19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Λαϊκή Συμμαχία, ο λαός στην εξουσία

Στον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώθηκαν προσεγγίσεις επί διαφόρων ζητημάτων. Δυστυχώς, όμως, η διαφορετικότητα των τοποθετήσεων, ενώ εύλογα επικεντρώνεται στις προγραμματικές αλλαγές που εισηγείται η απερχόμενη ΚΕ, σχεδόν εξαντλείται, μέχρι στιγμής, στο πολιτικό πρόταγμα της κοινωνικής συμμαχίας για την οποία εργάζεται στις εργατικές - λαϊκές μάζες το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Μέλη και φίλοι του κόμματος (συν)εκτιμούν ότι η «Λαϊκή Συμμαχία», σε αντίθεση με το «ΑΑΔΜ», δε βοηθά τη συσπείρωση δυνάμεων καθώς προτάσσει ως βάση της συμμαχίας το σοσιαλισμό, με τον οποίο όμως διαφωνούν, σήμερα, οι πολιτικά ανώριμες μάζες που συνθλίβονται από την καπιταλιστική κρίση.

Πριν κάποιος συμφωνήσει με την παραπάνω διαπίστωση ίσως είναι χρήσιμο να αναρωτηθεί:

α) Εφόσον την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι πλατιές μάζες είναι πολιτικά ανώριμες, προκειμένου να συσπειρωθούν σε κοινωνική συμμαχία με βάση το σοσιαλισμό, πότε θα είναι πολιτικά ώριμες; Σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης;

β) Γιατί η ωρίμανση των εργατικών - λαϊκών μαζών πρέπει να παραπέμπεται σε ένα χρονικά απροσδιόριστο μέλλον;

γ) Γιατί οι πλατιές μάζες που στο παρελθόν δεν ωρίμασαν και σήμερα, ενώ πράγματι συνθλίβονται, δεν επιθυμούν κοινή συμμαχία με τους κομμουνιστές για το σοσιαλισμό, θα πράξουν μελλοντικά το αντίθετο; Αποτελεί νομοτέλεια η ωρίμανση και η αλλαγή των κυρίαρχων κοινωνικών αντιλήψεων την περίοδο π.χ. ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου;

δ) Τελικά, χρέος της κοινωνικής συμμαχίας ενός ΚΚ είναι διαλεκτικά να διαμορφώνει ή διαλλακτικά να εκφράζει την πολιτική συνείδηση των μαζών;

Υποθέτοντας πως τα παραπάνω ερωτήματα δεν επαρκούν -δεν είναι απαραίτητο άλλωστε- για την τεκμηρίωση αντιφάσεων στη σκέψη όσων καλοπροαίρετα διαφωνούν με τη «Λαϊκή Συμμαχία» και επιχειρώντας μια συλλογιστική προέκταση, ανακύπτουν νέα ερωτήματα, εξίσου σημαντικά:

α) Στην εποχή μας, όπου η αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της συνεχώς διευρύνεται, υπάρχει η δυνατότητα υλοποίησης των βασικών προγραμματικών κατευθύνσεων και στόχων πάλης, του ισχύοντος προγράμματος του ΚΚΕ, χωρίς ο εργαζόμενος λαός να λύσει, σε όφελός του, το ζήτημα της εξουσίας;

β) Μια κοινωνική συμμαχία η οποία δε θα προτάσσει το σοσιαλισμό, άρα δε θα συσπειρώνει στην κατεύθυνση της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, σε ποια κατεύθυνση απομένει να συσπειρώνει αν όχι σε αυτή της αλλαγής στο επίπεδο της διακυβέρνησης - διαχείρισης;

Εδώ αρχίζει το φλερτ της... εικονολατρίας του «ΑΑΔΜ» με το άλμα στο κενό της λογικής. Πράγματι, το ισχύον πρόγραμμα εκτιμά πως «σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους» υπάρχει δυνατότητα για «κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο» και πως το ΚΚΕ «επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση».

Επισημαίνεται εδώ ότι το πρόγραμμα του 1996, συνδέει ρητά την ύπαρξη μιας ΑΑΔ κυβέρνησης με «την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας». Προκειμένου όμως να αναδειχθεί η κυριότερη αντίφαση των εικονολατρών του «ΑΑΔΜ» είναι χρήσιμο, ακολουθώντας τη δική τους μεθοδολογία, να αγνοηθεί η συγκεκριμένη επισήμανση.

