Οι βασικές αντιθέσεις στο κόσμο είναι:

1. Η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας (προλεταριάτου - κεφαλαιοκρατών)

2. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καταπιεζόμενα έθνη και τον ιμπεριαλισμό

3. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες ανάμεσα στα διάφορα μονοπώλια και ανάμεσα τις καπιταλιστικές ομάδες.

Αυτές οι αντιθέσεις υπάρχουν αντικειμενικά έξω απ την θέληση μας και αναπόφευκτα οδηγούν σε επαναστάσεις. Αλληλοσυνδέονται, επηρεάζουν η μία την άλλη και κανένας δεν μπορεί υποκειμενικά να υποκαταστήσει μια με τις υπόλοιπες.

Ο χαρακτήρας της επαναστατικής αλλαγής εξαρτάται απ' την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και κατά συνέπεια την ταξική σύνθεση των κοινωνιών.

Στις Θέσεις αναφέρονται πολλά στατιστικά δεδομένα που μάλλον μπερδεύουν.

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Αυξάνεται η εργατική τάξη; Τι γίνεται με το βιομηχανικό προλεταριάτο; Τι γίνεται με την πτωχή αγροτιά; Από ποια στρώματα προέρχονται οι άνεργοι; Τι ιδέες κουβαλούν; Πώς θα τους προσεγγίσουμε για να τους κερδίσουμε με το μέρος της επανάστασης;

Για το πότε θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για μια επαναστατική αλλαγή θα πρέπει να παίρνονται υπόψιν οι διεθνείς, οι βαλκανικές και οι ντόπιες συνθήκες. Είναι γνωστό όμως ότι η καπιταλιστική κρίση έχει αγκαλιάσει σήμερα όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες και οξύνει τα αδιέξοδα λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι καπιταλιστές συνεργάζονται για να καταπνίξουν το λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται για τις σφαίρες επιρροής.

Είναι γνωστό απ' τη διαλεκτική, ότι μικρές ποσοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποιοτικό άλμα, στην επανάσταση. Η στρατηγική μας δεν πρέπει να αλλάζει από συνέδριο σε συνέδριο αλλά να παραμείνει σταθερή σε όλο το δοσμένο στάδιο ανάπτυξης.

Στο εσωτερικό βασικό καθήκον του Κόμματος είναι η κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και η προσέλκυση των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς με το μέρος της. Το ΚΚΕ στην 6η Ολομέλεια του 1934 καθόρισε την επανάσταση «σαν αστικοδημοκρατική» με λίγο-πολύ γρήγορο πέρασμα στον σοσιαλισμό. Με τις αλλαγές που έγιναν μετά το 1934, καθορίστηκε η ότι η «λαϊκοδημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι

σοσιαλιστική, λύνοντας παράλληλα και όλα τα άλυτα εθνικοδημοκρατικά προβλήματα: ξένη εξάρτηση, αγροτικό κτλ.

Στις Θέσεις αναφέρεται ο κίνδυνος ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας με συμμετοχή της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Πρέπει όμως να καταγγέλλονται οι ιμπεριαλιστές χώρες για τον πόλεμο που ετοιμάζουν.

Ιμπεριαλισμός είναι η σύνδεση του χρηματιστηριακού με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Χαρακτηρίζεται από την εξαγωγή κεφαλαίου στις εξαρτημένες χώρες για το μονοπωλιακό κέρδισμα των ντόπιων αγορών και την καταλήστευση των πηγών πρώτων υλών. Σήμερα μόνο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής μέσω πολέμου μπορεί να γίνει.

Η αναφορά ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο με ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» είναι λάθος. Γιατί μετά την Επανάσταση του '21 η νέα αστική τάξη, επειδή ο καπιταλισμός στην Ευρώπη είχε μπει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο δέθηκε με τα ξένα συμφέροντα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γνωρίσει μια στρεβλή ανάπτυξη κάτω από την κηδεμονία του ξένου κεφαλαίου όπου διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες δημιούργησαν στηρίγματα (Αγγλικό - Γαλλικό - Ρωσικό κόμμα). Μέχρι σήμερα ο ντόπιος καπιταλισμός απ' τη γέννησή του είναι δεμένος με χίλια δυο νήματα με τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τα οποία και εξυπηρετεί.

Η θέση για ντόπια μονοπώλια που τάχα αντιστέκονται στα ξένα καθώς και το σκεπτικό ότι εάν δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο θα μπορούν να εισχωρήσουν σε αυτό (εξαιτίας των αντιθέσεών τους με τα ξένα) δεν είναι σωστή. Εθνική αστική τάξη δεν υπήρξε ποτέ.

