Θέλω να εκφράσω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ, με το σχέδιο Προγράμματος και με το σχέδιο του Καταστατικού. Ο δρόμος που χαράσσουμε μπορεί να είναι επίπονος και μακρόχρονος, μα είναι ο πιο σωστός για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η στρατηγική του Κόμματος έχει μπει για τα καλά στο μάτι της αστικής τάξης. Η μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος μπορεί να δώσει τη δυνατότητα να βγάλει κάποιος συμπεράσματα για λάθη που έγιναν στο παρελθόν πάνω στη στρατηγική μας, αλλά συγχρόνως είναι και διδάγματα στο πώς θα ισχυροποιείται το Κόμμα στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Βλέπουν ότι το Κόμμα με τις επεξεργασίες του έχει απορρίψει τη θεωρία των σταδίων, του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η υιοθέτηση τέτοιων απόψεων θα ήταν ολέθρια για το Κόμμα. Πρώτα και κύρια θα σήμαινε μετάλλαξη από επαναστατικό κόμμα νέου τύπου σε ένα συνονθύλευμα οπορτουνιστικού ή σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος που το μόνο που θα έκανε θα ήταν να διαχειρίζεται μια κατάσταση στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος, ακόμα και με τη συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν οι αστοί. Στο Πάντειο είναι πολλοί αυτοί που λένε πως μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση, η οποία θα πάρει μέτρα για την ανακούφιση του λαού. Από αυτήν την λαθεμένη προσέγγιση των μεγαλοκαθηγητάδων προκύπτουν ερωτήματα για το τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση. Τι θα κάνει με τις συντάξεις, με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με τη φορολογία. Η πείρα από άλλα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη αυτό δείχνει. Η λογική του λιγότερου κακού ή η λογική των «αντιδεξιών μετώπων» που επικρατούσε τα τσάκισε στην κυριολεξία. Τα παραδείγματα πολλά. Το Γαλλικό ΚΚ πρόσφατα έφτασε στο σημείο να αντικαταστήσει το σφυροδρέπανο (πράξη επιβεβλημένη με βάση στρατηγικές επιλογές του παρελθόντος), αφού πρώτα μπήκε σε κυβέρνηση που στήριξε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και στήριξε μέτρα που κατακρεουργούσαν εργατικά δικαιώματα. Στη Ιταλία, το «αντιδεξιό» μέτωπο ενάντια στο Μπερλουσκόνι και η στήριξη σε κυβερνήσεις του Πρόντι και του Ντ' Αλέμα έφερε χτύπημα εργασιακών σχέσεων, φτώχεια και ανεργία. Αυτή η λογική κρύβει και τη ρίζα όλων των προβλημάτων που είναι: η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Σημαίνει αφοπλισμό του κινήματος, ενσωμάτωση και παραίτηση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης για την κατάληψη της εξουσίας από αυτήν. Είναι θέμα στρατηγικού χαρακτήρα.

Κάποιοι ακόμα μιλάνε για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Με άξονες την εθνικοποίηση των τραπεζών, επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, έξοδο από ευρώ - ΕΕ, αναδιανομή εισοδήματος. Εξοδο βέβαια από ευρώ - ΕΕ εκφράζουν και μερίδια της αστικής τάξης (μερίδια της αστικής τάξης που κάνουν συναλλαγές με δολάριο για παράδειγμα) που έχουν οι ίδιοι συμφέροντα της υποτίμησης του νομίσματος. Είναι αιτήματα που εξυπηρετούν την αστική διαχείριση. Ποιος μπορεί να βάλει όριο στα κέρδη των καπιταλιστών πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης, όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους; Οταν την εξουσία την έχουν αυτοί στα χέρια τους. Ενισχύουν τις αυταπάτες περί ειρηνικού δρόμου ή βελτίωσης της ζωής μέσω μεταρρυθμίσεων στο κοινοβούλιο. Το Κόμμα δεν μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο πράγμα.

Είναι ζητήματα που προσπαθούν να στριμώξουν το ΚΚΕ, προκειμένου να συναινέσει σε ένα «αριστερό μέτωπο», που όμως καμία σχέση δεν έχουν με τη σύγκρουση που πρέπει να γίνει με την εξουσία της αστικής τάξης. Αφήνουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής άθικτη. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό θα πρέπει να είναι απαράμιλλη. Καμιά συνεννόηση ή πολύ περισσότερο καμία συνεργασία. Καμιά αυταπάτη για το ρόλο που διαδραματίζουν. Είναι δηλητηριώδη φίδια που κρύβει η εργατική τάξη στο κόρφο της. Δηλητηριάζουν τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, με στόχο την καθυπόταξή της στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θα πρέπει να δυναμώνει η αντιπαράθεση μαζί τους. Είναι όρος για να αφυπνίζονται λαϊκές δυνάμεις με γραμμή για ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας, που δε θα ενσωματώνονται σε σοσιαλδημοκρατικές διαχειριστικές λογικές. Που θα συγκρούονται στο κύριο: στο πώς θα υπάρξει ανάπτυξη και διέξοδος από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά αυτό θα γίνει μόνο με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Αλλοι λένε ακόμα πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αφού η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα ή ότι δεν έχουμε παραγωγικές δυνάμεις για να γίνει αυτό. Η συρρίκνωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων έχει να κάνει με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, που ακολουθούν τα αστικά κόμματα που θέλει να συγκεντρώσει τη γη και την παραγωγή σε λιγότερα χέρια. Ξεχνούν βέβαια ότι η Ελλάδα μπορεί να λύσει το διατροφικό της ζήτημα αλλά αυτό προϋποθέσει σύγκρουση με ΕΕ και τη ΚΑΠ. Κάνουν πως δεν ξέρουν γιατί επιχειρήσεις έκλεισαν και οι καπιταλιστές μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους σε άλλες χώρες. Ο λόγος είναι το κέρδος. Το κεφάλαιο επενδύει σε κλάδους που θα του αποδώσει κερδοφορία. Αυτό καταστρέφει την αγροτική παραγωγή και κλάδους που μπορεί η Ελλάδα να αναπτύξει. Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητές της προκειμένου να καλύψει τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό προϋποθέτει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης . Αυτόν που θα κοινωνικοποιεί τα μέσα παραγωγής και θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία. Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει τις παραγωγικές μονάδες που είχε η χώρα μας στο επίπεδο της κλωστοϋφαντουργίας, ναυπηγικής βιομηχανίας, μεταλλουργίας κ.α.

Μέσα από το 19ο Συνέδριο του Κόμματος θα βγούμε πιο ισχυροί. Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που τους έπιασε ο πόνος ότι το ΚΚΕ απομονώνεται ή ότι κλείνεται «στο καβούκι του». Αυτοί υπηρετούν το σημερινό σάπιο σύστημα. Αυτό που καταδικάζει τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια. Αυτούς και τις ιδέες τους θα τους ξεβράσει «η θάλασσα» της ταξικής πάλης. Αυτούς τους προσκυνημένους στον καπιταλισμό θα τους παρασύρει η Λαϊκή Συμμαχία.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!!