To Σάββατο πραγματοποιήθηκε στη Βόρεια Χαλκιδική συγκέντρωση εργαζομένων μεταλλωρύχων και κατοίκων υπέρ της λειτουργίας μεταλλείων χρυσού από ξένα και ντόπια μονοπώλια. Κατανοητή η αγωνία καθενός για δουλειά, ειδικά σε καιρούς βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, οι άνεργοι, πρέπει να καταλάβουν ότι η εμπλοκή τους στα γρανάζια ανταγωνισμών μεγαλοεπιχειρηματιών δεν ωφελεί τα λαϊκά συμφέροντα, τα δικά τους συγκεκριμένα. Να δουν ποιον εξυπηρετεί η περιλάλητη αυτή «επένδυση», η «ανάπτυξη» που τάχα φέρνει.

Η «Ελληνικός Χρυσός» προσδοκά καθαρά κέρδη 11 δισ. ευρώ, εκμεταλλευόμενη τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Για να εξασφαλίσει συμμάχους στην τοπική κοινωνία, διαφημίζει ότι σε πλήρη ανάπτυξη τα μεταλλεία θα απασχολούν 1.300 εργαζόμενους. Σήμερα, απασχολούνται περίπου 700, με συμβάσεις αορίστου και ορισμένου χρόνου, με επιδοτούμενα προγράμματα από τον ΟΑΕΔ και μέσω δίμηνων προγραμμάτων κατάρτισης που χρηματοδοτούνται μέσω ΕΣΠΑ.

Η επένδυση της «Ελληνικός Χρυσός» δε θα οδηγήσει σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Η ουσία είναι ότι η τεχνολογία για την εξόρυξη χρυσού δεν μπορεί σήμερα να διασφαλίσει την περιοχή, ιδιαίτερα όσο έρευνα και μεταλλεία είναι ιδιοκτησία μονοπωλίων. Τα συμφέροντα των μεταλλωρύχων δεν ταυτίζονται με αυτά της εργοδοσίας. Υπάρχουν επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή που δεν αφορούν μόνο στην επένδυση στο χρυσό. Σημειωτέον, στη Χαλκιδική, υπάρχουν και τουριστικές επενδύσεις. Προφανώς τέτοια επιχειρηματικά συμφέροντα μπορεί να συγκρούονται. Ταυτόχρονα, η αγωνιστικότητα, η αγωνία των αντιδρώντων στην «επένδυση» κατοίκων να εγκλωβιστεί σε ένα «κίνημα» αποκλειστικά περιβαλλοντικών «ανησυχιών», με περιορισμένα αιτούμενα και άρα κοντό ορίζοντα.

Και επειδή ακριβώς υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να γίνει και το ένα και το άλλο, δηλαδή και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων, αλλά και δημιουργία υποδομών για λαϊκό τουρισμό, οι εργαζόμενοι και όλοι όσοι κινητοποιούνται πρέπει να σκεφτούν το εξής: Είναι αναγκαίο ο ορυκτός πλούτος να είναι λαϊκή ιδιοκτησία και η εκμετάλλευσή του να γίνεται με απόλυτη προστασία του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου. Και ταυτόχρονα, να υλοποιηθεί σχέδιο και να γίνουν υποδομές για την ανάπαυση και αναψυχή του λαού σε μια πραγματικά πανέμορφη περιοχή όπως η Χαλκιδική. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να παλέψουν από κοινού για να γίνουν και τα δύο πραγματικότητα. Γιατί μπορεί να γίνει με κεντρικό σχεδιασμό και με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος των καπιταλιστών.