Οι Θέσεις του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο χαρακτηρίζονται από ορατή συνέπεια στα κομμουνιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

Το Κόμμα και οι Θέσεις του είναι σαφείς απέναντι στα βασική αντίθεση της κοινωνίας μας που είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Το κόμμα μένει σταθερό στη στρατηγική του, μετά από μια βαριά εκλογική ήττα, για την οποία υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της ΚΕ και του ΠΓ. Χρειάζονται πολλές διορθωτικές κινήσεις σε επίπεδο τακτικής.

Η τακτική είναι η γέφυρα για τη στρατηγική, που σημαίνει όταν δεν είναι σωστή τότε οι ρόδες μας γυρνάνε στον αέρα.

Στο συνέδριο το κεφάλαιο τακτική, οι σχέσεις μας με το λαό και τα κινήματά του αυθόρμητα ή οργανωμένα, τα φύτρα ή τα ρεύματα της λαϊκής συμμαχίας πρέπει να μελετηθούν σωστά, να εμπεδωθούν και να προσδιοριστούν, ώστε να μη μένει η δράση μας σε συνθηματολογίες και ανούσιες αυτάρεσκες κομματικά ταυτολογίες.

Συγκεκριμένα:

Η κοινωνική σύνθεση και η δομή της απασχόλησης της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί μια πιο εμπεριστατωμένη σύγχρονη και ποιοτική μελέτη. Ο υπερτονισμός των μεσαίων στρωμάτων, αποτελεί το βασικό θεωρητικό υπόβαθρο της αστικής διανόησης για μείωση της εργατικής τάξης, αποϋλοποίηση της οικονομίας κ.λπ.

Η διαφαινόμενη σύγχυση στον προσυνεδριακό διάλογο για το τι θα γίνουν τα μικρομεσαία στρώματα και ότι παλιά εντάσσονταν στο ΑΑΔΜ, ενώ τώρα όχι κ.λπ. αφορούν στις συγχύσεις για την ταξική δομή και πώς οι Μαρξ και Λένιν έβλεπαν το ζήτημα.

Η εκφορά του πολιτικού μας λόγου πολλές φορές όλα τα «γενικεύει» και αδικεί ανθρώπους που η κοινωνική συνείδηση που διαθέτουν τους έχει οδηγήσει στη συμμετοχή σε μια ΜΚΟ ή αλλού, αυτό δεν τους κατατάσσει στα «λαμόγια».

Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα πλέον και στο ΠΑΜΕ και στις άλλες συσπειρώσεις που τις ονομάζουμε φύτρα της λαϊκής συμμαχίας που ξεκινούν από εμάς. Ταυτίζουμε αυτές τις συσπειρώσεις με το Κόμμα, ό,τι αποφασίζει το Κόμμα, το θεωρούμε «must» να περάσει και στο ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, κ.λπ. γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ο ταξικός αντίπαλος το εκμεταλλεύεται.

Αντί να τα βλέπουμε σαν τα σχολεία της ταξικής πάλης που θα ζυμώνονται οι θέσεις των κομμουνιστών με τους συμμάχους τους, που θα δρουν μετωπικά και θα ενώνονται με τις άλλες φύτρες της λαϊκής δράσης, τα αντιμετωπίζουμε πολλές φορές ως παραμάγαζα του Κόμματος όπως έγινε με τις αποφάσεις για τους Δ/ντές των σχολείων που στείλαμε ΠΑΜίτες στα σπίτια τους, με τις ανακοινώσεις που γράφουν ΠΑΜΕ και οι ηλεκ/κές Δ/νσεις τους παραπέμπουν σε δ/νσεις του Κόμματος, δείχνοντας ότι οι γραμματείες εδράζονται στο Κόμμα.

Η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός και κυρίως λειτουργεί μέσα από το εποικοδόμημα της αστικής τάξης των κομμάτων που την υπηρετούν και τη χειραγώγηση από τους αστικούς θεσμούς. Εμείς δεν μπορεί να επικαλούμαστε μόνο την καθαρότητά μας, πρέπει να παρεμβαίνουμε στα κινήματα, να ζυμωνόμαστε, να τους τραβούμε στον αγώνα και ταυτόχρονα να 'χουμε τα μάτια μας ανοικτά και στις αστικές και στις οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Σωστά μπαίνει σε άλλο σημείο η αυτοτέλεια του Κκόμματος. Αυτή όμως τα καθορίζει όλα; Την περίοδο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ το Κόμμα ήταν αυτοτελές και οδηγήθηκε σε τραγικά στρατηγικού χαρακτήρα λάθη.

