Κατανοητό το παράπονο: Χρόνια και χρόνια πασχίζουν οι καπιταλιστές να πείσουν ότι δεν είναι άρπαγες. Κι αντί να τους αναγνωριστεί το δίκιο τους, οι εργάτες που μετράνε την παραγωγή που περνά από τα χέρια τους, διαπιστώνουν ότι ο πλούτος που παράγουν καταλήγει στα χέρια του εκμεταλλευτή τους.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα παιδιά των εργατών αντί να καταφεύγουν σε ύμνους όπως το «σ' ευχαριστώ ω εταιρεία», διερευνούν δρόμους ανατροπής.

Τόσος βούρδουλας για να βάλουν μυαλό, κι αυτά εκεί...

Εδώ που τα λέμε όμως φταίει και η αστική τάξη. Είναι φτηνιάρικη η προπαγάνδα της. Την ώρα που αξιώνει να γίνουν αποδεκτά ως πρότυπα οι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες (οι αδίστακτοι που πατάνε επί πτωμάτων) την ίδια ώρα προβάλει ως αφετηρία για να γίνεις αυτοδημιούργητος το να ψάχνεις στα σκουπίδια για να βρεις το φαΐ των παιδιών σου.

Δε θα πάρουμε.

Αυτή η άρνηση, βέβαια, επιτείνει την ανησυχία της αστικής τάξης. Ωρα είναι, σου λέει, να το πάνε παραπέρα κι αντί να μάθουν να ζουν με τα σκουπίδια, να επιδιώξουν να γίνουν αφέντες του πλούτου που παράγουν. Συναγερμός: Δώσ' τους τρόμο να καθηλωθούν.

Παλιό το παραμύθι, ξεφτισμένος ο δράκος.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε όμως, ότι δεν το βάζουν κάτω. Γνωρίζουν εξάλλου καλά, πως τα κάστρα τα παίρνεις από μέσα.

Διαμορφώνουν έτσι, όσο μπορούν πιο έγκαιρα, τις συνθήκες για τις εναλλακτικές λύσεις: Χρεώνουν αποστολή και ελπίζουν να εισπράξουν υποταγή.

Θα χάσουν! Το απροκάλυπτο ποντάρισμά τους σ' αυτόν ή τον άλλο επίδοξο διαχειριστή αποκαλύπτει και ότι είναι ανιστόρητοι και ότι είναι δέσμιοι του βάλτου στον οποίο ανήκουν. Ο καπιταλισμός είναι πεπερασμένος. Μπορείς να του δώσεις μια ανάσα, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να γιατρέψεις την αρρώστια που κουβαλά από τη γέννησή του: Οι σχέσεις εκμετάλλευσης είναι ένας στενός κορσές που από ένα σημείο κι ύστερα δεν χωράνε τις χωρίς όριο διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις.

Στους καιρούς της μεγάλης εξαθλίωσης φαντάζει πολυτέλεια ίσως η αναφορά στη νομοτέλεια της επανάστασης.

Ομως εδώ ακριβώς είμαστε. Στη στιγμή που η επελαύνουσα βαρβαρότητα ακυρώνει κάθε διαχειριστικό γιατροσόφι, απαιτεί την κατάργησή της.

Το πώς θα γίνει αυτό το ανακαλύπτουν καθημερινά όλοι εκείνοι που στην καθημερινή τους σύγκρουση με τον εκμεταλλευτή ανακαλύπτουν όχι μόνο τα όρια του συστήματος αλλά και το δρόμο για την ανατροπή του.

Δεν είναι θέμα πρότυπου, είναι θέμα ανάλυσης και εν τέλει ιστορικής γνώσης.

