ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σα δε ντρέπονται...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η πρακτική που ίσχυε επί κομμουνισμού να εγκαταλείπονται δηλαδή μικρά παιδιά στη φροντίδα του κράτους παραμένει, και κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπονται σε 21 χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ στην Ευρώπη»... Αυτό μαθαίνουμε από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι δήλωσε από τη Σόφια η Μαρί-Πιέρ Πουαριέ, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF, στο πλαίσιο διάσκεψης στην οποία συμμετείχαν υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες.

Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε, 1,3 εκατομμύρια νέοι, μικρότεροι των 18 χρόνων, στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία, ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, «αριθμός υψηλότερος σε όλον τον κόσμο (...) πρόκειται για μια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής που έβαζε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό και παραχωρούσε στο κράτος τη βασική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών»...

Πρόκειται για μία ακόμα χονδροειδέστατη παραποίηση της πραγματικότητας. Στο σοσιαλισμό τα παιδιά ήταν η προνομιούχα «τάξη» της κοινωνίας. Απολάμβαναν φροντίδα, δικαιώματα, παροχές, όσα ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες για τα παιδιά τους στον καπιταλισμό. Τα δικά τους στοιχεία το επιβεβαιώνουν. Σήμερα εγκαταλείπονται παιδιά, σήμερα στήνονται σε κεντρικά σημεία πρωτευουσών «βρεφοδόχοι» όπου μπορούν γονείς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να αποθέτουν τα μωρά τους με την ελπίδα να βρουν στέγη και τροφή σε κάποιο ίδρυμα. Σήμερα λένε οι ίδιοι ότι 31.000 παιδιά, μικρότερα των τριών χρόνων, που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα, βρίσκονται στη Ρωσία, ενώ η Βουλγαρία κρατά τα σκήπτρα στην εγκατάλειψη παιδιών. Σήμερα ομολογούν πως «η φτώχεια που πλήττει τις οικογένειες και η έλλειψη φροντίδας από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ειδικά για τα ανάπηρα παιδιά, εξηγεί τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης».

Ολα αυτά σήμερα είναι τα αποτελέσματα του σάπιου συστήματός τους. Σήμερα δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Μακάρι να υπήρχε η κληρονομιά του ως προς την ανατροφή των παιδιών και τις παροχές που απολάμβαναν, ως προς τη δυνατότητά τους να ζουν αυτά και οι οικογένειές τους έχοντας καλυμμένες βασικές, και όχι μόνο, ανάγκες. Σήμερα κυριαρχεί ο αχαλίνωτος και σε βαθιά σήψη καπιταλισμός. Ας μη χρεώνουν λοιπόν διάφοροι απολογητές και θιασώτες του τη βαρβαρότητά του σε ένα σύστημα του οποίου η ανωτερότητα ακτινοβολεί ακόμα, παρά τους τόνους λάσπης που εκτοξεύονται.

Παραπλανούν τους εργάτες...

Οι σοβαρές ευθύνες των δυνάμεων ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ στη ΛΑΡΚΟ, έγιναν φανερές και στην τελευταία απεργία που προκήρυξαν την Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Η πρόταση της παράταξης «Εργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο», που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, ήταν η απεργία να αποτελέσει την αφετηρία νέων σκληρών ταξικών αγώνων, τη στιγμή που η συγκυβέρνηση και η τρόικα επεξεργάζονται τη διάσπαση και την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Κι όμως, οι πλειοψηφίες των ΔΣ των Σωματείων, επέλεξαν αντί της οργάνωσης του αγώνα να προχωρήσουν σε... ημερίδα, όπου καλέστηκαν να μιλήσουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων που «πίνουν νερό» στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Της ΕΕ, η οποία με τις αποφάσεις της (τις οποίες συνυπέγραψαν και συναποφάσισαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις), στο όνομα των «τεσσάρων ελευθεριών του Μάαστριχτ», ζητά την πλήρη εκποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου των χωρών μελών της.

Και, σα να μην έφτανε αυτό, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ επέρριψαν τις κύριες ευθύνες για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ). Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες και στο ΤΑΙΠΕΔ, το θέμα είναι ότι το ΤΑΙΠΕΔ λειτουργεί υπό την εποπτεία της κυβέρνησης και της τρόικας. Κι όμως, οι δυνάμεις αυτές επιχείρησαν να διαχωρίσουν το ΤΑΙΠΕΔ από την κυβέρνηση, καλώντας την τελευταία να... βάλει φρένο στο Ταμείο!

