Φτάνοντας μπροστά σ' ένα συνέδριο του Κόμματος, υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης της κατάστασης. Ο ένας είναι, αφού μελετήσει κάποιος τις θέσεις της ΚΕ να εκφράσει τη συμφωνία του ή τη διαφωνία του στο σύνολο ή σε επιμέρους σημεία. Ο δεύτερος είναι να προσπαθήσει να κατανοήσει τις θέσεις, τον απολογισμό και τον προγραμματισμό μέσα από τις αλλαγές που έχουν υπάρξει, ανάμεσα στα συνέδρια. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τον δεύτερο δρόμο.

Στο 18ο συνέδριο είχαμε 500.000 ανέργους, σήμερα 1.400.000. Είχαμε χαμηλούς μισθούς, σήμερα έχουμε φιλοδωρήματα. Είχαμε χαμηλές συντάξεις, σήμερα έχουμε συντάξεις πείνας. Εχουμε τρία μνημόνια και πάμε για τέταρτο, έχουμε διορισμένους πρωθυπουργούς και υπουργούς από τους τοκογλύφους, τους φασίστες να αλωνίζουν στην ελληνική κοινωνία, παιδιά που λιποθυμούν από πείνα. Πριν το 18ο Συνέδριο είχαμε οικονομική εξόρμηση για τη δημιουργία του Αρχείου του Κόμματος, σήμερα έχουμε οικονομική εξόρμηση για να καλύπτουμε και τις αποζημιώσεις απολύσεων, από τον «902» και το «Ρ». Εχουμε την «Τυποεκδοτική» στο άρθρο 99. Μερικούς μήνες μετά το 18ο είχαμε 513.000 ψηφοφόρους, μερικούς μήνες πριν το 19ο είχαμε 278.000. Θα περίμενε κανείς από τις θέσεις της ΚΕ, μια προσπάθεια αναζήτησης ευθυνών για όλα αυτά. Γιατί το «φταίει ο Καπιταλισμός», μας είναι γνωστό από την εποχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

Ξεκινώντας, νομίζω πως τα μέλη μας τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται σε φάση άκρατου αγνωστικισμού. Κανείς δεν ξέρει -με την έννοια ότι ποτέ δεν έχει συζητηθεί στις οργανώσεις του Κόμματος- τι γίνεται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τι ακριβώς κάνει το ΠΑΜΕ, πόσο και πώς, έχει βοηθήσει στα χρόνια της παρουσίας του. Κανείς δεν ξέρει πότε και πώς το ΑΑΔΜ αντικαταστάθηκε από τη Λαϊκή Εξουσία και γιατί. Κανείς δεν ξέρει αν η απουσία μας από τις «πλατείες», βοήθησε ή όχι. Και με την ευκαιρία: Οι «πλατείες» δε διαλύθηκαν. Βρίσκονται γύρω μας με την μορφή της Χ.Α., των ΑΝΕΛ και όχι μόνο.

Κανείς δεν ξέρει ποιος και γιατί εν μέσω ολομέτωπης επίθεσης της Α.Τ., αποφάσισε να κατεβούμε στο Πολυτεχνείο με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, μάλιστα δύο χρόνια συνεχόμενα. Και γιατί επιστρέψαμε το 2012 στις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα. Κανείς δεν ξέρει πότε, πώς και από ποιους αποφασίστηκε ότι το Κόμμα μέχρι το 1991 ήταν Σοσιαλδημοκρατικό, όπως το τελευταίο διάστημα διαδίδεται!

Είναι φυσικό λοιπόν, ο αγνωστικισμός να φτάσει μέχρι την ΚΕ. Σε εποχή «νομιμότητας», με εκατοντάδες «εκλογικά κιόσκια» και χιλιάδες εξορμήσεις, η απόφαση για τις εκλογές του Ιούνη αναφέρει: «Παρά τις προσπάθειες που τότε έγιναν για να εντοπισθούν οι απώλειες, δεν επιβεβαιώνονταν η έκτασή τους από τις εκτιμήσεις τοπικά των κομματικών οργανώσεων». Με βάση τα παραπάνω, θα προσπαθήσω να εκθέσω την άποψή μου.