Λίγο παρακάτω, στο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, αναφέρεται ότι η ΑΑΔ κυβέρνηση δε διαθέτει απεριόριστο χρονικό διάστημα για να εφαρμόσει την πολιτική της. «Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχυχρόνιο», υπενθυμίζεται σε όσους ξεχνούν(;) ότι οι μεταβατικές στιγμές, που πράγματι υπάρχουν στη φύση, δεν διαρκούν παραπάνω από όσο περίπου απαιτεί το πέρασμα από μια μορφή ύλης σε μια άλλη, π.χ. το νερό που ήδη κοχλάζει να γίνει ατμός. «Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία», συνεχίζει το ισχύον πρόγραμμα, «η κυβέρνηση θα ανατραπεί κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση».

Ομως μια απόπειρα ανατροπής από την «κυρίαρχη τάξη» -δηλαδή την αστική που δεν έχει απολέσει οριστικά και αμετάκλητα τα μέσα παραγωγής, το κράτος και το μονοπώλιο της βίας- ή την όποια «ιμπεριαλιστική παρέμβαση», δε θα αναγκάσει την ΑΑΔ κυβέρνηση ή να συνθηκολογήσει ή να ζητήσει την στήριξη των εργατικών- λαϊκών μαζών; Και τότε ποιο θα είναι το «διά ταύτα» στην αντιπαράθεση με την Αντίδραση, αν όχι η επίλυση του ζητήματος της εξουσίας;

Σε μια τέτοια ανελέητη σύγκρουση -δεν υπάρχει fair play όταν διακυβεύεται η αστική εξουσία- πόσο πιθανή είναι η επικράτηση μιας ΑΑΔ συμμαχίας που συγκροτήθηκε με διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας;

Πόσο έγκαιρα οι δυνάμεις της ΑΑΔ συμμαχίας θα αντιληφθούν ότι, για να ισοσκελίσουν το αναδεικνυόμενο έλλειμμα στρατηγικής και να μην ηττηθούν, πρέπει να προσπεράσουν ταχύτατα τη μεσσιανική αντίληψη της ανάθεσης της σωτηρίας στην όποια κυβέρνηση, ΑΑΔ ή μη, και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία;

Τι κριτική, τι κατάρες, θα δεχθούν τότε οι κομμουνιστές για τη μικροαστική τους ανυπομονησία να κινήσουν πρώτοι μεταξύ των ΑΑΔ συμμάχων, στην παραπάνω κατεύθυνση; Τι καταστροφή, όμως, περιμένει συνολικά τη συμμαχία αν αυτοί δεν τραβήξουν μπροστά ή αποτύχουν;

Εν τέλει, η ιστορική εμπειρία χωρών που το κίνημα συνετρίβη διότι η επαναστατική κατάσταση δε συνέπεσε χρονικά ούτε με την ύπαρξη επεξεργασμένης στρατηγικής για επίλυση του ζητήματος της εξουσίας -με ευθύνες και των ηγεσιών ΚΚ- ούτε με την παρουσία του κόκκινου στρατού να δίνει «φτερά» στις εργατικές - λαϊκές μάζες, αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα, κοινώς αποδεκτή, ή όχι;

Γίνεται αντιληπτό ότι:

α) Η ταξική πάλη έχει απαράβατους κανόνες οι οποίοι διέπουν και το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου - ανεξάρτητα αν μέλη, φίλοι, πρώην μέλη, «άσπονδοι» φίλοι, και αντίπαλοι του κόμματος προσφεύγουν, ορισμένοι καιρό τώρα, συνειδητά(;) στην επιλεκτική (παρ)ερμηνεία του.

β) Το πλαίσιο συσπείρωσης που προτάσσει το ΚΚΕ δεν μπορεί να μη θέτει στο λαό το ζήτημα της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου, ανεξάρτητα από το επίπεδο ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα.

