Το οργανωμένο ταξικό κίνημα είναι αυτό που θα κινήσει τα νήματα της αλλαγής - ανατροπής της πολιτικής εξουσίας.

Πώς όμως θα γίνει μπορετό στις σημερινές συνθήκες;

Γνωρίζουμε τις αλλαγές που ήρθαν στον εργατικό συνδικαλισμό από τη μεταπολίτευση και μετά και οι οποίες οξύνθηκαν στον ύψιστο βαθμό με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, την επίθεση του κεφαλαίου προς αυτές, με την αντεπαναστατική ανατροπή που έγινε κατά τις δεκαετίες του 1980-1990.

Ομως σήμερα μετά την υπογραφή των μνημονίων ΙΙ και III τα μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα που λαμβάνονται για τη θωράκιση του κεφαλαίου, της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και αυτά που μέλλονται να ληφθούν από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, το λαό θα τον γονατίσουν ακόμα περισσότερο.

Μόνη ελπίδα τεράστιας σημασίας για την εργατική τάξη παραμένει η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και απαλλαγή από τις αυταπάτες με τις οποίες θολώνει τα νερά ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Απαραίτητη προϋπόθεση η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα επέλθει από τη δουλειά από κάτω με την απόκτηση δεσμών ισχυρών στη βάση, με τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, με την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων που παραμένουν αδρανείς για διάφορους λόγους μακριά από τα συνδικάτα, με απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, τις απόψεις των οπορτουνιστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων.

Οπως έχει διαμορφωθεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση σήμερα επιβάλλει και επιτείνει την όξυνση της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης σε κάθε χώρο δουλειάς και σε πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η διαπάλη μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα δε θα είναι μια στενά συνδικαλιστική αντιπαράθεση μέσα σε ένα στενό διοικητικό πλαίσιο. Θα είναι μια σκληρή ιδεολογική - πολιτική πάλη των κομμουνιστών καθώς και των συμπορευόμενων φίλων και οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος εναντίον της αστικής και οπορτουνιστικής επιρροής στην εργατική τάξη, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και στους μηχανισμούς της, που με την επίδρασή τους οι δυνάμεις των αστικών κομμάτων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, πλειοψηφούν σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η συσπείρωση μεγάλων εργατικών μαζών με τη συνεπή συνδικαλιστική δύναμη, το ΠΑΜΕ, που παλεύει πιστά για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και ενάντια της πολιτικής της ΕΕ, είναι η μόνη δύναμη που εγγυάται την απαλλαγή των δεσμών της εργατικής δύναμης.

Ετσι η αντιμετώπιση αυτών των δυνάμεων απαιτεί:

• Εντονη και επιχειρηματολογημένη ιδεολογικοπολιτική πάλη εντός των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και στους τόπους δουλειάς μας με απλά σταράτα λόγια.
• Βαθιά γνώση των τεκταινομένων στην πολιτική κονίστρα για τις αλλαγές των εργατικών συνθηκών όπως σήμερα εκφράζονται με τις νέες διατάξεις που ψηφίζονται γι' αυτό, κινεζοποίηση μισθών, ανασφάλιστη εργασία, νόμος Σέρκας κλπ.
• Καθημερινή ανάγνωση - μελέτη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ - ΚΟΜΕΠ και όποιων άλλων βοηθημάτων για τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως χρειάζεται ενιαία αντιμετώπιση του οικονομικού με την πολιτική πάλη. Για να έχουμε ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα στους κλάδους χρειάζεται ταυτόχρονη απαίτηση αιτημάτων των διάφορων συνδικάτων, Κατά αυτό τον τρόπο φανερώνεται η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, πολύ δε περισσότερο αναδεικνύεται η ανάγκη πολιτικοποίησης της πάλης των εργαζομένων με προσανατολισμό στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.

