Σωστά το Κόμμα ρίχνει όλο το βάρος της δουλειάς του στη βιομηχανία και τους μεγάλους κλάδους. Σωστά μέσω των θέσεων, αλλά και πριν από αυτές, κατευθύνει τη δουλειά μας στη νεολαία της εργατικής τάξης. Στις θέσεις μπαίνουν κάποιες πλευρές για τις δικές μας υποκειμενικές αδυναμίες σ' αυτόν τον προσανατολισμό. Θέλω να καταθέσω ορισμένες σκέψεις για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας.

Οι παράγοντες που δυσκολεύουν τη δουλειά μας στη νεολαία αναλύονται στις Θέσεις και νομίζω πως κάποια χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται στις δυσκολίες αυτές δεν τα έχουμε κατακτήσει ακόμα. Για την ίδια την επιβίωση της εργατικής τάξης, οι στόχοι που βάζουμε πρέπει να υλοποιηθούν σύντομα, άρα βιαζόμαστε. Ομως είναι σημαντικό να καταλάβει όλο το κομματικό και κνίτικο δυναμικό πως για να υλοποιηθούν γρήγορα και σωστά οι στόχοι μας χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Πρέπει να βιαζόμαστε να γνωρίσουμε χώρους και ανθρώπους μέσα σε αυτούς, αλλά χωρίς υπομονή θ' αργήσουμε να τους κερδίσουμε. Είναι απαραίτητο να κατανοηθεί πως αυτή η υπομονετική δουλειά θα μας βγάλει πολύ μπροστά «στους σεισμούς που πρόκειται να έρθουν». Νομίζω πως αυτή η πείρα βγαίνει και από τα γεγονότα στη «Χαλυβουργία». Η υπομονετική δουλειά που κάναμε τόσο καιρό στο χώρο, συμπυκνώθηκε στην απεργία που ήταν μαζική και σωστά προσανατολισμένη. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή μεγάλος αριθμός εργατών συνδικαλιστών αποσπάστηκε από τις δυνάμεις που βρίσκονται στην αστική επιρροή. Νομίζω πως καλό θα ήταν οι αποφάσεις του Συνεδρίου να το τονίσουν αυτό λίγο παραπάνω. Να αναδειχθεί και μέσω της αρθρογραφίας στον «Ρ» μέχρι τότε, ενσωματώνοντας την πείρα από τις μέχρι τότε κινητοποιήσεις.

Για τη μαζική και συγκεκριμένη δουλειά:

Οι ΚΟΒ και ΟΒ, ειδικά αυτές που έχουν αναλάβει βιομηχανική δουλειά, πρέπει να έχουν σχέδιο μαζικού ανοίγματος που θα καταλήγει σε συγκεκριμένο στόχο. Συγκεκριμένος στόχος ενός μαζικού ανοίγματος πρέπει να είναι και να ξεχωρίσεις κόσμο πρωτοπόρο που θα εντάσσεται στο σχέδιο δράσης. Σχέδιο επιτελικό, που θα περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό ζήτημα: τα εργοστάσια, τους εργάτες και τη νεολαία με εργατική καταγωγή. Κάποια παραδείγματα:

Στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, υπάρχει το δημοτικό στάδιο όπου στοιβάζονται 3 ποδοσφαιρικοί σύλλογοι. Αν αυτές οι ομάδες έχουν η καθεμιά 5 τμήματα με 20 αθλητές, έχουμε μια μάζα 300 ανθρώπων. Το στοιχείο που μας ενδιαφέρει στο παράδειγμα αυτό είναι ότι το στάδιο βρίσκεται 100 μέτρα πάνω από τη βιομηχανική ζώνη της Μεταμόρφωσης, 50 μέτρα από τις εργατικές κατοικίες της περιοχής και 2 στάσεις με το λεωφορείο από το γυμνάσιο και το λύκειο της Μεταμόρφωσης. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να μην υπάρχουν εργατόπαιδα σε αυτές τις ομάδες. Ο χώρος αυτός είναι ιδανικός κρίκος για να κάνουν οι ΚΟΒ και ΟΒ συγκεκριμένη τη μαζική δουλειά που κάνουν τα πρωινά στα σχολεία και τα απογεύματα στα φροντιστήρια. Εδώ οι σύντροφοι μαθητές μπορούν να παίξουν πολύ καλή μπάλα. Μπορούν να μας ανοίξουν δρόμο με ολόκληρο σχολείο μέσω συμμαθητών - συμπαικτών τους που αθλούνται στον ίδιο σύλλογο. Επίσης με ολόκληρο εργοστάσιο από γονείς που αθλούνται τα παιδιά τους εκεί. Το ίδιο ισχύει και για περιοχές όπως η Ελευσίνα, ο Ασπρόπυργος, ο Ρέντης, το Πέραμα. Θα μας βοηθήσει επίσης να ανεβάσουμε την παρέμβαση του Κόμματος στον αθλητισμό και να εξειδικεύσουμε τις επεξεργασίες μας, που όπως επισημαίνεται και στις Θέσεις είμαστε πίσω.

