Παρακολουθώντας την ενορχηστρωμένη επίθεση από αστούς και οπορτουνιστές μπροστά στο 19ο Συνέδριο αλλά και ορισμένα άρθρα από τον προσυνεδριακό διάλογο αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται οι ίδιοι που με περίσσιο ζήλο υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο να είναι οι ίδιοι που το διαστρεβλώνουν με το χειρότερο τρόπο; Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου δεν έθετε ως στόχο κάποια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, έβαζε ένα ενδεχόμενο. Οσοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια κυβέρνηση και αντίστοιχα καλούν το λαό να κάνει το ίδιο, καλλιεργούν αυταπάτες για μία καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Τα στάδια και τα σκαλοπάτια σε απομακρύνουν από το στρατηγικό στόχο ακόμα κι αν λες πως είναι «μέσα προσέγγισης της επανάστασης». Τέτοιου είδους λογικές και θεωρίες έχουν στοιχίσει ακριβά και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο Κόμμα, και έχουν διαψευσθεί από την ίδια τη ζωή.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, ακόμα και αν δεν είναι κυβέρνηση αστικών κομμάτων, είναι κυβέρνηση αστική, κυβέρνηση που εξυπηρετεί και δουλεύει για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, κυβέρνηση εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων, είναι ζήτημα διαλεκτικής σχέσης οικονομίας - εξουσίας, βάσης - εποικοδομήματος. Αυτό έδειξε η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη λεγόμενη κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, κυβέρνηση που όχι μόνο δεν πήρε κανένα φιλολαϊκό μέτρο αλλά ανάγκασε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα που δεν ήταν φιλολαϊκά. Σε μια περίοδο μάλιστα που η ταξική πάλη ήταν ιδιαίτερα οξυμένη. Το παράδειγμα αυτό, όπως και πολλά άλλα από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επιβεβαιώνει πως η συμμετοχή κομμουνιστών σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής αλλά εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει και να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία κυβέρνηση δεν είναι ζήτημα τακτικής, είναι ζήτημα στρατηγικής. Σε περιόδους οξυμένης ταξικής πάλης, οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να θέσουν επιτακτικά και άμεσα το ζήτημα της εξουσίας, την ανάγκη ένοπλης πάλης και αυτό δεν γίνεται μέσα από εκλογές που ειδικά σε τέτοιες συνθήκες θα παίξουν το ρόλο της βαλβίδας για να εκτονωθεί η κατάσταση και να διατηρηθεί η αστική εξουσία. Δεν έχουμε απέναντί μας μυρμηγκάκια αλλά μία έμπειρη αστική τάξη, έναν ολόκληρο μηχανισμό που έχει φτιαχτεί για να θωρακίζει και να διατηρεί άθικτη την αστική εξουσία.

Σε μη επαναστατικές συνθήκες το Κόμμα οφείλει να συγκεντρώνει και να προετοιμάζει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την επανάσταση.

Πώς θα το κάνει αυτό; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει η Λαϊκή Συμμαχία που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Δηλαδή την πάλη και τη συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν θα μπορούσε να μην έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων (πέρα από την καθημερινή, σκληρή και αταλάντευτη πάλη ενάντια σε κάθε λογής αντιλαϊκά μέτρα όπως ακριβώς αναφέρεται στη θέση 63: «Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση, υπερασπίζεται το εργατικό λαϊκό εισόδημα (...)»), είναι καθήκον των κομμουνιστών να μη χαθεί αυτός ο στόχος. Εάν έλειπε, θα εγκλωβιζόταν στην οικονομική - συνδικαλιστική πάλη (που καθόλου δεν υποτιμάμε), θα κατέληγε σε μια αέναη προσπάθεια να φτιασιδώσει τον καπιταλισμό. Οι εργατικές - λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, πρέπει να πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης.

Ποιες δυνάμεις συγκροτούν τη Λαϊκή Συμμαχία; Πρώτα και κύρια η εργατική τάξη, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας, και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων άσχετα αν σήμερα δεν το συνειδητοποιούν. Η Λαϊκή Συμμαχία δηλαδή χτίζεται σε αντικειμενική βάση, με γνώμονα τα κοινά συμφέροντα και είναι στρατηγικής σημασίας. Κάποιοι «καλοθελητές» λένε πως «στενεύει» η γραμμή μας, πως ακολουθούμε «μοναχικό δρόμο». Υπάρχει όμως πιο «πλατιά» πρόταση από τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να «ξεχειλώσει» τόσο που να χωράει μέσα τμήματα της αστικής τάξης. Κατά την επαναστατική διαδικασία συγκρούονται κοινωνικές δυνάμεις, συγκρούονται τάξεις, άρα συμμαχία χτίζεται από τα κάτω και εκεί εκφράζεται, στην κοινή δράση, στον κοινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στην ταξική αλληλεγγύη.

Πώς συμμετέχει το ΚΚΕ στη Λαϊκή Συμμαχία; «Το ΚΚΕ συμμετέχει στα όργανα και στις γραμμές της Λαϊκής Συμμαχίας μέσω των στελεχών και των μελών του, των μελών της ΚΝΕ, που εκλέγονται στα όργανα και δρουν στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών» (Θέση 66). Η δουλειά των κομμουνιστών μέσα σε αυτή θα πολιτικοποιεί, θα ενισχύει τη γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Η λογική να συμφωνήσει το ΚΚΕ με άλλο κόμμα σημαίνει να παραιτηθεί από το στρατηγικό του στόχο. Το θέμα της συμμαχίας πάντα σχετίζεται με την εξουσία, δεν γίνεται συμμαχία σε κενό αέρα ή σε 3 - 4 ζητήματα. Η λογική αυτή είναι επιζήμια και οδηγεί σε παραίτηση από τη στρατηγική μας.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο αποτελούν στο σύνολό τους ένα ξεκάθαρο κρυστάλλινο κείμενο, που δεν επιδέχεται παρερμηνείες και δεύτερες αναγνώσεις. Επιβεβαιώνουν τον επαναστατικό, καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος, αποδεικνύουν τη σημασία της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης.