Την επανεξέταση της απόφασης για τη μεταφορά των αρχαιοτήτων που αποκάλυψαν ανασκαφές για την κατασκευή του σταθμού «Βενιζέλος» του μετρό Θεσσαλονίκης και την «εξάντληση όλων των περιθωρίων ανεύρεσης τεχνικής λύσης για τη διατήρησή τους σε επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο εντός του σταθμού», ζητά ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων. Οι αρχαιολόγοι ζητούν, επίσης, να ανοίξει η ανασκαφή για να επισκεφτούν το μοναδικό αυτό εύρημα οι Θεσσαλονικείς και κάθε ενδιαφερόμενος, προκειμένου να αντιληφθούν πόσο σημαντική είναι η διατήρησή του.

Ο ΣΕΑ σημειώνει ότι η ανασκαφή της 9ηςΕφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στην περιοχή του σταθμού αυτού αποκάλυψε «με εντυπωσιακή πληρότητα την "καρδιά" της κοσμικής πόλης των βυζαντινών χρόνων: Τμήμα μήκους 76 μ. του κεντρικού πλακόστρωτου δρόμου (decumanus) σε πολύ καλή κατάσταση, κτιριακά λείψανα της πόλης από τον 6ο - 9ο αιώνα μ.Χ. και μεγάλα δημόσια οικοδομήματα του 7ουαιώνα, φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο για το βυζαντινό κόσμο». «Ο κεντρικός οδικός άξονας της βυζαντινής πόλης εκτείνεται σε βάθος 6μ. κάτω από τη σύγχρονη Εγνατία Οδό, χαραγμένος στην ίδια κατεύθυνση, ενώ και η σήραγγα του μετρό χαράχθηκε στην ίδια κατεύθυνση σε βάθος, περίπου, 11 μέτρων. Πρόκειται για μια πραγματική «εικονογράφηση» της διαχρονικής πολεοδομικής εξέλιξης της Θεσσαλονίκης, «μοναδική περίπτωση όπου διαδοχικές ιστορικές φάσεις της πόλης, το παρελθόν και το παρόν της, μπορούν να ιδωθούν ως σύνολο».

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε τη μεταφορά των αρχαιοτήτων στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς». Ο ΣΕΑ ζήτησε από τον υπουργό Πολιτισμού να μην αποφασισθεί η τύχη των αρχαιοτήτων πριν την πραγματοποίηση αυτοψίας στο χώρο από το ΚΑΣ, με τη συνδρομή των αρμόδιων υπηρεσιών, «ώστε να εξαντληθούν όλες οι εναλλακτικές δυνατότητες για τη διατήρηση των αρχαιοτήτων, ορατών εντός του σύγχρονου σταθμού». Ο υπουργός, όμως, υπέγραψε την απόφαση, «με την οποία η δυνατότητα της Θεσσαλονίκης να κερδίσει ένα μοναδικό αρχαιολογικό χώρο μέσα σε έναν υπόγειο σταθμό, θα χαθεί οριστικά».

Ο ΣΕΑ εκτιμά ότι «οι αρχαιότητες της Θεσσαλονίκης έχουν ήδη πληρώσει υπέρογκο τίμημα μέχρι σήμερα: όλη σχεδόν η εντός των τειχών (intra muros) πόλη ανοικοδομήθηκε μεταπολεμικά, χωρίς να πραγματοποιηθεί ανασκαφική έρευνα στα οικόπεδα των ιδιωτών, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτή η ανατριχιαστική πρακτική των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών είχε ως αποτέλεσμα να αφανιστούν τα κατάλοιπα αλλά και η ιστορική γνώση για τη σημαντικότερη, μετά την Κωνσταντινούπολη, πόλη της βυζαντινής αυτοκρατορίας». Αλλά και στις τελευταίες δεκαετίες που η Αρχαιολογική Υπηρεσία διεξάγει με συνέπεια σωστικές ανασκαφές, «οι αρχαιότητες καλύπτονται κάτω από νέες οικοδομές, καθώς η πολιτεία δεν προχωρά σε απαλλοτριώσεις και αναδείξεις των ευρημάτων των ανασκαφών. Λόγω αυτής της βαριάς προϊστορίας, το αποκαλυφθέν τμήμα του πολεοδομικού ιστού της Θεσσαλονίκης αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία».

