Σύντροφοι, βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονης επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματα του λαού, η οποία συνοδεύεται με απότομη μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο συζητάμε τη δράση του κόμματος το προηγούμενο διάστημα, αλλά και το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού για το επόμενο. Οπως αναφέρεται και στις θέσεις, τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης η λαϊκή συμμαχία σε αντιδιαστολή με το ΑΑΔΜ που υπάρχει στο ισχύον πρόγραμμα.

Η παραπάνω αλλαγή εκφράζεται σαν λογική συνέχεια - εμπλουτισμός - αποσαφήνιση ορολογίας σε σχέση με το προηγούμενο, αλλά επί της ουσίας έχουμε ριζική ανατροπή της στρατηγικής του ΑΑΔΜ που υφίσταται έως τώρα στα χαρτιά.

Με το ΑΑΔΜ υιοθετούσαμε αιτήματα και στόχους πάλης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα οι οποίοι εξυπηρετούσαν την ανάγκη μαζικής πολιτικής διαφώτισης των μαζών με την παρακάτω μεθοδολογία:

Διαμορφώναμε αιτήματα τα οποία πατούσαν στα προβλήματα του κόσμου, αναδεικνύαμε τη διέξοδο από την σκοπιά του σοσιαλισμού, καταδικάζαμε τους ενόχους και την κυρίαρχη πολιτική, οξύναμε την αντιπαράθεση με τους εκφραστές τους αλλά και με τους οπορτουνιστές, αξιοποιούσαμε μορφές πάλης οι οποίες βοηθούσαν μεγάλα κομμάτια καθυστερημένων πολιτικά μαζών να ενταχθούν στη πάλη και μέσα από την δική τους προσωπική πείρα σε συνδυασμό με την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος να βγάζουν συμπεράσματα για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αυτό σχηματικά ήταν η λογική του ΑΑΔΜ, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Λαϊκή Συμμαχία τα τελευταία χρόνια και τώρα τίθεται για προγραμματική κατοχύρωση.

Πλέον το αίτημα κρίκος που βάζουμε στο μαζικό κίνημα δεν είναι άλλο παρά από την ίδια την σοσιαλιστική εξουσία. Κάτω από την πίεση της κρίσης και της ακόμα μεγαλύτερης αναγκαιότητας και επικαιρότητας του σοσιαλισμού έχει μετατραπεί ο στρατηγικός μας στόχος και σε τακτικό. Παραδείγματα αυτής της λογικής εκφράζονται στο αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ αλλά μόνο με Λαϊκή Εξουσία το οποίο πρακτικά σημαίνει σοσιαλισμός. Δηλαδή πρώτα ζητάμε τη συμφωνία του κόσμου με τον στρατηγικό μας στόχο και στη συνέχεια τον καλούμε να αγωνιστεί μαζί μας.

Πώς εκφράζεται η Λαϊκή Συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικού μετώπου;

Εκεί που παλιότερα το κάθε κομματικό μέλος είχε το καθήκον στο μαζικό του χώρο, στο χώρο που δουλεύει και ζει, να οργανώσει την πάλη, να προπαγανδίσει τη πολιτική του Κόμματος, να διαφωτίσει τις μάζες, ξαφνικά έχουμε σταματήσει να το κάνουμε αυτό και ψάχνουμε όλοι να βρούμε τους εργάτες που θεωρητικά τόσο καιρό είχαμε ξεχάσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι η δημιουργία της συμμαχίας των πέντε συσπειρώσεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ - ΜΑΣ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΠΑΣΥ). Το παραπάνω έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση της προσπάθειας αλλαγής συσχετισμών σε αντιδραστικά συνδικάτα και συλλόγους και εγκατάλειψη σχεδόν εξ ολοκλήρου άλλων μετώπων: όπως της τοπικής διοίκησης, του κινήματος για την ειρήνη, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του μαθητικού κινήματος κ.τ.λ. Για παράδειγμα, στους φοιτητικούς συλλόγους από κει που είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κινητοποιούμε με τη λογική μας πάνω από τους μισούς φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας, να τους μαζικοποιούμε και αυτό να εκφράζεται και στη στρατολογία, έχουμε φτάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο αποτέλεσμα, του να περιφρονούμε τις γενικές συνελεύσεις και να τις υποκαθιστούμε με τις επιτροπές αγώνα του ΜΑΣ, στο να στοχεύουμε την προπαγάνδα μας μόνο στον εργαζόμενο φοιτητή (γιατί οι υπόλοιποι δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ) ο οποίος βέβαια, απουσιάζει από την σχολή γιατί δουλεύει, στο να υλοποιείται η αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική στα πανεπιστήμια και να μην κουνιέται φύλλο. Οπως για παράδειγμα, τα πάσο να τα δίνει η Vodafone, να πληρώνουν οι φοιτητές τα βιβλία τους και να σπάει το άσυλο στην ΑΣΟΕΕ για ψύλλου πήδημα. Ενδεικτικά είναι και τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών όπου η Πανσπουδαστική από το 2008 έως τώρα έχει χάσει πάνω από το 1/3 των ψηφοφόρων της που αντιστοιχεί σε περίπου 8.000 ψήφους. Αντίστοιχα δείγματα έχουμε και στη δημοτική δουλειά. Δεν αξιοποιούνται οι εκπρόσωποί μας στο δημοτικά συμβούλια στο να αποκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική και την εξειδίκευσή της στους δήμους με τους τοπικούς εκφραστές της. Δεν αξιοποιείται σαν ένα ακόμα βήμα συσπείρωσης δυνάμεων και κινητοποίησής τους.