Με μια τέτοια δουλειά μπορεί να ξεκαθαριστεί στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα ο χαρακτήρας της λαϊκής συμμαχίας. Μέχρι στιγμής, μεγάλο κομμάτι του κόσμου αντιλαμβάνεται ως συμμαχία τη συνεργασία κομμάτων. Στην ουσία πρόκειται για μια πολύ αδύναμη και στενή συμμαχία κορυφών, αλλά στη βάση υπάρχουν αντικειμενικές αντιφάσεις, που δεν έχουν σχέση με τον αν κάποιος είναι αριστερός ή όχι. Αλλωστε δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική δύναμη που να εκφράζει στο πρόγραμμά της την κατάργηση του μονοπωλίου. Οσο υπάρχουν μονοπώλια, θα χειροτερεύει η ζωή των εργατών, θα οξύνεται το φαινόμενο της ανεργίας, θα απορροφούνται μικρές επιχειρήσεις από τα μονοπώλια. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων σαν στόχο πάλης, εκφράζει το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού. Τα μέτρα - κόλαση δεν εφαρμόζονται στα εργοστάσια επιλεκτικά, μόνο για του αριστερούς και τους κομμουνιστές εργάτες, εφαρμόζονται για όλους. Δεν καταστρέφονται οι μικρές επιχειρήσεις των κομμουνιστών και των αριστερών μόνο. Γι' αυτόν το λόγο η «ενότητα της αριστεράς» είναι παγίδα για το λαό. Πετάει έξω από τη μάχη πολύ μεγάλα τμήματα που έχουν συμφέρον αντικειμενικό να φτάσουν μέχρι το τέλος. Αλλωστε όποιος θέλει ενότητα ιδεολογικού περιεχομένου οργανώνεται σε κόμμα. Οι φιλελεύθεροι ιδεολόγοι στη ΝΔ π.χ. οι σοσιαλδημοκράτες σε ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ, οι κομμουνιστές στο ΚΚΕ κλπ.

Τέλος, για να καταφέρουμε να φτιάξουμε αυτό το ρεύμα ιδεολογικής μελέτης που θέλουμε, προτείνω η επόμενη ΚΕ να επεξεργαστεί και να ενσωματώσει στον καθημερινό ή κυριακάτικο «Ρ» κείμενα ιδεολογικού περιεχομένου με τη μορφή κύκλου μαθημάτων, ρίχνοντας βάρος στην πολιτική οικονομία. Νομίζω πώς έτσι θα δοθεί ακόμα ένα κίνητρο για τακτικότερη μελέτη και αξιοποίηση, όπως και με τη στήλη «Ερώτηση - Απάντηση».

