ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Διαρκής η επίθεση στους μισθούς

Κυριακάτικα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο ανέφεραν ότι 11 πολυεθνικές εταιρείες ζήτησαν από την κυβέρνηση νέα μείωση των μισθών, πιο κάτω και από το σημερινό κατώτατο όριο των 586 ευρώ μεικτά. Η διάψευση που ακολούθησε από ορισμένες από αυτές δεν αλλάζει τη βασική ιδέα. Αλλωστε, πριν ένα χρόνο ο Σύνδεσμος Θεσσαλικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών είχε προτείνει ακριβώς το ίδιο, μισθούς των 300 ευρώ.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κεφάλαιο, τα πολιτικά όργανά του και τα μέσα που διαθέτουν κρατάνε στον αφρό της δημοσιότητας μια συζήτηση που προβάλλει σαν «λύση» για την αντιμετώπιση της ανεργίας τη μείωση των μισθών, η οποία θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και έτσι, υπονοούν, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η επίθεση στους μισθούς θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονη. Πιθανοί στόχοι της είναι με τη λογική του «λιγότερου κακού» είτε να νομιμοποιηθούν οι δραματικές μειώσεις των μισθών σε κλάδους που αυτοί θα προσεγγίσουν, αν δεν φθάσουν, το κατώτατο όριο των 586 ευρώ μεικτά, είτε να παρουσιάσουν τα 586 ευρώ ως ιδανική πραγματικότητα συγκριτικά με ό,τι εμφανίζεται να ζητά το κεφάλαιο, είτε -ακόμα χειρότερα- να προετοιμάσουν το έδαφος για παραπέρα μείωση και στον κατώτατο μισθό, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι. Για τους εργαζόμενους η ουσία δεν είναι ποιο σενάριο και πώς θα υλοποιηθεί αλλά ότι κανένα από αυτά δεν απαντά στις σύγχρονες πραγματικές τους ανάγκες. Τα επίπεδα ακόμα και των σημερινών μισθών σε συνδυασμό με τη συνεχή φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων δυσκολεύουν την ίδια την επιβίωση.

Οι επενδύσεις και οι θέσεις εργασίας που οι κεφαλαιοκράτες ισχυρίζονται ότι θα φέρει η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους δεν έχουν αντίκρισμα για τους εργάτες. Αφενός, οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν θα είναι πολύ λιγότερες από τις ανάγκες, αφετέρου θα σημαίνουν αφόρητες συνθήκες εργασίας. Στην ουσία μιλάνε για σύγχρονη δουλεία όπου αντί να σου δίνουν απευθείας το ξεροκόμματο και ελάχιστες ώρες ανάπαυσης σε χαρτζιλικώνουν για να το πάρεις μόνος σου. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Ο κεφαλαιοκράτης προσπαθώντας να μειώσει το κόστος παραγωγής για να γίνει ανταγωνιστικότερος του αντιπάλου του κάνει επενδύσεις με εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, που σε συνθήκες καπιταλισμού σημαίνουν αύξηση της παραγωγικότητας με λιγότερα εργατικά χέρια και αύξηση των ανέργων. Παράλληλα ακόμα και όταν γίνονται επενδύσεις που απαιτούν πολλά εργατικά χέρια σε πολλές περιπτώσεις η απασχόληση είναι πρόσκαιρη, π.χ. κατασκευές.

Τα επίπεδα στα οποία σπρώχνουν τους μισθούς, μονοπώλια - συγκυβέρνηση - κόμματα της αστικής διαχείρισης οδηγούν στην εξαθλίωση τις εργατικές οικογένειες, σε αύξηση των κινδύνων για την υγεία των εργαζομένων και των οικογενειών τους που εντείνονται όταν οι συνθήκες εργασίας παραπέμπουν στο Μεσαίωνα. Στην επίθεση των κεφαλαιοκρατών μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά μόνο η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος που έχει σαφή ταξικό προσανατολισμό. Ούτε «διαλόγους» για το πόσα θα χάσουμε, ούτε αναμονή, ούτε εφησυχασμός. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί η πρόταση του ΠΑΜΕ για πάλη που θα διεκδικεί πρώτα και κύρια υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, με αφετηρία τα 751 ευρώ ως βάση για συζήτηση και διαπραγμάτευση για αυξήσεις, με υπεράσπιση των κλαδικών συμβάσεων και πάλη για την υπογραφή νέων με βάση τους υπάρχοντες κλαδικούς μισθούς.

