«Το θέμα είναι ότι ο Καραμανλής, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου (...) όσο κι αν διαφωνεί κανείς με τη γενική τους κατεύθυνση πρέπει να αναγνωρίσει ότι ήταν έξω από το πλαίσιο που σήμερα ονομάζουμε φιλελευθερισμό και από όλες αυτές τις πολιτικές αναδιανομής εις βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας». Με τα λόγια αυτά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός και εκ των διαμορφωτών της οικονομικής πολιτικής του κόμματος, σχολίασε, χτες, στο ρ/σ της ΝΕΤ την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ο Γ. Μηλιός υπερασπίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι υπάρχουν πολλά πλαίσια διαχείρισης της αστικής εξουσίας και ότι επαφίεται στο πολιτικό προσωπικό των αστών να επιλέξουν όποιο τους αρέσει. Και το κάνει σκόπιμα, όπως και σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα και να χειραγωγήσουν λαϊκές δυνάμεις με την αυταπάτη μιας φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού. Η πραγματικότητα αυτή λέει πως η μορφή διαχείρισης είναι κάθε φορά αυτή που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια του αστικού πολιτικού συστήματος. Αλλη μορφή απαιτούσαν για την ικανοποίησή τους τις δεκαετίες του '70 και του '80, άλλη μορφή απαιτούν σήμερα, σε διαφορετικές συνθήκες. Πάντα, όμως, και ανεξάρτητα απ' τη μορφή, η κατεύθυνση ήταν συγκεκριμένη, τέτοια που να υπηρετεί το συλλογικό συμφέρον της αστικής τάξης, τον πάγιο στόχο της για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας της. Ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου άσκησαν πολιτικές αναδιανομής υπέρ του λαού, ιδιαίτερα ο δεύτερος αξιοποίησε τις όποιες δυνατότητες υπήρχαν για να οικοδομήσει η άρχουσα τάξη συμμαχίες με μεσαία στρώματα, για να χειραγωγήσει και να ενσωματώσει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, ενώ το κίνημα κατόρθωσε να κατακτήσει ορισμένα δικαιώματα, δεδομένου και ενός ευνοϊκότερου συσχετισμού δυνάμεων παγκοσμίως.

Στις σημερινές συνθήκες η διεύρυνση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η ανειρήνευτη πάλη της εναντίον του συστήματος και με κατεύθυνση την ανατροπή του, μπορεί να παρεμποδίσει μέτρα, ακόμα και να αποσπάσει ορισμένα για την ανακούφιση του λαού. Αυτό είναι ρεαλιστικό, μπορεί να συμβεί. Αυτό που δεν μπορεί και δε θα συμβεί είναι η φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού από όποια κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή αυτοπροσδιορίζεται.

Την ώρα που η συγκυβέρνηση - πατώντας στα «χνάρια» των προηγούμενων κυβερνήσεων, πάντα στο πλαίσιο της καταστροφικής «πολιτιστικής» πολιτικής της ΕΕ - διαλύει την Αρχαιολογική Υπηρεσία με το σχέδιο οργανογράμματος. Την ώρα που εξαπολύει νέο κύμα μαζικών απολύσεων στα αρχαιολογικά έργα. Την ώρα που οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, ειδικοτήτων και σχέσεων εργασίας στο υπουργείο Πολιτισμού βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις (βλ. στη σελίδα του Πολιτισμού) ο υπουργός Πολιτισμού, Κ. Τζαβάρας, ανακοινώνει ότι... θα απευθύνει χαιρετισμό στην ημερίδα με θέμα τις «Πράσινες πολιτιστικές διαδρομές»!

Δεν είναι απλά ο «καθένας και τα ενδιαφέροντά του» ή ο «καθένας και ο πόνος του». Είναι μια ακόμη απόδειξη του πολιτικού κυνισμού του συστήματος των αστών. Κυνισμός που συνοδεύει το στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, με ό,τι εξοντωτικό συνεπάγεται και για τους εργαζόμενους σε αυτόν. Απέναντι σε αυτόν τον κυνισμό, η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να είναι μαζική, οργανωμένη και ταξικά προσανατολισμένη. Απαλλαγμένη, δηλαδή, από αυταπάτες.