Καλή Επιτυχία, Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Οταν συστήθηκε λαϊκή επιτροπή στο δήμο που μένω, κάλεσε το λαό της περιοχής να έρθει στη συγκέντρωση που διοργανώθηκε. Πήγα μαζί με ένα γείτονα ο οποίος δεν ήταν καν ψηφοφόρος του κόμματος, αλλά αναγνώριζε στο ΚΚΕ την εντιμότητα και την αγωνιστική του στάση, σε βαθμό μάλιστα που σκεφτόταν να μας ψηφίσει για πρώτη φορά. Μαζεύτηκε κάποιος κόσμος (ομολογουμένως λίγος) και άκουσε την εισηγητική ομιλία στην οποία αφού αναλύθηκε η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η πρόταση καταληκτικά ήταν ο λαός να συγκροτήσει τη λαϊκή συμμαχία και να παλέψει για τη λαϊκή εξουσία, που χωρίς αυτή, λύση στα προβλήματα του δε θα έβρισκε. Σωστό πλαίσιο, όμως πιστεύω ταυτόχρονα πολύ στενό. Κι αυτό γιατί απλά με μια ομιλία σωστή, με το μοίρασμα του καλέσματος σε όλο τον κόσμο, δε δημιουργούνται οι συνθήκες που θα οδηγήσουν τις μάζες σε κίνηση. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Λέγοντας δηλ. στο λαό ότι η λύση βρίσκεται σε μια άλλη κοινωνία, με άλλη εξουσία, αυτός αυτόματα θα πειθόταν. Η δουλειά μας στα πλαίσια των λαϊκών επιτροπών πρέπει να ανοίξει σε σωματεία της κάθε περιοχής, σε φορείς πολιτιστικούς, αθλητικούς, σε συλλόγους γονέων με αιτήματα μεγάλα αλλά και τοπικά, διαλεκτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους: για το πετρέλαιο, για τις φτωχές οικογένειες, για το ρεύμα, για τους παιδικούς σταθμούς, για αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων κλπ. Ολοι χωράνε μέσα εκεί, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης. Αλλιώς άλλος κόσμος έξω από εμάς δε θα συμμετέχει. Το τραγικό είναι ότι ο λαός, οργισμένος και απογοητευμένος ταυτόχρονα, ψάχνει μια διέξοδο, μια εναλλακτική πρόταση και εμάς, το ιστορικότερο, το μαχητικότερο κόμμα, με τις αμέτρητες θυσίες που πάντα βρισκόμασταν δίπλα του, μας γύρισε την πλάτη. Και μάλιστα ακόμα και παραδοσιακοί μας ψηφοφόροι, οπαδοί και φίλοι. Φταίει ο κόσμος, όπως άκουσα από την καθοδήγηση; Μπορεί, αλλά σύντροφοι πρέπει να δούμε και τα δικά μας λάθη συγκεκριμένα. Το ΠΑΜΕ είχε συγκροτηθεί ως πόλος συσπείρωσης συνδικάτων και συνδικαλιστών που θα προωθούσε τη λαϊκή συμμαχία και έφτασε το 2010 να υποκαθιστά τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ προκηρύσσοντας απεργίες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα χωρίς προηγούμενη απόφαση πρωτοβάθμιων σωματίων τα οποία θα στήριζαν αυτήν την καταρχήν θετική πρωτοβουλία. Το αποτέλεσμα ήταν στοχοποίηση συντρόφων από την εργοδοσία, κλήσεις σε απολογία (στο δημόσιο) και απολύσεις (στον ιδιωτικό τομέα).

