Την περασμένη Πέμπτη το ΠΑΜΕ παρέδωσε στους εργάτες δυο φορτηγά οπωρολαχανικά, κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη

«Δεν τους νοιάζει ούτε πώς περνάμε, ούτε τι κάνουμε», μας λέει η Κατερίνα μιλώντας για την εργοδοσία. «Ο άντρας μου - συνεχίζει - είναι οικοδόμος και είναι άνεργος τα τελευταία χρόνια. Ο γιος μου φοιτητής και τώρα βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία ως νέος κάτω των 25. Παίρνει 210 ευρώ το μήνα για 4ωρο. Και εμείς εδώ δεν είμαστε ούτε εργαζόμενοι, ούτε άνεργοι. Μας έχουν κάνει αιχμαλώτους. Και έχω να πληρώσω φως, νερό, τηλέφωνο, δόση για το σπίτι που πήραμε με τόσους κόπους. Ολο το οικογενειακό εισόδημα είναι 430 ευρώ το μήνα και μόνο η δόση είναι 550 ευρώ και τα βγάζουμε πέρα επειδή μας δίνει κάποια λεφτά η μάνα μου από τη σύνταξη των 580 ευρώ που παίρνει. Εγώ είμαι πια 46 χρονών. Ποιος θα με πάρει σε δουλειά; Κανείς. Αυτή είναι κατάσταση».

Ο Ζαχαρίας είναι μετανάστης από την Αίγυπτο. Εχει χάσει το δείκτη του δεξιού του χεριού σε παλιότερο εργατικό «ατύχημα» και έχει «φαγωθεί» ο δείκτης του αριστερού χεριού σε ατύχημα στη FINTEXPORT. Μας εξηγεί ότι η γυναίκα του είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και ζήτησε από την εργοδοσία να του δώσει 3.000 ευρώ - απ' τα χρωστούμενα - για να ανταποκριθεί στα έξοδα των γιατρών. «Δε μου έδωσαν τίποτα. Με παρέμβαση της Ομοσπονδίας (σ.σ.: ΟΕΚΙΔΕ) βρήκαμε γιατρό και η γυναίκα μου έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις. Αλλά αν τους έλεγα ότι δεν έχω λεφτά για να ανέβω στη δουλειά τότε μου έδιναν 20 ευρώ για να βάλω βενζίνη»...

«Επρεπε να είχαμε ξεκινήσει τον αγώνα ένα χρόνο πριν. Το ημερολόγιο τώρα έπρεπε να γράφει Δεκέμβρης του 2011 και όχι του 2012», συνεχίζει η Μαρία. «Δεν είχαμε ανθρώπους να ακολουθήσουμε», λέει η Κατερίνα. Και η Μαρία παίρνει πάλι το λόγο: «Είχαμε ένα καθαρά εργοδοτικό σωματείο μέχρι τις αρχαιρεσίες που έγιναν το Σεπτέμβρη, οπότε και εκλέξαμε νέα διοίκηση (σ.σ.: η νέα διοίκηση συσπειρώνεται στην Ομοσπονδία και το Συνδικάτο). Δε μας άκουγαν. Πηγαίναμε στις συνελεύσεις, ψηφίζαμε, και αυτό που αποφασίζαμε δε γινόταν».

Τα περιστατικά που λένε οι εργάτες για τη δράση του προηγούμενου, εργοδοτικού, σωματείου είναι ενδεικτικά: «Οταν ήμασταν ήδη αρκετούς μήνες απλήρωτοι - λέει η Φούλη - συναντήθηκα με την παλιά πρόεδρο του σωματείου και τη ρώτησα τι θα γίνει με τα λεφτά μας. Και αυτή μου απάντησε πως εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να πάρει το δάνειο εργοδότης!». Ο Μάκης συμπληρώνει: «Πήγαιναν στις τράπεζες και παρακαλούσαν να πάρει η εργοδοσία τα δάνεια!».

«Εκβίαζαν τους εργαζόμενους», λέει η Μαρία. «Μας έλεγαν - συμπληρώνει η Σταματία - ότι αν κάναμε κάτι πιο ''σκληρό'' (σ.σ.: απεργίες, κινητοποιήσεις κλπ.) τότε θα κλείσει το εργοστάσιο. Ομως και τώρα, τι είναι, κλειστό δεν είναι;». Η Φούλη ξαναπαίρνει το λόγο: «Κάποιες φορές αποφασίζαμε στάσεις εργασίας και το Σωματείο έδινε την απόφαση αργότερα, όταν είχε βγει πια η παραγωγή». «Οταν δηλαδή ήταν να κάνουμε μια αγωνιστική κινητοποίηση και να τους ζορίσουμε, αυτοί έκαναν την κινητοποίηση σε μέρα τέτοια που να μην ενοχλείται η εργοδοσία», λέει ο Μάκης.

Επί δύο χρόνια, μας εξηγούν, υπήρχε αύξηση παραγωγής στο εργοστάσιο. «Δε θέλουμε να κλείσει το εργοστάσιο, αλλά θέλουμε τα δεδουλευμένα μας», λέει η Μαρία. «Γι' αυτό και δε θέλουμε να βγάλουμε σε πλειστηριασμό τα μηχανήματα. Αλλά δε θέλουμε επίσης να τρώμε και ένα ξεροκόμματο. Δε δουλεύουμε από χόμπι. Δουλεύουμε γιατί το έχουμε ανάγκη. Εμείς το πονάμε το εργοστάσιο. Αυτοί (σ.σ.: η εργοδοσία) ποτέ δεν ίδρωσαν. Οταν εμείς δουλεύαμε δέκα και δώδεκα ώρες στο κρύο ή τη ζέστη, αυτοί κάθονταν στα κλιματιστικά τους και δεν ξέρανε καν πώς βγαίνει η παραγωγή. Δεν τους ενδιαφέρει. Εμάς μας ενδιαφέρει, γιατί με τα δικά μας χέρια φτιάχτηκε αυτό το εργοστάσιο γι' αυτό και θα μπορούσαμε να το δουλεύουμε χωρίς αυτούς».