... για να ξεχάσουν την ίδια την πείρα τους

Η σύγχυση που επιχειρούν να δημιουργήσουν στους εργαζόμενους εντείνεται, αφού, όπως φαίνεται και από το ψήφισμα που κατέθεσαν (και συνυπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ, με επιφυλάξεις, Ανεξάρτητοι Ελληνες και ΔΗΜΑΡ) αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης. Καθόλου τυχαία, ο κύριος όρος που βάζουν είναι ότι «το κράτος πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει να συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, για τον έλεγχο και την ορθολογική διαχείριση του ορυκτού πλούτου της χώρας».

Με μια κουβέντα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ζητούν από τους εργαζόμενους να υποβαθμίσουν τον αγώνα τους στη... διεκδίκηση ενός μικρότερου κακού. Να αγωνιστούν για μια... καλή ιδιωτικοποίηση. Οι εργαζόμενοι, πλέον, έχουν εμπειρία από την τακτική αυτών των δυνάμεων, που, στην ουσία, περνάνε τη γραμμή της συγκυβέρνησης και δυνάμεων της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και πρέπει να τους κάνουν στην άκρη, να ισχυροποιήσουν τα συνδικάτα τους και να αγωνιστούν σε ταξική κατεύθυνση για τα δικαιώματά τους, όπως ακριβώς τους κάλεσαν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Καθόλου τυχαία, σε αυτό το πλαίσιο, ο Θ. Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, που παραβρέθηκε στην ημερίδα, κάλεσε τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την ίδια τους την εμπειρία. Να βγάλουν, δηλαδή, συμπεράσματα από την πορεία της ΛΑΡΚΟ, τόσο ως ιδιωτικής εταιρείας με τον Μποδοσάκη, όσο και ως κρατικής στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Καθόλου τυχαία, σημείωσε: «Εστω ότι η ΛΑΡΚΟ παραμένει όπως είναι. Με τι μεροκάματο θα δουλέψει ο κόσμος; Επιδόματα, τριετίες τέλος..! Κόβουν το ανθυγιεινό... Θα σας κόψουν το ανθυγιεινό και θα κάθεστε να τους ακούτε να σας λένε ότι θα έρθει ο ιδιώτης; Και αν έρθει ο ιδιώτης, με τι μισθό θα δουλεύετε; Με τα 500 ευρώ»...

Διευκολύνσεις για τα κέρδη φτώχεια για το λαό...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ χαμό των τελευταίων ημερών, εμφανίστηκε και μία κοινή υπουργική απόφαση που «απλοποιεί» - όπως λέει - την περιβαλλοντική νομοθεσία. Ηταν αρκετά περίπλοκη φαίνεται και μπερδευόντουσαν...

Εντελώς τυχαία - φυσικά - η «απλοποίηση» αυτή αφορά τις κατασκευές μεγάλων τουριστικών μονάδων, ξενοδοχείων, θεματικών πάρκων και συναφών κατασκευών. Γι' αυτά καταργούνται οι περιβαλλοντικές μελέτες και άλλες τέτοιες περιττές διαδικασίες.

Ε, καιρός ήτανε. Τους φόρους για τους μεγαλοεπενδυτές τους έχουν καταργήσει εδώ και καιρό αντικαθιστώντας τους με φοροαπαλλαγές, κοινοτικές επιδοτήσεις και κάθε είδους κίνητρο.

Οι μισθοί και τα ωράρια εργαζομένων... «εκσυγχρονίστηκαν». Και διευθέτηση χρόνου εργασίας έχουμε, και μειωμένους μισθούς, και υπονόμευση συλλογικών συμβάσεων, και «οδηγίες Μπολκενστάιν», απ' όλα τα καλά...

Τώρα απαλείφθηκε και κάθε υποχρέωση για προστασία του περιβάλλοντος για να μην πονοκεφαλιάζουν οι πολυεθνικές και οι μεγαλοεργολάβοι, που τόσο πολύ θέλουν να προσελκύσουν.

Πώς λέγονται όλα αυτά; Μα φυσικά... «ανάπτυξη», «ευημερία», «αλλαγή οικονομικού κλίματος» και «πρόοδος».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ με αμείωτη ένταση η... διαρροή σεναρίων από το υπουργείο Οικονομίας σχετικά με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Ιδίως για τον περίφημο φόρο ακινήτων έχουμε πολλές εκδοχές.