Οι ΚΟΒ πρέπει να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση της λαϊκής συμμαχίας. Αυτό θα επιτευχθεί με τη γνωστοποίηση, σπίτι το σπίτι κάθε γειτονιάς, των καθηκόντων της δημιουργίας ενός λαϊκού κυττάρου που στοχεύει στα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, μεροκάματο, σταθερή δουλειά, ασφάλεια, υγειονομική περίθαλψη - όχι στη βοήθεια των διαφόρων ΜΚΟ, όχι στην ελεημοσύνη και στα λεγόμενα φιλανθρωπικά συσσίτια. Πρώτιστος παράγων είναι η αφύπνιση του λαϊκού αισθήματος και η συμμετοχή του στο εργατικό κίνημα, στην ταξική πάλη, η συσπείρωσή του σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ιμπεριαλιστικής ειρήνης, ως η Θέση 65, με απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια την απεμπλοκή μας από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των ξένων βάσεων και επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεών μας από όπου ευρίσκονται.

Η οξύτατη κοινωνική πόλωση και σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια ως αποτέλεσμα της βίαιης ανακατανομής εισοδήματος και μεταφοράς πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια αλλαγή των ταξικών συσχετισμών, οι οποίες θα καθορίσουν την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού και τον τρόπο ένταξής του στις περιφερειακές ολοκληρώσεις για πολλές δεκαετίες.

Σε κοινωνικό επίπεδο η εργατική τάξη και τα γύρω από αυτήν κοινωνικά στρώματα μέσα από αυτή την ιστορικών διαστάσεων, για τα ελληνικά δεδομένα, σύγκρουση έχει ηττηθεί κατά κράτος. Και έχει ηττηθεί, διότι, παρά την τεράστια κοινωνική αντίσταση που εκδηλώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν κατάφερε να αποτρέψει, στο ελάχιστο, την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, χάνοντας κατακτήσεις ενός αιώνα. Οι αιτίες αυτής της εξέλιξης θα πρέπει να αναζητηθούν στην κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη, σήμερα, να αντισταθεί, από την άποψη της ικανότητας, που αυτή διαθέτει, εξαιτίας της πολιτικής διάσπασης των κοινωνικών και πολιτικών της οργανώσεων.

Ποιος είναι, όμως, ο ρόλος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, πιστού στη μεθοδολογία της μαρξιστικής - λενινιστικής παράδοσης, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση; Πώς πρακτικά θα προσπαθήσει να υλοποιήσει το στόχο της «συγκέντρωσης δυνάμεων» και της κατάκτησης της πλειοψηφίας για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας; Αν λάβουμε υπόψη μας ότι απουσιάζει η σοσιαλιστική συνείδηση από την εργατική τάξη, πώς θα τεθεί ως στόχος η εξουσία, εφόσον η εργατική τάξη δεν έχει πειστεί από τους κομμουνιστές για έναν τέτοιο στόχο;

Η απάντηση των Θέσεων σε αυτά τα ερωτήματα είναι η λαϊκή συμμαχία με σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό (Θέση 62). Πολύ σωστά. Και πιο κάτω συνεχίζει: «...στις δοσμένες συνθήκες... υπερασπίζεται το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, μισθούς, συντάξεις...» κ.λπ.

Ομως, με ποιες δυνάμεις συγκροτείται η λαϊκή συμμαχία; Σύμφωνα με τις Θέσεις, «η λαϊκή συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων». Και συνεχίζει, λέγοντας ότι το ΚΚΕ «...θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις» (Θέση 66).

Ομως, στο ερώτημα, τι θα γίνει εάν δυνάμεις πολιτικές, εκτός του ΚΚΕ, θελήσουν να συνεργαστούν μαζί του για τη στήριξη της λαϊκής συμμαχίας, στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των άμεσων αιτημάτων της, κ.λπ., οι Θέσεις απαντάνε ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει πολιτική συνεργασία με αυτές τις δυνάμεις (Θέση 67).