Αλλωστε από πού προκύπτει ότι στη χώρα μας οι εργατικές - λαϊκές μάζες, με τη βοήθεια και της αστικής προπαγάνδας, σταμάτησαν να (ανα)γνωρίζουν ότι γι' αυτό παλεύει το ΚΚΕ, στα σχεδόν εκατό χρόνια της ιστορίας του; Κρυφό καμάρι είναι; 'Η υπάρχει η πρόθεση της πειθούς για το αντίθετο;

Σε τι λοιπόν εξυπηρετεί η εικονολατρία του «ΑΑΔΜ» και η συνειδητή(;) επιλογή του ως κεντρικού πεδίου αντιπαράθεσης; Ποιον ωφελεί, εκτός από την αστική τάξη, η (συν)διαμόρφωση σε ένα κοινό πλαίσιο μιας ενιαίας αντίληψης που, αργά ή γρήγορα, ή θα επικρατήσει και θα αλλοιώσει τον επαναστατικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει ένα ΚΚ, ή θα ηττηθεί και θα αποδυναμώσει οργανωτικά το κόμμα, όταν κρίνει σκόπιμο το διαχωρισμό της;

Αντώνης Χιοκτούρης
Πειραιάς

Ορισμένες σκέψεις

Σε πολύ κρίσιμη εποχή θα διεξαχθεί το 19ο Συνέδριο. Σε περίοδο που το Κόμμα έχει υποστεί βαριά ήττα και έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου προς αυτό! Και ως εκ τούτου οι Θέσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα θα έπρεπε να είναι ευκολοδιάβαστες, κατανοητές. Πιστεύω στο σοσιαλισμό γιατί τον έζησα, μεγάλωσα στην Τσεχοσλοβακία. Ομως ένας φίλος, οπαδός, ψηφοφόρος δύσκολα καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουν να πουν! Απευθυνόμαστε σε απλό εργαζόμενο κόσμο. Ετσι όπως είναι διατυπωμένες, δεν αφήνουν περιθώριο στο λαό, που χρόνια είναι ποτισμένος με την αστική προπαγάνδα, τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, να πιστέψει ότι σύντομα θα ωριμάσει, λόγω των συνθηκών, με βάθεμα της κρίσης για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Χωρίς ελιγμούς; Πώς θα πείσουμε τον μικρό αγρότη, αυτοαπασχολούμενο, τον εργάτη που δεν μας ψηφίζει στις εκλογές των σωματείων; Η Λαϊκή Συμμαχία έτσι όπως προβάλλεται θα αργήσει να έρθει και αυτό θα είναι εις βάρος του ΚΚΕ!

Η ΚΕ προσπαθεί να κάνει κριτική και αυτοκριτική για την πορεία του Κόμματος σε πολλά θέματα. Θα έλεγα επιδερμική! Μιλάει για εκλαΐκευση, ιδεολογική, πολιτική δουλειά στους χώρους εργασίας, γειτονιές, μαζικούς φορείς. Μα τίποτα άλλο δεν κάνουμε! Πιστεύω ότι μεγάλη πλειοψηφία μελών ανταποκρίνεται επάξια στα καθήκοντά τους! Αυτό που «χαλάει» είναι η «κεντρική σκηνή» στελεχών στα ΜΜΕ! Από εκεί βγάζει ο λαός τα συμπεράσματά του! Στις εκλογές του 2012 αντί να εκμεταλλευτούμε τις συνθήκες, με λάθος χειρισμούς, άστοχες τοποθετήσεις, οδηγήθηκαν πολλοί φίλοι και οπαδοί να μην ψηφίσουν το ΚΚΕ!!! Διαφαινόταν και πριν, στις ευρωεκλογές, στο ότι δεν ανεβάζουμε τα ποσοστά μας, άρα την επιρροή μας στα συνδικάτα, μαζικούς φορείς. Μάλιστα παρουσιάζουμε και συζητάμε αναμεταξύ μας ότι η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση από μόνη της δεν θα αλλάζει τα πράγματα. Ναι αλλά μπορεί να βοηθήσει σημαντικά! Ομως, το ΠΓ και η ΚΕ συνεχίζουν στην ίδια ρότα! Η δικαιολογία ότι εμείς επιλέξαμε να πούμε στο λαό την αλήθεια με όποιο κόστος δεν πείθει, αντιθέτως!

