Σωστά το Κόμμα ρίχνει όλο το βάρος της δουλειάς του στη βιομηχανία και τους μεγάλους κλάδους. Σωστά μέσω των θέσεων, αλλά και πριν από αυτές, κατευθύνει τη δουλειά μας στη νεολαία της εργατικής τάξης. Στις θέσεις μπαίνουν κάποιες πλευρές για τις δικές μας υποκειμενικές αδυναμίες σ' αυτόν τον προσανατολισμό. Θέλω να καταθέσω ορισμένες σκέψεις για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας.

Οι παράγοντες που δυσκολεύουν τη δουλειά μας στη νεολαία αναλύονται στις Θέσεις και νομίζω πως κάποια χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται στις δυσκολίες αυτές δεν τα έχουμε κατακτήσει ακόμα. Για την ίδια την επιβίωση της εργατικής τάξης, οι στόχοι που βάζουμε πρέπει να υλοποιηθούν σύντομα, άρα βιαζόμαστε. Ομως είναι σημαντικό να καταλάβει όλο το κομματικό και κνίτικο δυναμικό πως για να υλοποιηθούν γρήγορα και σωστά οι στόχοι μας χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Πρέπει να βιαζόμαστε να γνωρίσουμε χώρους και ανθρώπους μέσα σε αυτούς, αλλά χωρίς υπομονή θ' αργήσουμε να τους κερδίσουμε. Είναι απαραίτητο να κατανοηθεί πως αυτή η υπομονετική δουλειά θα μας βγάλει πολύ μπροστά «στους σεισμούς που πρόκειται να έρθουν». Νομίζω πως αυτή η πείρα βγαίνει και από τα γεγονότα στη «Χαλυβουργία». Η υπομονετική δουλειά που κάναμε τόσο καιρό στο χώρο, συμπυκνώθηκε στην απεργία που ήταν μαζική και σωστά προσανατολισμένη. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή μεγάλος αριθμός εργατών συνδικαλιστών αποσπάστηκε από τις δυνάμεις που βρίσκονται στην αστική επιρροή. Νομίζω πως καλό θα ήταν οι αποφάσεις του Συνεδρίου να το τονίσουν αυτό λίγο παραπάνω. Να αναδειχθεί και μέσω της αρθρογραφίας στον «Ρ» μέχρι τότε, ενσωματώνοντας την πείρα από τις μέχρι τότε κινητοποιήσεις.

Για τη μαζική και συγκεκριμένη δουλειά:

Οι ΚΟΒ και ΟΒ, ειδικά αυτές που έχουν αναλάβει βιομηχανική δουλειά, πρέπει να έχουν σχέδιο μαζικού ανοίγματος που θα καταλήγει σε συγκεκριμένο στόχο. Συγκεκριμένος στόχος ενός μαζικού ανοίγματος πρέπει να είναι και να ξεχωρίσεις κόσμο πρωτοπόρο που θα εντάσσεται στο σχέδιο δράσης. Σχέδιο επιτελικό, που θα περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό ζήτημα: τα εργοστάσια, τους εργάτες και τη νεολαία με εργατική καταγωγή. Κάποια παραδείγματα:

Στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, υπάρχει το δημοτικό στάδιο όπου στοιβάζονται 3 ποδοσφαιρικοί σύλλογοι. Αν αυτές οι ομάδες έχουν η καθεμιά 5 τμήματα με 20 αθλητές, έχουμε μια μάζα 300 ανθρώπων. Το στοιχείο που μας ενδιαφέρει στο παράδειγμα αυτό είναι ότι το στάδιο βρίσκεται 100 μέτρα πάνω από τη βιομηχανική ζώνη της Μεταμόρφωσης, 50 μέτρα από τις εργατικές κατοικίες της περιοχής και 2 στάσεις με το λεωφορείο από το γυμνάσιο και το λύκειο της Μεταμόρφωσης. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να μην υπάρχουν εργατόπαιδα σε αυτές τις ομάδες. Ο χώρος αυτός είναι ιδανικός κρίκος για να κάνουν οι ΚΟΒ και ΟΒ συγκεκριμένη τη μαζική δουλειά που κάνουν τα πρωινά στα σχολεία και τα απογεύματα στα φροντιστήρια. Εδώ οι σύντροφοι μαθητές μπορούν να παίξουν πολύ καλή μπάλα. Μπορούν να μας ανοίξουν δρόμο με ολόκληρο σχολείο μέσω συμμαθητών - συμπαικτών τους που αθλούνται στον ίδιο σύλλογο. Επίσης με ολόκληρο εργοστάσιο από γονείς που αθλούνται τα παιδιά τους εκεί. Το ίδιο ισχύει και για περιοχές όπως η Ελευσίνα, ο Ασπρόπυργος, ο Ρέντης, το Πέραμα. Θα μας βοηθήσει επίσης να ανεβάσουμε την παρέμβαση του Κόμματος στον αθλητισμό και να εξειδικεύσουμε τις επεξεργασίες μας, που όπως επισημαίνεται και στις Θέσεις είμαστε πίσω.

Με μια τέτοια δουλειά μπορεί να ξεκαθαριστεί στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα ο χαρακτήρας της λαϊκής συμμαχίας. Μέχρι στιγμής, μεγάλο κομμάτι του κόσμου αντιλαμβάνεται ως συμμαχία τη συνεργασία κομμάτων. Στην ουσία πρόκειται για μια πολύ αδύναμη και στενή συμμαχία κορυφών, αλλά στη βάση υπάρχουν αντικειμενικές αντιφάσεις, που δεν έχουν σχέση με τον αν κάποιος είναι αριστερός ή όχι. Αλλωστε δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική δύναμη που να εκφράζει στο πρόγραμμά της την κατάργηση του μονοπωλίου. Οσο υπάρχουν μονοπώλια, θα χειροτερεύει η ζωή των εργατών, θα οξύνεται το φαινόμενο της ανεργίας, θα απορροφούνται μικρές επιχειρήσεις από τα μονοπώλια. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων σαν στόχο πάλης, εκφράζει το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού. Τα μέτρα - κόλαση δεν εφαρμόζονται στα εργοστάσια επιλεκτικά, μόνο για του αριστερούς και τους κομμουνιστές εργάτες, εφαρμόζονται για όλους. Δεν καταστρέφονται οι μικρές επιχειρήσεις των κομμουνιστών και των αριστερών μόνο. Γι' αυτόν το λόγο η «ενότητα της αριστεράς» είναι παγίδα για το λαό. Πετάει έξω από τη μάχη πολύ μεγάλα τμήματα που έχουν συμφέρον αντικειμενικό να φτάσουν μέχρι το τέλος. Αλλωστε όποιος θέλει ενότητα ιδεολογικού περιεχομένου οργανώνεται σε κόμμα. Οι φιλελεύθεροι ιδεολόγοι στη ΝΔ π.χ. οι σοσιαλδημοκράτες σε ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ, οι κομμουνιστές στο ΚΚΕ κλπ.

Τέλος, για να καταφέρουμε να φτιάξουμε αυτό το ρεύμα ιδεολογικής μελέτης που θέλουμε, προτείνω η επόμενη ΚΕ να επεξεργαστεί και να ενσωματώσει στον καθημερινό ή κυριακάτικο «Ρ» κείμενα ιδεολογικού περιεχομένου με τη μορφή κύκλου μαθημάτων, ρίχνοντας βάρος στην πολιτική οικονομία. Νομίζω πώς έτσι θα δοθεί ακόμα ένα κίνητρο για τακτικότερη μελέτη και αξιοποίηση, όπως και με τη στήλη «Ερώτηση - Απάντηση».

Καλή Επιτυχία, Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!