Η θέση αυτή όμως είναι εντελώς ξένη με τη λενινιστική αντίληψη για τις συμμαχίες. Από το 1905, ακόμη, ο Λένιν υπογράμμιζε πως «...οι εργάτες που συμμερίζονται τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών και παλεύουν στις γραμμές του προλεταριάτου δεν είναι συνεπείς, (...) γιατί... διατηρούν μη προλεταριακές αντιλήψεις. Ενάντια σ' αυτή την ασυνέπεια είμαστε υποχρεωμένοι να διεξάγουμε ιδεολογικό αγώνα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο (...). Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών απόψεις όχι σοσιαλιστικές... Ωστόσο για σκοπούς αγωνιστικούς έχουμε υποχρέωση να βαδίζουμε μαζί διατηρώντας πλήρη κομματική αυτοτέλεια, ενώ το Σοβιέτ είναι ίσα - ίσα μια οργάνωση αγωνιστική και τέτοια πρέπει να είναι (...) Οσο για την ασυνέπειά τους, αυτήν εύκολα θα την παραμερίσουμε, γιατί υπέρ των απόψεών μας συνηγορεί η ίδια η ιστορία, συνηγορεί σε κάθε βήμα η πραγματικότητα (...) Εχουμε την ακράδαντη πεποίθηση πως η πραγματική πάλη, η κοινή δουλειά μέσα από τις ίδιες γραμμές θα πείσει για την αλήθεια του μαρξισμού όλα τα βιώσιμα στοιχεία και θα πετάξει έξω καθετί το μη βιώσιμο. Και για τη δύναμή μας, για τη συντριπτική δύναμη των μαρξιστών μέσα στους κόλπους του Σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος της Ρωσίας, δεν αμφιβάλλουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο» (Λένιν, Απαντα, τ. 12, σ. 65). Αυτά, λοιπόν, έγραφε ο Λένιν για τις συμμαχίες, το Νοέμβρη του 1905, αναπτύσσοντας τις ιδέες του επιστημονικού μαρξισμού στο πρακτικό πεδίο της τακτικής.

Οσο και αν ψάξει κανείς δε θα βρει γραμμένο σε καμιά σελίδα του μαρξισμού ότι την πρόταση συμμαχίας την απευθύνεις μόνο στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει «προλεταριακές αντιλήψεις» και έχει αποδεχθεί τους σκοπούς και την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος (λαϊκή εξουσία). Ολη η ιστορία του κινήματος είναι ιστορία μετωπικών δράσεων των κομμάτων και των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Τέτοιο παράδειγμα ήταν η Κομμούνα του Παρισιού: «Η πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του γαλλικού προλεταριάτου - η Παρισινή Κομμούνα - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μπλοκ όλων των οργανώσεων και των αποχρώσεων της γαλλικής εργατικής τάξης, ενωμένων ενάντια στην μπουρζουαζία...» (Απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Γαλλικό ΚΚ, 11/6/1922). Επίσης, ανάλογο παράδειγμα ήταν τα Σοβιέτ στα οποία συμμετείχαν οι πάντες. Τον Φεβρουάριο του 1917, την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την είχαν οι μενσεβίκοι. Οι μπολσεβίκοι δεν έφτιαξαν δικά τους Σοβιέτ. Αλλαξαν τους συσχετισμούς από τα μέσα. Καταλάβαιναν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οργανωτικής φύσης, αλλά ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας. Εφάρμοσαν ενιαιομετωπική τακτική και κέρδισαν την πλειοψηφία. Αυτός ήταν για τους μαρξιστές ο δρόμος της αλλαγής συσχετισμών μέσα στο κίνημα. Σε αυτό το δρόμο θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να βαδίσει το ΚΚΕ εάν θέλει να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να ηγεμονεύσει στα συνδικάτα.

Το ερώτημα είναι το εξής: Ενα τέτοιο μέτωπο πρέπει να απευθύνεται μόνο στη βάση ή να απευθύνεται και στις ηγεσίες των άλλων αριστερών κομμάτων;

Οι Θέσεις της ΚΕ απαντάνε πως πρέπει να είναι μέτωπο κοινής δράσης από τα κάτω. Να μην συμπεριλαμβάνει άλλες πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ που θα στηρίζει, διά της συμμετοχής των μελών του, τη λαϊκή συμμαχία. Η απάντηση σε αυτή την τακτική έρχεται, πάλι, από την Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς με την απόφασή της, στις 6 Μαρτίου 1922: «Εάν μπορούσαμε απλώς να ενώσουμε τις εργατικές μάζες γύρω από τη σημαία μας ή γύρω από τα τρέχοντα πρακτικά συνθήματά μας και να παρακάμψουμε τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, είτε αυτές είναι κόμμα είτε συνδικάτο, αυτό φυσικά θα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά τότε δεν θα υπήρχε και το ίδιο το ζήτημα του ενιαίου μετώπου στη σημερινή μορφή του».