Ασχετο: Στα τέσσερα βαπόρια που έλυσαν κάβους χτες το πρωί ορισμένοι θέλησαν να δουν την ήττα. Αυτοί που όρθωσαν το ανάστημά τους στους εφοπλιστές, αυτοί που βρήκαν δίπλα τους το σύνολο του εργατικού - λαϊκού κινήματος είδαν τα όρια του σημερινού συσχετισμού, έκαναν ένα βήμα εμπρός στο δρόμο που πρέπει να χαράξουν.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ, Ολοι σήμερα στον Πειραιά

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Επιστράτευση των απεργών της ΠΝΟ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Απλήρωτοι και επιταγμένοι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Επιστρατεύουν όποιον βρουν μπροστά τους

6 ΜΕΡΕΣ: Επίταξη, ξύλο και νέο χαράτσι

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Οι απεργίες δοκιμάζουν κυβέρνηση και οικονομία

Η ΕΛΛΑΔΑ: Τεστ αντοχής σε λιμάνια - μπλόκα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Απόφαση - μήνυμα

Η ΑΥΓΗ: Ελλάς Ελλήνων Επιστρατευμένων

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Στουρνάρας Νο2

ΤΑ ΝΕΑ: Τέσσερα αγκάθια για τους τρεις αρχηγούς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αναμέτρηση με τρόικα για τις ρυθμίσεις δανείων

ΕΘΝΟΣ: Οι αλλαγές για τους εισακτέους σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

«Ολο και πιο εκρηκτική γίνεται η κατάσταση για την εργατική τάξη, μέρα με τη μέρα που περνάει. Η εργοδοτική επίθεση παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις: Οι ναυτεργάτες, που κλείνονται μέρες και μήνες ολόκληρους μες στα μηχανοστάσια και τ' αμπάρια, αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς συμβάσεις, απλήρωτοι για μήνες, πληρώνοντας τους ανταγωνισμούς των εφοπλιστών για την κυριαρχία στον κλάδο. Οι χαλυβουργοί καλούνται να δουλεύουν με 500 και 600 ευρώ ή πετιούνται μαζικά στο δρόμο σακατεμένοι από τα χρόνια δουλειάς μες στη φωτιά και το σίδερο, πληρώνοντας τις επενδυτικές επιλογές των μεγαλοβιομηχάνων που ψάχνουν κλάδο και χώρα για γρηγορότερο κέρδος. Οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, που κάνουν πέντε και δέκα μεροκάματα το χρόνο, καταδικάζονται σε σκληρή δουλειά μέχρι να πεθάνουν αφού τα χρόνια ασφάλισης για τη συνταξιοδότησή τους αυξάνονται συνέχεια. Η ανεργία σαρώνει. Δεν υπάρχει κλάδος, δεν υπάρχει οικογένεια που να μη βιώνει τις τραγικές συνέπειες από τη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος που εντείνεται διαρκώς, όπως βεβαιώνουν οι ίδιες οι εξελίξεις: Το επόμενο διάστημα οι Συλλογικές Συμβάσεις λήγουν σε μια σειρά κλάδους. Τα πενιχρά μεροκάματα εξανεμίζονται από τα χαράτσια που εξοντώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, από την ακρίβεια, από το εμπόριο στην Υγεία και στην Παιδεία. Η ανεργία που αυξάνεται συνέχεια συμπληρώνει το δράμα των λαϊκών στρωμάτων, σφίγγει ασφυκτικά τη θηλιά στο λαιμό του λαού, πολλαπλασιάζει τους υποσιτιζόμενους μαθητές, τα ανεμβολίαστα παιδιά, τους εγκαταλειμμένους γερόντους, τις εξαντλημένες μανάδες».

«(...) η οργάνωση και επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 20 Φλεβάρη αποτελεί καθήκον για κάθε εργάτη, αλλά και κάθε λαϊκή οικογένεια (...) Πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, για την ισχυροποίηση των συνδικάτων, την ένταση και σταθεροποίηση της διαφωτιστικής δουλειάς που θα αποκαλύπτει πως η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων προϋποθέτει σύγκρουση με την ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων. Πρέπει να εξασφαλίσει την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των εργατών. Να αποκαλύψει τον επιζήμιο ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Να υψώσει σθεναρά την απόφαση χιλιάδων και χιλιάδων εργατών που θα απεργήσουν και θα διαδηλώσουν με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ ότι: Αρνούμαστε να ζήσουμε χωρίς Συμβάσεις σα σκλάβοι, να στερούμε το φαΐ από τα παιδιά μας για να πληρώνουμε φόρους στα ταμεία των καπιταλιστών, εγκαταλείποντας στην εξαθλίωση τους ανέργους, σκύβοντας το κεφάλι στη βία και τον αυταρχισμό. Δεν μπορεί οι άνεργοι να μένουν απροστάτευτοι. Οχι, δε θα το δεχτούμε!» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).