Επιπλέον, με τη διέλευση του μετρό στον άξονα της σύγχρονης Εγνατίας, αποσπάσθηκαν από τη θέση τους «και άλλα τμήματα της αρχαίας και βυζαντινής Θεσσαλονίκης, επειδή οι αρμόδιοι δεν έλαβαν υπόψη τους τις έγκαιρες προειδοποιήσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για τη διέλευση της γραμμής από άλλο σημείο, ώστε και οι σημαντικές αρχαιότητες να διασωθούν και τυχόν καθυστερήσεις να αποφευχθούν. Αντιθέτως, υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να "φορτωθούν" στις αρχαιολογικές έρευνες οι καθυστερήσεις και οι ανατιμήσεις των έργων, παρότι οι υπεύθυνοι γνώριζαν, πολύ πριν ξεκινήσει το έργο, τις δυσκολίες και παρότι είναι γνωστό ότι οι περισσότερες καθυστερήσεις οφείλονται σε τεχνικούς λόγους».

Τα ευρήματα στο σταθμό «αποτελούν ένα σύνολο που, με βάση τις διεθνείς συμβάσεις προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι "αμετακίνητο" και γι' αυτό είναι αναγκαίο να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για να αναδειχθεί κατά χώραν. Ενας αρχαίος δρόμος δεν μπορεί να καταστεί "έκθεμα": αν μετακινηθεί σε άλλη θέση, χάνει την ιστορία και τη θέση του ως δρόμου της πόλης», σημειώνουν, μεταξύ άλλων, οι αρχαιολόγοι.

Ο ΘΙΑΣΟΣ «Νέος Λόγος» παρουσιάζει στο «Studio Μαυρομιχάλη», κάθε Παρασκευή και Σάββατο, το έργο «Η κληρονομιά», του Μαριβό. Μετάφραση Ανδρέα Στάικου. Σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Σκηνικά - κοστούμια: Διονύσης Μανουσάκης. Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος. Φωτισμοί: Στέφανος Κοπανάκης. Παίζουν: Διονύσης Κλάδης, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Θεοδώρα Ντούσκα, Γιώργος Ρουσσάκης, Κλεοπάτρα Τολόγκου. Η κωμωδία του Μαριβό, που ο θίασος παρουσίασε το 2008, εγκαινιάζοντας το «Studio Μαυρομιχάλη», επαναπροσεγγίζεται από τον σκηνοθέτη, με νέα ματιά, νέους συντελεστές και διανομή. Ο Ιππότης θέλει την Ορτάνς και η Ορτάνς μάλλον τον Ιππότη. Ο Μαρκήσιος θέλει την Κόμισσα. Η Κόμισσα μάλλον θέλει τον Μαρκήσιο. Ο Λεπίν θέλει την Λιζέτ. Η Λιζέτ μάλλον θέλει τον Λεπίν. Στο κέντρο αυτών των «θέλω», μια κληρονομιά 600.000 φράγκων και ένας όρος που ανατρέπει όλες τις σχέσεις και επιβάλλει στα πρόσωπα την αμφισβήτηση των αισθημάτων τους και την επαναδιαπραγμάτευση της ζωής τους με χρηματοοικονομικούς όρους. Με αυτό το υλικό, ο Μαριβό στήνει το δικό του εξαιρετικό «παιχνίδι» ίντριγκας, μεταμορφώσεων, ελιγμών και έρωτα, «μολυσμένο» από τη δύναμη του χρήματος.