Τέτοια «αν» δεν κρύβουν παρά το προστακτικό «να» με το οποίο οι μεγαλοεργοδότες προλογίζουν κάθε φορά τις νέες τους απαιτήσεις για κλιμάκωση της αντεργατικής εφόδου. Μάλιστα, πολλές φορές, δεν αποτελεί παρά ωμή παραπλάνηση των εργαζομένων, που δήθεν μένουν να προσδοκούν αποκλιμάκωση της επίθεσης ή οφέλη που ισοσκελίζουν -υποτίθεται- την επίθεση που δέχονται. Φερετζές της συνεχούς αντεργατικής επίθεσης. Τα παραδείγματα είναι άφθονα. Για παράδειγμα, πριν δυο χρόνια, προκειμένου να ενισχύσουν κι άλλο τα κέρδη τους, οι εφοπλιστές ζητούσαν επίμονα τη μείωση μιας σειράς «τελών υπέρ τρίτων» μεταξύ των οποίων ήταν και χρήματα που κατέβαλλαν στο ΝΑΤ. «Αν», έλεγαν, συμβεί αυτό, θα μειωθούν τα εισιτήρια στα πλοία, θα «ανασάνουν» οι επιχειρήσεις του κλάδου. Με αυτόν τον τρόπο πολιορκούσαν την κοινή γνώμη εκβιάζοντας και την ανοχή των εργαζομένων του κλάδου. Τι έγινε τελικά; Και τα «τέλη» αυτά μειώθηκαν και τα εισιτήρια αυξήθηκαν.

Αυτά τα «αν», μαθαίνουν στους εργαζόμενους να εξαρτούν την ίδια τους την επιβίωση από το αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες «αντέχουν» να τους δώσουν μισθούς, να κρατούν ανοιχτά τα εργοστάσια, να κρατούν το ίδιο προσωπικό. Δηλαδή, από το αν συγκεντρώνουν ή όχι τα κέρδη που προσδοκούν ή που απαιτεί η επιβίωσή τους στην ελεύθερη αγορά. Αλλά για να αναπαράγονται τα κέρδη χρειάζονται συνεχή αντεργατικά μέτρα. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι και να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους.