Ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός και δεν αποδεχόμαστε ότι θα φτάσουμε σε αυτή με τη μεσολάβηση ενδιάμεσων φάσεων. Τι καθορίζει το χαρακτήρα της επανάστασης; Το ποια τάξη έχει την εξουσία, και στην Ελλάδα τα τελευταία 100 περίπου χρόνια την έχει η αστική. Από τότε έκλεισε οριστικά και το κεφάλαιο των αστικοδημοκρατικών ζητημάτων, καθώς τέτοια δεν είναι γενικά ζητήματα δημοκρατίας και ελευθεριών (που ο καπιταλισμός της εποχή του ιμπεριαλισμού έχει την τάση να τις περιορίζει), αλλά είναι αποκλειστικά ζητήματα αστικών μετασχηματισμών τόσο σε επίπεδο «βάσης», όσο και εποικοδομήματος, που στοχεύουν στην εδραίωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι στους προκατόχους της. Από αυτήν την άποψη μπορεί να παλεύουμε για την απόσπαση κατακτήσεων, για την οργάνωση της άμυνας του λαού, όμως δεν υπάρχει «μεταβατικό» πρόγραμμα το οποίο θα μας πάει στο σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός θα έρθει με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και με το τσάκισμα του αστικού κράτους.

Τα στάδια που είχε επεξεργαστεί η 3η Διεθνής δεν ήταν προγράμματα μετάβασης, αλλά στρατηγική για τη σοσιαλιστική επανάσταση σε χώρες που δεν είχε ολοκληρωθεί η μετάβαση της εξουσίας στην αστική τάξη. Ηταν σωστή στρατηγική που επιβεβαιώθηκε στη ζωή καθώς στο 1/3 του κόσμου επικράτησαν οι προλεταριακές επαναστάσεις. Αμφισβητεί την ορθότητά τους (και όχι το λαθεμένο τρόπο ερμηνείας τους σε κάθε επιμέρους χώρα) μόνο όποιος αμφισβητεί το χαρακτήρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, όποιος δε σκέφτεται περισσότερο από ότι ένας τροτσκιστής. Και μιας και το 'φερε η κουβέντα καλά θα ήταν να ξέρουν οι «επαναστάτες της φράσης», ότι το ΚΚΕ όταν αναφερόταν σε στάδια στο Πρόγραμμα του 9ουΣυνεδρίου και μετά, έκανε λόγο για ενιαία επαναστατική διαδικασία και όχι για ενδιάμεση εξουσία. Ηταν πιο κοντά δηλαδή στη θέση του Εγκελς για τη λαοκρατική δημοκρατία σαν ειδική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, παρά στα στάδια όπως τα όριζε η 3η Διεθνής.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν έχει όμως πάντα και σε όλες τις χώρες το ίδιο περιεχόμενο. Το περιεχόμενό της καθορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και το συσχετισμό των τάξεων. Οποιος θεωρεί ότι ο ταξικός συσχετισμός δεν καθορίζει το περιεχόμενο της επανάστασης ας εξηγήσει για ποιο λόγο ο Λένιν και ο Στάλιν χαρακτήριζαν τη σοβιετική εξουσία (το 1921) σαν δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι πραξικόπημα μιας μειοψηφίας ή μιας μικρής πλειοψηφίας. Είναι γνήσια λαϊκή επανάσταση όπως έλεγαν οι Μαρξ - Λένιν με την έννοια ότι εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της δοσμένης χώρας. Σε χώρες όπως η Ελλάδα που η εργατική τάξη είναι στην καλύτερη περίπτωση μια μικρή πλειοψηφία του πληθυσμού, που είναι αριθμητικά ισχυρά τα μεσαία στρώματα της πόλης και (λιγότερο) του χωριού, αυτά τα στρώματα θα πρέπει να δουν στη σοσιαλιστική επανάσταση πραγματική βελτίωση της ζωής τους (με βάση τη σημερινή θέση τους και όχι με βάση τη μελλοντική εξαφάνισή τους). Αυτό σημαίνει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα εκτός από το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού θα έχει Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και ο δρόμος προσέγγισής της και συγκέντρωσης κοινωνικών δυνάμεων είναι η Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή πάλη. Αυτά το προτεινόμενο Πρόγραμμα δεν τα λαμβάνει υπόψη του, καθώς καθορίζει ότι η επανάσταση θα καταργήσει τη μισθωτή εργασία, αφήνοντας έξω από τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης τη συντριπτική πλειοψηφία των μεσαίων στρωμάτων, ακόμα και αν αυτά δεν είναι σε θέση να κάνουν διευρυμένη αναπαραγωγή. Τέτοια επανάσταση στην Ελλάδα θα γίνει μετά από καμιά εκατοστή χρόνια όταν ο καπιταλισμός λύσει το πρόβλημα προλεταριοποιώντας και εξαφανίζοντας τα μεσαία στρώματα. Οποιος αυθαίρετα κάνει την εξίσωση: αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική ίσον στάδια ίσον μεταβατικό πρόγραμμα ίσον κυβέρνηση της «αριστεράς», δεν έχει καμιά σχέση με την κοσμοθεωρία μας.

Βέβαια το να κάνει πολιτικά λάθη ένα Κόμμα, να πειραματιστεί, δεν είναι μεγάλο κακό. Θα τα βρει μπροστά του μια - δυο - τρεις φορές... θα τα διορθώσει (αρκεί βέβαια αυτό να γίνεται ανοιχτά για βγαίνουν τα σωστά συμπεράσματα). Το να κάνει όμως ιδεολογικά λάθη, να αμφισβητούνται αρχές του μαρξισμού - λενινισμού είναι σοβαρό πρόβλημα.

Τέτοιου χαρακτήρα λάθος είναι η επιλεκτική αποδοχή της θεωρίας του ιμπεριαλισμού του Λένιν και η ημιεπίσημη υιοθέτηση της θεωρίας της «ανισότιμης αλληλεξάρτησης» των χωρών στα πλαίσια ενός αχταρμά σχέσεων που βαφτίζεται «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», όπου η κυριαρχία των μονοπωλίων στο επίπεδο της οικονομίας δε μεταφράζεται σε κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και σε επίπεδο πολιτικής, σε σχέσεις υποταγής όλων των χωρών σε αυτό. Υποταγή, που εκδηλώνεται κυρίαρχα με τη μορφή μιας χούφτας χωρών που καθυποτάσσουν όλο τον κόσμο και ανταγωνίζονται μέχρι θανάτου (των λαών) για το συνεχές ξαναμοίρασμά του. Αυτή η θεωρία είναι παρέκκλιση δεξιού χαρακτήρα που ντύνεται με ένα «επαναστατικό» περίβλημα. Εξωραΐζει τον ιμπεριαλισμό, δημιουργεί σε τελική ανάλυση αυταπάτες για άλλη διαχείριση, για άλλη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αποτελεί, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, θεωρητικό υπόβαθρο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ. Δικαιολογίες που προβάλλονται ότι σήμερα πια δεν υπάρχουν αποικίες, είτε ότι ο ιμπεριαλισμός έχει ταυτιστεί με την επεκτατική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, είναι επικίνδυνες γιατί κάπως έτσι πάντα ξεκινά η αναθεώρηση του μαρξισμού - λενινισμού: ψάχνοντας κάποιος να βρει πού δεν είναι επίκαιροι οι «κλασικοί».

Το ίδιο ανάξιο κουβέντας είναι το ερώτημα που προβάλλεται, για το αν η αστική τάξη της Ελλάδας είναι υποτελής και υπόδουλη. Η αστική τάξη λειτουργώντας με βαθύτατο ρεαλισμό και έχοντας πλήρη επίγνωση της θέσης της στο διεθνή καταμερισμό, δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι υποτελής όταν χρειάζεται και όσο χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Γιατί έχουμε εμείς πρόβλημα να της αποδώσουμε μια ιδιότητα που η ίδια δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να προσάψει στον εαυτό της; Μήπως μόνο και μόνο επειδή αυτή η διαπίστωση αντιφάσκει με την απαράδεκτη θεωρία της «αλληλεξάρτησης»; Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η υποτέλεια και ο διεθνής εξευτελισμός της αστικής τάξης την περίοδο της ταξικής της κυριαρχίας μετατρέπεται σε υποτέλεια και εξευτελισμό ενός ολόκληρου λαού που στενάζει διπλά και τριπλά; Γιατί αναιρούμε τη σχέση πατριωτισμού - διεθνισμού που το Κόμμα μας την έχει κατακτήσει όχι μόνο με βάση την κοσμοθεωρία του αλλά ακόμα και με το ίδιο του το αίμα; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε από λαϊκά στρώματα σαν μη πατριωτικό κόμμα, κάτι που θα βάλει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια την ύπαρξή μας; Γιατί αφήνουμε να αλωνίζουν οι οπορτουνιστές και οι φασίστες που κοροϊδεύουν το λαό, ότι μπορεί τάχα να υπάρξει μια «εθνικά περήφανη» αστική τάξη;