Επομένως, στο ερώτημα πώς θα επιτευχθεί ο στόχος «συγκέντρωσης δυνάμεων» για την ανατροπή και τη λαϊκή εξουσία, η Κομμουνιστική Διεθνής προτείνει ξεκάθαρα το Ενιαίο Μέτωπο. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη σήμερα δεν διαθέτει σοσιαλιστική συνείδηση, αλλά μένει να την αποκτήσει. Δεν είναι συγκροτημένη σε τακτικό στρατό, αλλά διάσπαρτη, και μόνο «αντάρτικο» αγώνα μπορεί να διεξαγάγει. Μπορεί να ενωθεί μόνο όταν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δημιουργήσουν ένα ενιαίο κέντρο αγώνα και δείξουν αποφασισμένοι να διεξαγάγουν μαζί της κοινή πάλη για τα πιο άμεσα ζωτικά της συμφέροντα. Με ποια αιτήματα και με ποιο πρόγραμμα είναι μια συζήτηση που είναι ανοιχτή, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Σύντροφοι, για την επιτυχία του 19ου Συνεδρίου θέλω να συμβάλω και εγώ με τις σκέψεις μου.

Θέλω να επισημάνω πόσο σωστή ήτανε η απόφαση να μη συμμετέχουμε στη λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πλέον πιο ήρεμα και ψύχραιμα βλέπουμε πόσο σωστή ήταν αλλά τελικά θα αποδειχτεί και ιστορική. Γιατί, σύντροφοι, εμείς την πολιτική μας δεν την καθορίζουμε με βάση την εκλογική δύναμη και δεν παίξαμε και ούτε θα παίξουμε τυχοδιωκτικά παιχνίδια για να έχουμε εκλογικά οφέλη. Δεν περιμένουμε να πάρουμε την εξουσία με το κοινοβούλιο εάν ο λαός δεν είναι έτοιμος να παλέψει ταξικά, και αυτό φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, χάνοντας τη μισή εκλογική δύναμη. Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση πρώτα στα κομματικά μέλη ότι πρώτη φορά μπήκε τόσο καθαρά ο όρος της λαϊκής εξουσίας.

Πολλοί μας έλεγαν καλά όλα αυτά, αλλά μόνο στη δεύτερη παρουσία μπορούν να γίνουν. Σύντροφοι, πότε το Κόμμα δεν ήταν πάντα μπροστά στα σημερινά προβλήματα του λαού; όπως Υγεία, Παιδεία, ανασφάλιστη εργασία, ανεργία, συλλογικές συμβάσεις, ελαστικά ωράρια, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, χαράτσια, εφορία και τόσα άλλα σκληρά μέτρα. Εμείς σύντροφοι πρέπει να έχουμε καθαρή πολιτική, είμαστε Κόμμα Κομμουνιστικό και όχι οπορτουνιστικό και δεν επιδιώκουμε ψήφο διαμαρτυρίας.

Η ψήφος στο ΚΚΕ έχει άλλη βαρύτητα, δεν είναι ψήφος διαχείρισης του συστήματος. Ο ψηφοφόρος θα πρέπει να ξέρει ότι θα χρειαστεί να παλέψει για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά της καπιταλιστικής εξουσίας. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως αν δεν αλλάξουμε το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα, να παλέψουμε στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα λαϊκά στρώματα, στους αγρότες, λύση δεν θα υπάρξει. Και ας λένε οι οπορτουνιστές ότι θα λυθούνε όλα όταν έρθουν στην κυβέρνηση χωρίς ρήξη με τον καπιταλισμό. Ετσι όμως αποπροσανατολίζουν το λαό, λέγοντάς του ότι την κρίση την έφερε το μνημόνιο και όχι η κρίση το Μνημόνιο, ότι φταίει ο καζινοκαπιταλισμός, ο κλεφτοκαπιταλισμός, ο Μερκελισμός, ενώ πίνει νερό στο όνομα του Ομπάμα. Σύντροφοι, αν και εμείς δεν πιστεύουμε στη δευτέρα Παρουσία, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα λύσει τα προβλήματα χωρίς να έρθει σε ρήξη με την άρχουσα τάξη, δε γίνονται ούτε στην τρίτη Παρουσία.