Αλλη διαστρέβλωση: «Δεν συνεργαζόμαστε σε κυβερνητικό επίπεδο με την ευρεία αριστερά». Πιστεύει η ΚΕ ότι υπάρχει στέλεχος του ΚΚΕ που ήθελε τέτοια συνεργασία; Πολύ απλά, αντί να τους παγιδέψουμε με τα δικά μας επιχειρήματα, παγιδευτήκαμε για άλλη μια φορά! Γεννιέται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε τις σωστές πολιτικές, οικονομικές εκτιμήσεις για άλλους ενώ εμείς είμαστε τόσο προβλέψιμοι για τους αντιπάλους; Εχουμε την ιδεολογία μας, σωστή στρατηγική. Εκεί που υστερούμε είναι η τακτική, δεν είμαστε ευέλικτοι, προσαρμοστικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει απόκλιση από τους στόχους μας! Εδώ είναι το «κουμπί» του προβλήματος! Κάναμε σοβαρή δουλειά, εκτιμήσεις, κριτική για το σοσιαλισμό που ανατράπηκε, για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη! Τι συμπεράσματα βγήκαν και πώς διδαχτήκαμε; Θα έλεγα όχι και πολύ! Κάνουμε τα ίδια λάθη όπως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Η καθοδήγηση δεν ακούει τα μηνύματα, τους προβληματισμούς, την αγωνία του κόσμου! Παράδειγμα: Η μεταφορά τους από χώρους δουλειά στις ΚΟΒ, στις εκλογές του 2012, όπου επισημάναμε τον κίνδυνο μεγάλης εκλογικής απώλειας, που αντιμετωπίστηκε με αλαζονεία, ειρωνεία, ότι εμείς τέτοια μηνύματα δεν έχουμε, ότι οι δημοσκοπήσεις δεν το επιβεβαιώνουν!!! Μου θυμίζει την εποχή όταν εργαζόμουν στην Τσεχοσλοβακία, και η αγωνία, οι προβληματισμοί, οι προτάσεις των εργαζόμενων δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη! Μάλιστα αντιμετωπίζονταν ως εχθρικές, οπορτουνιστικές! Δεν ξέρουμε να μπούμε στο πετσί του εργαζόμενου. Χρησιμοποιούμε πολιτικό λόγο, τακτικές του παρελθόντος, που είχανε αποτελέσματα αλλά σήμερα δεν πείθουν! Πρέπει να τις επανεκτιμήσουμε. Οπως τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, λαϊκές επιτροπές, μαζικούς φορείς. Δεν απευθυνόμαστε στο σύνολο των εργαζομένων, του λαού; Εφόσον δεν έρχονται σε μας πρέπει να πάμε εμείς σ' αυτούς! Εχουμε λειτουργικές αδυναμίες. Κανείς δεν ευθύνεται για τίποτα. Κανείς δεν αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη! Είτε σε πολιτικό, οικονομικό, οργανωτικό επίπεδο! Ολοι κρυβόμαστε πίσω από το Κόμμα! Το Κόμμα δεν είναι απρόσωπο, κάποιοι έχουν καίριες θέσεις! Από ΓΓ, ΠΓ, ΚΕ ως τα κάτω. Δεν είναι κακό να πει κανείς ότι ως εδώ είναι οι δυνατότητές μου, η προσφορά μου!

Μιλάμε για ανάδειξη στελεχών. Πώς θα γίνει αυτό όταν υπερφορτώνουμε συγκεκριμένα, επιλεγμένα άτομα; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε άλλα στελέχη; Δεν αφήνουμε να αναπτυχτούν ικανά νέα παιδιά, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο καθένας στον τομέα του, π.χ. Η/Υ, αθλητισμός, πολιτισμός. Δηλαδή σωστός καταμερισμός. Δεν επιτρέπεται να κάνουμε τα ίδια λάθη τα οποία οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Πρέπει να δείξουμε στους φίλους, οπαδούς, στην κοινωνία ότι διδαχτήκαμε, ωριμάσαμε! Η κριτική που γίνεται είναι από την αγωνία και έχει στόχο τη βελτίωση. Κανείς δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο κομμουνιστής! Ούτε να τον «αξιολογούμε» σύμφωνα με τις παρουσίες στα συλλαλητήρια, απεργίες! Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στην αστική προπαγάνδα, αυτή κάνει τη δουλειά της. Για φανταστείτε αν στο σοσιαλισμό αξιοποιούσαμε ιδεολογικά σωστά όλα τα ΜΜΕ που είχαμε στα χέρια μας! Πού θα ήταν σήμερα η ανθρωπότητα;

Για το καταστατικό

Ναι, το πολύ 2 θέσεις ευθύνης. Να εφαρμόζεται και τώρα

«Συνταξιοδότηση» στελεχών στα 70 έτη

Εκλογή και ανάκληση από ΚΟΒ για ανώτερα όργανα - ΕΠ, ΚΕ

Υποχρεωτική, γραπτή απάντηση από τα ανώτερα όργανα σε οποιαδήποτε ερώτηση

Για το έκτακτο συνέδριο να αποφασίζουν οι ΚΟΒ

Οι εκλεγμένοι στο συνέδριο ή όργανα με σταθερά κριτήρια και όχι με αυτά που θα αποφασίζει πάντα η ΚΕ.

Παύλος Καπαγιαννίδης
ΚΟΒ Μεταφορών, Αττική

Λαϊκή Συμμαχία ή ΑΑΔΜ;

Σύντροφοι, βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονης επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματα του λαού, η οποία συνοδεύεται με απότομη μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο συζητάμε τη δράση του κόμματος το προηγούμενο διάστημα, αλλά και το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού για το επόμενο. Οπως αναφέρεται και στις θέσεις, τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης η λαϊκή συμμαχία σε αντιδιαστολή με το ΑΑΔΜ που υπάρχει στο ισχύον πρόγραμμα.

Η παραπάνω αλλαγή εκφράζεται σαν λογική συνέχεια - εμπλουτισμός - αποσαφήνιση ορολογίας σε σχέση με το προηγούμενο, αλλά επί της ουσίας έχουμε ριζική ανατροπή της στρατηγικής του ΑΑΔΜ που υφίσταται έως τώρα στα χαρτιά.

Με το ΑΑΔΜ υιοθετούσαμε αιτήματα και στόχους πάλης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα οι οποίοι εξυπηρετούσαν την ανάγκη μαζικής πολιτικής διαφώτισης των μαζών με την παρακάτω μεθοδολογία:

Διαμορφώναμε αιτήματα τα οποία πατούσαν στα προβλήματα του κόσμου, αναδεικνύαμε τη διέξοδο από την σκοπιά του σοσιαλισμού, καταδικάζαμε τους ενόχους και την κυρίαρχη πολιτική, οξύναμε την αντιπαράθεση με τους εκφραστές τους αλλά και με τους οπορτουνιστές, αξιοποιούσαμε μορφές πάλης οι οποίες βοηθούσαν μεγάλα κομμάτια καθυστερημένων πολιτικά μαζών να ενταχθούν στη πάλη και μέσα από την δική τους προσωπική πείρα σε συνδυασμό με την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος να βγάζουν συμπεράσματα για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αυτό σχηματικά ήταν η λογική του ΑΑΔΜ, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Λαϊκή Συμμαχία τα τελευταία χρόνια και τώρα τίθεται για προγραμματική κατοχύρωση.

Πλέον το αίτημα κρίκος που βάζουμε στο μαζικό κίνημα δεν είναι άλλο παρά από την ίδια την σοσιαλιστική εξουσία. Κάτω από την πίεση της κρίσης και της ακόμα μεγαλύτερης αναγκαιότητας και επικαιρότητας του σοσιαλισμού έχει μετατραπεί ο στρατηγικός μας στόχος και σε τακτικό. Παραδείγματα αυτής της λογικής εκφράζονται στο αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ αλλά μόνο με Λαϊκή Εξουσία το οποίο πρακτικά σημαίνει σοσιαλισμός. Δηλαδή πρώτα ζητάμε τη συμφωνία του κόσμου με τον στρατηγικό μας στόχο και στη συνέχεια τον καλούμε να αγωνιστεί μαζί μας.

Πώς εκφράζεται η Λαϊκή Συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικού μετώπου;

