοια εξέλιξη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη βλέπει ως ενδιάμεσο στόχο, ως μεταβατικό στάδιο για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την «αντικαπιταλιστική επανάσταση». Δε θα είναι εργατική εξουσία.

Αυτή η γραμμή βάζει ως ζήτημα την αναγκαιότητα ανάδειξης μιας κυβέρνησης κάτω από την πάλη του κινήματος, σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση ενός στόχου, συγκέντρωσης δυνάμεων για την «αντικαπιταλιστική επανάσταση», αλλά τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού καλεί την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού με δεδομένο ότι οι καπιταλιστές έχουν και την ιδιοκτησία και την εξουσία. Αυτό απαντά και σε μία οπορτουνιστική άποψη που λέει ότι ναι μεν η εποχή είναι εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ναι μεν δεν υπάρχει ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, αλλά άλλο το αντικειμενικό στοιχείο με βάση το χαρακτήρα της εποχής, άλλο η πολιτική που θα ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Και εδώ το ζήτημα της κυβέρνησης, λένε, είναι κρίκος. Αλλά είναι κρίκος ενίσχυσης του κυβερνητισμού και των αυταπατών ότι με κοινοβουλευτική διαδικασία μπορεί να γίνονται ρήξεις μέσα στον καπιταλισμό και μέσω αυτής της διαδικασίας στην πορεία να αφαιρεθούν η ιδιοκτησία και η εξουσία από τα μονοπώλια. Αυτός ο κρίκος είναι κρίκος υποβιβασμού της ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια ταξικής πάλης στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος. Και επειδή μερικοί επικαλούνται ενίοτε και τον Λένιν για τις μεταβατικές στιγμές και τους κρίκους, να τους θυμίσουμε ότι την περίοδο μετά τον Απρίλη του 1917 που τα Σοβιέτ, έχοντας τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, στήριξαν την αστική κυβέρνηση και εκπρόσωποι των κομμάτων της πλειοψηφίας, μενσεβίκοι και εσέροι, συμμετείχαν στην κυβέρνηση, το κόμμα των Μπολσεβίκων όχι μόνο δε στήριξε, δεν πήρε μέρος, αλλά ήταν ενάντια σε κάθε τέτοια συμμετοχή, καλώντας την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε εξέγερση για την εργατική εξουσία.