Για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, μας κατηγορούν ότι δεν τηρούμε τη δημοκρατία στις αποφάσεις του Κόμματος, ενώ η αστική τάξη την τηρεί και τη γευτήκαμε με τις απεργίες που βγαίνουν παράνομες, με επιτάξεις... ενώ αυτοί που σέβονται τη δικαιοσύνη, όταν το δικαστήριο έβγαλε παράνομο το χαράτσι της ΔΕΗ ο υπουργός κατάργησε την απόφαση του δικαστηρίου.

Σύντροφοι, μεγαλύτερη δημοκρατία από το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό δεν υπάρχει, η μειοψηφία να πειθαρχεί στην πλειοψηφία, τι πιο απλό και δημοκρατικό; Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του και να την υποστηρίζει πάντα, όμως μέσα στα όργανα και η πλειοψηφία να αποφασίζει. Από αυτόν τον όρο δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε χιλιοστό, δε θα κάνουμε λάστιχο το Καταστατικό.

Εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριο και καλές αποφάσεις.

Αρκετοί είναι καταπώς φαίνεται οι σύντροφοι που στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου εκφράζουν την πεποίθηση ότι το ΚΚΕ σφάλλει που δεν υιοθετεί τη γραμμή περί πατριωτικού χαρακτήρα «Μετώπου» παλλαϊκής αντίστασης στη «νεοαποικιοποίηση» της Ελλάδας, στερώντας τον εαυτό του από μαζική πολιτική υποστήριξη.

Εφόσον αυτά τα επιχειρήματα επικαλούνται το πρακτικό στοιχείο της συσπειρωτικής δύναμης αυτού του προτάγματος δεν θα εξετάσω τις θεωρητικές τους προϋποθέσεις, που κατά τη γνώμη μου στηρίζονται στην ανησυχητική για κομμουνιστές σύγχυση μεταξύ της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού και θεωρητικών μοντέλων περί εξάρτησης και οιονεί αποικιακών σχέσεων όπως αυτά του ιδιαίτερα επιδραστικού για τη ρητορική του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 Σαμίρ Αμίν, καθώς και στη λήθη για τις αντιφάσεις που οδήγησαν στην αδυναμία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να εκμεταλλευτεί τον ιμπεριαλιστικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής ανατροπής της αστικής τάξης.

Θα περιοριστώ λοιπόν μόνο στο «πρακτικό», χρησιμοθηρικό ακόμα, αν θέλετε, ερώτημα του κατά πόσο η πραγματικότητα δικαιώνει την αναμονή ότι μια τέτοια γραμμή θα συσπείρωνε τις μάζες γύρω από το ΚΚΕ και θα έδινε ώθηση στο εργατικό κίνημα.

Ποιοι ήταν οι κομματικοί εκφραστές αυτής της γραμμής, που πράγματι δεν υιοθέτησε το ΚΚΕ, στην περίοδο από το 2010 ως σήμερα (αφήνοντας έξω «άτυπους» φορείς όπως η Νέα Σπορά και ο Εργατικός Αγώνας);