Εκεί που παλιότερα το κάθε κομματικό μέλος είχε το καθήκον στο μαζικό του χώρο, στο χώρο που δουλεύει και ζει, να οργανώσει την πάλη, να προπαγανδίσει τη πολιτική του Κόμματος, να διαφωτίσει τις μάζες, ξαφνικά έχουμε σταματήσει να το κάνουμε αυτό και ψάχνουμε όλοι να βρούμε τους εργάτες που θεωρητικά τόσο καιρό είχαμε ξεχάσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι η δημιουργία της συμμαχίας των πέντε συσπειρώσεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ - ΜΑΣ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΠΑΣΥ). Το παραπάνω έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση της προσπάθειας αλλαγής συσχετισμών σε αντιδραστικά συνδικάτα και συλλόγους και εγκατάλειψη σχεδόν εξ ολοκλήρου άλλων μετώπων: όπως της τοπικής διοίκησης, του κινήματος για την ειρήνη, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του μαθητικού κινήματος κ.τ.λ. Για παράδειγμα, στους φοιτητικούς συλλόγους από κει που είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κινητοποιούμε με τη λογική μας πάνω από τους μισούς φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας, να τους μαζικοποιούμε και αυτό να εκφράζεται και στη στρατολογία, έχουμε φτάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο αποτέλεσμα, του να περιφρονούμε τις γενικές συνελεύσεις και να τις υποκαθιστούμε με τις επιτροπές αγώνα του ΜΑΣ, στο να στοχεύουμε την προπαγάνδα μας μόνο στον εργαζόμενο φοιτητή (γιατί οι υπόλοιποι δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ) ο οποίος βέβαια, απουσιάζει από την σχολή γιατί δουλεύει, στο να υλοποιείται η αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική στα πανεπιστήμια και να μην κουνιέται φύλλο. Οπως για παράδειγμα, τα πάσο να τα δίνει η Vodafone, να πληρώνουν οι φοιτητές τα βιβλία τους και να σπάει το άσυλο στην ΑΣΟΕΕ για ψύλλου πήδημα. Ενδεικτικά είναι και τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών όπου η Πανσπουδαστική από το 2008 έως τώρα έχει χάσει πάνω από το 1/3 των ψηφοφόρων της που αντιστοιχεί σε περίπου 8.000 ψήφους. Αντίστοιχα δείγματα έχουμε και στη δημοτική δουλειά. Δεν αξιοποιούνται οι εκπρόσωποί μας στο δημοτικά συμβούλια στο να αποκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική και την εξειδίκευσή της στους δήμους με τους τοπικούς εκφραστές της. Δεν αξιοποιείται σαν ένα ακόμα βήμα συσπείρωσης δυνάμεων και κινητοποίησής τους.

Παρόλα αυτά, η αλλαγή του προγράμματος και του Μετώπου δικαιολογείται ως αποσαφήνιση ορολογίας και εμπλουτισμού για να μην αφήνει ανοιχτά περιθώρια παρερμηνειών και λαθεμένων ακούσιων συμμαχιών.

Σύντροφοι, αν η αποσαφήνιση του Προγράμματος του 15ουΣυνεδρίου γίνεται επειδή:

«Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ενδιάμεσα στάδια και ενδιάμεση εξουσία, απομακρύνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση».

«Το ΑΑΔΜ αφήνει περιθώρια για συμμετοχή τμημάτων της αστικής τάξης σε αυτό».

«Το ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων συμπεριλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ».

Τότε:

Υιοθετούμε την κριτική (και το αντικαπιταλιστικό Μέτωπο) του ΝΑΡ με την οποία αντιπαρατίθεται στη γραμμή του ΑΑΔΜ και σπέρνουμε αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ή εν δυνάμει θα μπορούσε να γίνει δύναμη σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τους διάφορους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Τέλος, είναι πραγματικά λυπηρό για μια σειρά από μέλη, πόσο μάλλον και για στελέχη του Κόμματος εν μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου να κατηγοριοποιούν τον προβληματισμό και τη διαφορετική άποψη μελών και οπαδών του κόμματος με τις θέσεις του 19ουΣυνεδρίου, ως οπορτουνιστική και τους ίδιους ως οπορτουνιστές, τσουβαλιάζοντας τις σκέψεις τους με απόψεις άλλων κομμάτων.

Πώς γίνεται όποιος υποστηρίζει το Πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου, να έχει κρυφή ατζέντα, να έχει «πονηρούς» σκοπούς, να είναι άσπονδος «φίλος» του Κόμματος;

Είναι όλα τα κομματικά μέλη που συμφώνησαν με το πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου και όλα όσα στρατολογήθηκαν μετά από αυτό οπορτουνιστές;

Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώσει τη γνώμη του, ώστε να συμβάλει στον προσυνεδριακό διάλογο, θεωρώ όμως, ότι βοηθάει καλύτερα η γνώμη και η πολιτική αντιπαράθεση να στηρίζεται σε πολιτικά επιχειρήματα και όχι σε συνδικαλιστικά τεχνάσματα του τύπου «πες πες, κάτι θα μείνει», πόσο μάλλον βέβαια σε προσωπικές επιθέσεις.

Σύντροφοι, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε τι κόμμα χρειάζεται για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.