Ας ανατρέξουμε στα Ντοκουμέντα του 15ο Συνεδρίου. Και πριν απ' όλα σε τοποθετήσεις στελεχών στον προσυνεδριακό διάλογο που έθεταν ζήτημα, ότι το ΑΑΔ Μέτωπο υπονόμευε την επαναστατική προοπτική.

Ας θυμηθούμε την απάντηση της ΚΕ στην τελική ομιλία από την σ. Αλέκα Παπαρήγα: «Πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποσπάται η τακτική από τη στρατηγική, είτε το αντίθετο, να ταυτίζεται. Θέλει ικανότητα και επαγρύπνηση. Είναι σημείο - κλειδί. Δεν το λύνουμε, όμως, μιλώντας συνέχεια για τον κίνδυνο λαθών... Είπαν ορισμένοι σύντροφοι ότι δεν είναι απαραίτητο μέσα στο Πρόγραμμα να ασχοληθούμε με θέματα πολιτικών συμμαχιών. Αν θα εμφανιστεί μορφή λαϊκής εξουσίας, χωρίς εκλογικές διαδικασίες ή αν θα εμφανιστεί κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, του Μετώπου, μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία. Λένε, αυτά ας τα βγάλουμε απ' το Πρόγραμμα, είναι θέματα τακτικής, που θα τα αντιμετωπίζουμε συγκεκριμένα. Σύντροφοι, είναι λάθος η άποψη. Δεν είναι θέματα τακτικής. Ακριβώς αυτή η άποψη οδηγεί στην αποσύνδεση της τακτικής απ' τη στρατηγική μας. Οι συμμαχίες, οι μορφές προσέγγισης προς το σοσιαλισμό, η αντιμετώπιση της αντεπίθεσης του αντίπαλου (εκεί που εκδηλώνεται - δείτε την πείρα της Χιλής και της Πορτογαλίας) είναι θέματα στρατηγικής σημασίας. Και απ' αυτή την άποψη, αλίμονο, αν αυτά τα ζητήματα τα βγάλουμε απ' το Πρόγραμμα και έχουμε μια γενική θέση, "παλεύουμε για το σοσιαλισμό".

Και τα έφερε έτσι η ζωή που αποκτήσαμε σχέδιο προγράμματος μόνο με τη γενική θέση «Παλεύουμε για το Σοσιαλισμό», που από το φόβο των λαθών πάψαμε να έχουμε τακτική, που η στρατηγική μας έγινε τακτική. Οπου το ΑΑΔΜ εγκαταλείφθηκε και έχουμε το πρωθύστερο φαινόμενο, η Λαϊκή Εξουσία αφού κυριάρχησε όλα τα προηγούμενα χρόνια στην καθημερινή δουλειά του Κόμματος, να έρχεται σήμερα και να νομιμοποιείται και μέσα από το σχέδιο προγράμματος.

Τελειώνοντας. Υπάρχουν συνέδρια που αποτελούν σημεία καμπής για το Κόμμα. Ενα από αυτά ήταν το 13^ο. Τότε που τα μέλη του Κόμματος, μη κατανοώντας την κατάσταση λόγω και της έλλειψης επαρκούς πληροφόρησης από την καθοδήγηση, κοντέψαμε να παραδώσουμε το Κόμμα σε αυτούς που ήθελαν την εξαφάνισή του. Και μετά, μέσα στον κουρνιαχτό που σήκωσαν οι ανατροπές, βγήκαμε σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που μας είχε απομείνει: Τη βεβαιότητα για το δίκιο του αγώνα και την πίστη μας στην Επανάσταση. Ενάντια σε Γραμματείς, ιδεολογικούς υπεύθυνους, ΠΓ και τη μισή ΚΕ. Σήμερα νομίζω πως βρισκόμαστε σε ανάλογη καμπή. Βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο να παραδώσουμε το Κόμμα, σε αδιέξοδες λογικές και σε πολιτικές καταδικασμένες από την κοσμοθεωρία μας. Οφείλω και πάλι να πω πως όταν χρειαστεί, θα ξαναβγώ σε δρόμους και σε πλατείες, διαδηλώνοντας την πίστη μου στην Επανάσταση.