Μέσα από τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου της ΚΕ του Κόμματός μας φωτίζονται αδυναμίες, καθυστερήσεις στη δουλειά μας, θετικά βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, μέτρα που θα βοηθήσουν ώστε αυτά να ξεπεραστούν προς την κατεύθυνση ενίσχυσης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος και της Οργάνωσής μας και μέσα από αυτή τη δουλειά προκύπτουν και τα νέα καθήκοντα του Κόμματος και της ΚΝΕ για το επόμενο διάστημα.

Εκεί που θέλω να επικεντρώσω αφορά το κομμάτι που έχει να κάνει με τη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ στα σχολεία και την ανάπτυξη των οργανωμένων μας δυνάμεων σε αυτούς τους χώρους. Το Κόμμα μας ιεραρχεί εκεί, αφού πρόκειται για τη μελλοντική βάρδια της εργατικής τάξης, το αυριανό εργατικό δυναμικό που θα τροφοδοτήσει μια σειρά χώρους στρατηγικής σημασίας, που το σάπιο και εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα το θέλει φθηνό, ευέλικτο, αμόρφωτο.

Εκεί ιεραρχεί και η αστική τάξη, μέσα από τις ιστορικές ανακρίβειες και τα ψέματα που κυριαρχούν στα σχολικά βιβλία, το διαδίκτυο αλλά και τις οργανωμένες δυνάμεις άλλων κομμάτων που παρεμβαίνουν, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να διαμορφώσουν τη νεολαία στα μέτρα του συστήματος, να διαμορφώσουν συμβιβασμένες προσωπικότητες, χωρίς ταξικό κριτήριο. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους γεννήθηκαν και μεγαλώνουν σε συνθήκες αντεπαναστατικές, δε γνώρισαν τις κατακτήσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, έλλειψης ταξικών αγώνων και καθημερινά γίνονται θύματα ενός χυδαίου αντικομουνιστικού εγκωμίου που συνεχώς πλέκεται από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που και το βιοτικό επίπεδο των εργατικών λαϊκών οικογενειών συνεχώς εξαθλιώνεται, παρατηρούνται φαινόμενα απογοήτευσης, ανοχής και μοιρολατρίας, κάτι το οποίο βρίσκει έκφραση στους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης των οργανωμένων μας δυνάμεων στα σχολειά.

Για να λύνονται φαινόμενα πρακτικισμού και ρουτινιάρικου τρόπου δουλειάς, πρέπει να γίνει κατανοητό πως οι συνθήκες που δίνουμε τη μάχη έχουν αλλάξει, γίνονται ολοένα πιο σύνθετες. Ο περσινός, ακόμα και ο χτεσινός τρόπος δουλειάς είναι λίγος, δε φτάνει. Η δουλειά των στελεχών που είναι χρεωμένα σε αυτή τη δουλειά χρειάζεται να εμπλουτίζεται με πρωτοβουλία και αποφασιστικότητα στο ξεπέρασμα των δυσκολιών. Απαιτείται επιτελικότητα και σκληρή οργανωτική δουλειά γιατί μιλάμε για την ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης στη νεολαία. Γίνονται σοβαρές προσπάθειες, όμως πολλές φορές καμπανιακά μπροστά σε μεγάλους σταθμούς ή μεμονωμένα.

Δεν πρέπει να ψάχνουμε για νέους που δεν επηρεάζονται από την κυρίαρχη ιδεολογία ή για έτοιμους κομμουνιστές, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν! Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη συνείδηση ενός μαθητή, καθώς καθημερινά διαμορφώνει κριτήριο σε αυτή την ηλικία, καθημερινά εξελίσσεται, οπότε εδώ έρχεται και κουμπώνει η δική μας δουλειά, προς τα πού και πώς αυτή θα εξελιχτεί.

Ολοι κάνουν για την ΚΝΕ, όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι για την ΚΝΕ. Το Κόμμα και η Οργάνωσή μας έχει καθοδηγητική ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας και των παιδιών της εργατικής τάξης.

