Με το σύνθημα «Εξω οι συμβιβασμένοι υπηρέτες των πολυεθνικών» οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ υποδέχτηκαν τη γγ της ΣΕΣ

Αξίζει να τονιστεί πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ενισχύθηκαν παρά τη σημαντική μείωση των αντιπροσώπων από κλάδους όπου αυτές πλειοψηφούν.

Ολοκληρώθηκε ένα ακόμα συνέδριο της Συνομοσπονδίας, μακριά από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Συνέδριο που εκτός της νοθείας, φέρνει τη σφραγίδα της αποσύνθεσης, των διαγκωνισμών για τους συσχετισμούς, αλλά και της συμφωνίας όλων των παρατάξεων που συναπαρτίζουν την πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») - και των νεοσύστατων που εμφανίστηκαν - στη στρατηγική του «ανήκομεν στην Ευρωπαϊκή Ενωση», στην ανταγωνιστικότητα και στην καπιταλιστική «ανάπτυξη», κάτω από τις οποίες καλούν να στρατευτούν συνδικάτα και εργαζόμενοι... Οι παρατάξεις της πλειοψηφίας κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους στα μονοπώλια, αφού δεσμεύτηκαν ότι θα συνεχίσουν και στο μέλλον, όπως τόσα χρόνια κάνουν, να συμπλέουν με τις στρατηγικές επιδιώξεις και τις αξιώσεις των μονοπωλίων. Οτι θα επιμείνουν στη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και, μέσω αυτού, να υπονομεύουν τους αγώνες και τα εργατικά συμφέροντα. Οπως μέχρι τώρα, θα συνεχίσουν να στέκονται εμπόδιο σε κάθε ριζοσπαστισμό και κυρίως στην οργάνωση της εργατικής τάξης, από τα κάτω και μέσα στους χώρους δουλειάς. Και φυσικά σκόρπισαν δεξιά και αριστερά προς καταμέτρηση των «κουκιών»...

Ιδού η αίθουσα με τις... εργασίες του Συνεδρίου!

Αλλά αν οι εργάτες εξοβελίστηκαν από το Συνέδριο, αν ο λόγος των εργατικών συμφερόντων με ευθύνη των παρατάξεων της πλειοψηφίας ήταν απών, ήταν εκεί το διεθνές «τζετ-σετ» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Συνέδριο άνοιξε η γγ της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, Σ. Μπάροου, οργάνου του διεθνούς συνδικαλιστικού εταιρισμού με τα μονοπώλια, η οποία έδωσε τα εύσημα στην πολιτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Την Παρασκευή, στο βήμα ανέβηκε η γγ της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, Μπ. Σεγκόλ, εκφράζοντας την ανησυχία της μήπως στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων δυναμώσουν οι αντι-ευρωπαϊκές διαθέσεις και κινδυνέψει το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα»! Δικαιολογημένα λοιπόν, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ την υποδέχτηκαν με το το σύνθημα «Η ΣΕΣ δεν είναι των εργατών είναι τα τσιράκια των πολυεθνικών» και σηκώνοντας σχετικό πανό.

Αντίστοιχες και οι ομιλίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) που υπερασπίστηκαν το έργο της κυβέρνησης, ενώ ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ (Π. Λαφαζάνης) παρέπεμψε τις λύσεις των εργατικών προβλημάτων στην «αριστερή διακυβέρνηση». Στον αντίποδα όλων αυτών η παρέμβαση του ΚΚΕ, ο εκπρόσωπος του οποίου Γ. Σκιαδιώτης (βλέπε διπλανό θέμα) υπογράμμισε την ανάγκη οι εργαζόμενοι μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα μέσα στην πάλη τους για τα άμεσα ζητήματα «να πείθονται και να προετοιμάζονται να θέσουν στόχο στην πάλη τους την αλλαγή τάξης στην εξουσία...».

Απέναντι στους θιασώτες του ευρωμονόδρομου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που οι μικροδιαφορές τους στα μείγματα διαχείρισης, δεν μπορούν να κρύψουν τη στρατηγική τους ταύτιση στα μεγάλα και καθοριστικά ζητήματα για τη ζωή της εργατικής τάξης, στάθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αναδεικνύοντας όχι μόνο τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά κυρίως τις λύσεις που έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και κυρίως ότι οι λύσεις αυτές δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της πάλης και της οργάνωσης μέσα στους τόπους δουλειάς της ίδιας της εργατικής τάξης. Σ' αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, εντάχτηκε και η πλατιά εξόρμηση που έκαναν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε διάφορους κλάδους και πόλεις της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης (βλέπε ρεπορτάζ σελ. 14).

Αρχίζοντας την ομιλία του και απευθυνόμενος στις άλλες παρατάξεις ο Γιώργος Πέρρος, εκ μέρους της ΔΑΣ, μεταξύ άλλων υπογράμμισε:

«Οσους ελιγμούς και να κάνετε, όσες κορόνες και να βγάλετε όλους σας παλιούς και νέους εργατοπατέρες σας γέννησε η ίδια μήτρα. Προσκυνάτε τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού.

Οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου συνεχίζουν την πάλη τους προσπαθώντας να βάλουν στην οργανωμένη μάχη κάθε εργάτη και εργάτρια, κάθε εργαζόμενο σε κάθε τόπο δουλειάς. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα έχοντας επίγνωση των δυσκολιών, προετοιμάζουμε την εργατική τάξη για μακροχρόνιο σκληρό ταξικό αγώνα που απαιτεί θυσίες. Δεν κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα. Προχωράμε μπροστά με ταξική αδιαλλαξία, με εμπιστοσύνη στην τάξη μας, χτίζοντας πέτρα την πέτρα το μέλλον που της ανήκει. Eνα μέλλον που δε θα έχει καμιά σχέση με τη βαρβαρότητα, με την αθλιότητα που ζει σήμερα. Ενα μέλλον όπου η εργατική τάξη θα είναι ο ιδιοκτήτης σε ό,τι παράγει.

Ολο αυτό το διάστημα καλούσαμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη μάχη κατά της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και της σημερινής τρικομματικής, που ισοπεδώνουν τη ζωή τους, με τις σημαίες της ταξικής πάλης. Να κατανοήσουν ότι όλα αυτά που ζουν σήμερα έχουν την υπογραφή των μονοπωλιακών ομίλων, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Αποτελούν όρους για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση, είναι όροι της ΕΕ.

Το ΠΑΜΕ και πριν από την κρίση προειδοποιούσε για το τι έρχεται. Μεγάλο κύμα ισχυροποίησης των μονοπωλιακών ομίλων και άγριος πόλεμος σε βάρος της εργατικής τάξης. Εθετε το ζήτημα της ανάγκης οργάνωσης της εργατικής τάξης, οργάνωσης της πάλης και προετοιμασίας της εργατικής τάξης. Το ίδιο κάνουμε και σήμερα.

Κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη. Η εργατική τάξη να μη χαμηλώσει τον πήχη των απαιτήσεων της. Να σταθεί όρθια και να διεκδικήσει τη ζωή της ολάκερη. Θέλουμε όμως να θυμίσουμε σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που σήμερα άλλες παρουσιάζονται ότι θέλουν δήθεν την ανασύνταξη του κινήματος, άλλες ότι εκφράζουν μια καινούρια, αυτόνομη, ακομμάτιστη και ανεξάρτητη φωνή, ότι είναι τόσο καινούριοι όσο είναι ο καπιταλισμός.

Ποια στρατηγική δικαίωσαν οι εξελίξεις;

• Γιατί είναι σεχταριστική και απομονωμένη η γραμμή που συσπειρώνει δεκάδες χιλιάδες στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις και όχι αυτή που συσπειρώνει μερικές εκατοντάδες;
• Γιατί είναι σεχταρισμός και απομόνωση μια θέση που αντικειμενικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και αντιπαλεύει το κεφάλαιο; Και αυτό ανεξάρτητα αν γίνεται και πόσο από όλη την εργατική τάξη κατανοητή. Μια θέση είναι φιλολαϊκή όχι γιατί γίνεται κατανοητή ή δεκτή άμεσα αλλά γιατί αντικειμενικά είναι υπέρ της εργατικής τάξης.
• Γιατί είναι ενωτική η τακτική της κριτικής στήριξης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που κατά την εκτίμησή σας όσο το πιστεύετε έστω και καθυστερημένα χρεοκόπησε και όχι η αποκάλυψη αυτής της ηγεσίας και της τακτικής της, των θέσεών της; Σταματήστε να κοροϊδεύεται τους εργαζόμενους.
• Γιατί είναι φοβική η τακτική που συγκρούεται και μάλιστα με κόστος με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, με τους φανερούς και κρυφούς προβοκατόρικους μηχανισμούς, με τους ιμπεριαλιστές και τους μηχανισμούς τους και δεν είναι φοβική η τακτική που υποτάσσεται κι υπηρετεί την εργοδοσία, που χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων, που αποκρύπτει ποιοι μηχανισμοί και με τι στόχους λειτούργησαν στο λεγόμενο κίνημα της πλατείας, που αποφεύγει τις γενικές συνελεύσεις όπως ο διάολος το λιβάνι και φτιάχνει συντονιστικά από τα πάνω χωρίς καν αποφάσεις ΔΣ σωματείων;

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αρκούν για να τον απαλλάξουν από τα παλιά και νέα δεινά που του φόρτωσαν, δίχως κίνημα που να έχει ρίζες στα εργοστάσια και στους κλάδους, σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται. Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.

Στο ερώτημα λοιπόν τι κίνημα χρειάζεται η εργατική τάξη απαντάμε:

• Κίνημα ταξικά οργανωμένο και προσανατολισμένο, δηλαδή κίνημα απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, το κράτος της, τους νόμους της.
• Κίνημα μαζικό, καλά οργανωμένο με βάση τον τόπο δουλειάς, τον κλάδο, μέσα από σωματεία, σωματειακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα. Σωματεία που θα λειτουργούν δημοκρατικά και συλλογικά.
• Κίνημα απαλλαγμένο από τους κάθε λογής κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλισμούς.
• Κίνημα που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής τάξης.
• Κίνημα διεθνιστικό που θα παλεύει για τους ίδιους στόχους σε κάθε ξεχωριστή χώρα».