Η αλήθεια είναι πως οι δύο ομιλητές εστιάζοντας ο καθένας σε πλευρές της προσωπικότητας και της πολιτικής που άσκησε ο Κ. Καραμανλής, προσαρμοσμένης στις μεταβαλλόμενες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες αλλά πάντα με γνώμονα το συμφέρον της άρχουσας τάξης, σηματοδότησαν τον ίδιο δρόμο, της αστικής εξουσίας και διαχείρισης. Δεν είναι τυχαίο ότι συνέπεσαν στο να φιλοτεχνούν την «αγιογραφία» του. Η σύγκρουση μεταξύ τους δεν αφορά στο δρόμο και την πορεία της χώρας, αυτή βρίσκεται έξω από την αντιπαράθεσή τους γιατί είναι κοινή και για τους δύο, ανεξάρτητα από μείγμα πολιτικής. Είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι πορεία βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ο ανταγωνισμός αφορά στο ποιος θα κρατά το τιμόνι της διαχείρισης κι απ' αυτή τη σκοπιά είναι ενισχυτικός και για τους δύο στο βαθμό που συμβάλει να κρατείται εγκλωβισμένος ο λαός στα στενά μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Να μη βλέπει τη διέξοδο που βρίσκεται σε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, τέτοιας που θα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις λαϊκές ανάγκες. Να μη συνειδητοποιεί ότι αυτό το δρόμο είναι υπεύθυνος ο ίδιος να τον επιβάλλει πυκνώνοντας τις γραμμές της λαϊκής συμμαχίας, οργανώνοντας την πάλη του σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την αστική εξουσία και ανατροπής της, παραμερίζοντας τους νυν και δυνάμει διαχειριστές της.