Θα πρέπει να αναλυθεί πώς προέκυψε τα ντόπια ιμπεριαλιστικά μονοπώλια αντιτίθενται με τα ξένα, ποια η πολιτική και κομματική τους εκπροσώπηση;

Επομένως, θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, στις ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ ΝΑΤΟ κ.τ.λ. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να συνδέεται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Ποια θα είναι η στάση μας απέναντι στους αυτοαπασχολούμενους τους φτωχούς αγρότες, Γιατί οι μικροί παραγωγοί έχουν διπλό χαρακτήρα: είναι ιδιοκτήτες και εργάτες. Δεν μπορούμε να στερήσουμε τα μέσα παραγωγής

όπως από τους εκμεταλλευτές. Να μπουν στο δρόμο της συνεταιριστικής δουλειάς και στη συνέχεια στη σοσιαλιστική παραγωγή. Βέβαια χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί η «μικρή παραγωγή γεννά τον καπιταλισμό και την μπουρζουαζία συνέχεια κάθε μέρα κάθε ώρα αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» - Λένιν «Αριστερισμός». Ανησυχία, για παράδειγμα, προκαλούν οι αλλαγές υπέρ της μικρής ιδιοκτησίας στην Κούβα.

Θα πρέπει να γίνει αναφορά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν ένα ή περισσοτέρους εργαζομένους. Ποια σχέση έχουν με την επαναστατική αλλαγή; Δε βοηθά για κάθε πρόβλημα η αναφορά «ο Λαός θα δώσει την λύση», αφού αυτό είναι αόριστο ενώ δε δίνει γραμμή για άμεση πάλη για τη λύση του συγκεκριμένο ζητήματος.

Για να κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα πρέπει να χτίσουμε μέτωπο για Λαϊκή Εξουσία (ΛΕ). Δεν πρέπει να συγχέουμε τα συνθήματα της άμεσης πάλης με τα συνθήματα της ανατροπής, της στρατηγικής με την τακτική και να επαναλαμβάνουμε τον τελικό στόχο αποκομμένο από τα τρέχοντα ζητήματα πάλης.

Η στρατηγική έχει σκοπό να κερδίσει τον πόλεμο η τακτική να κερδίσει αυτή ή εκείνες τις μάχες. Η τακτική είναι μέρος της στρατηγικής και υποτάσσεται σε αυτήν και την εξυπηρετεί. Η τακτική αλλάζει με την άνοδο ή την ύφεση του κινήματος - Ι.Β. Στάλιν «Για τα ζητήματα Λενινισμού».

Το πλάτεμα της δουλειάς για τη Λαϊκή Εξουσία δεν μπορεί παρά να γίνει στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, εκεί που λαός βγαίνει στους δρόμους αγωνιζόμενος. Δεν πρέπει να προϋποθέτει την ένταξη στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, κτλ, το επίπεδο των μαζών δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να τις προσεγγίσουμε με αυτό που κατανοούν και να τις ανεβάσουμε στο επίπεδο των συμφερόντων του προλεταριάτου. Το πρόσωπο του Κόμματος θα πρέπει να είναι εμφανές στους τόπους δουλειάς και δεν πρέπει να υποκατασταθεί από το ΠΑΜΕ κ.τ.λ.

Θα πρέπει να διευκρινισθεί εάν η σοσιαλιστική οικονομία και η αναφορά στον Ριζοσπάστη σε λαϊκή οικονομία είναι ταυτόσημα;. Εχουμε πικρή πείρα από το «κράτους όλου του λαού».

Διαβάζω στο διάλογο για κανένα συμβιβασμός ή για μια ... δαιμονοποίηση ορισμένων σταδίων της επανάστασης. Μερικοί νομίζουν ότι ο Λένιν είναι ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, στους συμβιβασμούς, και τις συμφωνίες γενικά. Αυτό είναι λάθος.

Γι' αυτό με τη ρεφορμιστική τακτική μέσα στις συνθήκες της αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται αναπόφευκτα σε όργανο για τη στερέωση αυτής της εξουσίας για την αποσύνθεση της επανάστασης. Για τον Επαναστάτη, στις συνθήκες αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται

φυσικά σε όργανο για αποσύνθεση αυτής της εξουσίας σε όργανο για το δυνάμωμα της επανάστασης σε σημείο στήριξης για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος. Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ (Για τις βάσεις του Λενινισμού).

Οι Μπολσεβίκοι μετά την κατάκτηση της εξουσίας έχοντας λόγους αντικειμενικούς για να κινηθεί η οικονομία εφάρμοσαν της ΝΕΠ. Ο Ν. Ζαχαριάδης με το ιστορικό του γράμμα καλούσε τον Λαό παράλληλα με τη μάχη έναντια στον φασισμό να διεξάγει και μια αντίστοιχη για Ελεύθερη Λαοκρατούμενη Ελλάδα. Πρέπει κάθε περίοδο να πιάνουμε τον... κρίκο που θα μας βοηθήσει να τραβήξουμε την αλυσίδα.