Μαζικό κόμμα νέου τύπου που θα συσπειρώνει πλατιές μάζες εργαζομένων, θα τις διαπαιδαγωγεί και θα τις διαφωτίζει, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις για την σοσιαλιστική επανάσταση;

'Η ένα κόμμα μικρό, ελιτίστικο που θα συσπειρώνει κυρίως μέσω προπαγάνδας και ζύμωσης, τους «πρωτοπόρους» εργάτες σε κλάδους «κλειδιά» για την επανάσταση, παραμονεύοντας στο παρασκήνιο και περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση όπου, τότε ως διά μαγείας θα πρωτοστατήσει και θα καθοδηγήσει την επανάσταση;

Με την τακτική που ακολουθούμε το τελευταίο διάστημα η οποία μπαίνει και προς ψήφιση φτάσαμε στο σημείο στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος να έχουμε μικρότερη απήχηση στις μάζες, από αυτήν που είχαμε στην κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι στην επαναστατική κατάσταση (ή σε έναν επικείμενο πόλεμο) θα έχει καλύτερα αποτελέσματα;

Γιάννης Παγανέλης
ΚΟΒ Κορωπίου

Για τη διεθνή παρέμβαση του Κόμματος

Η μαχητικότητα με την οποία τα κομματικά και κνίτικα μέλη υποδέχτηκαν τη δουλειά για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται, αλλά και το σχέδιο Προγράμματος που δίνεται για δημόσιο διάλογο, δείχνουν τα βήματα ωρίμανσης που έχει κάνει το Κόμμα, και τοποθετούν τον πήχη για τη δράση όλων των κομματικών μελών και των μελών της ΚΝΕ πολύ ψηλά για το επόμενο διάστημα.

Στο διάστημα από το 18ο Συνέδριο και με οδηγό την επεξεργασία που έγινε για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, το Κόμμα ανέπτυξε σημαντική παρέμβαση στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, γεγονός που αποτυπώνεται σε πολλούς δείκτες, όπως η έκδοση της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, η δημιουργία συνεπών πυρήνων ΚΚ σε μια σειρά από χώρες, όπως η Ιταλία κλπ, οι τακτικές συναντήσεις Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, η ανάπτυξη καλύτερων - σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια - αντανακλαστικών του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ) μπροστά στην απαράδεκτη προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και οι κοινές πρωτοβουλίες που παίρνονται σε παγκόσμιο επίπεδο από την ΠΣΟ, το ΠΣΕ, την ΠΟΔΝ, την ΠΔΟΓ.

Παρότι οι αρνητικοί συσχετισμοί που επικράτησαν στο ΔΚΚ μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης επιδρούν ανασταλτικά στη διαμόρφωση ενός ισχυρού πόλου που θα καταφέρνει να κινητοποιεί και να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις της εργατικής τάξης με στόχο την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η ένταση της προσπάθειάς μας στην κατεύθυνση που βάζουν οι Θέσεις. Σίγουρα είναι μια δουλειά δύσκολη, όμως αναγκαία. Στην προσπάθεια, λοιπόν, αυτή για τη συγκρότηση ενός τέτοιου πόλου, σημαντική θα μπορούσε να είναι η βοήθεια των μαζικών οργανώσεων ΠΣΟ, ΠΣΕ, ΠΟΔΝ, ΠΔΟΓ.