Μπορεί να υπάρξει... μηδενικό αφορολόγητο, να φορολογηθεί μέχρι και το τελευταίο κτηματάκι, να αυξηθεί ο φόρος ακόμη και για την πρώτη κατοικία. Οι συντάκτες προφανώς εξαντλούν τη δημιουργικότητά τους. Θέλουν να εισπράξουν βλέπετε πάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ την επόμενη χρονιά.

Πάντως ένα είναι βέβαιο: Το «μάρμαρο» θα το πληρώσει και πάλι ο κοσμάκης που είχε την ατυχία να αποκτήσει ένα σπίτι. Οσο για τις μεγάλες εταιρείες ακινήτων και τα... συναφή επαγγέλματα, μόνο καλά νέα έχουν να περιμένουν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Να μην περάσει ο εκβιασμός της κυβέρνησης

Σε ωμό εκβιασμό καταφεύγει η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ προκειμένου να τρομοκρατήσει και να κάμψει τις έντονες αγωνιστικές αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια σε διαθεσιμότητα - απολύσεις. Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έστειλε τελεσίγραφο σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου που δεν έχουν δώσει τις λίστες με τους υπαλλήλους που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Υπενθυμίζει ότι ο νόμος του τρίτου μνημονίου ορίζει πως η μη έγκαιρη αποστολή των στοιχείων «αποτελεί σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα για το οποίο επιβάλλεται πειθαρχική ποινή προστίμου, η οποία ισούται με το 1/4 των αποδοχών των υπαλλήλων». Η κυβέρνηση απειλεί πως θα βγάλει σε διαθεσιμότητα όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου εκτός ΑΣΕΠ, ακόμα κι αυτούς που εξαιρούνται. Να σημειωθεί πως για όσους ενταχθούν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας ανοίγει ο δρόμος για την απόλυση, και όσο θα παραμένουν σε διαθεσιμότητα θα πληρώνονται μόνο με τα 3/4 του μισθού τους.

Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν τους εργαζόμενους: «ή αφήνετε να σταλούν τα στοιχεία ή βάζετε όλοι σας υποψηφιότητα για διαθεσιμότητα, μείωση του μισθού κατά 25% και - πιθανά - ακόμα και απόλυση». Κάτι ακόμα χειρότερο: επιχειρεί να διχάσει τους εργαζόμενους, αφού λέει ότι θα την πληρώσουν και εκείνοι που προβλέπεται να εξαιρεθούν... Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «τσιμπήσουν το δόλωμα», δεν πρέπει να φοβηθούν. Η συγκεκριμένη ενέργεια της κυβέρνησης δείχνει ότι οι μέχρι σήμερα αγώνες τους την έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει επιδεικνύοντας το αυταρχικό πρόσωπό της. Η ενέργεια αυτή πρέπει να τους πεισμώσει και με ακόμα μεγαλύτερη ορμή να συνεχίσουν τον αγώνα και να δώσουν τη μάχη για να γίνει ακόμα πιο μαζικός, πιο μαχητικός.

Είναι απαραίτητο ο αγώνας να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Με πρωτοβουλίες από τα κάτω, με συνεχείς γενικές συνελεύσεις ο κάθε χώρος δουλειάς μπορεί να γίνει αγωνιστικό μετερίζι. Να επιδιωχθεί ο συντονισμός, η κοινή δράση όχι μόνο όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο αλλά με το σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από αυτή την πολιτική, από τη δραματική υποβάθμιση και συρρίκνωση των υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, απόρροια της διαθεσιμότητας και των απολύσεων που θα έρθουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να εκφραστεί η ταξική αλληλεγγύη. Το μέτρο της διαθεσιμότητας δεν αφορά μόνον τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά όλο το λαό, αφού θα του στερούν έστω και αυτές τις λιγοστές υπηρεσίες που παρέχονται, που σε μια πορεία θα ιδιωτικοποιηθούν.

Αναγκαίος όρος για την αποτελεσματικότητα του αγώνα είναι να αποκτήσει αταλάντευτο ταξικό προσανατολισμό. Στόχος δεν πρέπει να είναι η διαχείριση του προβλήματος αλλά να ξεριζώσει τις αιτίες που το γεννούν. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στις απολύσεις συνδέεται αναπόφευκτα με την πάλη που στόχο έχει τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο με αυτή την προοπτική μπορούν να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής και να δημιουργηθούν οι όροι ώστε το εργατικό κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση. Να ανοίξει το δρόμο για μια ανάπτυξη σε όφελος του λαού, όπου η μόνιμη, σταθερή με πλήρη δικαιώματα εργασία θα είναι αυτονόητο, καθολικό, αναφαίρετο δικαίωμα.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