Την περίοδο του ενιαίου ΣΥΝ και πάλι αυτοτελείς είμαστε αλλά η μισή σχεδόν οπορτουνιστική ΚΕ έφυγε σε μια διάσπαση που ακόμα πληρώνουμε. Στις σοσιαλιστικές χώρες αυτοτελή ήταν εκεί τα κόμματα και με δική τους ευθύνη είχαμε τις ανατροπές, άρα το κύριο είναι οι αρχές του μαρξισμού - λενινισμού. Η προσοχή πρέπει να είναι στις αρχές μας, αυτές «χάναμε» κάθε φορά και παρεκκλίναμε δεξιά ή αριστερά ή σεκταριστικά.

Αν έχουμε σ' αυτό στραμμένη την προσοχή μας δεν φοβόμαστε ούτε να μπούμε στα κινήματα, ούτε μήπως η οποιαδήποτε συμμαχία ή συσπείρωση μας οδηγήσει σε στραβό δρόμο. Γι' αυτό και τα φοβικά σύνδρομα που τείνουν να μας οδηγούν σε έναν άτυπο κατάλογο στο ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν στη λαϊκή συμμαχία, πρέπει να ξεπεραστούν. Το τρίπτυχο αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, μονομερής διαγραφή του χρέους που αποτελούν το προσκλητήριο προς όλους τους εργάτες, αυτοαπασχολούμενους μικρομεσαίους, προς όλους τους τσαλαπατημένους από τον καπιταλισμό, είναι το κριτήριο ένταξης. Το «πλην Λακαιδεμονίων» προς συγκεκριμένες ηγεσίες και όχι στον κόσμο που τις ακολουθεί, είναι σαφές και ορθώς δηλώνεται από τις Θέσεις γιατί δεν είμαστε ψεύτες και υποκριτές. Γιατί κριτήριο, Λυδία λίθος κάθε δύναμης που θέλει να υπερβεί τον καπιταλισμό είναι η σχέση της με το ΚΚΕ, και δεν εννοώ την κριτική όσο αυστηρή να είναι. Εννοώ την εχθρότητα, το μίσος που εισπράττουμε.

Γίνεται αναφορά στις Θέσεις ότι δε συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση. Ομως:

Α) Αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τις κυβερνήσεις Ζολώτα και Τζαννετάκη, παραπέμποντας το θέμα στον τρίτο τόμο Ιστορίας. Κακώς, τώρα μια πρώτη θέση της ΚΕ επιβάλλεται.

Β) Χαιρετίζουμε τον αγώνα των Κυπρίων και του ΑΚΕΛ είτε τη νίκη της μπολιβαριανής επανάστασης στη Βενεζουέλα. Δεν πρόκειται εκεί για αστικές κυβερνήσεις; Αρα πρέπει να είμαστε καθαροί. Αλλο οι σχέσεις - από καρδιάς ή τυπικές - με τα άλλα κομμουνιστικά ή αριστερά κόμματα και άλλο η τοποθέτηση στη μορφή εξουσίας.

Από την άλλη μεριά, σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης, σε δημιουργία ακυβερνησίας που οδηγεί σε επαναστατική κατάσταση, δεν πρέπει να μπαίνει η λογική ότι η λαϊκή συμμαχία δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Βεβαίως, η ίδια δεν είναι πολιτικός φορέας, αλλά η δράση της μορφοποιεί πολιτικούς φορείς και φυσικά έχει μέσα της το ΚΚΕ που με τη δράση του και θεωρία του εγγυάται, στο βαθμό που εξαρτάται από το ίδιο και τα χαρακτηριστικά του τη θετική έκβαση της μάχης. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι μια τέτοια κυβέρνηση με αστικό κοινοβουλευτικό τρόπο θα προχωρήσει. Τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά παντού με βάση τη θεωρία μας και όχι να την στριμώχνουμε σε κλισέ.

Κλείνοντας, επειδή υπάρχει στο λαό μας ο προβληματισμός: «Γιατί δεν θα κάνετε τα ίδια που έγιναν στις σοσιαλιστικές χώρες;». Είναι ένα κομμάτι που πρέπει να τονιστεί και στις Θέσεις και ακόμα πιο πολύ στο Πρόγραμμα που περιέχει αρκετά στοιχεία. Πρέπει να ανοιχτεί το ζήτημα της φιλοσοφίας του ανθρώπου υπό το πρίσμα του μαρξισμού, του ανθρώπου και της προσωπικότητάς του, που δε συνθλίβεται από τη διαλεκτική σύνδεση συλλογικότητας - προσωπικότητας, αλλά που αναδεικνύεται αυτή η προσωπικότητα μέσα από τη συλλογικότητα. Δυστυχώς και η ιστορία των σοσιαλιστικών χωρών και η ιστορία του κόμματός μας έχει μελανά σημεία πάνω σ' αυτό το θέμα ακόμα και σήμερα.