Σε ό,τι έχει να κάνει με την ΠΣΟ, είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική η παρέμβαση που κάνει μέχρι στιγμής το ΠΑΜΕ. Χρειάζεται όμως να γενικευτούν πρωτοβουλίες αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τα ζητήματα της ανεργίας, που σε περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης θα αυξάνεται όλο και περισσότερο, των εργασιακών δικαιωμάτων που πάνε περίπατο και των μέτρων που παίρνονται σε όλο τον κόσμο στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Να δούμε πιο επεξεργασμένα το πώς θα ζυμώσουμε τα ζητήματα της αλληλεγγύης σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και απ' όταν ξέσπασε η κρίση αποτελούν πεδίο δράσης για κάθε λογής ΜΚΟ που διαστρεβλώνουν το νόημα και τα πραγματικά χαρακτηριστικά της. Με πρωτοβουλίες και συναντήσεις στα πλαίσια της ΠΣΟ με ταξικά σωματεία και ταξικά εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες να ανοίξουμε μέτωπο στην αντίληψη που καλλιεργείται ότι στο εξωτερικό κάποιος εργάτης μπορεί να βρει πιο εύκολα δουλειά, ότι στο εξωτερικό είναι καλύτερες οι συνθήκες εργασίας, οι μισθοί κλπ. Να ανοιχτεί πιο καλά η δουλειά για τους μετανάστες εργάτες που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα. Να δούμε μια καμπάνια για να οργανωθούν στα σωματεία τους οι μετανάστες εργάτες, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και υπό την αιγίδα της ΠΣΟ. Σημαντική επίσης θα είναι και η πιο συχνή μεταφορά εμπειρίας από εργατικές κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες του εξωτερικού, ώστε να αντιλαμβάνεται ο Ελληνας εργάτης ότι όχι απλά δεν είναι μόνος του, αλλά ότι αυτός όπως και κάθε άλλος εργάτης στον κόσμο θα πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο: Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Για το ΠΣΕ, τα βήματα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από ορατά και χειροπιαστά. Αποτυπώθηκαν άλλωστε και στο Συνέδριο του ΠΣΕ στο Νεπάλ. Σημαντική συμβολή στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του ΠΣΕ είχε το Κόμμα και φυσικά η ΕΕΔΥΕ. Πρέπει όμως από εδώ και πέρα πιο καλά να δούμε το ζήτημα της στάσης σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και τη συνεργασία των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων μεταξύ των γειτονικών χωρών. Εχει ξεκινήσει μια πολύ καλή δουλειά από πλευράς της ΕΕΔΥΕ με τα αντίστοιχα κινήματα σε Τουρκία και Κύπρο, που καταλήγει κάθε χρόνο και σε τριμερή συνάντηση με σπουδαία μεταφορά εμπειρίας. Αντίστοιχη δουλειά να δούμε και με τα αντίστοιχα κινήματα στην Αλβανία (ειδικά αυτή την περίοδο που ανοίγονται ζητήματα σχετικά με τη Μεγάλη Αλβανία κι οξύνονται οι εθνικισμοί), στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία. Προφανώς όμως αυτό έχει σαν προϋπόθεση την καλύτερη επαφή με τα ΚΚ των χωρών αυτών. Οι εξελίξεις στην περιοχή μας επιβάλλουν να ανοιχτούν ενιαία - υπό την αιγίδα και με τη βοήθεια του ΠΣΕ - τα ζητήματα που αφορούν στους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου που διέρχονται από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, στους εξοπλισμούς και στα ελληνικά στρατιωτικά και αστυνομικά τμήματα που βρίσκονται εκτός συνόρων. Οι πρωτοβουλίες του ΠΣΕ με τις Περιφερειακές συσκέψεις και τις ειδικές θεματικές συναντήσεις θα πρέπει να πυκνώσουν και να αγκαλιάσουν το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.

Αλλα ζητήματα που μπορούμε να δούμε στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του χαρακτήρα αυτών των φορέων (ΠΣΟ, ΠΣΕ, ΠΟΔΝ, ΠΔΟΓ) είναι το άνοιγμα μιας καλύτερης δουλειάς για τους πρόσφυγες, αναδεικνύοντας τις αιτίες που οδηγούν στην προσφυγιά, το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο απέναντι στο φασισμό που εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς σε όλο τον κόσμο, τα ζητήματα που αφορούν στη μητρότητα και τα μέτρα που φορτώνουν κι άλλα βάρη στις πλάτες των νέων μητέρων σε όλο τον κόσμο.

Η πάλη για το ψωμί του λαού δεν είναι ξεκομμένη από τις γενικότερες εξελίξεις. Να αξιοποιούμε καλύτερα τις επεξεργασίες και τα συμπεράσματα από τις διεθνείς πρωτοβουλίες που παίρνουμε ώστε να καταφέρνουμε να συνδέουμε καλύτερα το εντός της χώρας με το εκτός, όσα γίνονται αυτή τη στιγμή εδώ με εκείνα που έγιναν ή γίνονται σε μια σειρά από άλλες χώρες, ώστε καλύτερα να αναδεικνύουμε πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, αλλά ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, άρα και η πάλη του λαϊκού κινήματος θα πρέπει να συγκλίνει στην κατεύθυνση της ανατροπής του.

Η πρωτοπόρα δράση του Κόμματός μας ενέπνεε και εμπνέει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για τη λαϊκή συμμαχία, για να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία. Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος κι αναγκαίος κι όπως γράφει κι ο κομμουνιστής ποιητής Γ. Ρίτσος: «Το μέλλον είναι σίγουρο αδελφέ μου. Ο,τι κι αν γίνει - σίγουρο. Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά στη φωνή ή στη σιωπή μας».

Γρηγόρης Αναγνώστου
ΝΕ Αρτας - Φιλιππιάδας του ΚΚΕ