«Ρεπορτάζ» ... ανωτάτης μπακαλικής

Παπαγεωργίου Βασίλης

Βαρύγδουπος τίτλος, ολίγον από σασπένς, μπόλικη μπακαλική και αγιάτρευτη τύφλωση. Αυτά είναι τα συστατικά του αντιΚΚΕ ρεπορτάζ που σερβίρει στους αναγνώστες του το «Εθνος της Κυριακής», σε συγχορδία με τον υπόλοιπο αστικό Τύπο, με αφορμή τη μείωση του προσωπικού στο «Ριζοσπάστη». Για να παρουσιάσουν το Κόμμα και την εφημερίδα του σαν «ανάλγητους» εργοδότες, που επέλεξαν τις απολύσεις (ξεχνούν πόσες έχουν κάνει και συνεχίζουν στα ΜΜΕ του ομίλου Μπόμπολα και στ' άλλα αστικά ΜΜΕ), ενώ υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις, οι διαπιστευμένοι στην παρακολούθηση διαφόρων ιστοσελίδων που αναπαράγουν ανακρίβειες, συκοφαντίες και βρωμιές σε βάρος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη», δεν κάνουν καν τον κόπο να διασταυρώσουν τις «πληροφορίες» που αλιεύουν, πριν τις αναπαράξουν. Στην προκειμένη περίπτωση, το «Εθνος» βαφτίζει «μελέτη που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι» το μπακαλοτέφτερο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο σαν ομιλία του Κ. Ζηλάκου, ενός συντάκτη, στη γενική συνέλευση του «Ριζοσπάστη», αυτήν χρησιμοποιεί αλλά χωρίς να την κατονομάζει ως τέτοια δείχνοντας ότι η εφημερίδα έκανε ρεπορτάζ αλλά δεν έκανε, για κατασκευή και η οποία, σύμφωνα με το «Εθνος», δείχνει ότι «με βάση τις εισπράξεις από την κυκλοφορία του και αφαιρώντας το 25% του πρακτορείου διανομής, εμφανίζει έσοδα 300.000 ευρώ το μήνα, υπερκαλύπτοντας τις ανάγκες μισθοδοσίας του προσωπικού»! Στην πρεμούρα τους να γράψουν ενάντια στο ΚΚΕ, κατασκευάζουν θέματα, τέτοια δημοσιογραφία κάνουν, αναπαράγοντας αμάσητη την μπακαλική χωρίς να ελέγχουν ακόμα και τα αριθμητικά στοιχεία (για παράδειγμα το 25% του πρακτορείου διανομής είναι στην πραγματικότητα 35%). Αλλά τι να την κάνουν την επιβεβαίωση; Ο σκοπός τους είναι να χτυπηθεί το ΚΚΕ με ψέματα για τα οικονομικά του. Αυτή η επιχείρηση παίρνει κατά καιρούς διάφορες μορφές και ανατίθεται σε διάφορους καλοθελητές να τη φέρουν σε πέρας. Προηγούμενα ήταν ο «Γερμανός», η Χρυσή Αυγή θυμήθηκε τα «ρούβλια» που τάχα έπαιρνε το Κόμμα από την πρώην Σοβιετική Ενωση. Τώρα το «Εθνος», με τις ...«μελέτες» που επικαλείται, στοχοποιεί μέσω του «Ριζοσπάστη» συνολικά τα οικονομικά του Κόμματος, αφού αναπαράγει τη λογική ότι το ΚΚΕ δεν έχει οικονομικό πρόβλημα και όσα κάνει τα κάνει εκ του πονηρού. Θέλουν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του λαού και το κύρος του Κόμματος και σ' αυτή τους την προσπάθεια χρησιμοποιούν κάθε διαθέσιμο μέσο. Μάταιος ο κόπος τους. Η λάσπη θα τους γίνει μπούμερανγκ, όπως έγινε σε όσους έως τώρα προσπάθησαν να λερώσουν το ΚΚΕ με τη δική τους βρωμιά και τη βρωμιά της τάξης τους.

