Οι διεργασίες και οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό ήδη οδηγούν στην αναμόρφωση και του τοπίου στο συνδικαλιστικό κίνημα (βλέπε ίδρυση παράταξης «ΕΜΕΙΣ» από πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ, ίδρυση ξεχωριστής παράταξης από τον Ανδρέα Κολλά, επίσης πρώην κεντρικό στέλεχος της ΠΑΣΚΕ). Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχαίρει για την «αναμόρφωση» αυτή, σπεύδει να μιλήσει για «αντιπαράθεση» με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, καλλιεργεί την εντύπωση ότι το ζήτημα είναι απλά να αλλάξει ο τίτλος της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ. Λες και αν σταματήσουν να πλειοψηφούν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, θα σταματήσει και να κυριαρχεί ο συμβιβασμός και η υποταγή.

Γιατί, το πρόβλημα των εργατών δεν είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση. Είναι γενικά η άσκηση της εξουσίας προς όφελος των καπιταλιστών, που θα εξακολουθήσουν να έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και με μια «αριστερή κυβέρνηση» (για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι θα παλέψει το συνδικαλιστικό κίνημα, εδώ επικεντρώνει τη δράση του, υπονομεύοντας το κίνημα). Σ' αυτά τα σχέδια, τα σχέδια δηλαδή καθυπόταξης του κινήματος στον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της αστικής εξουσίας, ποτέ δε θα μπορούσαν να συναινέσουν οι δυνάμεις που έχουν αληθινά ταξικό προσανατολισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει με την όρεξη. Επειτα, καλά θα κάνουν να μη συνδέουν άσχετα πράγματα. Ο ταξικός προσανατολισμός του ΠΑΜΕ δεν έχει καμιά σχέση με τον «ταξικό προσανατολισμό» που ανακαλύπτει στην ΑΠ ο Δημ. Στρατούλης. Πόσο δηλαδή «ταξικό» είναι το να συναινείς στη μετατροπή του επικουρικού ταμείου σε «επαγγελματικό» χτυπώντας το δημόσιο χαρακτήρα της Ασφάλισης, όπως έκανε η ΑΠ σε Φάρμακο και σούπερ μάρκετ; Πόσο «ταξικό» είναι να βγαίνουν να επιχειρηματολογούν υπέρ της «υγιούς επιχειρηματικότητας»; 'Η διαφορετικά είναι ταξικό, αλλά υπέρ των καπιταλιστών...