Παρόλα αυτά, η αλλαγή του προγράμματος και του Μετώπου δικαιολογείται ως αποσαφήνιση ορολογίας και εμπλουτισμού για να μην αφήνει ανοιχτά περιθώρια παρερμηνειών και λαθεμένων ακούσιων συμμαχιών.

Σύντροφοι, αν η αποσαφήνιση του Προγράμματος του 15ουΣυνεδρίου γίνεται επειδή:

«Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ενδιάμεσα στάδια και ενδιάμεση εξουσία, απομακρύνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση».

«Το ΑΑΔΜ αφήνει περιθώρια για συμμετοχή τμημάτων της αστικής τάξης σε αυτό».

«Το ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων συμπεριλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ».

Τότε:

Υιοθετούμε την κριτική (και το αντικαπιταλιστικό Μέτωπο) του ΝΑΡ με την οποία αντιπαρατίθεται στη γραμμή του ΑΑΔΜ και σπέρνουμε αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ή εν δυνάμει θα μπορούσε να γίνει δύναμη σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τους διάφορους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Τέλος, είναι πραγματικά λυπηρό για μια σειρά από μέλη, πόσο μάλλον και για στελέχη του Κόμματος εν μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου να κατηγοριοποιούν τον προβληματισμό και τη διαφορετική άποψη μελών και οπαδών του κόμματος με τις θέσεις του 19ουΣυνεδρίου, ως οπορτουνιστική και τους ίδιους ως οπορτουνιστές, τσουβαλιάζοντας τις σκέψεις τους με απόψεις άλλων κομμάτων.

Πώς γίνεται όποιος υποστηρίζει το Πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου, να έχει κρυφή ατζέντα, να έχει «πονηρούς» σκοπούς, να είναι άσπονδος «φίλος» του Κόμματος;

Είναι όλα τα κομματικά μέλη που συμφώνησαν με το πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου και όλα όσα στρατολογήθηκαν μετά από αυτό οπορτουνιστές;

Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώσει τη γνώμη του, ώστε να συμβάλει στον προσυνεδριακό διάλογο, θεωρώ όμως, ότι βοηθάει καλύτερα η γνώμη και η πολιτική αντιπαράθεση να στηρίζεται σε πολιτικά επιχειρήματα και όχι σε συνδικαλιστικά τεχνάσματα του τύπου «πες πες, κάτι θα μείνει», πόσο μάλλον βέβαια σε προσωπικές επιθέσεις.

Σύντροφοι, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε τι κόμμα χρειάζεται για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.

Μαζικό κόμμα νέου τύπου που θα συσπειρώνει πλατιές μάζες εργαζομένων, θα τις διαπαιδαγωγεί και θα τις διαφωτίζει, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις για την σοσιαλιστική επανάσταση;

'Η ένα κόμμα μικρό, ελιτίστικο που θα συσπειρώνει κυρίως μέσω προπαγάνδας και ζύμωσης, τους «πρωτοπόρους» εργάτες σε κλάδους «κλειδιά» για την επανάσταση, παραμονεύοντας στο παρασκήνιο και περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση όπου, τότε ως διά μαγείας θα πρωτοστατήσει και θα καθοδηγήσει την επανάσταση;

Με την τακτική που ακολουθούμε το τελευταίο διάστημα η οποία μπαίνει και προς ψήφιση φτάσαμε στο σημείο στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος να έχουμε μικρότερη απήχηση στις μάζες, από αυτήν που είχαμε στην κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι στην επαναστατική κατάσταση (ή σε έναν επικείμενο πόλεμο) θα έχει καλύτερα αποτελέσματα;