• Ηταν ο Δημήτρης Καζάκης και το κόμμα το οποίο δημιούργησε, το ΕΠΑΜ. Το κόμμα αυτό οδηγήθηκε σε συνεργασία με τον Στέλιο Παπαθεμελή και συνετρίβη στις εκλογές.
• Ηταν μέλη και τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως ο Γ. Δελαστίκ, ο Π. Μαυροειδής, ο Ευτύχης Μπιτσάκης και άλλοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε μέλη που μετακόμισαν επισήμως στον ΣΥΡΙΖΑ (μαζί τους, ο Μπιτσάκης), πήρε χαμηλότερο ποσοστό από τον πανελληνίως άγνωστο Θάνο Τζήμερο στις εκλογές και δεν έχει καταφέρει να ανασυγκροτηθεί στοιχειωδώς ως πολιτική γραμμή και πρόταση ως τώρα.
• Ηταν τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γύρω από το Αριστερό Ρεύμα, την ΚΟΕ και από φιγούρες όπως ο Μανόλης Γλέζος. Το Αριστερό Ρεύμα έχει επιβεβαιώσει την απόλυτη αδυναμία του να ελέγξει ή να επηρεάσει σε οποιαδήποτε τέτοια κατεύθυνση τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η γραμμή που κυριάρχησε άνετα και άκοπα δεν έχει καμία σχέση με την ιδέα του παλλαϊκού Μετώπου. Η ΚΟΕ έχει γίνει βασιλικότερη του βασιλέως και έχει καταπιεί όλα της τα ανάλογα προεκλογικά συνθήματα. Και ο Γλέζος παραμένει πολιτικά ασήμαντος για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ρόλος του ήταν εξ αρχής απλώς και μόνο «συμβολικός/συναισθηματικός».
• Ηταν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το οποίο ήταν και παραμένει περιθωριακής σημασίας και χαρακτήρα κίνημα με ελάχιστη και ασταθή βάση στήριξης και με λειτουργία κυρίως ως φόρουμ συζητήσεων.

Πού, λοιπόν, είδαν όσοι μιλούν σήμερα για ΑΑΔΜ (και άσχετα με το τι ακριβώς έχουν καταλάβει ότι έλεγε το 15ο Συνέδριο) την ανταπόκριση του λαού στην ιδέα του Παλλαϊκού Μετώπου για την υποτιθέμενη «απο-αποικιοποίηση της Ελλάδας»; Και πού βασίζουν τη βεβαιότητά τους ότι αυτό ήταν που έλειπε από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για να του δώσει την πολιτική δύναμη να βάλει φρένο στη σημερινή καπιταλιστική επέλαση; Γιατί, αν ήταν τόσο καλή ιδέα ως ανταπόκριση στη σημερινή συγκυρία, οδήγησε όσους το υιοθέτησαν στην εκλογική αποτυχία και όσους έδρεψαν εκλογικούς καρπούς στην εγκατάλειψή του; Μήπως η μόνη πραγματική πολιτική χρηστικότητα του επιχειρήματος της «αποστασίας» του Κόμματος από τη σωστή πολιτική γραμμή είναι, τουναντίον, η υπόσκαψη της θαρραλέας και διαυγούς προσπάθειάς του να απευθυνθεί στις πραγματικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της εποχής; Ας το σκεφτούν καλά οι σύντροφοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις τούτο.

Το συμπέρασμα που αντλώ είναι ότι πολλοί σύντροφοι δεν έχουν μελετήσει επαρκώς όχι μόνο τις Θέσεις της ΚΕ αλλά και τις επισταμένες ιστορικές και θεωρητικές μελέτες που τις προοικονομούν, στον Β' Τόμο του Δοκιμίου της Ιστορίας ή στην αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ, ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού, των σύγχρονων μορφών οπορτουνισμού, περιλαμβανομένου του «νέου αριστερού πατριωτισμού», και του πολέμου. Οι μελέτες αυτές δείχνουν ξεκάθαρα τις ιστορικές και πολιτικές αιτίες του αδιέξοδου μιας πολιτικής μετώπου που δεν βάζει ξεκάθαρα το ταξικό ζήτημα μπροστά, αλλά και της δυνητικής επικινδυνότητας, για τους κομμουνιστές σήμερα, της αποδοχής λογικών του είδους «σοσιαλισμός αργότερα». Θέλω να χαιρετίσω την ευθυκρισία και τη ζωντανή μαρξιστική - λενινιστική σκέψη που επιδεικνύει η ΚΕ στη σημερινή συγκυρία και ελπίζω να βρει στο συνέδριο την ολόθερμη στήριξη που της αξίζει. Το προσχέδιο Θέσεων του 19ου Συνεδρίου αποτελεί μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα στον 21ο αιώνα, και όχι μόνο για την Ελλάδα.