Δόθηκε καμιά ώθηση στο κίνημα; Αν θεωρήθηκε σωστό γιατί τότε εγκαταλείφθηκε η τακτική αυτή; Αν θεωρήθηκε λάθος γιατί δε συζητήθηκε; Ολα αυτά και άλλα όπως η απαξιωτική αντιμετώπιση του «κινήματος της πατάτας» και των «αγανακτισμένων», η στάση μας στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις κ.ά. δείχνουν μια στροφή στην τακτική και η ερώτηση που μου γεννάται είναι: το κόμμα έχει πρόγραμμα που ψήφισε το 15° Συνέδριο και εμπλούτισε στο 16°. Εχει αλλάξει αυτό; Η ΚΕ γιατί δεν ακολουθεί πια το, ψηφισμένο από το ανώτατο όργανο του κόμματος, πρόγραμμα; Η προσπάθεια συγκρότησης του Α.Α.Δ. Μετώπου εγκαταλείφθηκε από ένα χρονικό σημείο και μετά και τώρα με τις Θέσεις επισημοποιείται η στροφή αυτή. Εγκαταλείφθηκε και η πολιτική συμμαχιών του κόμματος, καθώς στις Θέσεις λέγεται ότι η συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων μπορεί να είναι μόνο κοινωνική αποκλείοντας εκ των προτέρων τη δυνατότητα δημιουργίας οποιοσδήποτε πολιτικής συμμαχίας στο μέλλον. Αποκορύφωμα του στενέματος που επιχειρείται με την εγκατάλειψη του Μετώπου είναι να θεωρείται ότι, οι φτωχοί ΕΒΕ που εκμεταλλεύονται ξένη εργασία (από 1 έως 4 εργαζόμενους) δεν μπορούν να είναι στη κοινωνική συμμαχία, είναι απέναντι. Αφήνουμε τον ηλεκτρολόγο δηλαδή που έχει 2 βοηθούς (ως υπαλλήλους) και είχε έρθει σπίτι μου να κάνει μια εγκατάσταση, στις αγκάλες της αστικής τάξης λέγοντάς του: εσύ δεν είσαι σύμμαχος, εκμεταλλεύεσαι εργατική δύναμη. Ελα ξανά όταν θα συνθλιβείς και προλεταριοποιηθείς, να ενταχθείς στη κοινωνική συμμαχία. Στο ισχύον πρόγραμμά μας (του 15ου) λέγεται ότι: «Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη, οι μισοκρολετάριοι, η φτωχή αγροτιά και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά μικροαστικά στρώματα της πόλης... Το ΚΚΕ επιδιώκει να πείσει και άλλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων ότι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους δεν υπηρετούνται με τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι πρέπει να σταθούν στο πλευρό των δυνάμεων που παλεύουν για το σοσιαλισμό. Εστω και η ουδετερότητα αυτών των στρωμάτων θα συμβάλει στο πέρασμα στο σοσιαλισμό». Γιατί είναι λάθος αυτό; Πιστεύω ότι την περίοδο αυτή της οικονομικής κρίσης, που οξύνθηκε η ταξική πάλη, ήταν μεγάλη ευκαιρία για το κίνημα αλλά και το κόμμα, εάν δουλεύαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στην κατεύθυνση συγκρότησης του Μετώπου, να συσπειρώναμε κυρίως κοινωνικές δυνάμεις γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης, που κινητοποιούν διάφορα τμήματα εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό ρεύμα. Γιατί, για παράδειγμα, η αποδέσμευση από την ΕΕ, ως βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και την πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων δεν μπορεί να αποτελέσει ένα επιμέρους μέτωπο πάλης που θα συσπειρώσει λαϊκά στρώματα και θα δείξει τον άλλο δρόμο; Γιατί το στενεύουμε τόσο λέγοντας ότι η έξοδος αν δε συνοδευτεί με τη λαϊκή εξουσία θα είναι καταστροφική; Μα από μόνη της η έξοδος από την ΕΕ (αίτημα 30 ετών) με το λαό κάτω στους δρόμους, με κίνημα ισχυρό, με συγκροτημένο ΑΑΔ Μέτωπο, ανοίγει δρόμους ρήξης και ανατροπής. Με αυτή τη λογική γιατί δεν αλλάζουμε και το αίτημα για έξοδο από το ΝΑΤΟ μόνο με λαϊκή εξουσία; «Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πειρατής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες, το αα μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό» λέει το πρόγραμμα του κόμματος. Οι θέσεις για το 19° τι λένε; Αποκλείεται κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Αποκλείεται σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, να προκόψει κυβέρνηση α.α. δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα oι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Συνεπώς η συμμετοχή του ΚΚ Χιλής στο Λαϊκό Μέτωπο ήταν λάθος γιατί δεν έβαζε στόχο το σοσιαλισμό και γι' αυτό ανατράπηκε. Επρεπε το κόμμα εκεί να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε μια τέτοια Κυβέρνηση γιατί ο Αλιέντε ήταν οπορτουνιστής. Η λογική αυτή φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσει και σε αποχή από εκλογικές διαδικασίες στο όνομα να απαλλαγεί το κόμμα από εκλογικές αυταπάτες. Ωστόσο, καταθέσαμε στη Βουλή πρόταση νόμου για κατάργηση Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων καλώντας μάλιστα τα άλλα κόμματα να τη στηρίξουν. Υπερψηφίστηκε μάλιστα από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δημιουργώντας στο λαό την αυταπάτη ότι τουλάχιστον με το ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαμε να τα βρούμε. Προεκλογικά όμως λέγαμε ότι δεν μπορούμε να συζητήσουμε με το ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα κόμματα γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να δημιουργήσουμε σύγχυση στο λαό. Μακάρι να κάνω λάθος σε αυτά που λέω και η τακτική μας να είναι σωστή...