Σημείωση για το μέλλον: Ολοι οι σχεδιαζόμενοι αγωγοί φυσικού αερίου (ο TAP και ο Nabucco), εκτός από τον ρωσικό South Stream έχουν μία και μοναδική πηγή φυσικού αερίου, το κοίτασμα Shah Deniz II των Αζέρων, από το οποίο η εξόρυξη θα αρχίσει κάπου στα 2018 - 2019. Το κοίτασμα δίνει όλα κι όλα 16 δισ. κυβικά μέτρα το χρόνο, από τα οποία τα έξι θα καταλήγουν στην Τουρκία, και 10 θα φτάνουν στην ευρωπαϊκή αγορά. Απέναντί του θα έχει τον ρωσικό South Stream με δυνατότητα μεταφοράς 63 δισ. κυβ. μέτρα. Από τους δύο νέους αγωγούς μόνο ο ένας έχει ελπίδα να επιζήσει οικονομικά κι αυτός μόνο αν προστεθούν τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου. Αυτά τα στοιχεία ίσως να εξηγούν μερικές από τις κινήσεις που καταγράφονται αυτές τις μέρες. Αλλά αυτό είναι για ανάλυση σε άλλη στιγμή. Κρατάμε τη σημείωση, για να καταλαβαίνουμε σε ποιον χρειάζεται η κατάπαυση πυρός στο Κουρδιστάν, η συγγνώμη του Ισραήλ στην Τουρκία, η επέμβαση στη Συρία και το τσάκισμα της Κύπρου, τη στιγμή που η καπιταλιστική κρίση της είχε δώσει ήδη ένα γερό χτύπημα.

Προς το παρόν, καταγράφουμε πιο πεζά πράγματα: Οπως την εφαρμογή του «Ελλάς - Γαλλία - συμμαχία»: Η «Λαφάρζ» των τσιμέντων έκλεισε το εργοστάσιο στη Χαλκίδα και η «Μισελέν» ανακοίνωσε ότι κλείνει την εταιρεία εμπορίας στην Ελλάδα. Ούτε στη Χαλκίδα ούτε στα λαστιχάδικα υπήρξε απεργία. Απλά τα μονοπώλια αποφάσισαν να μεταφέρουν αλλού τη δραστηριότητά τους, γιατί τους συμφέρει καλύτερα. Δεν πρόκειται για καλούς και κακούς καπιταλιστές. Αλλά για κινήσεις αντικειμενικές. Το να παζαρεύεις μαζί τους τι θα τους δώσεις ισοδυναμεί με σίγουρη απώλεια και αυτών που έχεις. Εχεις γη, έχεις εργαλεία, έχεις εργατική δύναμη. Μπορείς και χωρίς αυτούς. Αλλά για να πας μπροστά πρέπει να 'χεις και την εξουσία.

Σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύεις να πάθεις χειρότερα απ' όσα παθαίνουν οι λαοί στην πρώην ΕΣΣΔ, όπου καταγράφονται επίσημα πλέον πρόωροι θάνατοι, εξαιτίας μόνο και μόνο των ανατροπών που συνέβησαν στα συστήματα Υγείας.

Ορισμένοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ένας λαός μπορεί να πει και «όχι». Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, άρχισαν τις αναλύσεις για τη ματαιότητα που κουβαλά κάθε «όχι», αφού κατά πως λένε στο τέλος καταλήγει «ναι». Η συζήτηση γύρω από το κυπριακό «όχι» είναι αντικειμενικά εγκλωβισμένη, γι' αυτό και επιτρέπει σε κάθε σαλτιμπάγκο να σπεκουλάρει, να εμπαίζει όποιον αντιστέκεται.

Το ΚΚΕ εξαρχής εκτίμησε ότι το «όχι» του κυπριακού λαού με το «όχι» της βουλής είχαν μια ουσιαστική διαφορά. Και έδειξε στη συνέχεια πως η αντίσταση αποκτά νόημα όταν έχει στόχο. Στην προκειμένη περίπτωση την αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εξουσία του λαού. Αντίθετα, διάφορα «όχι» που προσπαθούν να στοιχίσουν το λαό πίσω από τα συμφέροντα αυτού ή του άλλου τραπεζίτη υπονομεύουν εξαρχής τα λαϊκά συμφέροντα.

Αυτήν την υπονόμευση αξιοποιούν όσοι πανηγυρίζουν για το «όχι» που έγινε «ναι». Ενα «όχι» εξ αρχής υποθηκευμένο.

Οσο η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων προχωρά - κι αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός - τόσο θα αυξάνεται η δυστυχία του λαού. Η λύση δεν υπήρξε και δε θα βρεθεί στην επιλογή του ισχυρότερου από τους ιμπεριαλιστές. Η λύση βρίσκεται στο επίσης αντικειμενικό γεγονός ότι η κρίση εκτός από καταστροφή περιέχει και τις βάσεις για την ανατροπή.

Σ' ό,τι μας αφορά, αυτό σημαίνει ισχυροποίηση του ΚΚΕ για καλύτερα προσανατολισμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Κι απ' αυτήν την άποψη, σημαίνει και ένταση της επαγρύπνησης απέναντι σε κάθε κίνηση που αποδυναμώνει τον πυρήνα της αντίστασης - αντεπίθεσης.