19/11/2003, Χαρίλαος Φλωράκης: «Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ».

1952, ΚΚΕ: «Και στην Ελλάδα..., η πλουτοκρατία πέταξε στο βούρκο τη σημαία της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας, τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών. ...Η μεγαλοαστική τάξη... όλο και πιο ανοιχτά, ξεκόβει οριστικά απ' τα συμφέροντα του έθνους... μετατρέπεται σε αντεθνικό, ξενοκίνητο κοσμοπολίτικο εξάρτημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πατριωτισμός και έθνος απ' τη μια και πλουτοκρατία και εθνοπροδοσία απ' την άλλη, είναι δυο αντίπαλες, ανειρήνευτα εχθρικές παρατάξεις... Ο Στάλιν μας παρέδωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές, λαϊκές ελευθερίες, για την ειρήνη. Κάτω απ' τη σημαία αυτή μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε όλο το λαό, που μισάει την αμερικανοκρατία και τους προσκυνημένους εθνοπροδότες». Επίσημα κείμενα, Τ. 7, σελ. 327-328.

Πολλοί θα ανατριχιάσουν βλέποντας τις δύο αναφορές δίπλα δίπλα. Ομως μόνιμη επιδίωξη του Κόμματος ήταν η σύνδεση της πάλης για τα άμεσα δημοκρατικά προβλήματα (λαϊκά δικαιώματα, ειρήνη, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία) με το σοσιαλισμό.

Σίγουρα, η πάλη για άμεσα ζητήματα που δεν ανατρέπουν τον καπιταλισμό, δεν υποτάσσονταν πάντα στον τελικό σκοπό. Ομως, παρά τις παρεκκλίσεις, αυτή ήταν η γενική γραμμή, χάρη στην οποία συνέβαλε το ΚΚΕ, πρωτοπόρα, σε όλες τις λαϊκές κατακτήσεις, κερδίζοντας επάξια τη θέση του στην ιστορία και τη λαϊκή συνείδηση.

Και εδώ είναι η «επίσημη» ρήξη στο στρατηγικό προσανατολισμό του Κόμματος, που επιχειρεί η ΚΕ με το 19ο Συνέδριο, αφού τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπερασπίστηκε βασικές κομματικές αναλύσεις και προγραμματικές παραδοχές.

1. Η ΚΕ κατάργησε ατεκμηρίωτα τη λενινιστική έννοια «εξάρτηση», αντικαθιστώντας την με την «αλληλεξάρτηση» και «εξαρτήσεις», θεωρώντας την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα (σελ. 55, Θέση 72). Εδώ και 80 χρόνια, οι μόνοι που μέχρι τώρα ζύμωναν τέτοιες απόψεις ήταν οι τροτσκιστές και απ' τη δεκαετία του '80 ο Μηλιός με το επιτελείο του, στο περιοδικό «Θέσεις».

Παρουσίασε τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τη χρηματιστική ολιγαρχία των ιμπεριαλιστικών κρατών χωρίς δικές τους επιδιώξεις απέναντι στο λαό και τη χώρα, ως απλούς βοηθούς της ντόπιας ολιγαρχίας. Γι' αυτό και αποσιώπησε κάθε αναφορά στην πρώτη δανειακή σύμβαση και στους «κατάπτυστους» για το λαό και τη χώρα «Οροι-λαιμητόμος», μετά την πρώτη και τελευταία αναφορά του «Ριζοσπάστη» στις 5/6/2010. Η ίδια αποσιώπηση είναι χαρακτηριστική και στις Θέσεις.

Υποβάθμισε τον πραγματικό ρόλο της τρόικας και των επιτρόπων, ως μια σκιώδη, δεύτερη υπερκυβέρνηση των τοποτηρητών του ιμπεριαλισμού, που καταλύει κάθε ίχνος τυπικής εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ρευστοποιώντας τη χώρα.

2. Χτύπησε παλιότερες αναλύσεις του Κόμματος, στο πρόσωπο άλλων πολιτικών σχημάτων, προβάλλοντας διάφορα ψευτοδιλήμματα:

α) Αντιπαρέθεσε το ταξικό στο εθνικό, με το ιδεολόγημα ότι «η συνθηματολογία περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», ιμπεριαλιστικής κατοχής, υποτέλειας, προδοσίας του πολιτικού προσωπικού, είναι αστικά επιχειρήματα, αθωώνουν την ντόπια ολιγαρχία!

Βάση της επιχειρηματολογίας είναι η «αλληλεξάρτηση» και η ταύτιση καπιταλιστικού κράτους-ολιγαρχίας με τη χώρα (σελ. 22, Θέση 28-ΣΤ). Πηγή, η θεωρία του «οικονομικού ιμπεριαλισμού».

Το κράτος όμως δεν είναι χώρα. Είναι μηχανισμός της αστικής τάξης για την καταπίεση της εργατικής και όλων των λαϊκών στρωμάτων, που ζουν στη χώρα. Οι κομμουνιστές ταύτιζαν τη χώρα με τον ελληνικό λαό και όχι με την ολιγαρχία και το κράτος της. Γιατί, χώρες χωρίς λαούς δεν υπάρχουν και ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους δεν σημαίνει ανατροπή της Ελλάδας! Αλλά απελευθέρωση της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα, απ' το ζυγό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Από τη λαθεμένη ταύτιση χώρας, κράτους, ολιγαρχίας και από τη σωστή παραδοχή ότι η άρχουσα τάξη εξυπηρετεί μ' αυτό τον τρόπο τα συμφέροντά της, η ΚΕ αρνείται να στιγματίσει τις δανειακές συμβάσεις, παρουσία τρόικας κ.λπ., ως πράξεις προδοσίας του λαού. «Ξεχνά» ότι ο λαός, εξαπατώμενος, εκλέγει κυβερνήσεις οι οποίες, στο όνομα του έθνους, υπογράφουν αυτές τις συμφωνίες. Αναγνωρίζει έτσι έμμεσα στην αστική τάξη αυτό που αντικειμενικά έχασε εδώ και έναν περίπου αιώνα: Της αναγνωρίζει εθνική ηγεμονία!

Το Κόμμα, προβάλλοντας εθνικοανεξαρτησιακά συνθήματα, ποτέ δεν αθώωσε την ντόπια ολιγαρχία και το προσωπικό της. Αντίθετα, θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε τα ταξικά ιδιοτελή συμφέροντά της και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρόδιδε τα συμφέροντα του λαού. Με την κατηγορία της προδοσίας το Κόμμα έβγαζε την ολιγαρχία έξω απ' το έθνος! Αυτή είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη δυνατή κατηγορία (και όχι το αυτονόητο: αστική κυβέρνηση-κράτος εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα), αλλά αποτελεί και την τακτική ανάδειξης της εργατικής τάξης σε ηγέτιδα δύναμη όλου του έθνους, στη βάση μεταβαλλόμενων κοινωνικο-πολιτικών συμμαχιών, επιτρέποντας τη σύνδεση μεταρρύθμισης - επανάστασης και τη διατύπωση άμεσων πολιτικών στόχων, επαναστατικού χαρακτήρα. Αυτή είναι και η λενινιστική βάση άρνησης της «θεωρίας των σταδίων» και όχι η επιχειρούμενη ταύτισή της με την τακτική. Η προσπάθεια απόλυτης μετάθεσης της υλοποίησης δημοκρατικών αιτημάτων στο σοσιαλισμό, με πρόσχημα την «καθαρή ταξική πολιτική» (Λένιν) ή «το βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο» (σελ. 47, Θέση 63) είναι που μετατρέπει την εργατική τάξη σε ουρά μικροαστικών δυνάμεων, μηδενίζοντας τα πολιτικά της καθήκοντα, στα σημερινά αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα. Διαλύει τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματός της.

β) Αντιπαρέθεσε απόλυτα μεταρρύθμιση με επανάσταση (σελ. 20, Θέση 27), με το ιδεολόγημα ότι μεταρρύθμιση (άρα κάθε μεταρρύθμιση, δηλαδή και το επιτυχές αποτέλεσμα διεκδικητικών αγώνων) είναι διαχείριση της κρίσης. Η ΚΕ αντιλαμβάνεται τα λαϊκά δικαιώματα όχι ως αποτέλεσμα κοινωνικών συγκρούσεων, ως κατακτήσεις, αλλά ως εκούσιες κρατικές παροχές με στόχο τη λαϊκή ενσωμάτωση (σελ. 13, 15, Θέσεις 16, 21). Αποτέλεσμα: η «θεωρητική» ακύρωση κάθε κομματικής πρωτοβουλίας, αφού τα αιτήματα της Θέσης 63 σελ. 46, είναι μεταρρυθμιστικά. Πλήττουν την αστική στρατηγική διαχείρισης, αποδυναμώνουν, αλλά δεν καταργούν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

γ) Αντιπαρέθεσε απόλυτα την κυβερνητική στην πολιτική εξουσία. Η ΚΕ αντί να αναδείξει τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ «αριστερής κυβέρνησης» (ΣΥΡΙΖΑ) και κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, του κομματικού προγράμματος, τις έβαλε «στο ίδιο τσουβάλι» και αυτοπυροβολήθηκε, θεωρώντας ότι και οι κομμουνιστές τα ίδια θα έκαναν με τους οπορτουνιστές, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία. Οι οπορτουνιστές όμως δεν γίνονται οπορτουνιστές επειδή αναλαμβάνουν κυβερνητικά αξιώματα και η τιμή των κομμουνιστών δεν «λεκιάζεται» από κυβερνητικές ευθύνες, αλλά από την έλλειψη «κομμουνιστικής» τόλμης, ευθύνης και εμπιστοσύνης απέναντι στο λαό, που τους ανέδειξε με τους αγώνες του, πιστεύοντας στην υλοποίηση των κομματικών διακηρύξεων, πάντα, μέσω της λαϊκής πάλης.