Κατ' αρχάς κρίνεται σκόπιμο να τονιστεί η σε γενικές γραμμές συμφωνία του γράφοντος με το κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος που δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΚΕ. Εν συνεχεία είναι απαραίτητο να τονιστεί πως ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όξυνσης και εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης η καθημερινή δράση και πάλη για τα οξύτατα λαϊκά προβλήματα είναι απολύτως αναγκαίο να συνδυάζεται με την αυτομόρφωση γύρω από θέματα μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας και ιδεολογίας γενικότερα καθώς ιδίως στη φάση αυτή η αστική τάξη και τα επιτελεία της βομβαρδίζουν καθημερινά το λαό με διάφορες θεωρίες και ιδεολογήματα με απώτερο πάντα σκοπό τη σύγχυση, την καλλιέργεια αυταπατών και τη γενικότερη χειραγώγησή του. Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή εξοπλισμένα και σε ετοιμότητα ώστε ν' απαντούν με πληρότητα και σαφήνεια σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα και τα ψευτοεπιχειρήματα που προβάλλει καθημερινά ο ταξικός αντίπαλος.

Στην κατεύθυνση αυτή μπορούν και θα πρέπει να συμβάλλουν ακόμη πιο συστηματικά:

Τα κομματικά έντυπα («Ριζοσπάστης» και ΚΟΜΕΠ) με αρθρογραφία γύρω από ζητήματα καθημερινής ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, όπως είναι οι συνέπειες του οπορτουνισμού στο κομμουνιστικό κίνημα ή το ζήτημα της «ενωμένης αριστεράς».

Οι διάφορες μπροσούρες και μικρές εκδόσεις της Σ.Ε. για ιδεολογικοπολιτικά θέματα. Τέτοιες θεματικές εκδόσεις βοηθούν ιδιαίτερα στην καλύτερη προσέγγιση και μελέτη της μαρξιστικής ιδεολογίας και θεωρίας από τα νεότερα σε ηλικία μέλη, στελέχη, και όχι μόνο, καθώς είναι συνοπτικές και στοχευμένες.

Πολύ σημαντικό ρόλο επίσης μπορεί και πρέπει να παίξει το ειδησεογραφικό πόρταλ του Κόμματος (www.902.gr), το οποίο θα πρέπει να συνεχίσει να ενημερώνεται καθημερινά και συνεχώς για τις εξελίξεις και στο οποίο ανεβαίνουν και θα πρέπει να συνεχίσουν να ανεβαίνουν καθημερινά διάφορα βίντεο από τις πολύμορφες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις του Κόμματος σε πολλά επίπεδα αλλά και από λαϊκές κινητοποιήσεις γενικότερα. Η σημασία της λειτουργίας του πόρταλ θα πρέπει να αποτιμάται πάντα με γνώμονα την ιδιαίτερη εξοικείωση των νέων ανθρώπων με το διαδίκτυο και τις νέες τεχνολογίες.

Ολα τα παραπάνω βέβαια δεν συνεπάγονται σε καμία μα καμία περίπτωση την ανάλωση των κομματικών μελών και στελεχών στη στείρα και αποσπασματική θεωρητική γνώση που θα είναι αποκομμένη από την καθημερινή δράση. Το αντίθετο μάλιστα: Η όσο το δυνατό καλύτερη και βαθύτερη θεωρητική γνώση θα πρέπει να μετατρέπεται σε όπλο αξιοποιήσιμο στην καθημερινή δράση των μελών και στελεχών του Κόμματος και της ΚΝΕ. Οπως άλλωστε έχει πει και ο μεγάλος Δάσκαλος Δ. Γληνός, «η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής».

Πολύ θετική είναι, τέλος, η πρωτοβουλία που πάρθηκε ώστε να μπορούν και άτομα με προβλήματα όρασης που ενδιαφέρονται να μελετήσουν το ντοκουμέντο των Θέσεων του Συνεδρίου μετά τη δημοσίευσή του να το πετύχουν μέσω του πόρταλ με τη μορφή αρχείου ήχου. Είναι μία πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια που θα πρέπει όμως να συνεχιστεί οπωσδήποτε και με την ηχογράφηση και των τελικών ντοκουμέντων που θα εγκριθούν από το Συνέδριο καθώς επίσης και με άλλα κομματικά ντοκουμέντα.