Σύντροφοι, διαβάζοντας τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, θεωρώ ότι για μια ακόμα φορά παρουσιάζουμε το αυτονόητο σαν γέννηση πολιτικής σκέψης και μάλιστα με ένα έντονο πνεύμα αυταρέσκειας και μοναδικότητας που ξανά τις Θέσεις διακατέχει και που πιστεύω δεν ταιριάζει στους κομμουνιστές. Πανηγυρίζοντας κιόλας ότι αυτές αποτελούν αποτέλεσμα της ωριμότητας, της εμπειρίας, της καθολικής ταξικής επαναστατικής γραμμής που πρέπει να έχει ένα κομμουνιστικό κόμμα.

Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε οι Θέσεις να επιβεβαιώνουν αυτή την ωριμότητα προς το καλύτερο και να δείχνουν την ελκτικότητα και το ενδιαφέρον που προκαλούν, λογικά θα ήταν ο προσυνεδριακός διάλογος.

Για μια ακόμα φορά ίδιο στα τελευταία συνέδρια, ο διάλογος είναι από τους πιο φτωχούς και στεγνούς που έχουμε γνωρίσει. Χρωματίζεται και αυτός από το ίδιο έντονο πνεύμα αυταρέσκειας, μέσα από την παρέλαση μελών του ΚΣ της ΚΝΕ, στελεχών Οργανώσεων Περιοχών κλπ.

Χωρίς να καταφέρνει σε καμία περίπτωση να έλξει επιστημονικές ανησυχίες, να γίνει αντικείμενο ανθρώπων του πνευματικού κόσμου που τόσο χρειαζόμαστε στο πλάι της πρωτοπόρας εργατιάς. Μήπως τελικά έχουμε οδηγήσει μόνοι μας σε αυτήν τη γύμνια; Υπάρχει η ελάχιστη, έστω και με μια λέξη αναφορά των Θέσεων στην ύπαρξη, τον χαρακτήρα και το ρόλο ενός ΚΜΕ; Αραγε λειτουργεί το ΚΜΕ; Μήπως ωριμάζοντας θεωρούμε υπεραρκετή την παραγωγή πολιτικής σκέψης από μέλη του ΠΓ ή του ΚΣ της ΚΝΕ; Αυτά τα όργανα δεν χρειάζεται να αξιοποιούν όλα τα εργαλεία που είχαμε και μπορούμε να έχουμε για αυτή τη δουλειά; Το ΚΜΕ σταμάτησε να αποτελεί τέτοιο εργαλείο;

Το εντελώς απροσδιόριστο του τρόπου χτισίματος του μετώπου, που μέχρι χτες ονομάζαμε ΑΑΔΜ, τώρα Λαϊκή Συμμαχία και δεν ξέρω 'γω πώς αλλιώς στο μέλλον, με την εντελώς ασαφή αναφορά στο με ποιους, δυστυχώς συνεχίζει να αποτελεί μια δική μας εσωτερική ανάγκη να παρουσιαστεί μια πολιτική πρόταση, παρά γιατί γνωρίζουμε πραγματικά το πώς θα την μεθοδεύσουμε. Οπως κανένας δεν κρίθηκε για το πώς και πόσο προχώρησε το ΑΑΔΜ μέχρι σήμερα, δυστυχώς πιστεύω το ίδιο αόριστο μέλλον και όπου πάει θα ισχύει και για τη Λαϊκή Συμμαχία. Κανείς δεν θα κριθεί για αυτήν, για το πόσο προχωράει και ειδικά η ΚΕ.

Γίνεται ένα επαναστατικό κόμμα να αφήνει τόσο απροσδιόριστα διατυπωμένο το με ποιους θα χτίσει την ουσιαστικότερη πολιτική σελίδα της τακτικής του που είναι η πολιτικο-κοινωνική συμμαχία της τάξης του;

Να γιατί δεν θεωρώ ούτε άδειασμα του 15ου, ούτε κίνηση προς τα μπρος τις τωρινές Θέσεις. Η τραγική ασάφεια που αναφέρω σκεπάζει τα πάντα και δε δημιουργεί κάποια διαφορά. Με ανησυχεί μάλιστα σοβαρά ο διαχωρισμός μέσα από το διάλογο (επώνυμων στελεχών κιόλας) συντρόφων υποστηριχτών του 15ου από τη μια και των τωρινών Θέσεων από την άλλη. Εμπειρικά δημιουργεί τον κίνδυνο να ξαναστοιχηθούμε πίσω από τέτοιες αποφάσεις που βρίσκονται όμως μακριά από την πραγματική ουσία και που μόνο δεινά θα ξαναπροκαλέσουν στο Κόμμα. Εξάλλου και τότε δεν θεωρούσαμε μέτωπο μόνο το ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, όπως και τώρα θεωρούμε Λαϊκή Συμμαχία αυτό και μόνο αυτό (εκτός αν και μόνο αν κάποιοι αλλάξουν); Είναι δυνατόν οποιαδήποτε πολιτικο-κοινωνική συμμαχία να χτίζεται έτσι;

Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα νομίζω ότι έχει ως ανάγκη πλέον την μαζική - οργανωμένη παρουσία του. Μέχρι πότε θα συνεχίζουμε τις κοινές συναντήσεις με τα αδελφά κόμματα χωρίς να καταλήγουμε στο κυρίαρχο που είναι η κοινή δράση, η κοινή πρωτοβουλία, η κοινή διαδήλωση. Μας είναι αρκετό τα ψηφίσματα, οι ιδεολογικές αναφορές - κοινές εκτιμήσεις για τον καπιταλισμό ή το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε χωρίς ποτέ να καταλήγουμε στην από κοινού εμφάνιση στη δράση. Τόσο δύσκολο είναι να καταλήξουμε σε μια κοινή, λόγου χάρη, πανευρωπαϊκή κινητοποίηση σε όσες χώρες υπάρχουν ΚΚ με την ίδια αντίληψη με μας στην Ευρώπη; Το προτείναμε και δεν δέχονται; Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν γίνεται;;!!! Πράγμα που μπορούν να κάνουν κάτι αριστερούλικες οργανώσεις, σοσιαλδημοκρατικές, το λεγόμενο ANTIFA σε 30 πόλεις της Ευρώπης, δεν μπορούν να το κάνουν τα ΚΚ, έστω αυτά τα λίγα που υπάρχουν; Δεν υπάρχει κάτι κοινό ώστε να εμφανιστούν ενιαία εκτός από τα ψηφίσματα; Αν είναι δυνατόν!!!

Η ανάδειξη στελεχών πραγματικά αποτελεί την πιο αρνητική πλευρά στην οργανωτική λειτουργία και το δυνάμωμα του Κόμματος σχεδόν διαχρονικά. Είναι βασική προϋπόθεση για την αποφυγή εσωτερικών προβλημάτων. Οσα μέτρα και να παρθούν, όσα καταστατικά και να αλλάξουν (ισχύει και για το προτεινόμενο που δείχνει αίσθηση φόβου και εσωτερικού κινδύνου), αν συνεχίσει να είναι κριτήριο ανάδειξης το μάλιστα, το υπέρ, το ναι σε όλα χωρίς να υπολογίζεται η βασικότερη λενινιστική διδασκαλία για την πρωτοπόρα δράση, την ανιδιοτέλεια στην προσφορά, την αυταπάρνηση, την πρωτοβουλία, την αυτοκριτική, τότε θα δημιουργούμε κομμουνιστές που είτε βρεθούν μπροστά σε δεξιές οπορτουνιστικές επιλογές, είτε αριστερές θα λένε πάντα «ζήτω». Και είναι γνωστές οι συνέπειες στην ιστορία μας από τέτοια γαλούχηση. Μάλιστα, μεγάλη μερίδα στελεχών της ηγεσίας που απορρίπτουν τώρα με αμέτρητη βουλιμία τη λογική των σταδίων (και καλά κάνουν), δεν την είχαν εγκρίνει στο παρελθόν με την ίδια ίσως και μεγαλύτερη μαχητικότητα; Ποιο το κύρος ενός στελέχους που χτες ήταν πρώτο και φανατικότερο στα «ζήτω» αυτού που απορρίπτουν τα «ζήτω» του σήμερα;

Αραγε η ανακαταγραφή των μελών του Κόμματος (όταν και αν γίνει), θα ολοκληρωθεί με την απόκτηση αυτού που θεωρούνταν τιμή για έναν κομμουνιστή για πολλά χρόνια; Το κομματικό βιβλιάριο; Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να απαντήσει, γιατί το Κόμμα είναι στο σύνολό του χωρίς κομματικά βιβλιάρια για χρόνια; Εχει θέση για το κομματικό βιβλιάριο και την αναγκαιότητά του ο Λένιν; Μήπως η ανακαταγραφή καταλήξει σε εργαλείο για κυνήγι μαγισσών χωρίς αυτό;

Θεωρώ πολύ σωστό τον προσανατολισμό συνολικά του Κόμματος για δημιουργία γερών οργανώσεων εκεί που υπάρχει και δουλεύει η εργατική τάξη. Στη σωστή αυτή κατεύθυνση θα πρέπει να γαλουχηθούν μαζικά όλοι, φίλοι - οπαδοί κλπ.

Σαν τέλος να μου επιτρέψετε να ξαναβάλω δυο βασικά ζητήματα κατά τη γνώμη μου.

Η δουλειά και η παρέμβασή μας στους μετανάστες είναι παντελώς μακριά από τις ανάγκες.

Η σοβαρότερη από ποτέ καταστροφή αρχαίας και σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς είναι ζήτημα που πρέπει να αναδείξουμε πιο έντονα και πιο αποφασιστικά.

Ελπίζω σε κάθε επιτυχία!!!