Για να δημιουργήσουμε στέρεους πολιτικούς δεσμούς και να μετρήσουμε βήματα στην ανάπτυξη των δυνάμεών μας στα σχολειά πρέπει να ρίξουμε, κατά τη γνώμη μου, βάρος:

Στο ζωντάνεμα της λειτουργίας των μαθητικών οβ. Εκεί πρέπει να βοηθήσει και η ΚΟ με πείρα. Απλώνεται η δουλειά παρακάτω; Ο σχεδιασμός γίνεται κτήμα όλων, βοηθιούνται οι σφοι μας στο να μας ανοίξουν δρόμους ; Είναι ζητήματα που χρειάζεται να μας απασχολήσουν. Εχει έρθει εικόνα από μαθητές μας ότι βαριούνται στις οβ. Εκεί να δούμε μέτρα: να διαβάσουμε ένα ποίημα, να δούμε μια ταινία, να ακούσουμε ένα τραγούδι και μετά να το συζητήσουμε. Να κουβεντιάσουμε για κάτι που αφορά τους ίδιους και τους φίλους τους , για παράδειγμα για τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Να μη φοβηθούμε. Υπάρχει θετική πείρα όπου όταν κατανοείται το πολιτικό βάθος αυτού που θέλουμε να κάνουμε τότε ξεπηδούν μαργαριτάρια. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μαθητών που βγήκαν θαρρετά και απάντησαν σε καθηγητές μέσα στο μάθημα που εκθείαζαν την καλή ΕΕ ή που έλεγαν ότι είστε μικροί να αγωνιστείτε, δε σας αφορά, αυτά είναι για τους μεγάλους ή ακόμα ακόμα και μαθητές οι οποίοι έδωσαν και 20 λεπτά από το λιγοστό χαρτζιλίκι τους για την οικονομική εξόρμηση του Κόμματος ή που κινητοποίησαν ολόκληρο σχεδόν το σχολείο τους επειδή δεν είχαν καθηγητές κ.ά.

Χρειάζεται, επίσης, επεξεργασμένη ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση μέσα στα σχολεία για όλα τα ζητήματα. Αυτό απαιτεί:

1) Καλή γνώση του χώρου, ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό, επεξεργασμένο σχέδιο, κάτι που πολλές φορές λείπει. 2) Επαφή με τις μάζες και διαμόρφωση πείρας για τη διαφώτιση του κόσμου. 3) Στήριξη των μαθητικών στελεχών και των μαθητών μας. Θα βοηθήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα αυτομόρφωσης, συχνά μαζέματα ώστε να μεταφέρεται πείρα με ζωντανά παραδείγματα από τους χώρους. Αυτό πρέπει να περάσει στα μέλη μας, να καλλιεργηθεί και στους μαθητές η αγάπη για το βιβλίο, το μαρξιστικό βιβλίο, η μελέτη του επαναστατικού κομματικού Τύπου, ως αναντικατάστατου όπλου στη διαφώτιση, καθοδήγηση και οργάνωση της νεολαίας, στο μπόλιασμα των συνειδήσεων με την επαναστατική γραμμή της πάλης μας. Μπορούμε να οργανώσουμε επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία της ΣΕ, να επισκεφτούμε έναν τόπο που είναι δεμένος με την ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας, με την ιστορία του Κόμματός μας, πράγματα που μπορεί να εμπνεύσουν τους μαθητές.

Να κάνουμε ξεκάθαρο στις κουβέντες μας γιατί χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ και ισχυρή ΚΝΕ. Να πιάνουμε ζητήματα για το αν πρέπει να αλλάξει η κοινωνία, ποιοι έχουν σήμερα την εξουσία, ποια κοινωνία θα την αντικαταστήσει, αν θα μας αφήσουν τόσο εύκολα γι' αυτό άρα χρειάζεται να τους πολεμήσουμε και να τους νικήσουμε άρα χρειάζεται επαναστατικό Κόμμα και επαναστατική οργάνωση νεολαίας, που βασίζεται σε επαναστατική θεωρία, που δε θέλει να διαχειριστεί το σύστημα αλλά να το ανατρέψει. Γιατί χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα. Και χέρι χέρι με τη θεωρία χρειάζεται και επαναστατική δράση που από τώρα μέσα από αυτή θα προετοιμάζεται η εργατική τάξη και τα παιδιά της για την επαναστατική σύγκρουση. Αυτό είναι το βασικό καθήκον της ΚΝΕ, να γίνουμε περισσότεροι σε αυτή την υπόθεση και να τροφοδοτήσει το Κόμμα με τα αυριανά μέλη του.

Να μετρήσουμε βήματα στο ανέβασμα της ικανότητάς μας να πείθουμε με το στρατηγικό στόχο του Κόμματός μας, να αυξηθούν οι προτάσεις στρατολογίας, να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα και να μη θεωρούμε ότι ο ένας δεν κάνει, ο άλλος δεν κάνει για το χ-ψ λόγο. Να δείχνουμε επιμονή, υπομονή και εμπιστοσύνη. Να καλλιεργούμε αξίες όπως συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη για τους ανθρώπους του μόχθου μέσα από την ιστορία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, αναδεικνύοντας ηρωικές μορφές του Κόμματός μας ώστε να πετυχαίνουμε έμπρακτα την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων. Αυτές οι αξίες ταιριάζουν στην τιμημένη εργατική τάξη και είμαστε περήφανοι που είμαστε παιδιά της.

Ζήτω το ΚΚΕ!

Ζήτω του 19ο Συνέδριο!

Στις θέσεις 5, 70 και 72 της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος σκιαγραφείται μία άλλη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό από αυτήν που ανάλυσε ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», αλλά και τις θέσεις που επεξεργάστηκαν τα συνέδρια της 3ης Διεθνούς και μέχρι σήμερα διατηρούν όσα κόμματα βρίσκονται σε αυτό το πολιτικό-ιστορικό ρεύμα.

Ο Λένιν ιμπεριαλιστικές θεωρεί τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις ή χώρες, στις οποίες αναφέρεται, δύο φορές μάλιστα, στον γνωστό ορισμό του ιμπεριαλισμού με τα πέντε σημεία (Απαντα τ. 27 σελ.393). Οι χώρες αυτές, πάντα κατά τον Λένιν, είναι «μία χούφτα» ή «τα 4-5 μεγαλύτερα καπιταλιστικά κράτη». Γράφει χαρακτηριστικά: «Ο κόσμος χωρίστηκε σε μία χούφτα κράτη-τοκογλύφους και σε μία τεράστια πλειοψηφία κράτη-οφειλέτες» (στο προηγούμενο σελ. 405). Το σχήμα αυτό το διατηρεί το ΚΚΕ και στο ισχύον πρόγραμμα του όπου γράφει: «Ενας μικρός αριθμός ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών ελέγχει και εκμεταλλεύεται το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου».

Στις Θέσεις της ΚΕ εισάγεται ένα άλλο σχήμα, αυτό της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, όπου η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα με ενδιάμεση θέση σε αυτήν. Ενα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές χώρες γίνονται πολύ περισσότερες από αυτές που εκτιμούσε ο Λένιν αλλά και το ισχύον πρόγραμμα του Κόμματος, γιατί εκτός από το μέσο της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, με χώρες σαν την Ελλάδα, υπάρχει και η βάση της.

Επίσης, εκτιμάται ότι η Ελλάδα είναι και χώρα «με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» (θέση 5) ή «με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» (θέση 72). Η εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της ζωής μίας χώρας, είναι πολιτική, οικονομική, στρατιωτική, τεχνολογική, πολιτιστική κλπ., εξάρτηση. Η χρήση του πληθυντικού διασπά το ενιαίο περιεχόμενο του όρου και τον κάνει ασαφή ή θα μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο. Για παράδειγμα, η Γαλλία είναι ιμπεριαλιστική χώρα με εξάρτηση από το πετρέλαιο των αραβικών χωρών, αλλά φυσικά δεν είναι εξαρτημένη χώρα. Βέβαια, στην ίδια θέση(72) παρακάτω, γίνεται προσπάθεια να γίνει περισσότερο συγκεκριμένη η έννοια με την αναφορά σε «οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις » (πάντα πληθυντικός), όμως θολώνει ξανά, όταν στην ίδια πρόταση αναφέρεται σε «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης».

Στην εξάρτηση, με την Λενινιστική έννοια του όρου, βασικό είναι το δίπολο του καταπιεστικού και του καταπιεζόμενου έθνους, στην αλληλεξάρτηση, ακόμη και την ανισότιμη, είναι κυρίαρχο το αμοιβαίο συμφέρον. Γι' αυτό θεωρώ ότι οι όροι «διεθνής ιμπεριαλιστική πυραμίδα» και «αλληλεξάρτηση» μαζί, έχουν πολύ μικρή σχέση με τον Λενινισμό και παραπέμπουν περισσότερο σε απόψεις της Λούξεμπουργκ, του Μπουχάριν, αλλά ως ένα βαθμό και του Κάουτσκι που αντιλαμβάνονται τον ιμπεριαλισμό, άμεσα ή προοπτικά, σαν μία ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνικοοικονομική δομή.

Η Λενινιστική θεωρία της επανάστασης, της οποίας θεμελιακό στοιχείο είναι η ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, δοκιμάστηκε με επιτυχία τον 20ό αιώνα και χάρις σε αυτήν ο σοσιαλισμός έγινε παγκόσμιο σύστημα και νικήθηκε ο φασισμός. Το πραγματικό ερώτημα, που δεν έχει απαντηθεί επαρκώς και δεν έχει να κάνει με τον Λένιν, είναι γιατί τα καθεστώτα που προέκυψαν γινόντουσαν με το χρόνο ασταθέστερα, έως ότου ανατράπηκαν. Η ηγεσία του κόμματος φαίνεται να θέλει να αλλάξει την Λενινιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό και την επανάσταση, που σαν παρεπόμενό της έχει την εκτίμηση για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό όμως δε γίνεται με κατάθεση ολοκληρωμένα της άποψης της, ώστε να συζητηθεί και να κριθεί. Ξεκίνησε εδώ και καιρό με άρθρα στον κομματικό Τύπο που ουσιαστικά αμφισβητούσαν την ισχύουσα γραμμή του ΚΚΕ, συνεχίστηκε με τον Β' Τόμο του Δοκιμίου της Ιστορίας και ολοκληρώνεται τώρα.