Για τις αντιδράσεις στη Χαλκιδική

To Σάββατο πραγματοποιήθηκε στη Βόρεια Χαλκιδική συγκέντρωση εργαζομένων μεταλλωρύχων και κατοίκων υπέρ της λειτουργίας μεταλλείων χρυσού από ξένα και ντόπια μονοπώλια. Κατανοητή η αγωνία καθενός για δουλειά, ειδικά σε καιρούς βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, οι άνεργοι, πρέπει να καταλάβουν ότι η εμπλοκή τους στα γρανάζια ανταγωνισμών μεγαλοεπιχειρηματιών δεν ωφελεί τα λαϊκά συμφέροντα, τα δικά τους συγκεκριμένα. Να δουν ποιον εξυπηρετεί η περιλάλητη αυτή «επένδυση», η «ανάπτυξη» που τάχα φέρνει.

Η «Ελληνικός Χρυσός» προσδοκά καθαρά κέρδη 11 δισ. ευρώ, εκμεταλλευόμενη τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Για να εξασφαλίσει συμμάχους στην τοπική κοινωνία, διαφημίζει ότι σε πλήρη ανάπτυξη τα μεταλλεία θα απασχολούν 1.300 εργαζόμενους. Σήμερα, απασχολούνται περίπου 700, με συμβάσεις αορίστου και ορισμένου χρόνου, με επιδοτούμενα προγράμματα από τον ΟΑΕΔ και μέσω δίμηνων προγραμμάτων κατάρτισης που χρηματοδοτούνται μέσω ΕΣΠΑ.

Η επένδυση της «Ελληνικός Χρυσός» δε θα οδηγήσει σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Η ουσία είναι ότι η τεχνολογία για την εξόρυξη χρυσού δεν μπορεί σήμερα να διασφαλίσει την περιοχή, ιδιαίτερα όσο έρευνα και μεταλλεία είναι ιδιοκτησία μονοπωλίων. Τα συμφέροντα των μεταλλωρύχων δεν ταυτίζονται με αυτά της εργοδοσίας. Υπάρχουν επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή που δεν αφορούν μόνο στην επένδυση στο χρυσό. Σημειωτέον, στη Χαλκιδική, υπάρχουν και τουριστικές επενδύσεις. Προφανώς τέτοια επιχειρηματικά συμφέροντα μπορεί να συγκρούονται. Ταυτόχρονα, η αγωνιστικότητα, η αγωνία των αντιδρώντων στην «επένδυση» κατοίκων να εγκλωβιστεί σε ένα «κίνημα» αποκλειστικά περιβαλλοντικών «ανησυχιών», με περιορισμένα αιτούμενα και άρα κοντό ορίζοντα.

Και επειδή ακριβώς υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να γίνει και το ένα και το άλλο, δηλαδή και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων, αλλά και δημιουργία υποδομών για λαϊκό τουρισμό, οι εργαζόμενοι και όλοι όσοι κινητοποιούνται πρέπει να σκεφτούν το εξής: Είναι αναγκαίο ο ορυκτός πλούτος να είναι λαϊκή ιδιοκτησία και η εκμετάλλευσή του να γίνεται με απόλυτη προστασία του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου. Και ταυτόχρονα, να υλοποιηθεί σχέδιο και να γίνουν υποδομές για την ανάπαυση και αναψυχή του λαού σε μια πραγματικά πανέμορφη περιοχή όπως η Χαλκιδική. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να παλέψουν από κοινού για να γίνουν και τα δύο πραγματικότητα. Γιατί μπορεί να γίνει με κεντρικό σχεδιασμό και με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος των καπιταλιστών.