Ακόμη, αν η Ελλάδα θεωρείται ιμπεριαλιστική χώρα αυτό αντανακλάται παντού από την ανάλυση για την ελληνική κοινωνία έως την καθημερινή δράση του Κόμματος. Θα πιάσω ένα μόνο θέμα, αυτό της εργατικής αριστοκρατίας.

Η εργατική αριστοκρατία εμφανίστηκε στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Οικονομική βάση της εμφάνισης και της ύπαρξής της είναι το μονοπωλιακό κέρδος. Χάρη σε αυτό, η μεγάλη αστική τάξη των χωρών αυτών είχε τη δυνατότητα, κρατώντας σε χαμηλά επίπεδα τα ημερομίσθια της βασικής μάζας των εργατών και καταληστεύοντας τις αποικίες, να εξαγοράσει οικονομικά το ανώτερο στρώμα των «δικών» της εργατών.

Στις Θέσεις του 18ου Συνεδρίου έμπαινε καθήκον: «Να μελετηθεί η σύγχρονη εργατική αριστοκρατία, δηλαδή το εξαγορασμένο, διεφθαρμένο τμήμα της εργατικής τάξης που συνιστά την κοινωνική βάση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού» (θέση 83). Στις Θέσεις για το 19ο διαπιστώνεται ότι: «...η ένταξη στην ΕΕ-ΟΝΕ, διαμόρφωσε την εργατική αριστοκρατία» (θέση 21). Ποια είναι η εργατική αριστοκρατία στη χώρα μας; Απ' όσο ξέρω δεν υπάρχουν μελέτες σχετικές. Να υποθέσω μόνον μπορώ με βάση την τακτική του Κόμματος και κάποια άρθρα στον κομματικό Τύπο, τα οποία διαπιστώσεις κάνουν και όχι έρευνα, πως πρόκειται για ένα τμήμα της δημοσιοϋπαλληλίας και των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ. Οι διευθυντές σχολείων, για παράδειγμα, πρέπει να θεωρούνται εργατική αριστοκρατία, γιατί υπήρξε σκέψη σε κομματικά όργανα ή όργανα του ΠΑΜΕ να διαγραφούν από τα σωματεία. Δεν έχω χώρο να επεκταθώ, αλλά πάντως όποιος ξέρει λίγο τις συνθήκες στην εκπαίδευση καταλαβαίνει, ότι είναι αστείο να αντιμετωπίζει τον διευθυντή ενός δημοτικού ή ενός γυμνασίου σαν εργατική αριστοκρατία. Οσο για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ και μόνον η συμμετοχή τους σε σκληρούς ταξικούς αγώνες την τελευταία τριετία δείχνει πως δεν έχουν σχέση με την εργατική αριστοκρατία.

Τελειώνοντας, να πω ότι το ασφαλές και αδιάψευστο κριτήριο μίας ανάλυσης και της γραμμής που προκύπτει από αυτήν, είναι η απήχησή της σε αυτούς που απευθύνεται. Η γραμμή των Θέσεων εφαρμόζεται εδώ και καιρό από το Κόμμα. Ομως, σε αυτή την συγκυρία, η καθήλωση και η υποχώρηση του κόμματος στα συνδικάτα και μάλιστα στα εργατικά συνδικάτα, το εκλογικό αποτέλεσμα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, πρέπει να προβληματίσουν την ηγεσία αν η ανάλυση και η γραμμή αυτή καταγράφει αυτό που συμβαίνει και υποδεικνύει αυτό που χρειάζεται.

Σημείωση: Χρειάζεται προσοχή σε ορισμένες διατυπώσεις στις θέσεις που μπορούν να παρεξηγηθούν. Για παράδειγμα γράφεται: «Καθυστέρησε η αξιοποίηση του διαδικτύου, αλλά και το μέτωπο αντιμετώπισής του ως ιδεολογικού μέσου του ταξικού αντιπάλου και μέσου φραξιονισμού» (θέση 55). Εδώ μοιάζει σαν να δαιμονοποιείται μία τεχνολογική καινοτομία. Είναι σαν να λέμε πως τα καφενεία είναι μέσο φραξιονισμού, επειδή μπορεί να μαζεύονται σε αυτά φραξιονιστές.